Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – A feast for miracle and compassionate lovers!!!

Many Jaya Jaya Sankara to Shri B. Narayanan mama for the great compiling, translation, and drawing.

ஸ்ரீ  ரா.கணபதி  கண்ட மஹாபெரியவா-Series 2-Chapter 2

மழை  பொழிந்தது !  ஐயன்  அருள்  பொழிந்தது!

காவியம் பல எழுதலாம், சரண–ஹஸ்த மஹிமை காட்ட ஒரே ஓர் உதாரணம்.

1941-ம் ஆண்டு சாதுர்மாஸ்யத்தின்போது ஸ்ரீசரணாள் நாகப்பட்டினத்தில் முகாமிட்டிருந்தார். அதனிடையில் ஆடிப் பூரம் வந்தது. வழக்கமாக அப்போது நீலாயதாக்ஷி அம்பாளுக்கு  மிகவும் விமரிசையாக உத்ஸவம் நடக்கும். ஆனால் அவ்வாண்டு ஊர் மழை கண்டு எத்தனையோ காலமாகியிருந்த சமயம். சொல்லி முடியா தண்ணீர்ப் பஞ்சம். குளம், குட்டை, கிணறு யாவும் வறண்டு கிடந்தன.

எனவே உத்ஸவத்துக்கு யாத்ரிகர்கள் வர வேண்டாம் என்றே அறிக்கை விடுவதற்குக் கோவிலதிகாரிகள் எண்ணினர். எனினும் அதற்கு முன் தங்கள் ஊரில் எழுந்தருளியுள்ள மஹானிடம் விண்ணப்பிக்க நினைத்து ஸ்ரீமட முகாமுக்கு ஒருநாள் காலை வேளையில் வந்தனர்.

அவர்கள் குறையிரந்ததை சோகம் என்றே கூறக் கூடிய ஆழுணர்ச்சியுடன் அருள் மூர்த்தி கேட்டுக் கொண்டார். வாய் திறந்து ஏதும் சொல்லவில்லை. சொல்ல அவசியமில்லாமல் அடியோடு முடி அவரது திருவுருவே இரக்கத்தின் உருக்கமாக இருந்தது. மௌனமாகவே பிரஸாதம் ஸாதித்து அவர்களை அனுப்பிவிட்டு ஏகாந்தத்திற்குச் சென்று விட்டார்.

அரை மணி ஆனபின் ஆலயத் திருகுளத்திற்குச் சென்றார். குளமாகவா அது இருந்தது? தள்ளித் தள்ளிச் சில இடங்களில் குளம்படி நீர் தேங்கியிருந்தது தவிர மற்ற இடமெல்லாம் காய்ந்த பூமியாகவோ, சேறாகவோதான் இருந்தது.

தேடித் தேடி ஒரு சிறிய குழியில் தமது சின்னஞ் சிறு ஸ்ரீ சரணங்களை ஸ்ரீசரணர் அழுத்த, சீரார் சேவடி அமிழும் அளவுக்கு -– அந்த அளவுக்கே –- நீர் சுரந்தது.

ஆச்சர்யமாக, தமது அப் பாத நீரையே அவர் சிரஸில் புரோஷித்துக்கொண்டார்!

முகாமுக்குத் திரும்பினார் முனிவர்.

அன்று பகலெல்லாம் கடும் வெயில் காய்ந்தது.

மறுநாள் மதியம். மறுபடி திருக்குளத்திற்குச் சென்றார்.

முன்தினம் கண்ட குளம்படித் தேங்கல்களுங்கூட சேறாகவோ, காய்ந்த கட்டி மண்ணாகவேயோ சுவறிக் கிடந்தன!

இன்று திவ்ய ஹஸ்தத்தாலேயே அவற்றிலொரு சேற்றுத் திட்டைச் சுரண்டினார். ஒரு சில துளிகள் நீர் சுரந்தது.

வலப் பாதப் பெருவிரலை அதில் ஐயன் அமிழ்த்த, அது போதும் போதாததாக முழுகியது.

திருவிரல் நீரில் நனைந்திருக்க, நனைந்த திருவுள்ளத்தோடு ஐயன் ஆகாயத்தை நிமிர்ந்து நோக்கினார்.

ஈரப்பசையே இல்லாத வெண்மேகங்கள் ஆங்காங்கு மூடியிருந்தாலும் பெரும்பாலும் தெள்ளிய ஒளி நீலமாகவே வானம் விளங்கியது. வானை நோக்கிய ஸ்ரீசரணாளின் திருமுகமும் அவ் வானமாகவே விளங்கியது -– கருணா சோக (கருண ரஸம் என்பதே சோகந்தானே?) மேகம் மூடியுங்கூட, மூடவொண்ணா அகண்ட அமைதி வெளியாக!

தண்டத்தை இறுகப் பிடித்தவாறே, வானை நோக்கி இரு கரங்களையும் தூக்கி அஞ்சலி செய்தார்.

அருளும் அமைதியும் இனம் பிரிக்க முடியாமல் செறிந்திருந்த மௌனத்துடன் மட முகாமுக்குத் திரும்பினார்.

பிற்பகல் நான்கு மணி அளவில் ஈரமற்ற வெண்முகில்கள் குளிர் நீலமாக மாறத் தொடங்கின. வெப்பத்தைச் சமனம் செய்யும் சீதக் காற்றும் மெல்ல வீசலாயிற்று,

சிறிது பொழுதில் சிறு தூறல்கள் சிதறலாயின.

அப்புறம் அது அடர்ந்து அடர்ந்து அப்படியே அடைமழையாகப் பொழியலாயிற்று!

இரவெல்லாம் பொழிந்தது.

மறுநாள் முழுதும் பொழிந்தது.

அதற்கு மறுநாளும், ஏன், நான்காம் நாளுங்கூட விடாமல் பொழிந்தது.

நிமலனின் அருள் வேண்டுதல் வடிவில் தூண்ட, நீலாயதாக்ஷி நீலவானையே கண்களாகக் கொண்டு கருணா கடாக்ஷப் பெருக்காகப் பொழிந்து தீர்த்தாள்.

நந்தம்மை ஆளுடையாள்

தன்னிற் பிரிவிலா எங்கோமான் அன்பர்க்கு

முன்னி அவள் நமக்கு முன்சுரக்கும் இன்னருளே

என்னப் பொழியாய் மழையே!

என்ற வாதவூரர் வாசகம் மெய்யாயிற்று.

குளம், குட்டை, கிணறு எல்லாம் முட்ட முட்ட நிரம்பின.

ஊர் குளிர, ஊரார் உளம் குளிர உத்ஸவமும் வழக்கத்தைவிட விமரிசையாக நடந்தேறியது. வாடிய நெஞ்சங்களுக்கு வான் கருணை வழங்கிய உத்ஸாஹத் தளிர்ப்பே உத்ஸவ விமரிசை வழக்கத்தைவிடக் கூடியதற்குக் காரணம்.

இந் நிகழ்ச்சிக் கோவையை உடனிருந்து கண்டு உவகையோடு வர்ணிக்கும் செல்லம்மாள் (சென்ற ஆண்டு — 1993 –ல் -– பரம பதம் எய்திய நீண்ட காலப் பரம பக்தை) சொல்வாள்: “கோவில்காரர்கள் யாத்ரிகர் வர வேண்டாம் என்று அறிவிப்பு செய்ய நினைத்தார்கள்.  பெரியவாளோ ஆகாச ராஜனையும், வருண பகவானையும் கொண்டு அம்பாள் உத்ஸவக் கல்யாணத்திற்கு அத்தனை பேரும் வருவதற்கு அழைப்பு அனுப்பி விட்டார்! கிருஷ்ண பரமாத்மா கை விரலால் மலையைத் தூக்கிக் கனமழையைத் தடுத்து நிறுத்தினாரென்றால் நம்முடைய குரு பரமாத்மாவோ கால்விரலால் பூமியை அழுத்தி கன மழையை வருவித்து விட்டார்!”

ஆயினும் கண்ணன் போலத் தெய்விக மஹிமையை வெளிக்காட்டாது ஸ்ரீ ராமனைப் போல மானுடமாகவே எளிமை காட்டியவரன்றோ நம் பரம குருநாதன்? அதனால்தான் ஸ்ரீ சரண மஹிமையை மறைத்துக் கரங்களை எளிமையில் குவித்து வானை நோக்கி அஞ்சலி செய்தே மழை வருவித்ததாகக் காட்டினார்.

__________________________________________________________________________________________________________________________
 

We  can  write  many  an  epic  to  show  the  greatness  of  ‘SARANAM’  and  ‘HASTAM’,  but  we  will  just  see  one  example.

During  the  ‘ChAturmAsyam’  in  1941,  Sree  SaranAl  was  camping  in  Nagapattinam.  ‘Adi Pooram’   came during that period.  As  usual,  a  temple  festival   for  Sree  NeelAyadhAkshi  AmbAl   used  to  be  celebrated  every  year  in  a  grand  manner.  But  it  has  been  a  long,  long   time  since  it  rained  in  that  place.  There was severe scarcity for water.  All the wells and ponds had dried up.

The  temple  officials  thought  of  sending  an  announcement  requesting  the  devotees (who  travel  from  outside)  not  to  come  there.  But  before  that,  they  wanted  to  appeal  to  the  Mahan  who  had  come  to  their  place  and   went  to  Sree  Matam  camp  on a  morning  to  see  Him.

The  epitome  of  compassion  heard  their  tale   with  a  deep  feeling  of  sorrow.  He did not utter a word.  There  was  no  need  for  it  as  His  whole  body  from  head  to  toe  was   compassion  personified.  He gave them ‘PrasAdham’ silently, and went to solitude.

After  half  an  hour  He  went  to  the  Temple  pond.  Was it a pond ?  Except  a  few  places  of  handful  of  water,  the  remaining  expanse  was  either  dry  or  mud.

After  some  search,  He  found  a  small  hole  with  water  and  pressed  His  small  feet  into  that.  Water came up barely covering His feet.

Surprisingly, He sprinkled this water on His head!

The Sage returned to the camp.

The sun burnt the place the whole day.

He went to the Temple pond again the next afternoon.

Whatever  little  holes  of  water  were  there  the  previous  day,  had  dried  up  into  mud.

With  His  Divine  ‘Hastam’,  He  burrowed  one  of  the dried  up  holes.  A few drops of water oozed out.  He pressed the toe of His   right leg into it. The toe barely got immersed.

With  His  toe  wet  with  the  few  drops  of  water,  the  great  soul,   cool  with  compassion,  raised  His  head  towards  the  sky  and  looked  at  it.

The  sky,  though  scattered  here  and  there   with  white  clouds  devoid  of  any  traces  of  moisture,   was  a  clear  blue  expanse.

Sree  Saranal’s  Divine  face  which  was  uplifted  towards  the  clear  sky,  was  also  like   the  latter.  Even  though  the  sorrow   was  covering  it,  it  was  an  expanse  that  could  not  be  covered.

Holding  His  ‘Dhandam’  tightly,  He  raised  His  two  hands  and  did  ‘Anjali’ (obeisance).

He,  then  returned  to  the  camp  with  a  face  filled  with  compassion  and  peace.

Around  4 O’clock  in  the  evening,  the  moisture–less  white  clouds,  started  turning   to   a  cool   blue.    Cool breeze started blowing.

Shortly, it started drizzling.

Then slowly and steadily, it started raining heavily.

It  rained  throughout   the  night,  right  through  next  day  and  the  third  and  the  fourth  day  also.

Induced  by  the  prayer  of  the  Mahan,   Sree  NeelAyadhAkshi,  through  the  blue  sky  as  Her  eyes,  showered  Her  love  and  compassion  on  them.

Ponds, lakes and wells got filled to the brim.

With  the  place  and  the  people  having  been  cooled  by  the  plentiful  rain,  the  festival  was  celebrated  elaborately.

SellammAl,   a  long  time  devotee  of  Periava,  (she  attained  the  lotus  feet  of  the  Lord  in  1993),  who  was  a  happy  witness  to  the  above  incident,  used  to  describe  it  thus:” The  temple  officials  thought  of  sending  a  message  requesting  the  traveling  devotees  not  to  come  there.  But  Periava,  with  the  help  of  the  ‘AkAsa  Rajan’ (king  of  the  sky)  and  ‘Varuna  Bagavan’  sent  the  invitation  to  everyone,  to  come  and  participate  in  the festival !  While  Krishna  ParamAtmA  lifted  the  mountain  with  His  finger, above  His  head  to  protect  the  devotees  from  the  rain,  Our  Periava  just  pressed  the  earth  with  His  toe  and  brought  the  rain!”.

But  our  GurunAthar,  unlike  Kannan  who  showed  His  Divine  power,  only  showed  His  simplicity like  Sree  Raman !  That  is  why,  He  hid  the  greatness  of  ‘Sree  Saranam’,   and  showed  to  the  world  that  He  brought  the  rain  by  paying  His  obeisance  with   folded    hands  towards  the  sky.

Categories: Deivathin Kural, Devotee Experiences

Tags: ra ganapathi