நடனமாடும் சபாபதி தில்லை நடராஜா, நீயே இவ்வுலகில் வந்துதித்தாய் ,

நடமாடும் தெய்வமாய், எல்லை இல்லா ரட்ஷகனாய் இந்த அவணியிலே;

தென்முக கடவுளாய் பேச்சின்றி, நமக்கு ஞானத்தைப் போதிக்கும்

ஆதி குரு தெய்வமே,
இன்முகம் காட்டி பேசியே அல்லும் பகலும் , எம்மை வழிநடத்த

வந்தாயோ ஞான குருவே;

கர்ப்ப கிரஹத்தில், காரிருளில் அகல் விளக்கின் சுடரொளியில் காணும்

பரம் பொருளே, ஞான நாதா,

கர்ப்ப வாசம் செய்து, பேரொளியில் அவதாரமாய் இங்கு வந்துதித்து பேணும் எங்கள்    திரு உருவே, சுவாமிநாதா;

ஊரெல்லாம் சுற்றி ஆடி வந்தார் உற்சவ மூர்த்தி, முடியாதோரும் கண்டு பக்தி          செலுத்தவே,
பாரெல்லாம், நீ ஓடி ஊர் ஊராய் பாதம் சிவக்க,நடந்து கருணை மழை   பொழிந்தாயே;

என் இன்னல்களை உன் பாதங்களில் இறக்கி வைத்தேன், நீயோ கருணை கூர்ந்த தாயாய் ,

உன் தோளில் இதையும் ஏற்றி, வருண கால மின்னலாய் தீர்த்து வைத்தாய் பரந்தாமா:

ஓலையும் இல்லா, எழுதாக் கிளவி ஆதி வேதமும்,சாத்திரங்களும் நம் உலகமெலாம் ஆல மரமாய் படர்ந்திட,

காலையும் மாலையும் ஆணி வேரில் அமுதத்தை ஊற்றி பாடு பட்டு காலமெலாம்     வளர்த்தாயே எங்கள் பார் புகழும் தவ சீலனே;

அடர்ந்த மரத்தில் கூடு கட்டி ஆயிரமாயிர பறவைகள் வேதம் கற்று இன்று மனித குலம் வாழ உழைக்கவே,

தொடர்ந்து வழி வகுத்தாய் நீ , பல நூறு ஆண்டுகள் வேலையை ஒருநூறு ஆண்டிலே,எங்கள் சரணரே:

கண்டவன் விண்டதில்லை, விண்டவன் கண்டதில்லை என்று வாய் வழியே பகர்ந்தாலும் ,

கண்டேன் இங்கேயே கடவுளையென, கை கூப்பி, கண்கள் மூடி மெய் சிலிர்த்து பாமரரும் பகலுவரே:

நின் பூத உடலும் மறைந்ததுவே, கால் நூற்றாண்டும் கடந்ததுவே, காலங்கள் பல கடந்தாலும்;

உன் புகழ் “தெய்வத்தின் குரலாய்“, “பாருக்குள் தெய்வமாய் பார்க்குமிடமெல்லாம் ஒலிக்குதுவே

ஞான வழிகாட்ட, இன்றும் எம் கரம் பிடித்து மேலேற்றி , வாழ வைக்கும் ஒளி விளக்கே சரணம்,

மோன நிலையில் , நின் பொற்பாத திருவடியில் கிடந்தேன், சரணம், சரணமின்றி வேறொன்றுமறியேன் யான் பராபரமே