Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – While recording the audio Sowmya mentioned to me that she is fascinated and so engrossed on the divya charitham of Chandra Sharma. I totally concur with her.  It arouses so much interest because the person who is narrating the history is none than the Lord himself isn’t it?

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang volunteers, Shri ST Ravi kumar for the translation and Smt. Sowmya Murali for the great drawing and audio. Rama Rama

சந்திரசர்மாவின் சரித்திரம்

5000 ‘மைனஸ்’ 1000 வருஷங்களுக்கு முற்பட்ட அப்போது ப்ரஹ்ம தேஜஸை நன்றாகக் கட்டிக் காப்பாற்றிய சக்தர்களாகப் பல ப்ராம்மணர்கள் இருந்திருப்பார்கள்.

ஒன்று சொல்வதுண்டு: நெருப்பு பெரிசாயிருந்து ஜலம் கொஞ்சமாயிருந்தால் நெருப்பு ஜலத்தை வற்றடித்துவிட்டு, தான் நன்றாக ஜ்வலித்துக் கொண்டிருக்கும். மாறாக ஜலம் நிறையவும் நெருப்பு சின்னதாகவுமிருந்துவிட்டால் ஜலம் நெருப்பை அணைத்துவிடும். ப்ரஹ்ம தேஜோக்னி நிரம்ப இருந்தால் அப்போது ப்ராம்மணரளவுக்கு சாஸ்த்ரங்களில் ஆசார பரிசுத்தி நிர்ணயிக்கப்படாத இதர ஜாதியாரோடு சில அத்யாவச்யங்களில் ப்ராம்மணர்கள் விவாஹமும், வம்சோத்பத்தியும் செய்து கொண்டாலுங்கூட இவர்களுடைய ஆசார அக்னியின் வீர்யத்தில் மற்றவர்களின் ஆசாரக் குறைவு அடிப்பட்டுப் போய் அவர்களும் பரிசுத்தி பெறுவார்கள். இப்படித்தான் பூர்வ காலங்களில் இருந்தது. நல்ல இந்த்ரியக் கட்டுப்பாட்டுடன் ப்ரஹ்ம வர்சஸ் நிரம்பியவனாக ஒரு ப்ராம்மணன் இருக்க வேண்டும்; அவனுக்கு ஸொந்தத்தில் தன-தார-புத்ராதி ஆசைகள் இருக்கப்படாது; அப்படி ஒருவன் இருந்தால் பிற ஜாதிகளிலும் நல்ல உத்தமமான ஜீவர்கள் தோன்றி அந்தக் குலங்கள் மேன்மை அடைய வேண்டுமென்று அவனிடம் அந்த ஜாதிக்காரர்களும் ப்ரார்த்தனை செய்து கொண்டு தங்களுடைய கன்னிகைகளை அர்ப்பணம் செய்வார்கள். அவனும் அந்தப்படி பண்ணிவிட்டு, புத்ரோத்பத்தி ஆனவுடனோ, அல்லது புத்ரனுக்கு உரிய வயஸு வந்தவுடன் வித்யோபதேசம் கொடுத்துவிட்டோ, அப்புறம் கொஞ்சங்கூடப் பற்றில்லாமல் புறப்பட்டு விடுவான். பூர்வ யுகங்களில் இருந்து வந்த இந்த வழக்கம், ப்ரஹ்மவர்சஸ் குறைந்து கொண்டே போகும் கலியில் நிஷேதம்தான் (அநுஷ்டிக்கத் தக்கதல்ல என்று விலக்கப்பட்டதுதான்.) ஆயினும் யுகத்தின் ஆரம்பமான ஆயிரம், ஆயிரத்தைநூறு வருஷம் கலியின் தலைவிரிகோல ஆட்டம் தொடங்காதபோது இது ஓரளவு அநுமதிக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும்.

இது பிற்காலத்துக்கு. தற்காலத்துக்கு நிச்சயமாக நிஷேதம்தான். ஆசார்யாள் தம்முடைய காலத்தவர்களையே “அல்ப வீர்யத்வாத்”, “ஹீநவீர்யேஷு வா வார்த்தமா நிகேஷு மனுஷ்யேஷு” என்றெல்லாம் ப்ரம்ம தேஜோ வீர்யம் குறைந்து போனவர்களாகத்தான் சொல்லியிருக்கிறார்¹. அந்தத் தேஜஸை அவர் மறுபடியும் ஜ்வலிக்கச் செய்தாரென்றாலும், அப்புறம் மறுபடியும் மங்கி மங்கிப் போய், இப்போது உள்ளவர்களைப் பற்றிக் கேட்கவே வேண்டாம்! அதனால் இப்போது வர்ண ஸாங்கர்யம் (ஜாதிக் கலப்பு) செய்வது கொஞ்ச நஞ்சம் இருக்கும் ப்ரம்ம தேஜஸையும் மற்றவர்களின் குறைவான ஆசாரத்தால், ஜலத்தைக் கொட்டி நெருப்பை அணைப்பதுபோல, போக்கடிப்பதாகத்தான் ஆகும்.

சந்த்ரசர்மாவின் காலத்தில், ஒருவருடைய ஸொந்த இச்சைக்காக இல்லாமல், சில அத்யாவச்யங்களை முன்னிட்டு ப்ராம்மணர்கள் இதர கன்னிகைகளை அங்கீகரிக்கும் வழக்கம் இருந்திருக்க வேண்டும்.

அதனால்தான் அந்த வைச்யன் அவரிடம் அப்படிச் சொன்னது. அவருக்கா, அந்த மாதிரி விஷயத்தில் மனஸ் போகவேயில்லை. அரும்பாடுபட்டுத் தாம் ஸம்பாதித்த மஹாபாஷ்யத்தை ஸத்-சிஷ்யர்களுக்குக் கொடுத்து ப்ரசாரம் பண்ண வேண்டுமென்பதிலேயே அவருடைய எண்ணமிருந்தது. ‘அத்தனை கஷ்டமெல்லாம் பட்டது பந்தத்தில் மாட்டிக் கொள்ளத்தானா?’ என்று நினைத்து, “உம் பெண்ணைக் கல்யாணம், கார்த்திகை பண்ணிக் கொள்ளும் உத்தேசம் நமக்கில்லை” என்று சொல்லிப் புறப்படுவதிலேயே மும்மரமாக இருந்தார்.

இப்படி அவர் சபலமில்லாமல் கட்டுப்பாட்டுடன் இருந்ததாலேயே இவ்வளவு உசந்த ஜீவனை அடைந்துதான் தீர்வது என்று அந்தப் பெண்ணுக்கும் அவளுடைய தகப்பனுக்கும் பிடிவாதம் ஏற்பட்டது!

“உமது ப்ராணன் இவள் போட்ட பிச்சை! நன்றி வேண்டாமா? உம்மை டிமான்ட் பண்ண எங்களுக்கு ரைட் இருக்கிறது. வாரும் ராஜ ஸபைக்கு! ராஜாக்ஞைப்படி வழக்கைத் தீர்த்துக் கொள்வோம்” என்று வைச்யன் விடாப்பிடியாய்ச் சொல்லிவிட்டான்.

அப்படியே தீர்ப்புக்காக ராஜாவிடம் போனார்கள்.

நல்ல லக்ஷணமாக, ஆசார காந்தியுடனும், வித்யா சோபையுடனும் இருந்த சந்த்ரசர்மாவை ராஜா பார்த்தான். பார்த்தானோ இல்லையோ, வைச்யன் கேஸை எடுப்பதற்கு முந்தியே அவனுக்கு வேறே யோசனை தோன்றிவிட்டது! ‘மஹா தேஜஸ்வியாக இருக்கிறாரே. நாம் நம்முடைய குமாரிக்கு எங்கெங்கேயோ வரன் தேடிக் கொண்டிருக்கிறோமே! அதெல்லாம் எதற்கு? இந்த ப்ராம்மண யுவனுக்கே கன்யாதானம் பண்ணி விடுவோம். அதற்கு தர்ம சாஸ்திரம் இடம் கொடுக்கிறதா என்று மந்திரியைத் தருவித்துக் கேட்போம்’ என்று நினைத்தான். “யார் அங்கே? மந்திரியை அழைத்துக் கொண்டு வாருங்கள்” என்றான்.

அப்படியே மந்த்ரி வந்தான். மந்த்ரிகள் ப்ராம்மணர்களாகத்தான் இருப்பார்கள். இந்த ப்ராம்மண மந்த்ரி வந்தவுடன் சந்த்ர சர்மாவைப் பார்த்தான். அவருடைய அழகில் அவனும் வசீகரமானான். வேடிக்கை என்னவென்றால் அவனுக்கும் விவாஹ வயஸில் பெண் இருந்தாள். ‘ஓஹோ! ராஜாவே நம் விஷயம் தெரிந்து கொண்டு நமக்கு மாப்பிள்ளையாக்கத்தான் இந்தப் பையனைத் தேர்ந்தேடுத்து விட்டு நம்மைக் கூப்பிட்டனுப்பியிருக்கிறார் போலிருக்கிறது! நம் நல்ல காலம்! என்று நினைத்தான்.

ராஜா தன்னுடைய பெண் விஷயமாக தர்ம சாஸ்த்ரக் கருத்தைக் கேட்டான்.

ப்ரஹ்ம தேஜஸில் நல்ல வீர்யவத்தான ப்ராம்மணர்கள் விஷயத்தில் அப்படிச் செய்ய சாஸ்த்ரத்தின் அநுமதி இருப்பதைச் சொன்ன மந்த்ரி, நான்கு வர்ண்ங்களைச் சேர்ந்த கன்னிகைகளையும் ஒரே முஹூர்த்தத்தில் ஒரு ப்ராம்மண வரனுக்கு கல்யாணம் செய்து கொடுக்க இடமிருப்பதாகச் சொன்னான். தன்னுடைய பெண்ணையும் அப்படிக் கன்யாதானம் செய்து கொடுக்க ஆசைப்படுவதாக விஞ்ஞாபித்துக் கொண்டான்.

‘பாதிக் கார்யம் முடிந்தது; க்ஷத்ரியப் பெண், ப்ராமணப் பெண் ஆகிய இரண்டு பேர் கிடைத்துவிட்டார்கள்’ என்று ராஜா ஸந்தோஷமாக ஒப்புக் கொண்டான்.

எதிர்பார்க்காமல் இப்படி ஒரு புதிய காரணமும் கிடைத்த ஸந்தோஷத்தோடு வைச்யன் தன்னுடைய வழக்கையும் ராஜாவின் முன் வைத்தான். முக்கால் கார்யமும் இவ்வளவு ‘ஈஸி’யாக முடிகிறதே என்று நினைத்த ராஜா அவனுக்கு அநுகூலமாகத் தீர்ப்பு பண்ணினான்.

இந்த மாதிரி ஒன்றையொட்டி ஒன்றாகத் திருப்பம் ஏற்பட்டதைப் பார்த்த சந்திரசர்மா, ‘இப்படித்தான் ஈச்வர ஸங்கல்பமென்று தெரிகிறது. அதனால் நாம் ஒன்றும் முரண்டு பண்ண வேண்டாம். நடக்கிறபடி நடக்கட்டும்’ என்று விவேகமாக விட்டுவிட்டார். மாமனார்களாவதற்கு மூன்று பேரும் போட்ட ஜாயின்ட் – மனுவுக்குத் தலையாட்டிவிட்டார்! மனு ராஜாக்ஞையாகவுமல்லவா வந்து விட்டது?

¹ ப்ருஹதாரண்யக பாஷ்யம் I. 4. 10

_________________________________________________________________________________________________________________________

Life history of Chandra Sharma

During those times, 5000 years ‘minus’ 1000 years earlier, there would have been many true Brahmins who would have preserved the ‘brahma tejas’ [ब्रह्म तेजस् – the effulgence he acquires by learning Vedas and strictly following the codes laid down in the Sastras].

One thing is usually said.  If a fire is huge and water is only a little, the fire will evaporate the water and continue to blaze.  On the contrary, if water is more and the fire is small, water will extinguish the fire.  If brahma tejas existed in Brahmins in adequate measure, even if they – under certain inevitable situations – married into other castes for whom the Sastras have not prescribed disciplined practices [आचारम्] to the extent as for Brahmins, and produced off-springs, the shortcomings in the discipline of these other people would get knocked off by the strength of the discipline of the Brahmins and these people will get purified.  This is how it was in the previous ages. A Brahmin should have good control over his senses and full of divine glory [ब्रह्म वर्चस्– the strength he acquires by learning Vedas and strictly following the codes laid down in the Sastras ]; He should not have any desire for wealth, wife or children; Where such a person existed, people of other castes too would offer their girls with the prayer that great souls be born in those castes too;  He would also oblige and would leave without any attachment, either after a progeny is born or after initiating the son to studies when the boy attained the appropriate age.  This practice which existed in the previous eons, is prohibited to be practiced [निषेध] in the Kali yuga since the brahma varchas is getting diminished in this yuga.  However, this must have been permitted to some extent, in the early days of the Kali yuga for about a thousand or thousand five hundred years, when the frenzied dance of Kali had not yet started.

This is certainly not appropriate for the later period as well as for current times.  Acharya has described even people of his own times as, ‘alpa veeryavat’ [अल्प वीर्यवत्] , ‘heenaveeryeshu va vaartamanikeshu manushyeshu’  [हीनवीर्येषु वा वार्तमा निकेषु मनुष्येषु] – as people with diminished ‘brahma tejo veeryam¹ [ब्रह्म तेजो वीर्यम्]. Although he made that divine splendor sparkle again, it got gradually diminished subsequently; one need not even talk about the current day people!  Therefore, mixing up of castes now would only result in the little ‘brahma tejas’ that is present, also getting extinguished on account of their less than desired discipline, like extinguishing the small fire with large amount of water.

The practice of Brahmins accepting women of other castes, due to certain compulsions and not for fulfilling one’s own desires, should have been there during the times of Chandra Sharma.

That is the reason for the merchant speaking to him like that.  Whereas, his (Chandra Sharma’s) mind was not inclined towards such matters.  His thoughts were focused only on reaching out to good disciples and spreading the Mahabhashya, which he had acquired with great difficulty. Wondering whether all the efforts he had taken were to only get entangled in domestic life, he was keen on leaving, and said ‘I don’t have any intention of marrying your daughter’.

Since he was so disciplined and without any temptations, the daughter and the father became all the more keen and adamant on attaining such a superior individual!

The merchant declared stubbornly, ‘Your life is the benefaction given by her.  Should you not be grateful?  We have a right to demand you.  Come to the king’s court.  Let us get this resolved as per the order of the king’.

Accordingly, they went to the king for his judgement.

The king saw Chandra Sharma, who had very good features, magnetic divine splendor on account of observing discipline, and intelligent looks. Immediately on seeing him, even before taking up the plea of the merchant, he got a different idea!  He thought, “This man looks so radiant.  We have been searching all the places for a suitable alliance for our daughter.  What for?  Let us give her in marriage to this Brahmin youth.  Let me summon and find out from the minister, whether the Dharma Sastras permit that”.  He summoned his minister.

Accordingly, the minister came.  Ministers were invariably Brahmins.  On reaching, this brahmin minister saw Chandra Sharma.  He was also attracted by his handsome looks.  The funny part was that he also had a daughter of marriageable age.  He thought, “Oh, looks like the king, having come to know my issue, has selected this young man as my son-in-law and has called out for me.  It is my good time”.

The king asked for the rules as laid down in the Sastras, in respect of [the decision regarding] his daughter.

While informing that the Sastras permitted to do that way in the case of brahmins with great divine splendor, the minister also mentioned that there was provision to give away in marriage women of all four castes to the same Brahmin at the designated auspicious time   [muhurta – मुहूर्त].  He also submitted his desire to give away his own daughter to this Brahmin.

The king gladly accepted, thinking that half the job was done since girls from both kshatriya and brahmin castes have been found.

When he got this unexpected new reason, the merchant too submitted his plea in front of the king.  Thinking that three-fourths of the matter was getting sorted out so easily, the king gave the judgement in his favour.

Observing the series of turn of events, Chandra Sharma thought, “Looks like this is how Eswara has ordained.  Let me not try to oppose, but instead, allow things to happen” and wisely allowed the matter to take its own course.  He nodded his concurrence to the joint plea of all the three to become his fathers-in-law!  Did not the request also come as an order from the king?

¹ Brihadharanyaka Bhashyam 1.4.10

_________________________________________________________________________________________________________________________

Audio

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems, sankara charitham