Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – “I have no mind and no burden” – A supreme secret told very casually by Sri Periyava to one of his devotees. In Deivathin Kural Sri Periyava often stresses on the importance of  getting rid off the mind to attain Adwaitha Mukthi. The significance of paropakaram (helping others) which removes our Paapam has also been subtly highlighted in this episode.

Many Jaya Jaya Sankara to Shri B. Narayanan mama for the great compiling, translation, and drawing.

ஸ்ரீ ரா.கணபதி கண்ட மஹாபெரியவா—Series 3–Chapter 4

இந்த மானுடநேய மாகருணையில் அடியார் துயரைத் தனதேயாகத் தாங்கி அவர் ‘கண்ணநீர் சோர நின்ற’ நெகிழ்ச்சி மிகு நிகழ்ச்சிகள் பார்க்கலாம்.

1957 நவராத்ரியின்போது சென்னைக்கு வருகை புரிந்து நெடிய பல மாதங்கள் ஸமஸ்கிருதக் கல்லூரியில் முகாமிட்டிருந்தபோது ஒரு மாலை வேளை.

புத்ர சோகத்தில் தவித்த ஒரு தாய் பெரியவாளிடம் ஆறுதல் நாடிக் கண்ணீர் வடித்துப் பிரார்த்தித்தாள். தன்னுடைய சோகம் ஆறுவதற்கு மட்டுமல்ல, தன்னைச் சோகத்தில் ஆழ்த்திச் சென்றுவிட்ட புத்திரனின் ஆவி ஆறுவதற்கே முக்கியமாகப் பிரார்த்தித்தாள். ஏனென்றால் அவன் இயற்கை மரணம் அடையவில்லை. கல்லூரியில் படித்துவந்த கட்டிளங்காளை மின்சார ரயில் விபத்தில் அபம்ருத்யுவாக மாண்டு போயிருந்தான். இவ்வாறு உயிரழப்பவர்கள் அமைதி காணாமல் ஆவியாக அலை அலை என்று அலைவதாக நம்பிக்கை இருக்கிறதல்லவா? அந்த எண்ணத்தின் மேல்தான் செல்வ மகனின் ஆவிக்குச் சாந்தி வேண்டி ஸ்ரீசரணரிடம் அத் தாய் அழுது வேண்டினாள்.

“அந்த சாந்தி, இந்த ஹோமம் என்று ஒவ்வொருத்தர் ஒவ்வொன்று சொல்கிறார்கள். ஆஸ்தி, பாஸ்தி எல்லாம் விற்று அத்தனையும் பண்ணவும் தயார்தான். ஆனாலும் வாஸ்தவமாகவே இந்தர் பரிஹாரமெல்லாம் அவனைச் சேருமா, சாந்தி பண்ணுமா, அப்படி அவன் சாந்தியானாலும் ஆகிவிட்டான் என்று எனக்கு நிச்சயமாகி நிம்மதி தருமா என்று தெரியவில்லை. பெரியவா வாயினாலே என்ன வருகிறதோ அதுதான் நிஜமான பரிஹாரம் என்று மட்டும் நிச்சயமான நம்பிக்கை இருக்கிறது. அவன் பேயாகத் திரியாமல் பெரியவாதான் காப்பாற்றிக் கொடுக்கணும்” என்று தேம்பல்களுக்கிடையே சிக்கிச் சிக்கித் தெரிவித்தாள் அன்புத்தாய்.

‘பரிவே உருவாய்’ என்று ஒரு சொற்றொடர் அடிக்கடிச் சொல்கிறோமே, அது சொற்றொடராக மட்டுமில்லாமல் உயிருதாரணமாக இருப்பது ஆபூர்வமே. அப்பேர்ப்பட்டதோர் அபூர்வ மூர்த்தியாக அப்போது ஸ்ரீசரணர் சமைந்திருந்தார்.

அவரிடமிருந்து என்ன திருவாக்கு வரப்போகிறதென்று பெண்மணி ஆர்வமாக இருந்தாள்.

அருள் சுரக்கும் திருநயனத்தை மூடி உட்பார்வையைத் திறந்து கொண்டார் தயாமுனி.

ஒரு யுகத்தைத் தன்னுள் இறுக்கிக்கொண்ட ஒரு நிமிடம் சென்றது.

திரு நயனம் திறந்தது. திரு வாயும் திறந்து கனிவு சொட்டச் சொட்ட முனிவர் பேசினார்.

“சாந்தி, ஹோமம் ஒண்ணும் வேண்டாம். கிராமத்துல இப்பப் பண்ணை வேலை நடந்துண்டு இருக்கோன்னோ? அங்கே இருந்து கவனிச்சுக்க மனுஷாளும் இருக்காளோன்னோ? அதனால, வெயில்ல வேர்க்க விறுவிறுக்க ஒழச்சுக் கொட்ற குடியான ஜனங்களுக்கு ஹிதமா நீர்மோர் நெறயக் கொடுக்கறதுக்கு ஏற்பாடு பண்ணு. தவிச்சுண்டிருக்கிற கொழந்தைக்கு அதுவே சாந்தி பண்ணிடும். நல்ல கதிக்கும் அனுப்பிச்சுடும். நீயும் நிம்மதியா இரு.”

எத்தனை எளிமையாகப் பரம வேதனைக்கும் சோதனைக்கும் மாற்று மருந்து சொல்லிவிட்டார்?

சாஸ்திரீயச் சடங்குகளான சாந்தி, ஹோமம் ஆகியவற்றின் சக்தியையும் அவசியத்தையும் வெகுவாக வலியுறுத்துபவரே ஸ்ரீசரணர். பரிஹாரம் தேடிவரும் அடியார் பலருக்கு அவற்றை அவர் விதித்திருப்பதும் உண்டு. ஆனால் இந்தப் பிள்ளை, அம்பாள் விஷயத்தில் குறிப்பாக என்ன கண்டாரோ, சடங்குகள் வேண்டாம் என்றே சொல்லி, தீன ஜனங்களுக்கு உபகரிப்பதை விதித்தார்.

ஸஞ்சீவி பர்வதமே பெற்றுவிட்ட உணர்வோடு பெண்மணி திருவடியில் விழுந்தாள். குலுங்கக் குலுங்க அழுதவாறு நமஸ்கரித்த நிலையிலேயே இருந்தாள். அது என்ன அழுகை என்று யார் இலக்கணம் கூற முடியும்?

அப்போதுதான் அது நடந்தது. ஸ்ரீசரணர்களின் கண்களிலிருந்தும் மாலை மாலையாகக் கண்ணீர் வழிந்தது!

அவளுடைய புத்ர சோக தாபம், அந்தப் புத்திரனுடைய ஆவியின் தாபம் ஆகியவற்றைத் தணித்துக் குளிர்விக்க அக் கண்ணீரே போதுமானதாயிருந்திருக்கும்! ‘சாந்தியும் ஹோமமும் வேண்டாம், நீர்மோர் உபசாரம் போதும்’ என்றாரே, அந்த நீர்மோருக்குக்கூட அவசியமில்லாமல் செய்திருக்கும், நீராளமாக அவர் உருகிப் பெருக்கிய பாஷ்ப அம்ருதம்!

The   tears   of   saints   more   sweet   by   far
Than   all   the   songs   of   sinners   are

என்றான் கவி ஹெர்ரிக். அந்தக் கவியின் மத மரபுப்படி மக்கட்குலம் முழுதுமே sinners ஆகிய பாவியர்தான். இப் பாவியரனைவரின் பாட்டுக்கள் அனைத்தையும்விடப் பாவன அடியார்களின் கண்ணீர் பன்மடங்கு மதுரமானது என்கிறான். நமது பாவன புருஷரின் கண்ணீரோ தாபத்தையும், அந்தத் தாபத்துக்கு வித்தான பாபத்தையும் கழுவியே விட்ட கங்கையாகும்.

நமஸ்கரித்த பெண்மணி எழுந்திருந்தபோது அழுகை அடியோடு நின்று அவள் ஏற்கனவே வடித்த கண்ணீரின் சில முத்துக்கள்தான் முகத்தில் இருந்தன. குழாயை இறுக்கி மூடுவதுபோல அதன் பின் அவள் கண்ணீர் வடிக்க முடியாமல் அருளாளர் கருணை மந்திரம் போட்டுவிட்டார் !

அந்த ‘மந்திரம்’ அவள் அழ வேண்டிய அழுகையெல்லாம் இறுக்கி அவர் கண்களுக்கே இடம் மாற்றி விட்டது !

எழுந்திருந்தவள் தன் தெய்வத்தின் திருமுகத்தில் உலராத சில நீர் முத்துக்களைக் கண்டாள். பதைத்துப் போய்ச் சொன்னாள்:

“என் பாரமெல்லாம் பறந்து போயிடுத்து. ஆனா பெரியவா மனஸைக் கஷ்டப்படுத்திட்டேன் போல இருக்கே…..”

இடை மறித்து இன்முறுவலுடன் பேசினார் அருளாளர். ”அதை நெனைச்சு புது பாரத்தை ஏத்திக்காதே! பெரியவாளுக்கு மனஸும் இல்லே, கஷ்டமும் இல்லே”.

பிரஸாதத் தட்டை நகர்த்தி, எந்த வார்த்தைக்கும் இல்லாத லளிதப் பரிவோடு ஆசி கூறி அனுப்பும் திருநோக்கையும், தலையாட்டலையும், கையசைப்பையும் அருளினார்.

கருமேகம் மூடி வந்தவள் இளநிலா ஒளியோடு திரும்பினாள்.

“பெரியவாளுக்கு மனஸும் இல்லே, கஷ்டமும் இல்லே” என்று ஏதோ பேச்சுவாக்கில் சொன்னதுபோல அவர் சொல்லிப் போனதற்குள்தான் எப்பேர்ப்பட்ட ஆழ்ந்த உண்மை உள்ளது

____________________________________________________________________________________________________________________________

Maha Periyava As Shri Ra.Ganapathy Saw Him-Series 3-Part 4

Let  us  look  at  some  of  those  incidents  when,  out  of  His  humane  compassion,    He  took  on  Himself  the  miseries   of    the  devotees,   and  shed  tears.

It  was  an  evening  In  1957,  during   NavarAthri,  when  He  had  come  to  Chennai  and  stayed  there  for  many  months.

A  mother  who  was  languishing  at  the  death  of  her  son  came  to  Him  and  stood  praying,  her  eyes  pouring  out  tears.  She  prayed,  not   only  for   her  grief  to  abate,  but  chiefly  for  her  son’s  spirit  which  plunged  her  into  a  sea  of  agony,   to  get  released  .  Because,  the  young  boy   did  not  have  a  natural  death,  but  died  in  an  accident  in  the  electric  train  when  he  was  studying  in  the  college.  There  was  a  belief  that  those  who  have   unnatural  deaths  like  this,  would  be  wandering  as  ghosts  without  peace.  Because  of  this  only,  she  came  there,  crying,    to  pray  for  her  son’s  ‘Shanti’.

“Each  one  is  asking  me  to  perform  this  Homam  and  that  ‘Santhi’.  I  am  ready  to  perform  them  by  selling  off  my  properties.  But  I  am  not  certain  If   all  these  will  put  his  spirit  at  peace  and  if  so,  how  to ascertain  that  he  is  really  at  peace  with  himself?    But  I  have  complete  belief  that  whatever  Periava  says   will  be  the  true  restitution.  Periava  only  should  save  his  spirit  from  wandering  as  a  ghost.”—The  loving  mother  said  in  between  sobs.

We  utter  the  phrase  “love  personified’  very  often;  mostly,  the  phrase  would  be  mere  words  and  it  is  very  rare  that  those  words  would  come  alive.  On  that  occasion,    Sree  Saranar  was  sitting  there  frozen,  as  the    true  epitome  of  such  love  and  compassion.

The  mother  was  standing  there  anxiously,  as  to  what  Periava   was  going  to  say.

The  Sage,  closed  His  external  eyes,  and  opened  His  internal.

One  minute  which  looked  like  one  ‘Yugam’  passed  by.

The  eyes  opened,  so  also  His  mouth;  He  spoke  as  love  and  compassion  poured  out  of  His  mouth.

“Neither  any   Santhi  and  nor   any   Homam  need  be  performed.  Farm  work  is  now  going  on  in  the  village,  is  it  not?  There  are  also  people  who  look  after  that  work,  is  it not?   Make  arrangements  to  give  plenty  of  buttermilk    to  those  peasants  who  toil  under   the  hot  sun.  That  itself  will  pacify  the  languishing  child,  and  send  him  to  bliss.  May  you  also  be  at  peace.”

What  a  simple  solution  He  has  given  for  a  most  painful  grief !

Sree  Saranar  usually  reiterates  the  power  and  the  necessity  of  performing   the  rituals  such  as  ‘Santi’  and  ‘Homam’.  He  had  also  specified  such  rituals  to  some  of  the  devotees  who  had  come  for  such  atonement.  But, we  do  not  know  what  He  found  in  this  situation  pertaining  to  the  mother  and  the  son;  He  had  said  ‘No’  to  such  rituals  and  just  prescribed  a  simple  solution  of  quenching  the  thirst  of  the  poor  peasants.

The  lady  fell  at  His  feet  as  if  she  had  received  the  ‘Sanjeevini   mountain’.

She  remained  there  in  that  position  for  a  long  time,  sobbing  heavily.

That  was  when  it  happened !  Tears  flowed  down  Sree  Saranar’s  eyes  also !  Those   tears  would  have  been  sufficient  to  wipe  out the  grief   of  the  mother  and  of  the  son. Even  what  He  specified—-‘Neither  Santi  nor  Homam  is  needed;  it  is  enough  if  you  give  the  poor  peasants  plenty  of  butter milk.—would  not  have  been  necessary.  The  nectar  of  tears  that  He  shed  would  have  been  sufficient.

Poet  Herrick  wrote,

“The  tears  of  saints  sweet  by  far Than  all  the  songs  of  sinners  are.”

As  per  the  philosophy  of  the  poet’s  religion,  the  whole  mankind  are  sinners.  The  poet  says  that  the  tears  of  the  saints  are  much  sweeter  than  the  songs  of  these  sinners.  Our  Saint’s  tears ,  sacred  as  the  water  of  the  river  Ganga  washed  off  the  grief  along  with  the  sin  which  caused  that  grief.

When  the  lady   got  up  at  last,  she  had  stopped  crying  and  only  a  few  drops  of  tears  remained  on  her  cheeks.  The  Sage  blessed  her  with  the  ‘MantrA  of  Compassion’   after  which  she  could  not  cry  any  more,   like  closing  the  tap  tightly.

That  ‘MantrA’   stopped  her  totally  from  crying  and  transferred  it  to  His  eyes.

After  getting  up,  she  noticed  a  few  drops  of  tears  on  her  God’s  cheeks,  which  have  not  dried  up.  Panting,  she  said,  “All  my  burden  has  flown  away.  But  I  have  upset  Periava’s  mind”.

Periava  intervened  and  said,  “Do  not  burden  yourself  again  thinking  about  it.  Periava  has  no  mind  and  no  burden”.

He  moved  the  ‘PrasAda plate’  towards  her  and  blessed  her  with  His  compassionate  look,   nodded  His  head,  and  waved  His  hand.

The  lady  who   came  with a   dark  clouded   face  returned  with  a  bright  one.

What  a  deep  meaning  lies  in  those  words,  “Periava  has  no  mind  and  no  burden”  uttered  as  if  in  a  casual  manner!

TO  BE  CONTINUED………

Categories: Devotee Experiences