Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Sri Periyava explains about the significance Sarath Kalam and Saraswathy Puja in this great chapter.

Many Jaya Jaya Sankara to Shri. B. Narayanan Mama for the translation. Rama Rama

ஸரஸ்வதி

ஸரஸ்வதி பூஜையானது சரத்காலத்தில் வருகிறது. ‘சரத்’ காலத்தில் நிகழ்வதால்தான் இந்த நவராத்திரிக்கே ‘சாரத’ நவராத்திரி என்ற பெயர் ஏற்பட்டிருக்கிறது. சாரதா என்ற பெயர் ஸரஸ்வதி தேவிக்கும் ஏற்பட்டிருக்கிறது. (சாரதா என்ற பேருக்கு மந்திர சாஸ்திரத்தில் தத்வார்த்தமாக வேறு பொருள்களும் சொல்லியிருக்கிறது.)

காச்மீரத்தில் பண்டிதர்கள் அதிகம். ‘பண்டிட்’ என்றே ஒரு ஜாதியாகச் சொல்வார்கள். மோதிலால் நேரு, ஜவஹர்லால் நேரு எல்லாம்கூட இப்படிப்பட்ட பண்டிட்கள்தாம். அங்கே இப்படி வித்வத் கோஷ்டி நிறைய இருந்ததற்குக் காரணம், வாக்தேவியான (வாக்குத்தேவதையான) ஸரஸ்வதி ஆராதனை காஸ்மீர மண்டலத்தில் மிக அதிகமாக இருந்ததுதான். அங்கே ‘சாரதா பீடம்’ என்றே ஒன்று இருந்தது. பாரத தேசத்தின் மகா பண்டிதர்களும் அந்த சாரதா பீடத்தில் ஏறினாலே தங்கள் வித்வத்துக்குப் பட்டாபிஷேகம் செய்ததுபோல் என்று கருதினார்கள்.

நம் தமிழ்நாட்டில், தொண்டை மண்டலத்தில் இருக்கிற காஞ்சிப் பகுதிக்கும் காச்மீர மண்டலம் என்று ஒரு பெயர் இருந்திருக்கிறது. வடக்கே கிருஷ்ணன் அவதரித்த மதுரை இருந்தால், தெற்கே மீனாக்ஷி அவதரித்த மதுரை இருக்கிறது. அங்கே ஒரு பாடலிபுத்திரம் இருப்பது போலவே, இங்கேயும் நடுநாட்டிலே ஒரு பாடலிபுத்திரம் உண்டு; அதுதான் திருப்பாதிரிப்புலியூர். வடக்கே காசி இருப்பதுபோல், இங்கும் திருநெல்வேலியில் தென்காசி இருக்கிறது. இம்மாதிரி காஞ்சி மண்டலமே தக்ஷிணகாச்மீரம். இங்கே ஸரஸ்வதியின் அருள் விசேஷமாக சாந்நித்தியம் பெற்றிருக்கிறது என்பதை மூகரும் ‘ஸாரஸ்வத புருஷகார ஸாம்ராஜ்யே’ என்கிறார். ஊமையாக இருந்த இந்த மூகருக்கு சாக்ஷாத் காமாக்ஷியே வாக்தேவியாக வந்து அநுக்கிரகித்த விசேஷத்தால்தான் அவர் மகா கவியானார். காமாக்ஷி ஆலயத்தில் எட்டுக் கைகளோடு கூடிய பரம சௌந்தர்யமான ஒரு ஸரஸ்வதி பிம்பத்துக்கு சந்நிதி இருக்கிறது. ஆதி ஆசார்யாள் காஞ்சீபுரத்தில் சகல கலைகளிலும் தம் ஞானத்தைக் காட்டி ஸர்வக்ஞ பீடம் ஏறினார். இங்கே ஸ்தாபித்த (காமகோடி பீட) மடத்துக்கு ‘சாரதா மடம்’ என்ற பெயரிட்டார். இதெல்லாம் காஞ்சிபுரத்திற்கும் ஸரஸ்வதிக்கும் இருக்கப்பட்ட விசேஷமான சம்பந்தத்தைக் காட்டுகின்றன.

ஆதியிலிருந்தே காஞ்சியில் ‘கடிகாஸ்தானம்’ என்கிற வித்யாசாலைகள் நிறைய இருந்திருக்கின்றன. வடக்கே இருந்த நாலந்தா, தக்ஷசீலம் இவைபோல், இந்த கடிகாஸ்தானங்களும் யூனிவர்ஸிடி போலப் பெரிதாக இருந்திருக்கின்றன. திருவல்லத்துக்கு அருகே உள்ள ஒரு கல்வெட்டில் ‘கடிகை ஏழாயிரவர்’ என்று காண்பதிலிருந்து ஏழாயிரம் வித்யார்த்திகள் இங்கு கல்வி பயின்றதைத் தெரிந்து கொள்ளலாம். மைசூரில், ஷிமோகா ஜில்லாவில், ஷிகார்பூர் என்று ஒரு ஊர் இருக்கிறது. அங்கே பிரணவேச்ரஸ்வாமி ஆலயத்தில் ஒரு மிகப் பழைய கல்வெட்டு இருக்கிறது. அதில் கி.பி. நாலாம் நூற்றாண்டில் கர்நாடகத்தை ஆண்ட மயூரவர்மன் தன் குருவான வீரசர்மனுடன் ‘பல்லவேந்திரபுரி’யான காஞ்சி கடிகையில் படிக்க வந்த விஷயம் பிரஸ்தாபிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அரக்கோணத்தருகே வேலூர் பாளையத்தில் உள்ள ஒரு ஸம்ஸ்கிருதக் கல்வெட்டு, இன்று லோகப் பிரசித்தமாயிருக்கிற கைலாஸநாதர் கோயிலை நரசிம்மவர்மா என்கிற ராஜசிம்ம பல்லவன் கட்டினான் என்று சொல்வதற்கு முன்பாக, அவன் காஞ்சிபுரத்திலிருந்த பழைய கடிகையை மீண்டும் நிறுவியதை முக்கிய விஷயமாகச் சொல்கிறது. அப்பர் சுவாமிகளும் “கல்வியில் கரையில்லாத காஞ்சி” என்கிறார்.

‘மூக பஞ்சதீ’யின் ஆர்யா சதக சுலோகமொன்று காமாக்ஷியை சரஸ்வதியாகவே பாவிக்கிறது. ‘விமலபடீ’ என்று அது ஆரம்பமாகிறது. அதாவது, மாசு மறுவே இல்லாத தூய வெள்ளைக்கலை உடுத்தியிருக்கிறாள் என்கிறார். காச்மீரம் முழுதுமே இப்படித்தான் வெண்பனி மலைகளால் மூடப்பட்டு ஸரஸ்வதி மயமாக இருக்கிறது. சரத் காலத்தின் விசேஷமும் இது தான். ‘சரத் சந்திரன்’ என்று கவிகள் விசேஷித்துச் சொல்கிற நிலவு இந்தக் காலத்தில்தான், மிகவும் தாவள்யமாக லோகம் முழுவதற்கும் தூய சந்திரிகையை ஆடை மாதிரிப் போர்த்துகிறது. இந்த சரத் காலத்தில்தான் ஆகாசத்துக்கு வெள்ளாடை போர்த்தினது போல் எங்கே பார்த்தாலும் வெண்முகில்கள் சஞ்சரிக்கின்றன. ஸரஸ்வதி அநுக்ரஹிக்கிர உண்மையான ‘வித்யை’ சரத்கால சந்திரனைப் போலவும், சரத்கால மேகத்தைப் போலவும், தாப சாந்தியாக, தூய்மையாக இருக்கும். வெறும் படிப்பு பலவிதமான தாபங்களையே உண்டாக்குகிறது. மெய்யறிவே தாபசாந்தியைத் தரும்.

ஸரஸ்வதி பூஜா காலத்தை நினைக்கிறபோது, இந்த தாப சாந்தியைச் சொல்லும்போது, இதற்கு அநுகூலமாக இன்னொன்றுகூடத் தோன்றுகிறது. வெளி உலகம் எப்படியிருக்கிறதோ அது நம் மனஸையும் அப்படி ஆக்குகிறது. பல பலவென்று விடிவதைப் பார்த்தால் நமக்கும் ஒரு உற்சாகம் உண்டாகிறது. மப்பும், மந்தாரமும், அழுகைத் தூற்றலாகவும் இருந்தால், நமக்கும் களையே இல்லாமல் என்னவோபோல் துக்கமாயிருக்கிறது. விடிவதற்கு முந்தின ப்ராம்ம முகூர்த்தத்திலும், ஸாயங்கால ஸந்தியிலும் வெளி உலகில் ஒரு சாந்தி பரவியிருப்பதால் அப்போது நமக்கும் மனசு அடங்கி தியானத்தில் உட்காரத் தோன்றுகிறது. வெளியுலகம் இப்படித் தன்மயமாகும்போது, உள்ளத்தையும் தன் மயமாக்கப் பிரயாசை செய்தால், சாதாரணமாக மற்ற சமயங்களில் இருப்பதைவிட சுலபமாக மனசை நிறுத்தி, உள்ளும் புறமும் ஒன்றாகி, சாந்தத்தில் தோய்ந்திருக்க அநுகூலமாயிருக்கிறது. தினந்தோறும் வைகறை சந்தியையில் இப்படி இருப்பதைப் போல், ஒரு வருஷம் என்று எடுத்துக்கொண்டால் ஒரு குறிப்பிட்ட பக்ஷம் முழுவதுமே இப்படி மனோலயத்திற்கு வசதியாக இருக்கிற பருவம் எதுவென்றால், அது ஸரஸ்வதி பூஜையை ஒட்டிய காலம்தான். சீதோஷ்ணம் பரம சுகமாக, ஹிதமாக, வெயிலும் இல்லாமல், குளிரும் இல்லாமல் இருக்கிற காலம் இது. சாந்தமான சூரியன், தாவள்யமான சந்திரிகை, வெள்ளை வெளேர் என்ற மேகக் கூட்டங்கள் எல்லாம் இருக்கிற காலம்.

இதிலே விசேஷம் என்னவென்றால் பாரத பூமி முழுவதற்கும் இதே மாதிரியான சீதோஷ்ண நிலை இந்த சரத் கால ஆரம்பத்தில் மட்டுமே இருப்பதுதான். மற்றப் பருவங்களில் பாரத தேசத்தின் ஒரு கோடியிலிருக்கிற பகுதியின் சீதோஷ்ணத்திற்கும் இன்னொரு கோடியிலுள்ள பகுதியின் சீதோஷ்ணத்திற்கும் ஏற்றத்தாழ்வு இருக்கும். பங்குனி, சித்திரை மாதங்களில் தமிழ் தேசத்தில் இருப்பதைவிட தெலுங்கு தேசத்தில் ஒரளவுக்கு ஜாஸ்தி உஷ்ணம். மத்யப்பிரதேசம், டில்லி இப்படிப்போனால் அங்கே நம் ஊரைவிட பத்து, பன்னிரண்டு டிகிரிக்குமேல் உஷ்ணமாயிருக்கும். இதேபோல் நம் நாட்டில் மார்கழி மாதத்தில் குளிருகிறது என்றால், இந்தக் குளிர் ஒன்றுமில்லை என்கிற மாதிரி, வடக்கே ஜலமே ஐஸாகப் போய்விடுகிறது. நம் சீமையில் ஓயாமல் மழை கொட்டுகிற ஐப்பசி, கார்த்திகையில் வடக்கே மழையில்லை. பக்கத்திலேயே கேரளாவில் வைகாசி ஆனியில் மழை கொட்டு கொட்டு என்று கொட்டுகிறபோது, நம் ஊரில் கோடை மழை என்று ஏதோ கொஞ்சம் பெய்தாலும், ஒரே வெயிலாக வறட்சியாகவே இருக்கிறது. இதே சமயத்தில் விந்திய பர்வதத்தைச் சுற்றி மத்தியப்பிரதேசத்திலும் மான்ஸுன் மழை கொட்டுகிறது. இப்படி ஒவ்வொரு பிராந்தியத்தில் ஒவ்வொரு தினுஸாக இருக்கிற சீதோஷ்ணம் சரத்ருதுவின் ஆரம்பமான ஸரஸ்வதி பூஜா காலத்தில் தேசம் முழுவதற்கும் ஒரே மாதிரியாக 95 டிகிரிக்கு மேலே போய்ப் புழுங்காமலும் 75 டிகிரிக்குக் கீழே போய்க் குளிரில் நடுங்க வைக்காமலும், ரொம்பவும் ஹிதமாக, சுக சீதோஷ்ணமாக இருக்கிறது. இந்த சமயத்தில் காச்மீரத்திலிருந்து டில்லி, காசி, கல்கத்தா, பம்பாய், காஞ்சீபுரம், குடகு, கன்யாகுமாரி என்று எல்லா ஊர் Weather report -ஐயும் பார்த்தால் அதிகபட்ச, குறைந்த பட்ச டிகிரிகள் எல்லா இடத்திலும் கிட்டத்தட்ட ஒரே மாதிரியாக இருக்கிறது. மற்ற சமயங்களில் ஒரு சீமைக்கும் இன்னொன்றுக்குமிடையே எட்டிலிருந்து பன்னிரண்டு டிகிரிவரை வித்தியாசம் இருந்தது போல் இப்போது இல்லை. சீதோஷ்ண ரீதியில் இந்த ஒரு சமயத்தில் நாம் வேறு வேறு என்று பிரிந்திராமல், அதாவது துவந்தம் போய் எல்லோரும் ஒரே மாதிரி நிலையில் சேர்ந்திருக்கிறோம். ஞானத்தினால் எல்லாம் ஒன்று என்று துவந்தத்தைப் போக்கி வைக்கிற வித்யா அதிதேவதையின் தெளிவான ஸ்வரூபம் போலவே இந்த சீதோஷ்ணம் இருக்கிறது. நம் தேசம் முழுவதும் இப்படி சமசீதோஷ்ண நிலையும், வெண்ணிறமும் சாந்தமும் அமையும்போது, வெளியுலகின் ஹிதத்தால் உள்ளுக்கும் சுலபத்தில் அந்த சமநிலையை உண்டாக்கிக்கொள்ள வசதியாக இருக்கிறது. இக்காலத்தில் இப்படிப்பட்ட குண விசேஷமே உருவெடுத்து வந்த ஸ்ரீ ஸரஸ்வதி தேவியின் ஆராதனமும் வருவதால். சகல ஜனங்களும் இதை எல்லாம் உணர்ந்து பூஜித்தால் ஞானமும் தெளிவும் பெற முடியும்.

ஜபமாலையும் ஏட்டுச்சுவடியும் ஞானத்தைத் தெரிவிக்கிற அடையாளங்கள் என்று எல்லோருக்கும் தெரியும். பரம ஞானமூர்த்திகளான தக்ஷிணாமூர்த்தி, ஸரஸ்வதி தேவி இருவர் கைகளிலும் இவற்றைக் காணலாம்.

ஏட்டுச் சுவடி வித்யையைக் குறிப்பது. ‘வித்யை’ என்றால் படிப்பு என்று மட்டும் அர்த்தம் பண்ணிக்கொண்டு, இப்போது இருக்கிற படிப்பு முறையைப் பார்த்தால், வித்யை வேறு, ஞானம் வேறு என்றே தோன்றுகிறது. வித்யைதான் ஞானம் என்கிற பழைய முறை போய்விட்டது. முன்பெல்லாம் சகல வித்யைகளும் பரமாத்மாவைக் காட்டிக் கொடுக்கவே ஏற்பட்டிருந்தன. திருவள்ளுவரும், பரமேசுவரனைப் பாத பூஜை பண்ண வைக்காத ஒரு படிப்பினால் என்ன பயன் என்று கேட்கிறார்.

கற்றதனால் ஆயபயன் என்கொல் வால்அறிவன் 
நற்றாள் தொழாஅர் எனின்?

அகங்காரம் எல்லாம் அடிபட்டுப்போய்ப் பரமாத்ம வஸ்துவுடன் சேருகிற ஞானத்தைத் தரவே சகல வித்யைகளும் ஆதியில் ஏற்பட்டிருந்தன. மற்ற அகங்காரங்கள் ஒரு பக்கம் இருக்க, ‘நாம் வித்வான்’ என்பதாக படிப்பினாலேயே ஒரு பெரிய அகம்பாவம் வந்துவிடும். இதனால்தான், நம் பூர்விகர்கள் வித்தையோடு, விநயத்தையும் சேர்த்துச் சேர்த்துச் சொன்னார்கள்: வித்யா விநய ஸம்பன்னே!

இப்போது படிப்பு எல்லாம் லௌகிகத்துக்காகத்தான் என்று ஆகிவிட்டது. பலவிதமான வித்யைகள், ஸயன்ஸுகளைத் தெரிந்து கொண்டு வெகுசாமர்த்தியமாக பாபங்களைப் பண்ணிப் பிறரிடமிருந்து தப்பித்துக்கொண்டு பெருமைப்படுகிறோம். இப்போதைய படிப்பினால் வருகிற விஷய அறிவை ஞானம் என்று சொல்வதானால், அஞ்ஞானம்தான் மோக்ஷ சாதனம் என்று கூடச் சொல்லி விடுவேன். ஞானம் ஒன்றே மோக்ஷ உபாயம் என்று சொல்ல வந்த அத்வைதத்துக்கு நான் பிரதிநிதி என்று பேர். ஆனால், இப்போது படித்தவர்களின் ‘நாகரிக’ தேசங்களில் நடக்கிற அகாரியங்களைப் பார்க்கிறபோது, எதுவுமே தெரியாமல், எழுத்தறிவே இல்லாமல், பரம அஞ்ஞானிகளாக இருந்துகொண்டு, பகவான் என்கிற ஒருத்தனை நம்பிப் பாவத்துக்குப் பயந்து, கள்ளங் கபடமில்லாமல் இருக்கிற ஆதிவாசிகளும் காட்டுக் குடிகளும்தான் ஈஸ்வரப் பிரசாதம் பெறுபவர்கள் என்றே தோன்றுகிறது. நாம்கூட அப்படி ஆகிவிட்டால் தேவலை போலிருக்கிறது.

ஆனால், இப்போதுள்ள வித்யைகளும் போதனை முறைகளும் வெற்று லௌகிகத்துக்கும் அகங்காரத்துக்குமே ஆஸ்பதமாக இருக்கின்றன என்பதால், ஆத்மார்த்தமான சாஸ்திரங்களை, கலைகளை, வித்யைகளைக் குறைவாகப் பேசக் கூடாதுதான். இவை எல்லாம் அகங்காரத்தைக் கரைத்து, லோக க்ஷேமத்தையும் ஆத்ம க்ஷேமத்தையும் தரவே நம் தேசத்தில் ஏற்பட்டிருந்தன. இப்போதும்கூடப் புதிது புதிதாக விருத்தியாகியிருக்கிற வித்யைகள், டெக்னாலஜி ஆகியவற்றால் எத்தனையோ லோக க்ஷேமத்தை உண்டாக்கலாம். நல்லறிவை வளர்த்துக் கொள்ளலாம். எல்லா ‘எலிமென்டு’களுக்கும் மூலமான ‘எனர்ஜி’ ஒன்றேதான் என்று கண்டுபிடித்து விட்ட அடாமிக் (அணு) ஸயன்ஸிலேயே நன்றாக ஊறினால், அதுவேகூட ஆத்மிக அத்வைதத்துக்குக் கொண்டுபோய் விட்டுவிடும். ஓயாமல் ஆசை வாய்ப்பட்டுப் பறப்பாகப் பறந்து கொண்டிராமல் ஆன்றோர்கள் போட்டுத் தந்த வாழ்க்கை முறையை நாம் மேற்கொண்டு, வித்யைகளை அப்பியசித்து வந்தால், இன்றும் அவை புறத்துக்கு நல்லது செய்யும்; உள்ளுக்கு ஞானமும் தரும்.

மருந்தோடு பத்தியமும் முக்கியம். வித்யை என்கிற மருந்துக்கு அடக்கம், விநயம் என்கிற பத்தியம் அவசியம். இப்போது அது இல்லாததால் மருந்தே விஷமாகியிருக்கிறது. ஆனால், அடக்கத்தோடு பயின்றால் வித்யையே உண்மையில் ஞானம் தரும் அமிருதமாகும். அதனால்தான் ஞானமூர்த்திகளான தக்ஷிணாமூர்த்தி, ஸரஸ்வதி இரண்டு பேரையுமே வித்யா தேவதைகளாகவும் வைத்திருக்கிறார்கள். ஸரஸ்வதி, சகல கலாவாணி, வித்யா ஸ்வரூபிணி என்று எல்லோருமே அறிவீர்கள். ‘சர்வ வித்யைகளுக்கும் பிரபு (ஈசானன்)’ என்றே வேதம் ஸதாசிவனான தக்ஷிணாமூர்த்தியைச் சொல்லுகிறது. பேச்சு, காரியம் அறிவது எல்லாம் அடங்கிப் போன நிலையிலிருக்கிற தக்ஷிணாமூர்த்தியே ‘மேதா தக்ஷிணாமூர்த்தி’யாகிப் பெரிய புத்திப் பிரகாசம், வாக்குவன்மை, வித்வ சக்தி எல்லாம் தருகிறார். ஸரஸ்வதி, தக்ஷிணாமூர்த்தி இருவரும் அக்ஷமாலை, சுவடி இவற்றோடு சந்திர கலையைத் தலையில் தரித்திருக்கிறார்கள். அதற்குப் பேரே ‘கலை’. ‘கலை’ என்றால் எது வளருகிறதோ அது. வித்யைக்கு முடிவே இல்லை. ‘கற்றது கை மண் அளவு கல்லாதது உலக அளவு’ என்று ஸரஸ்வதியே விநயத்தோடு நினைக்கிறாளாம். இவள் தலையில் வைத்திருப்பது மூன்றாம் பிறை. அது பூரண சந்திரனாக வளர வேண்டும்.

ஸரஸ்வதிக்கும் தக்ஷிணாமூர்த்தியைப் போலவே நெற்றிக் கண் உண்டு. ஆசை பஸ்மமானாலொழிய ஞானமில்லை. அதற்காகத்தான் காமனை எரித்த நெற்றிக்கண் இவளிடமும் இருக்கிறது. இவ்விரண்டு தெய்வங்களுக்கும் ஜடா மகுடம் இருக்கிறது. அதுவும் ஞானிகளின் அடையாளம்.

இருவருமே வெள்ளை வெளேரென்று இருக்கிறார்கள். ஏழு வர்ணங்களில் சேராத வெள்ளை, பரம நிர்மலமான சுத்த ஸத்வ நிலையைக் குறிப்பது. இந்த வெள்ளையும்கூட இன்னும் நிர்மலமாக, தன் வழியாக ஒளி ஊடுருவிச் செல்கிற அளவுக்கு (transparent) தெளிந்துவிடுகிறபோது ஸ்படிகமாகிறது. தக்ஷிணா மூர்த்தி, ஸரஸ்வதி இருவருமே இப்படிப்பட்ட ஸ்படிகத்தினாலான அக்ஷமாலையைத்தான் வைத்திருக்கிறார்கள். வெள்ளை நிறம், சந்திர கலை, ஸ்படிகமாலை ஆகிய இவற்றை நினைத்தாலே நமக்கு ஒரு தூய்மை, தாப சாந்தி, அமைதி எல்லாம் உண்டாகின்றன.

________________________________________________________________________________________________________________

Saraswathi

Saraswathi  Pooja comes in  ‘Sarathruthu’  (Autumn – in the month  of  October). This NavarAthri festival itself (nine-nights festival) has come to be called as ‘Sarath NavarAthri’, as it comes  during  Sarathruthu. Saraswathi has also acquired the name ‘SAratha’. (In Manthra  ShAstra,  a few other  theoretical  meanings  have  also been  given  for  the  name  ‘SArathA’)

Plenty of Pundits abound in Kashmir. There is even a caste by its name. Jawaharlal Nehru’s father Motilal Nehru belongs to this group.  The  reason  for  the  presence  of   such  ‘Vidhvath  GOshti’ ( group  of  Vedhic  Pundits)  in  plenty  is   the widespread  prevalence  of   worship  of  Saraswathi  (Goddess  of  Letter)   in  Kashmir. There was a ‘SArathA  PeetA’ situated there.  The  Vedic  excellence  of  great  Pundits  was  recognized  and  accepted  only  if  they  ascended  that  PeethA; ascending  the  PeetA  was  a  crowning  glory  for  them.

In  our  Tamizh  Nadu, the  Kanchi  region in  Thondai  Mandalam   also had  the  name  ‘KAshmira  Mandalam’ once  upon  a  time.  If  there  was  a  MadhurA where  Lord  Krishna  was  born  in  the  North,  then  there  is  a  Madurai  in  the  South  where  Goddess Meenakshi incarnated.  Just as  there  is  a  PAtaliputhrA  in  the  North,  there  is  a  PAtaliputhrA  in   NadunAdu (the  area  between  the  CholA  kingdom  and  ThondainAdu, the present  South  Arcot);  this  is  now  being  called ThiruppAthiripuliyur.  If there is a KAsi in the North, there is ThenkAsi  in Tirunelveli district. Similarly, KAnchi region is Southern Kashmir. Poet Mookar also sings as ‘SAraswatha  PurushakAra  SAmrAjye’ to express the fact that this place has acquired the unique Grace of Goddess Saraswathy.  Poet  Mookar who   was  born   dumb became  a  great  poet  by  the  Grace  of  KAmAkshi   who  came  as Sakshath VAk Devi  and  showered Her blessings upon  him.  In  KAmAkshi  temple  there  is  a  separate  Sannidhi (Sanctum  Sanctoriam)   for  the extremely beautiful statue of Saraswathi  with  eight  hands. Adi  ShankarA  proved his excellence  in  all  arts  and  ascended  the  ‘Sarvagna  Peeta’   in KAnchipuram.  He named the KAmakoti  Peeta, which  He  established, as  ‘SAratha  Matam’.  All  these  go  to  show  the  special  connection  that  existed  between  KAnchipuram  and  Saraswathi.

From ancient times there were many  ‘Vidhyashalas’  (places of study)  called  ‘KatikAsthAnams’.  Like NAlanda and Dhakshaseelam in North, these institutions were  big  as  universities. From a  stone  carving  near  Thiruvallam,  where it  is  written as ‘Katikai  EzhAyiravar’, we can infer that seven thousand students had studied here. In Shimoga district of Mysore, there is a place called Shikarpur. There is a very ancient stone inscription or epigraph in the Pranaveswaraswamy temple there. It is mentioned in the carving that king Mayuravarman who ruled Karnataka in the 4^th century A.D, came to a ‘Katikai’ in KAnchipuram along with his Guru Veerasarman to study. In another Sanskrit stone carving found in VelurpAlayam near Arakkonam, it is mentioned that the now world famous KailasanAthar temple was built by PallavA King Narasimhavarma alias RAjasimha Pallavan;  but before mentioning this, it mentions as a very important incident,  that the king re-established the old ‘Katikai’ in KAnchi. Appar SwAmigal has also sung ‘Kalviyil karai illAtha KAnchi’ (KAnchi which excelled perennially in education).

The AryA Sathaka Shloka of ‘Mooka Panchasathi’ likens KAmAkshi to Saraswathi.  It starts with the verse ‘Vimalabadee’.  He says that She is adorned with a pure, faultless white robe. The whole of Kashmir is like this, filled with snow-capped mountains and the whole area looking as Saraswathi. This is a special feature of Sarath Ruthu too. The moon which is specially called ‘SarathChandran’ by poets covers the whole world with a pure white robe. Only during this Sarath ruthu, white clouds wander everywhere, covering the sky with a white robe. The true ‘Vidhya’ a blessing from Saraswathi will be like the white clouds of Sarath Ruthu, pure and cooling. The education learnt from books gives only distress and pain. Only true Vidhya offers peace and will quench the thirst of desires.

While thinking about the Saraswathi Pooja and talking about the peace that removes the mental tension, I feel like sharing another favourable thought. The external appearance of the world affects our mind and makes it synchronize with it. Our enthusiasm bubbles up during early morning when the light starts showing up. If the sky is overcast and the rain drizzles, we also feel dull and gloomy. During the BrAhma Muhoortham before dawn and dusk, a peaceful atmosphere prevails which is favourable for our mind to calm down and sit for meditation. When the outside world assumes its own nature and if we try to bring our mind also to its natural state, it helps to bring our mind under control, merge the inside with the outside and sink into an eternal bliss. Just as how the external atmosphere is so amicable during dawn and dusk every day, so also if we consider one full year and try finding a similar atmosphere amenable to the mental solace and meditative mood, it is this season during Saraswathi Pooja. The weather is very pleasing and gratifying, neither warm nor chill. It is the season when the sun is mild, the moon is bright and the sky shines with pure white clouds.

The special feature of this is that this type of weather prevails over the whole of the land of BhArath during the beginning of the Sarath Rutu. During other seasons, the weather at one end of the country will be very different from that of the other. During (Tamizh months) Pankuni and Chithirai (March 15^th to May 15^th), the heat in Telugu Desam (Andhra Pradesh) will be more severe than in Tamizh Nadu. If you go to Madhya Pradesh, Delhi etc. the temperature there will be 10 to 12 degrees more than in our place. Likewise, during MArkazhi (Dec. 15^{th to} Jan 15^th), it will be just cold in our region but in the North, it will be so chill that water will turn into ice. The plentiful rain that we get during Aippasi, KArthikai (Oct 15^{th to} Dec. 15^th) is not there in the North. While it rains cats and dogs in our neighbourhood Kerala during VaikAsi—Aani (May 15^th to July 15^th), in our region, it is mostly dry except for some occasional summer showers. During the same time, it rains in Vindhya Parvatham and Madhya Pradesh. Thus, the weather which is so varied in each region is almost same all over the country during the beginning of Sarath Rutu (Saraswathi Pooja time); it is very soothing, with the temperature not so scorching by going above 95 degree and not so cold leaving us shivering by going below 75 degree. When we look at the weather report of all places from Kashmir, Delhi, Kasi, Calcutta, Bombay, Kancheepuram, Kodagu, Kanyakumari, we see that the maximum and minimum temperatures are more or less the same. There is not that difference is of 8 to 10 degrees as it was during the rest of the year. As far as the weather conditions are concerned, all of us are bound together, that is the differences have vanished and we stand united under the same conditions.  This weather resembles the crystal clear Swaroopa (original form) of Saraswathi, the Goddess of Vidhya, who drives away all the differences and proves that everything is equal when bound by Gnana (Wisdom). When the same weather, pure white colour and peace prevail all over the country, it easily and conveniently creates a similar sedate state of mind within us too. As the Aradhana (worship) of Saraswathi who has this unique characteristic feature personified in Her also occurs during the same time, all the humanity can acquire the wisdom and clarity if they worship Her with this realization.

All of us know that JapamAlai (garland used during Japam) and the Palm script leaves are the symbols of Wisdom. We can find these in the hands of both the DevathAs of ultimate wisdom namely DhakshinAmoorthy and Saraswathi.

Palm script indicates VidhyA.  If we interpret the word “VidhyA” as education and look at the present system of education, then I am inclined to think that VidhyA and Wisdom are two different things. The old system where VidhyA stood for Wisdom has gone away now. In olden days, all VidhyAs (skills, arts, etc.) helped us identify the ParamAthma. Thiruvalluvar also questions as to what is the use of the education which does not make one worship the lotus feet of Lord Parameswaran.

“KattradhanAl Aayapayan Enkol VAlarivan
NattrAl ThOzhAar Enin?

In ancient times, all VidhyAs were created to bestow the wisdom to unite with the Ultimate Matter by completely wiping away the ego.  Other egos apart, one tends to be first afflicted by the ego “I am a VidhwAn” because of education itself. That is why our ancestors always clubbed humility together with VidhyA. “VidhyA Vinaye Sampanne”.

At present, education has been tailored to cater to ‘Loukeekam’ (Material worldly matters) only. We learn different sciences skills and take pride in committing sins and smartly getting away with them. If the knowledge acquired out of the present system of education is called ‘Wisdom’, then I will declare that lack of ‘wisdom’ is the path to Mukthi (libaration). I am supposed to be the representative of the philosophy of Adwaita which preaches that wisdom is the path to liberation. But when I look at the various atrocities happening in the ‘advanced’ countries, I feel that the aborigines and tribal people, who have no education and are living in total ignorance but having faith in someone called the Bhagawan, leading a fair and just life and staying devoid of evil and vice, are the ones who will get the ‘Eswar-a PrAsadham’. I think it will be better if we also become like them.

Just because the present educational system and teaching methods only help ego and ‘Loukeekam’ to grow it will not proper for us to speak ill of the true ShAstras, arts, and skills. The latter were designed and created in our country only to wipe out ego and give welfare to the world and the Atman. Even now with the newly developed sciences and technologies also we can very well bring welfare to the world and develop our wisdom. If we go deep into the atomic science which says that the origin of the energy of all elements is only one matter which is the atom, that itself will lead us to ‘Athmeeka Adwaitam’. If we follow the system of life designed by our ancestors and practice the beneficial VidhyAs without running after worldly things endlessly due to greed and desire, it will do good to the worldly life and render wisdom to the inner mind.

Proper diet is always important along with medicine. For the medicine that is VidhyA, humility, and modesty are the proper dietary habits. At present, the medicine has become poison because there is no ‘diet’. If VidhyA is learnt with humility, then it will be the nectar that gives wisdom. That is why Dhakshinamoorthy and Saraswathi who are the DevathAs for wisdom are worshipped as DevathAs for VidhyA too. All of you are aware that Saraswathi is “Sakala KalA VAni” (excels in all arts) and “VidhyA Swaroopini” (Embodiment of all VidhyAs). VedhAs extol the SadAshiva Dhakshinamoorthy as the “Master of all VidhyAs”. Dhakshinamoorthy, who is in a state of total bliss, where the acts of speech, deed, and knowing have all become inactive, is also the ‘Medha Dhakshinamoorthy, who bestows knowledge, speech, and wisdom. Both Saraswathi and Dhakshinamoorthy, who are holding the palm script and the ‘JapamAlai’ are also wearing the crescent moon on their heads. It is called ‘Kalai’ in Tamizh. ‘Kalai’ means that which grows.  There is no end to knowledge. Saraswathi Herself thinks that what She knows is very little and what is not learnt is the size of the world. What She wears on Her head is the third day moon’s crest; that has to grow into a full moon.

Saraswathi also has a third eye like Dhakshinamoorthy. There is no wisdom without burning down desire.  That is why She has the third eye which burnt down ‘KAman’ (God of lust). Both of them have ‘crown of hair’ (JatA Makutam).  This is also an identity of wise men.

Both of them are of pure white colour. White, which does not find place among the seven colours, indicates the state of purity and serenity. When this white becomes totally transparent so as to allow light to pass through it, it becomes a crystal. Both Dhakshinamoorthy and Saraswathi have in their hands, AkshamAla  (garland) made of these crystals. When we think of the white colour, moon crest, and the crystal garland,  we can only feel a sense of purity, coolness, and peace.

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems