Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – The passion to learn does not have any bounds. That is the highlight of this chapter by Sri Periyava explaining Sri Chandrasharma’s efforts and fierce determination to learn Maha Bhashyam from his Guru Gowdapadhal.

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang volunteers, Shri ST Ravi kumar for the translation and Smt. Sowmya Murali for the enthralling drawing . Rama Rama

கௌடரின் பிற்கால சரித்திரம்

‘கும்பிடப் போன தெய்வம் குறுக்கே வந்தது’ என்பது போலப் போகிற வழியிலேயே மஹாபாஷ்ய உபதேசம் கிடைப்பதில் சந்த்ரசர்மா என்று பெயர் சொல்லிக் கொண்ட அந்த யுவா ரொம்ப ஸந்தோஷமடைந்தார்.

ஆனாலும் ப்ரம்மரக்ஷஸை குருவாகக் கட்டிக் கொண்டு அழுவதென்பது ஸுலபமாக இருக்கவில்லை! ராக்ஷஸ குரு கஷ்டமாக அநேகக் கண்டிஷன்கள் போட்டார்!

ப்ரம்மராக்ஷஸ ரூபம் எடுக்க வேண்டுமென்று கௌடருக்கு சாபம் இருந்ததால் அதனுடைய விசித்ரமான க்ரூர ஸ்வபாவப்படிதான் அவர் இருக்க வேண்டியதாயிற்று.

“நான் அந்த அரச மரத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டுதான் பாடம் சொல்வேன். இப்போதே ஆரம்பித்து விடுவேன். எனக்கு எப்போது இஷ்டமோ அப்போதுதான் முடிப்பேன். விடாமல் சொல்லிக் கொண்டே போவேன். நீயும் மரத்தில் என்னோடு உட்கார்ந்து கொண்டுதான் கேட்டுக்கணும், அல்லது எழுதிக்கணும்! எத்தனை நாளானாலும், ராப்பகல் பார்க்காமல் நான் சொல்லிக் கொண்டே போனாலும், அத்தனை நாளும் நீ மரத்தைவிட்டு இறங்காமல் எழுதிக் கொண்டு போகணும்! நடுவில் இறங்கப்படாது, தூங்கப் படாது, சாப்பிடப் படாது!” என்றிப்படிக் கண்டிப்பாகக் கண்டிஷன் போட்டார்.

சந்த்ரசர்மா ஒப்புக் கொள்கிறது தவிர வேறே ஒன்றும் பண்ணிக் கொள்வதற்கில்லை. அவருக்கோ மஹாபாஷ்யம் கற்றுக் கொண்டேயாக வேண்டும் என்று அவா. கற்றுக் கொடுக்கவோ இந்த ப்ரம்மரக்ஷஸ் தவிர எவருமில்லை என்றால் என்ன பண்ணுவது?

வித்யையிலுள்ள ஆர்வத்தால் கண்டிஷனுக்கெல்லாம் கட்டுப்பட்டார்.

அரச மரத்தின் மேலே விசித்ரமாக குரு – சிஷ்யாளின் க்ளாஸ் ஆரம்பித்தது!

குருவானால் கிடுகிடுவென்று பாடம் டிக்டேட் பண்ண ஆரம்பித்துவிட்டார். எழுதிக் கொள்ள சிஷ்யருக்குப் பேனாவா, இங்க் பாட்டிலா – இல்லை, அந்தக் கால ஏடா, எழுத்தாணியா – எதுவுமே இல்லை. எங்கேயாவது போய் வாங்கி வரலாமென்பதற்குமில்லாமல், மரத்தைவிட்டு இறங்கக் கூடாதென்று கண்டிஷன்!

சந்த்ரசர்மா தயங்கவில்லை – தன்னுடைய தொடையைக் கீறிக் கொண்டார். ரத்தம் வந்தது. அது தான் இங்க்! அரசிலைக் காம்பை ஒடித்துப் பேனாவாக்கிக் கொண்டார்! பேப்பர் என்னவென்றால் அரசிலைகளேதான்!

ரக்ஷஸ் சொல்லிக் கொண்டே போக அவர் காம்பை ரத்தத்தில் தோய்த்துத் தோய்த்து இலைகளில் எழுதிக் கொண்டே போனார்.

ராவும் பகலுமாக குரு நிறுத்தாமல் இப்படி ஒன்பது நாள்³ டிக்டேட் செய்ய, ஆடாமல் அசராமல், ஆஹார – நித்ரைகளும் இல்லாமல் சிஷ்யர் தொடர்ச்சியாக இலைகளில் எழுதிக் கொண்டார். வித்யையைப் பெறுவதற்காக இத்தனை த்யாகம், தபஸ்!

ஒருவாறாக வ்யாகரண பாஷ்யம் முழுவதும் சொல்லித் தீர்த்தாயிற்று.

சந்த்ரசர்மா அரசிலைகளை மூட்டை கட்டினார். அதிலிருந்து கிடைத்திருப்பதுதான் இன்றைக்கு நம்மிடம் வந்துள்ள ‘மஹாபாஷ்யம்’. பாடம் சொல்லித் தீர்த்ததுடன் கௌடருக்கும் ப்ரம்மராக்ஷஸ ரூபம் தீர்ந்தது.

முன்னே நம் குரு பரம்பரைக் கதையில் மித்ரஸஹன் ராக்ஷஸரூபம் பெற்றபோது சக்தி மஹர்ஷியின் அநுக்ரஹத்தால் அந்த ரூபம் நீங்கி அவருடைய சிஷ்யனானதாகப் பார்த்தோம். இப்போது சந்த்ர சர்மாவால் குருவுக்கு ராக்ஷஸ ரூபம் நீங்கிற்று!

தம் குரு கொடுத்த பெரிய கார்யத்தை முடித்தாகி விட்டதென்றதும் கௌடருக்கு மனஸ் ஆத்யாத்மிகமாகத் திரும்பிற்று. ‘இனி விவேக வைராக்கியங்கள் பெற வேண்டும். ஞானம் பெற வேண்டும். ஆத்ம த்யானம் பண்ண வேண்டும். அதற்கு ஒரு உத்தம குருவை அடைந்து உபதேசம் பெற வேண்டும்’ என்று எண்ணினார்.

பரம உத்தமமான குரு, ஜீவன்முக்தராகவே இருப்பவர், யார் என்று விசாரித்தார். சுகாசார்யாள் அப்படி இருப்பதாகத் தெரிந்து கொண்டார். ஜன்மா எடுக்கும்போதே ஆத்ம ஞானியாயிருந்த அவரையே ஆசார்யராக வரித்து, அவரிடம் உபேதேசம் வாங்கிக் கொள்ள முடிவு செய்தார்.

அப்போது சுகர் பதரிகாச்ரமத்தில் இருப்பதாகத் தெரிந்தது. உடனே கௌடர் நர்மதா தீரத்திலிருந்து ஹிமாசலத்தில் சுகரிருந்த இடத்துக்குப் போய் அவரிடம் சரணாகதி செய்தார்.

சுகர் அவருக்கு ஸந்நியாஸம் கொடுத்து ஞானோபதேசம் செய்தார்.

உபதேசம் பண்ணியவர் பிறவி ப்ரஹ்மஞானி. வாங்கிக் கொண்டவரும் ஸத்பாத்ரம். ஆகையால் கௌடரும் ப்ரஹ்ம ஞானம் பெற்றார்.

அப்படியே ஆத்ம நிஷ்டையில் ஆழ்ந்து போய் பதரிகாச்ரமத்திலேயே தங்கிவிட்டார். பிற்காலத்தில் இதே சந்த்ரசர்மாவுக்கு ஸந்நியாஸாச்ரமம் கொடுத்து ப்ரஹ்ம வித்யை உபதேசித்தார். அதனால் ‘கௌடபாதாசார்யாள்’ என்பதாக ப்ரஹ்ம வித்யா குரு பரம்பரையில் இடம் பெற்றார்.

ஆசார்ய பரம்பரையில் புராண பாத்ரங்களான தெய்வ புருஷர்களாகவும் ரிஷிகளாகவும் இருந்தவர்களின் வரிசை சுகரோடு முடிந்து, நம் போன்ற மனிதர்கள் மாதிரியே பூலோகத்தில் நடமாடி வாழ்க்கை நடத்திய ‘மானவ ஸம்ப்ரதாய’ ஆசார்ய வரிசை கௌடபாதாசார்யாளிலிருந்துதான் ஆரம்பித்தது.

முழுக்க முழுக்க அத்வைதமாக எழுதப்பட்ட முதல் புஸ்தகம் கௌடபாதர் எழுதியதுதான் என்று இப்போது ஃபிலாஸஃபி ப்ரோஃபஸர்களாக உள்ள சிலர் சொல்கிறார்கள். அந்தப் புஸ்தகம் “மாண்டூக்யோபநிஷத் காரிகா” என்பது.

ஆத்ம தத்வத்தை விசாரித்துக் கொண்டு போய் அது சாந்தம் – சிவம் – அத்வைதம் – துரீயம் (விழிப்பு, கனவு, உறக்கம் ஆகிய மூன்றும் கடந்த ஆத்ம ஸ்தானமே துரீயம்) என்று முடிவதாகச் சொல்கிற உபநிஷத்து இந்த மாண்டூக்யம்தான். அதற்குக் “காரிகை” என்பதான வ்யாக்யான வகையில் எழுதப்பட்டதே “மாண்டூக்யோபநிஷத் காரிகா”.

“யாப்பருங்கலக்காரிகை” என்று தமிழில் கேள்விப்பட்டிருக்கலாம். செய்யுள் வகைகளைப் பற்றிச் சொல்வதாக “யாப்பருங்கலம்” என்று ஒரு நூல் உண்டு. அதன் விளக்கமாக எழுதியதே “யாப்பருங்கலக் காரிகை”.

மாயையினால் உண்டாவதே த்வைதம். அதற்குக் கொஞ்சங்கூட இடம் தராமல் அடித்துப் போட்டுப் பரம அத்வைதமாக எழுதப்பட்ட நூல் ‘மாண்டூக்ய காரிகை’. அதன் முதல் பிரிவுக்கு ‘ஆகம ப்ரகரணம்’ என்று பெயர் கொடுத்திருப்பதால் முழுப் புஸ்தகத்தையுமே ‘ஆகம சாஸ்த்ரம்’ என்றும் சொல்வதுண்டு. ஸாதாரணமாக ஆகம சாஸ்த்ரம் என்றால் ஒரு தெய்வத்தின் வழிபாட்டு முறை. அத்வைத வேதாந்தத்தில் ‘ஆகம சாஸ்த்ரம்’ என்றால் அது கௌடபாத காரிகைதான்.

இதில் மாயைக்கு இடமே கொடுக்காத கௌடபாதரே மாயா ஸ்வரூபிணியாகவும் ப்ரஹ்மவித்யா ஸ்வரூபிணியாகவும் ஒரே ஸமயத்தில் இருக்கும் அம்பாளிடம் பரம பக்தி பண்ணி ஸ்ரீ வித்யா தந்த்ரத்தைச் சேர்ந்த “ஸுபகோதயம்” முதலான க்ரந்தங்களை உபகரித்தாரென்றும் சொல்லப்படுகிறது.

³ ‘பதஞ்ஜலி சரித’த்தில் (V.32) இரண்டு மாதங்கள் எனக் காண்கிறது.

_________________________________________________________________________________________________________________________________

Later part of life history of Gowda

The youth, whose name was Chandrasharma, was delighted that he was able to get the teachings of Mahabhashyam, en route itself; it was like in the saying “God himself came across the person who was going to Him for darshan”.

However, it was not easy to cope with the Guru, a Brahmarakshas!  The Raakshasa Guru stipulated several difficult conditions!

As Gowda had the curse of taking on the form of Brahmarakshas, he had to stay with its peculiar, cruel qualities.

He firmly laid down conditions like, “I will take the lessons only while sitting on this peepal tree.  I will start teaching immediately.  I will end only when I desire.  I will go on teaching without any break.  You should also sit only on the tree and listen or note down!  You should not get down from the tree and should go on noting down even if I continue my teaching for several days, be it day or night!  You should not get down in between, should not sleep or eat.”

There was no other way for Chandrasharma but to accept these conditions.  He was much desirous of learning the Mahabhashyam.  What to do, if there was no one else to teach the Mahabhashya, other than this Brahmarakshas?

He bound himself to all the conditions, owing to his interest in acquiring the knowledge.

The strange class of the Guru-Sishya commenced on the peepal tree!

The Guru started dictating the lessons rapidly.  The disciple did not have a pen or ink bottle to write down.  Nor had he the stylus (Ezhuthani) or palm leaf of those old days; he had nothing. Neither could he bring them from somewhere, since there was this condition that he should not get down from the tree!

Chandrasharma did not hesitate.  He scraped his thigh.  Blood started oozing.  That served as the ink!  He broke the stalk of the peepal leaf to make a pen.  For paper, there were only peepal leaves!

While the Rakshas went on talking, he continued writing on the leaves, soaking the stalk in blood.

The Guru dictated day and night, for nine days³ without a break; the disciple noted them down on the leaves, continuously, unflinching, without sleep and food.  So much sacrifice and penance, for the sake of obtaining the knowledge!

Eventually, the Vyakarana Bhashyam was taught fully.

Chandrasharma bundled the Peepal leaves.  The ‘Mahabhashyam’ that we have today, is what has only come from that.  On completing the lessons, for Gowda also, the form of Brahmarakshas, vanished.

We had earlier seen in the story of our Guru lineage (Parampara) that Mitrasaha became the disciple of Sakti Maharishi after his rakshasa form was removed by the benevolence of the Maharishi.  Now, due to Chandrasharma, the rakshasa form of the Guru got removed!

Having completed the huge assignment given to him by his Guru, Gowda’s heart turned towards spirituality. He thought that, he should now get discriminating knowledge for non-attachment to worldly affairs.  Obtain superior knowledge.  Should meditate on Atma.  For that, should reach a great teacher and seek upadesam.

He enquired as to who was that excellent Guru, who was an emancipated soul while still alive.  He learnt that Sukacharya [शुकाचार्य] was one such person, a realized soul even when he was just born.  He decided to have him as his Acharya and receive his upadesam.

It was learnt that Suka was at Badarikashrama [बदरिकाश्रम], at that time.  Immediately, Gowda went from the banks of Narmada to the place where Suka was, in Himachal, and surrendered unto him.

Suka gave him renunciation and imparted the supreme knowledge.

The person who imparted the knowledge was a realized soul since birth.  The one who received the knowledge was also a worthy recipient.  Therefore, Gowda also gained the supreme knowledge.

He remained in Badarikashrama, deeply engaged in meditation on self.  In later days, he gave renunciation to this same Chandrasharma and taught him the Superior Knowledge.  Therefore, he got a place in the Brahma Vidya Guru tradition as ‘Gowdapadacharya’ [गौडपादाचार्य].

In the succession order of Acharyas, the mythological persons, who were divine and sages, ended with Sukacharya.  The order of Acharyas of ‘human tradition’, comprising of people who lived their lives on this earthly world like any of us human beings, started only with Gowdapadacharya.

Some people who are philosophy professors now, say that the first ever book written completely as an Advaita text, was the one written by Gowdapada.  That book is called “ Mandukyopanishad Kaarika” (माण्डूक्योपनिषद् कारिका).

The Upanishad which examines the truth about ‘self’ and says that it concludes with ‘shantham-sivam-advaitam-tureeyam’ is this Mandukyopanishad [माण्डूक्योपनिषद्]. (Tureeyam is that stage of self, which transcends the states of wakefulness, dream and sleep).  The explanation that is written for this Upanishad in the narrative style of ‘Kaarika’ is called “Mandukyopanishad Kaarika” [माण्डूक्योपनिषद् कारिका].

You might have heard about “Yapparunkalakkaarikai” in tamil.  There is a text [in Tamizh] called “Yapparunkalam”, which talks about the types of poetry.  The explanatory narrative written for this text is called “Yapparunkalakkaarikai”.

Dvaita arises out of Maya. “Mandukyopanishad Kaarika” is the only book written, completely thrashing that (idea), without even a mention to it and written entirely as Advaita. It is written entirely as an Advaita text.  Since the first section of that book is given the name, ‘Agama Prakarana’ [आगम प्रकरण], the entire book is called as “Agama Sastra” [आगम शास्त्र].  Generally, Agama Sastra means, the procedure for offering prayers to a God.  In Advaita philosophy, only the Gowdapada Karikai is Agama Sastra in Advaita Vedanta.

It is also said that Gowdapada who never ever yielded to Maya, worshipped Ambal, who is simultaneously a Maya Swaroopini as well as Brahma Vidya Swaroopini, with fervent devotion and produced treatises like “Subhagodaya” (सुभगोदय), which belongs to Sri Vidya Tantra mode of worship.

3 It is found to be stated as two months in ‘Patanjali Charitam’ (v.32).
_______________________________________________________________________________________________________________________________

Audio

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems, sankara charitham