Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Why a separate caste for chanting and protecting Vedas? Can Vedas be read from a book? Can Brahmins run after money? What are the ramifications if Brahmins neglect Vedas? Sri Periyava answers.

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang seva volunteer Shri.R.Sridhar for the translation. Rama Rama
Click HERE for Part 3 of this chapter.

வேதரக்ஷணம் ஏன் ஆயுட்காலத் தொழிலாக வேண்டும்? (Part 4)

‘சரி, வேதமந்திரங்களின் சக்தியை நம்புகிறோம். ஆனால் இதற்கு ஏன் தனி ஜாதி வேண்டும்?’ என்றால் பல காரணம் உண்டு.

முதலில் வேதத்தை எழுதிப் படிக்கக்கூடாது. காதால் கேட்டுக் கேட்டு வாயால் உருப்போட்டுத்தான் மனப்பாடம் பண்ண வேண்டும். அப்புறம், இம்மாதிரி தான் கற்றுக் கொண்டதை அடுத்த சந்ததிக்கு வாயால் சொல்லிக் தரவேண்டும். வேறு காரியம், வேறு தொழில் என்று வைத்துக் கொண்டால் இது முடியாது. இது அத்தனை காலம், அத்தனை பொழுது தேவையாயிருக்கிற பெரிய சமாச்சாரம்.

வேதம் மட்டுமில்லை! மற்ற சாஸ்திரங்கள், கலைகள் எல்லாவற்றையுமே ரக்ஷித்து அந்தந்தக் கலையைத் தொழிலாகக் கொண்ட பிற ஜாதியாருக்குப் போதிக்க வேண்டியது பிராம்மணனுக்கான தொழில். சமுதாயத்தின் அறிவை, பண்பாட்டைக் வளர்க்கிற இந்தப் பொறுப்பும் அவனுக்கு இருக்கிறது. யுத்த சாஸ்திரமாகிய தனுர்வேதம் உள்பட எல்லாவற்றையும் அவன் கற்று, அந்தந்தத் தொழிலைப் பாரம்பரியமாகப் பெற்றிருப்பவர்களுக்கு போதிக்க வேண்டும். இப்படி சகல தொழில்களும் இவனுக்குத் தெரிந்திருந்தும்கூட இவன் அவற்றில் எதையும் தானே செய்து அதனால் ஜீவனோபாயத்துக்கு வழி பண்ணிக் கொள்ளக்கூடாது என்பது சாஸ்திரம். இவன் அவற்றைப் பிறருக்குத்தான் உபதேசிக்க வேண்டும்; தானே செய்யக்கூடாது என்று விதி. எத்தனை லாபம் தருகிற தொழிலானாலும், சௌகரியமான தொழிலானாலும் இவன் அவற்றைச் செய்யக்கூடாது! வேத அத்யயனமும் (தான் படிப்பது; ஓதுவது) அத்யாபனமும் (பிறருக்கு படிப்பிப்பது; ஓதுவிப்பது) தான் இவனுடைய தொழில். மந்திர சித்திக்கு வேண்டிய மகா கடுமையான விதிகளை, விரதங்களை உபவாசங்களை அநுசரித்துக் கொண்டு இவன் ஜீவனை ரக்ஷித்துக்கொள்கிற அளவுக்கு மட்டுமே ஆஹார விஹாரங்களைச் சுருக்கிக்கொண்டு குடிசையில்தான் வாழ வேண்டும் என்று சாஸ்திரம் சொல்லியிருக்கிறது. இவன் வேறு தொழில் செய்து பணம் சம்பாதித்து, இந்திரிய சுகங்களில் விழுந்துவிடக்கூடாது. பணம் சம்பாதிக்கிற லட்சியம் இவனுக்கு இருக்கக்கூடாது. பரம தியாகியாக லோக க்ஷேமார்த்தமாக, வேத ரக்ஷணம், கர்மாநுஷ்டானங்கள் செய்து கொண்டே காலம் கழிக்க வேண்டும்.

இவன் பட்டினி கிடந்து சாகாமல் மற்றவர்கள் இவனை ரக்ஷிக்க வேண்டும். அத்யாவசியமாக உயிர் வாழ்வதற்கு என்ன அவசியமோ, அவற்றை இவனுக்குத் தந்து காப்பாற்ற வேண்டும். யக்ஞாதிகளுக்கு வேண்டிய திரவியங்கள் இவனுக்குத் தட்டில்லாமல் கிடைப்பதற்கு வசதி செய்து தர வேண்டும். மற்ற தொழில்களில் சம்பளம் கொடுக்கிறோம். ஒரு பண்டத்தை வாங்கினால் அதற்கு விலை கொடுக்கிறோம். அந்தந்தத் தொழில்களால், பண்டங்களால், நமக்கு ஒரு சௌகரியம் கிடைப்பதால் இப்படிச் செய்கிறோம். அதேபோல் சமூகம் முழுவதற்கும் மந்திர சப்தங்களாலும் யக்ஞ கர்மாநுஷ்டானங்களாலும் க்ஷேமம் ஏற்படுத்துகிறவர்களுக்கும் பிரதியாக, அவர்களுடைய, ஜீவனோபாயத்துக்கானதைச் செய்யத்தானே வேண்டும்? இதிலே சாஸ்திரங்கள், ‘பிராம்மணனுக்கு அரண்மனைக் கட்டிக்கொடு, பவுன் பவுனாக வாரிக்கொடு’ என்று சொல்லவில்லை. யக்ஞங்களில் திரவிய லோபம் இல்லாமலிருக்க அவனுக்கு வேண்டிய செல்வத்தையும் தர வேண்டியதாயிருக்கும். ஆனால் அவனுடைய தனி வாழ்க்கையில் துளிக்கூட ஆடம்பரமே இருக்கக்கூடாது! அவன் இந்திரியங்களை வாட வாட வைத்து, அதனால் கிடைக்கிற மந்திர ஸித்தியால்தான் லோக க்ஷேமத்தை உண்டு பண்ண வேண்டும்.

நடுநடுவே வேதத்தை எழுதிப் படிக்காமல், கேட்டுத்தான் பாடம் பண்ண வேண்டும் என்றேனல்லவா? அதற்குக் காரணம் சொல்கிறேன். வேதங்களின் சப்தம் லோகத்தில் இருக்க வேண்டியது முக்கியமாதலால் அது எழுத்தில் புஸ்தகமாக இருக்க வேண்டியதில்லை. இருக்கக்கூடாது. அது புஸ்தகமாக வந்துவிட்டதோ, அப்புறம் அதை மனப்பாடம் பண்ணி தினமும் ஓதுகிற காரியம் போயே போய்விடும்—இதில் கொஞ்சம்கூட சந்தேகம் இல்லை. ‘விஷயம்தான் புஸ்தகத்தில் இருக்கிறதே! அவசியமேற்படுகிறபோது அதைப் பார்த்துக் கொண்டால் போச்சு. பொழுதைச் செலவழித்து மனப்பாடம் பண்ணுவானேன்?’ என்கிற அசிரத்தை வந்து விடும். இதற்கு சமீப காலத்தில் கிடைத்திருக்கிற ஓர் உதாரணத்தைச் சொல்கிறேன். இப்போது ‘பஞ்சாங்காரன்’ (பஞ்சாங்கக்காரன்) என்று சிலரைச் சொல்கிறோம். ‘நான்காம் வர்ணத்தவர்களுக்கு அநுஷ்டானங்களைப் பண்ணி வைப்பதுதான் இவனுடைய தொழில்’ என்று நடைமுறையைப் பார்த்து நினைக்கிறோம். ஆனால், ‘பஞ்சாங்கக்காரன்’ என்ற பெயரைப் பார்த்தால், இது அவனுடைய முக்கியமான தொழில் இல்லை என்று தெரிகிறது. பஞ்சாங்கம் கணிக்கிறவன் எவனோ, அவனே உண்மையில் பஞ்சாங்கக்காரன். பஞ்சாங்கம் என்றால் என்ன? ஒரு நாளுக்குப் பஞ்ச (ஐந்து) அங்கங்கள் இருக்கின்றன. திதி, வாரம், நக்ஷத்திரம், யோகம், கரணம் என்று. ஒரு நாள் நல்ல நாளா இல்லையா, அன்றைக்கு என்னன்ன காரியம் செய்யலாம், செய்யக்கூடாது என்று தீர்மானிப்பதற்கு இந்த ஐந்தும் தெரிந்திருக்க வேண்டும். இந்த நாளில் கிரீன்விச் லாபரட்டரியில் பெரிய அஸ்ட்ரானமர்கள் உட்கார்ந்து கொண்டு, சூரியன், சந்திரன், நக்ஷத்திரங்களின் உதய அஸ்தமனங்களைக் கணக்குப் போடுகிறார்கள் என்றால், மூன்று நாலு தலைமுறைக்கு முன்வரையில் ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் இருந்த பஞ்சாங்கக்காரனுக்கு இந்தக் கணக்கெல்லாம் அத்துப்படியாகியிருந்தது. கிரகணம் எப்போது பிடிக்கிறது, விடுகிறது என்பதை அஸ்ட்ரானமர்களுக்குக் கொஞ்சம்கூடச் சளைக்காமல் கணனம் செய்கிற சாமர்த்தியம் இந்தப் பஞ்சாங்கக்காரனுக்கு இருந்தது. ஜோதிஷ சாஸ்திரத்தின் மூலம் இவன் இந்தக் காரியத்தைச் செய்தான். இவன் அன்றாடம் ஒரு சிறிய ஓலையில்—பஞ்சாங்கக்காரனுக்கு ‘குட்டைச் சுவடி’ என்றே இன்னொரு பெயர் இருந்திருக்கிறது—அன்றைய தினத்தின் பஞ்ச அங்கங்களையும் எழுதிக் கொண்டு வீடு வீடாகப்போய் அதைப் படிக்க வேண்டும். அதிலிருந்து ஜனங்கள் லௌகிக காரியம், மதாநுஷ்டானம் இரண்டுக்குமே அவசியமாக இருக்கிற திதி, வார, நக்ஷத்திர, யோக, காரணங்களைத் தெரிந்து கொண்டு பயனடைவார்கள். பஞ்ச அங்கங்களைக் கணித்து, வீடு வீடாகச் சொன்னதாலேயே ‘பஞ்சாங்காரன்’ என்ற பெயரும் ஏற்பட்டது.

இப்போது பஞ்சாங்காரர்கள் இந்தப் பெரிய சாஸ்திரத்தை அடியோடு மறந்து விட்டிருக்கிறார்கள் என்றால் அதற்குக் காரணம் என்ன? அச்சுக் கூடம் (Printing press) வந்தது. “பஞ்சாங்கம்” என்று ஒரு நாளுக்கு மட்டுமில்லாமல் வருஷம் முழுவதற்குமாகச் சேர்த்து புஸ்தகமாகவே அச்சுப் போட ஆரம்பித்தார்கள். புஸ்தகத்தில் வந்து விட்டது என்றவுடன், அதற்கு மூலமான சாஸ்திரத்தை மனப்பாடம் பண்ணி அப்பியாசம் செய்ய வேண்டும் என்ற எண்ணமே போய்விட்டது. ஆகக்கூடி இன்று பெயரளவில் மட்டும் பஞ்சாங்கக்காரர்கள் இருந்துகொண்டு, அவர்கள் தங்களுக்கு இந்தப் பெயர் ஏன் உண்டாயிற்று என்றுகூடத் தெரிந்துகொள்ளாத நிலையில் இருக்கிறதைப் பார்க்கிறோம். ஜோதிஷத்தில் ஒரு பாகமான பஞ்சாங்கம் என்ற பெரிய புராதன சாஸ்திரமே உதாசீனம் செய்யப்பட்டு, மறைந்து போகிற ஸ்திதி ஏற்பட்டிருக்கிறது.

வேதங்களை மட்டும் புஸ்தகத்தில் எழுதி வைத்துக் கற்றுக் கொடுக்கலாம் என்று வைத்திருந்தார்களோ, அதற்கும் இதே கதிதான் உண்டாகியிருக்கும். வேத சப்தங்கள் லோகத்தில் இருந்துகொண்டு, சமஸ்த ஜீவராசிகளுக்கு க்ஷேமத்தைக் கொடுப்பதற்கு இடமே இல்லாமல் போயிருக்கும்.

எழுதி வைத்துவிட்டால் அசிரத்தை வந்துவிடும் என்று நம் முன்னோர்கள் நன்றாகத் தெரிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். வேதத்தை எழுதிப் படிப்பவன் (லிகித பாடகன்) அதமன் என்று வைத்தார்கள். தமிழிலோ வேதத்துக்கு ‘எழுதாக் கிளவி’ என்றே பெயர். ஸம்ஸ்கிருதத்தில் வேதத்துக்கு ‘ச்ருதி’ என்று ஒரு பெயர். ‘ச்ருதி’ என்றாலும் காதால் கேட்கப்பட்ட வேண்டியது, அதாவது எழுத்தில் படிக்கக்கூடாதது என்றே அர்த்தம். வாயால் சொல்லி, காதால் கேட்டு மனப்பாடம் பண்ணுவது என்பதால்தான் இது பகுதி நேர (part-time) வேலையில்லாமல் முழு நேர (whole-time) வேலையாயிற்று. ஒருத்தர் பாதம் பாதமாக சொல்லிக் கொடுப்பதும், சிஷ்யர்கள் ஒவ்வொரு பாதத்தையும் இரண்டு முறை ஸந்தை சொல்லுவதுமாக, வேத சப்தமானது சூழல் முழுதும் நிரம்பப் பரவிவந்தது. இப்படி எத்தனையோ ஆயிரம் தலைமுறைகள் பெரிய சமுத்திரமாக விரிந்து கிடக்கிற வேத சாகைகளை வாய்மொழியாகவே வாழ வைத்து இந்த நூற்றாண்டு ஆரம்பம் வரை கொண்டு வந்துவிட்டார்கள். இந்த லக்ஷம் காலப் பயிரை—நமக்கு பகவதாக்ஞையாக வந்த கடமையை—நாம் நாசம் செய்துவிட்டால் அதைவிடப் பாபம் வேறில்லை.

Why Should Protection of Vedas be a Life-Time Job? (Part 4)

Okay. We believe in the power of Veda Mantras. But what is the need for a separate caste for it? Well, there are many reasons for the same. In the first instance the Vedas cannot be written down and then chanted. It has to be learnt by listening and then memorising it. Thus learnt this should be taught to the next generation again orally only. If you have any other vocation this ‘oral-learning-teaching’ will not be possible. This Vedic learning/teaching requires maximum time (full-time).

Not only the Vedas. The Brahmin is expected to learn and protect the other Shastras and professions and teach them to the respective castes that practice that respective profession. The Brahmin has the responsibility of nursing the knowledge and culture of the mankind. He has to learn and master even the science of War (Dhanur-Veda) and teach it to the warrior-class. Even gaining mastery over all trades and profession, the Shastras declare that the Brahmin should not utilise them for his day-to-day living. The rule is that the Brahmin has to teach others but he should not practice that profession (meant for others). Even if that profession is very profitable or very easy, he should not do it. A Brahmin’s profession is only to learn and teach the Vedas. To condition his body and mind for the spiritual life, the Shastras prescribe that the Brahmin must undergo severe penance and fasting and partake food bare enough to maintain his body and live in a humble hut. He should not take up any other profession to earn money and pursue sensual pleasures. A Brahmin should not have the goal of earning money. He has to live a life of sacrifice for the welfare of the universe by performing all the duties entailed to him and keep chanting and protecting the Vedas.

Other communities must ensure that the Brahmin does not die from hunger. They should provide him with things required for bare necessities of livelihood. They should provide support for getting all materials required for the Sacrifices (Yagnas). In all other professions we pay/get salary. When we purchase an article we pay for its cost.  We pay because we get benefit from the profession or that article. Similarly should we not make provision for the livelihood of those Brahmins who perform the Yagnas and Chant Vedas for Universal welfare? The Shastras never say ‘Give gold to the Brahmins, Build palace for him’, they just ask to given him enough wealth so as to ensure there is no dearth for articles for performing the Yagnas.  But in his personal life, the Brahmin must never be ostentatious. He has to attain spiritual power, for the welfare of the mankind, by completely subjugating his senses.

Earlier I had told that Vedas should not be studied from written scripts but should be learnt orally. Now I will tell you the reason for this, Vedas exist in sound form and hence need not, or rather should NOT be written as books. If Vedas are published as book, then the daily task of memorising the Mantras by hearing will completely vanish. There is no doubt about that. It will lead to neglect claiming that since the Vedas are in book form, it could be memorised any time later. I will now tell you a recent example for that.

We have been hearing about a sect called ‘Panchaanga-Kaaran’. Nowadays we see that this sect does the rituals for the fourth castes (Shudras). But when we see the title of this sect (Reader of almanac/Panchaangam) we can realise that this is not their main profession. Whoever casts/calculates the almanac is ‘Panchaanga-Kaaran’. Panchanga means five parts, Thithi, Vaaram, Nakshatram, Yogam, and Karanam. You should know these five aspects to decide whether that day is auspicious or not, whether karmas can be performed or not on that day, In the present day, the astronomers sit in the Greenwich Laboratory and calculate the sun-rise sun-set of all planets. But three to four generations earlier all these were thoroughly known to every ‘Panchaanga-Kaaran’ in the villages. This sect had the talent to accurately predict the eclipse timings which was no way inferior to the present-day astronomers. They were able to predict this through the Jothish-Shastra. In those days they will note down the details of the day in their small palm-leaves and read it out to everyone in the village. The people would be benefited by learning about the details which help them in their secular and religious duties. Since this sect calculated the five aspects of time (anga) and informed the general public they were known as ‘Panchaanga-Kaaran’.

If today these Panchaanga-Kaaran’s have forgotten this great art, of daily prediction. What is the reason? With the invention of printing press and publishing, the Panchangam was printed in book-form for the whole year. Once this Shastra came in print the need for daily-study and memorising also vanished. Now we see that the title ‘Panchaanga-Kaaran’ today exist only for name-sake and most of them do not even know why this name was assigned to their sect.  This Panchaangam, an ancient and glorious shastra, is a part of the Jyothisha Shastra (astrology) and has now come to the stage of extinction.

If they had decided to write down the Vedas in book-form, earlier, then the Vedas would also have attracted the same fate as above. The possibility of the Veda-Mantras conferring welfare on the humanity would have completely vanished.

Our ancestors knew that anything written-down would attract carelessness in learning. That is why they called a person who would read the Veda-Mantras from a written-text as inferior (Adhaman). In Tamizh language the Veda is referred to as ‘Un-Written Text’ (Ezhudhaa Kilavi). In Sanskrit it is called ‘Shruthi’ meaning ‘to be heard through the ears’ and not ‘read from written document’. Since the Vedas need to be heard through the ears, memorised and then chanted through the mouth (without referring to any text) it became a full-time occupation and cannot be taken up part-time. One has to teach line by line and the person learning will repeat each line twice after hearing. This is how the Sound of Vedas permeated the entire atmosphere. From time immemorial, generation after generations, they have ensured the survival of the Vedas, which is spread like the vast ocean, through such oral teaching alone. This was the position till the beginning of the twentieth century. There is no greater sin for us, if we destroy this time-less treasure, the protection of which is a command from God.

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems