Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – I asked Brahmins to keep Shikai (Kudumi) & Panchakacham. They did not heed to my request but  I yielded and went to Cities for their ‘Aathma & Lokha Kshemam’.

It is very hard to read the above words from our Periyava. Even though HH is Saakshat Sarvereswaran and has got all the powers to curse us for going astray, with his immense grace he has left it to our free will to choose what is right and wrong as mentioned in the last few lines of this section. ‘My Mission’ by Sri Periyava is truly moving…..

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang seva volunteer Smt. Hema Sukumaran for the translation. Rama Rama

Click HERE for Part 3 of the chapter.

என் காரியம் (Part 4)

பட்டண வாழ்க்கைக்கு வந்த பின்தான் தர்மவிருத்தமாக (முரணாக)ப் போகவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் வந்தது. இங்கேதான் நவநாகரிகத்தின் ஆட்டம் அதிகம். ஆகையால் இனிமேல் பட்டணங்களுக்குப் போவதில்லை என்று நடுவாந்தரத்தில் நான் ஒரு தீர்மானம் பண்ணிக் கொண்டு கிராமங்களிலேயே இருந்து வந்தேன். ஆனால் பட்டணத்துக்காரர்கள் ‘வரவேண்டும் வரவேண்டும்’ என்று ரொம்பவும் பிரீதியோடு வற்புறுத்தினார்கள். அப்போது அவர்களிடம், நம்முடைய பழைய வழிக்கு நீங்கள் கொஞ்சமாவது திரும்பினால்தான் வருவேன். உடனே, அத்யயனத்துக்குத் திரும்பாவிட்டாலும் பரவாயில்லை. அதற்காக் ஏற்பட்ட வெளி அடையாளங்களையாவது வைத்துக் கொள்ளுங்கள். வேதத்தைத் தூக்கிப் பிடிக்க வேண்டிய தீவட்டிக்காரன் என்றால் அதற்குச் சில அடையாளம் சொல்லியிருக்கிறது. பியூன் என்றால் ஒரு டவாலி, யூனிஃபாரம் இருக்கிறதோ இல்லையோ? அப்படித்தான் இவனுக்கும் சிகை (குடுமி), பஞ்சகச்சம் இவைகளை அடையாளமாகச் சொல்லியிருக்கிறது. இவையெல்லாம் ‘நான் உசத்தி’ என்று காட்டுகிற (Superiority-க்கு) அடையாளம் (Symbol) இல்லை. நான் சமஸ்த ஜனசமூகத்துக்கும் சேவகன், வேதத்தின் சேவகன் என்று தெரிவிக்கவே அவை இருக்கின்றன. இந்த அடையாளங்களை நீங்கள் போட்டுக் கொண்டால்தான் “நான் பட்டணத்துக்கு வருவேன்” என்று நான் ‘கிராக்கி’ செய்து வந்தேன்.

நான் கிராக்கி செய்தது பலிக்கவில்லை. நடை உடை பாவனைகளை மாற்றிக் கொள்ள இஷ்டம் இல்லையோ? அல்லது துணிச்சல் இல்லையோ? ஆனால் என்னை வருந்தி வருந்திக் கூப்பிடுவதும் நிற்கவில்லை. கடைசியில், ‘நாம் சொன்னதை செய்யாவிட்டாலும்கூட நம்மை இவர்கள் கூப்பிடுவது நிற்கவில்லை. அதனால் இன்னமும் நம்மிடம் ஒரு பிரியம், அபிமானம், மரியாதை இருக்கிறது என்றுதான் அர்த்தம். சரி, இவர்கள் ஆசைக்குத்தான் விட்டுக் கொடுத்து, பட்டணத்துக்குப் போகலாமே. அங்கேபோய் இவர்களுக்கு நடுவிலேயே உட்கார்ந்து கொண்டு நம் ஆசையைத் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லி ஏதாவது துளி பலிக்கிறதா என்று பார்ப்போமே! மடம் என்று ஒரு ஸ்தாபனம் (institution) இருப்பதே ஜனங்களின் தோஷங்களுக்கு நிவிருத்தி சொல்லி, அவர்களை நல்வழிப்படுத்துவதற்குத்தானே. நமக்குக் குறையாகத் தோன்றுவதை, அவர்கள் கேட்டாலும் கேட்காவிட்டாலும் சொல்லிக் கொண்டே இருக்க வேண்டியதுதானே நம் கடமை?’ என்று முடிவு பண்ணினேன். கிராக்கி பண்ணிக் கொண்டதை விட்டுவிட்டு மறுபடி பட்டணத்துக்குப் போக ஆரம்பித்தேன்.

ஜனங்கள் ரொம்ப சந்தோஷத்துடன் எனக்கு உபசாரம் பண்ணி, பேட்டைக்குப் பேட்டை கொட்டகை, வீதி பவனி எல்லாம் செய்கிறபோது, அவர்கள் மனசைப் புண்படுத்துகிற மாதிரி தோஷங்களைச் சொல்லலாமா? அவரவருக்கும் வாழ்க்கையில் எத்தனையோ சிரமங்கள், இப்போது லோகம் முழுதும் இருக்கிற தத்தளிப்பில் ஒவ்வொருவனுக்கும் உள்ள கஷ்டங்களுக்கு எல்லையே இல்லை. இதன் நடுவே கொஞ்சம் கஷ்டத்தை மறந்திருக்கலாம் என்று இங்கே வருகிறார்கள். அவர்களிடம் இது தப்பு, அது தப்பு என்று சொல்லி மனஸைப் புண்படுத்தலாமா? அல்லது ஏதோ வந்தவர்களெல்லாம் சந்தோஷப்படுகிற மாதிரியே (பேச்சுக்) கச்சேரி செய்துவிட்டுப் போய்விடலாமா?

அவர்கள் வாழ்க்கைக்கு, சமூக க்ஷேமத்துக்கு நல்லதாக எதையும் சொல்லாமல், தாற்காலிக சந்தோஷமாகக் கச்சேரி செய்வதென்றால் அதற்கென்றே சங்கீதக்காரர்கள் இருக்கிறார்கள். ஆகையால் என்னைக் கச்சேரிக்கு கூப்பிட வேண்டாம். நான் பணத்துக்குக் கச்சேரி செய்கிறேன் என்றால், அப்போதைக்கு சந்தோஷப்படுத்திவிட்டுத்தான் போக வேண்டும். ஆனால் பணம் வாங்க நான் வரவில்லை. மடத்துக்கு இவ்வளவு பணம் தேவையில்லை. அதிகமாகப் பணம் வந்தால் இன்னும் அதிகமாக ஸந்தர்ப்பணை, ஸதஸ் என்று நடத்தி உடனே செலவாகித்தான் போகிறது. எனவே இவ்வளவு பணம் இல்லாமலே கிராமங்களில் சுற்றிக் கொண்டு மடத்தை நடத்திவிடலாம். ஆனால் ஜனசமூகம் முழுவதற்கும் நல்லதை எடுத்துச் சொல்லப் பிரயத்தனம் செய்ய வேண்டும். மடத்தின் குறிக்கோள் (purpose) இதுதானே!

இப்படியெல்லாம் யோசித்துக் கடைசியில், “கேட்பவர்கள் காரியத்தில் செய்தாலும் சரி, செய்யாவிட்டாலும் சரி, அது அவர்கள் விஷயம். அவர்களுக்குப் பிடித்தாலும் சரி, பிடிக்காவிட்டாலும் சரி, நம்-கடமை, ‘அப்பா, இது இதுகள் ஆத்ம சிரேயசஸுக்கும் லோகக்ஷேமத்துக்கும் நல்லது. நீ இவற்றைச் செய்ய உன்னாலான பிரயத்தனங்களைப் பண்ணிப் பாரப்பா’ என்று சொல்வதுதான்; இவ்விஷயத்தைத் திரும்பத் திரும்பக் காதில் போடுவதுதான் நம் ‘டியூட்டி (கடமை)’” என்ற முடிவிற்கு வந்தேன். இப்படி வெறும் வாய் வார்த்தையாக சொல்லுவதற்குமேல் நான் ஒன்றும் தண்டித்து, சிக்ஷை பண்ண முடியாது. எல்லாம் ஒன்றாகிவிட வேண்டும் என்கிற கட்சிகளில்கூட ஒழுக்கக் குறைவுக்கு நடவடிக்கை (disciplinary action) என்று எடுத்து, சிலரைத் தீண்டாதார் மாதிரி வெளியே தள்ளி விடுகிறார்களே (expel) அம்மாதிரி பிரஷ்டம் (excommunicate) பண்ண எனக்கு அதிகாரமில்லை. அத்தனை அதிகாரம் ‘ரைட்’ நான் கேட்கவும் இல்லை. காதில் போடுவதுதான் என்னால் முடிந்தது. நான் கேட்கிற ‘ரைட்’ அதுதான். என்னால் முடிந்ததைச் செய்யாமலிருக்ககூடாது என்றே வந்திருக்கிறேன்.

_____________________________________________________________________________

My Mission (Part 4)

Only after coming to the city people had the compulsion to act against Dharma. The influence of modernity is high here. So I decided not to go to cities and remained in villages. But city dwellers fondly pressurized me to come over there. I agreed subject to their getting back to our religious ways to some extent. Even if they are not able to start Veda adhyayanam immediately, at-least they can retain the outward appearances as required. They should don in a specified way as carriers of the light of Dharma. Does a peon not have a badge and uniform? Similarly they should have Shika (Kudumi) and wear Panchakacham. It is not a symbol of superiority. They are marks to show  “I am a servant of all the people of the society, servant of Vedas”. “I will come to cities only if you have this attire”, I said unbudging.

My stance did not help. Whether it was because they did not want to change the style or lacked the boldness, but the fact remained was they did not stop inviting me. Even though they did not listen to me, they kept inviting me which means they still have love, respect and regards towards me. So I felt let me yield to their desire and go to city.

Let me be amidst them and keep repeating my desire lest it has some effect. The institution of mutt’s aim is to guide the people towards righteousness by offering  solutions to ward off the defects.  I decided that it is our duty to repeatedly point out what we feel is their shortcomings whether they listen to us or not. I started going to city again relaxing my stand. Should I hurt the feelings of these people by pointing at their defects  who happily received me and arranged for my stay and procession at every area? Each one has so many problems, especially when there is an unrest in the world, each one has unlimited  difficulties. Amidst that to get peace they come here. Should I hurt them by telling them their wrongdoings? Or just give lectures to please them?

If the discourses were to please them temporarily without advising for their welfare, then they can very well have concert performers. So let me not be invited for that. If I am taking money for my discourses then I am bound to please them. But I have not come to take money. Matam does not require more money. If more money is received it is immediately spent by organizing more sandarpanai and sadas. So without so much money matam can be run by going around villages. But the purpose of the matam is to take efforts to guide the whole society towards goodness.

Contemplating thus, I concluded that whether they like it or not, it is up-to them; whether they give heed or not, it is my duty to repeatedly tell, “Look, these are the things for self-improvement and social benefit; take maximum efforts to follow these. I can only orally request. I cannot give punishment. Even the parties propagating equality takes disciplinary action and expels some like out castes. I neither have the right to excommunicate nor do I seek such right. I ask only for the right to bring it to your notice by requesting in your ears. I have come so as not to refrain from what I can do.

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems