Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Why did Bhagawathpadhal incarnate as a Sannyasi and not consider other Ashramam’s? Sri Periyava explains the reasons very logically.

Ok, answer to the quiz posted a few days back. Clockwise from bottom to left to bottom right:
Puri, Thirumala, Kanchi, Sringeri, Dwaraka, Badrinath.

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang volunteers, Shri ST Ravi kumar for the great translation and Smt. Sowmya Murali for an awesome drawing and audio that makes us all think momentarily about these Maha Punniya Kshethrams and our Aacharyas. Rama Rama

ஏன் ஸந்நியாஸியாக அவதாரம்? – Part 1

ஸந்நியாஸிதான் ஞானியாக இருக்கமுடியுமென்பதில்லை. “ஒரு சண்டாளன்கூட ஞானியாயிருக்கிற பக்ஷத்தில் அவனே என் குரு” என்று நம்முடைய ஆசார்யாளே ஸ்தோத்ரம் செய்திருக்கிறார். அந்தக் கதை அப்புறம் கேட்போம். ஆனாலும் இந்த மாதரி எங்கே வேண்டுமானாலும் ஞானி தோன்றுவதென்பது அபூர்வமாக நடப்பதுதான். அதில் நாம் பயிற்சி கொடுத்துப் பண்ணும்படியாக ஒன்றுமில்லை. உபதேச குரு என்றால் அவர் ஒரு ‘ஸிஸ்ட’ப்படி பயிற்சி கொடுத்தே சிஷ்யர்களை ஞானமடையச் செய்யணும். ஆகையால் இவரும் அப்படி ‘ஸிஸ்ட’த்தில், அதாவது ஸம்ப்ரதாய பூர்வமாக, அதாவது சாஸ்த்ரோக்தமான முறையில் போய் ஞானியானவராக இருந்தால்தான் பொருத்தமாயிருக்கும். அபூர்வமாக ஞானிகள் எந்தச் சூழ்நிலையில் வேண்டுமானாலும் தோன்றலாமென்றாலும், பொதுவாக அந்த பரிபக்வத்தைப் பெற சாஸ்த்ரங்கள் கூறியுள்ள விதி என்னவென்றால், உசந்த முறையில் ப்ரஹ்மசர்யமோ, க்ருஹஸ்தாச்ரமமோ வகித்த பிற்பாடு ஸந்நியாஸம் வாங்கிக்கொண்டு, உபநிஷத்துக்களில் ஜீவ-ப்ரஹ்ம ஐக்யத்தைப் பற்றிச் சொல்லும் மஹாவாக்யங்களை அநுஸந்தானம் பண்ணிப் பண்ணியே (தீர்க்கமாக த்யானம் செய்தே) ஞானம் அடையவேண்டும் என்பதுதான். அம்மாதிரி அவதாரத்தில் நடத்திக் காட்டுவதுதான் யுக்தம் என்று ஸ்வாமி நினைத்தார். எல்லாம் அசாஸ்த்ரீயமாகப் போய்க் கொண்டிருந்த காலத்தில் சாஸ்த்ரம், அதன் கட்டு ஆகியவற்றில் ஜனங்களுக்கு மதிப்பும் பிடிப்பும் ஏற்படுத்தித் தருவது தான் அவதார நோக்கம். அப்படியிருக்கும்போது, ஒரு சாஸ்த்ரமுமில்லாமல் எங்கே வேண்டுமானாலும் ஞானி தோன்றலாம் என்ற விதத்தில் அவதாரமே இருந்துவிட்டால் நோக்கத்திற்கே அது எதிராகத்தானே ஆகிவிடும்? ஒரு மநுஷ்ய ஜீவன் அடையக்கூடிய மிகவும் உச்ச நிலையான ஞானத்திற்கே சாஸ்த்ரம் வேண்டியதில்லையென்றால், அப்புறம் ஒரு உபதேசமும் வேண்டாம், அதைச் செய்யும் அவதாரமும் வேண்டாம் என்றாகிவிடும்! அல்லது அப்போது பரவியிருந்த அசாஸ்த்ரிய, அவைதிக மதங்கள் மாதிரி இன்னொன்றை உபதேசிக்கத்தான் அவதாரம் என்றாகிவிடும். ஆனால் அவதார லக்ஷ்யமே என்ன? வேத சாஸ்த்ரத்தை நிலை நாட்டுவதுதான். தர்ம ஸம்ஸ்தாபனம், தர்ம ஸம்ஸ்தாபனம் என்று சொன்னதெல்லாம் வேத ஸம்ஸ்தாபனத்தைத்தான். அதிலும் இந்த அவதாரம் முடிந்த முடிவாக வேதம் சொன்ன அத்வைதத்தையே தன்னுடைய சிகரமான பணியாக நிலைநாட்டி, நிவ்ருத்தி மார்க்க ஸந்நியாஸிக்கே அதில் அதிகாரம் என்று தெளிவாக வழி வகுத்துத் தரவேண்டுமென்று ஸ்வாமி ஸங்கல்பித்திருந்தார். அதனால் அவதார மூர்த்தியும் விதிவத்தாக ஸந்நியாஸம் வாங்கிக்கொண்டு ஞானம் பெற்றதாகவே காட்டவேண்டுமென்றாயிற்று.

பௌத்த, ஜைன மதஸ்தர்களுங்கூட ஞானத்துக்கே தங்களை ‘டெடிகேட்’ செய்து கொள்பவர்கள் பிக்ஷுக்களாக வேண்டுமென்றுதானே வைத்திருந்தார்கள்?

ஸந்நியாஸியான குருவாக அவதாரம் செய்வதென்று முடிவாயிற்று.

ஸந்நியாஸியாயில்லாத க்ருஷ்ணரும் ஞானோபதேசம் செய்தாரென்றாலும் அது அவர் செய்த அநேக கார்யங்களில் ஒன்றுதான். அந்தக் காலத்தில் அந்தமட்டும் செய்ததே போதுமாயிருந்தது. ஜீவிதத்தின் பின் பாகத்தில் மாத்திரம் கொஞ்சம் உபதேசம் செய்தே அவர் ‘ஜகத்குரு’ பட்டத்தைத் தட்டிக்கொண்டு போய்விட்டார்! த்வாரகையில் ராஜ்யபாரம் வஹிப்பது, பதினாறாயிரம் பத்னிகளோடு குடும்பம் நடத்துவது, பாண்டவர்களைப் போய்ப் பார்த்துக் கொள்ளுவது, தூது போவது, தேரோட்டுவது, பக்தாநுக்ரஹம் பண்ணுவது, நரகாஸுராதிகளை வதம் பண்ணுவது — என்று அவர் பண்ணாத கார்யமில்லை. அதில் ஒன்றாக உபதேசமும் செய்தார். ‘இப்போது அப்படி முடியாது. ஆயுஸ் முழுக்க ஸந்நியாஸ குருவாக இருந்துகொண்டு உபதேசம் ஒன்றையே செய்தால்தான் முடியும்’ என்று ஸ்வாமி தீர்மானித்தார்.

க்ருஹஸ்தனுக்கு சாஸ்த்ரங்களில ஏகப்பட்ட கர்மாநுஷ்டானங்களைக் கொடுத்திருக்கிறது. அவனுக்கு எத்தனையோ குடும்பப் பொறுப்புகள். அதிதி ஸத்காரம் (விருந்தோம்பல்) , இன்னும் அநேக விதமான ஸமூஹத் தொண்டுகள் எல்லாம் அவன்தான் செய்யவேண்டும். இதெல்லாம் போகத்தான் உபதேசிப்பது என்றால் அன்றைய (ஆசார்யாள் காலத்திய) அபாயமான சூழ்நிலையில் போதவே போதாது. ஆகையினால் இந்தப் பொறுப்புகளும், இத்தனை கர்மாநுஷ்டானங்களும் இல்லாத ஸந்நியாஸிதான், ‘உபதேசமே கர்மா; அதுவே தன் பொறுப்பு’ என்று ‘டெடிகேட்’ செய்துகொண்டு ஞான ப்ரசாரத்திற்காக உழைத்துக் காட்டவேண்டும் என்று ஏற்பட்டது.

இந்த அவதாரத்திலே பாரத தேசம் முழுக்க ஸஞ்சாரம் செய்து நாடு பூரா பரவியிருந்த தப்பான மதங்களை வாதங்களினால் நிராகரணம் பண்ணி, ஸத்யமான வேதாந்த மதத்தை ஸ்தாபிக்க வேண்டியிருந்தது. அதாவது அவதாரமாக வருகிறவர் ஸதா காலமும் ஸஞ்சாரம் பண்ணிக் கொண்டேயிருக்க வேண்டும் என்ற அவச்யம் ஏற்பட்டிருந்தது. குடும்பப் பொறுப்புள்ள க்ருஹஸ்தன் எப்படி இந்த மாதிரி எப்பவும் ஊர் சுற்றிக்கொண்டே இருக்கமுடியும்? மாறாக, ஸந்நியாஸிக்குத்தான் ‘எப்பவும் ஸஞ்சாரம் பண்ணிக்கொண்டே இருக்கணும்; ஒரே இடத்தில் அதிக நாள் இருந்தால் ‘லோகல் அட்டாச்மென்ட்’கள் உண்டாகி விடுமாதலால் இடம் மாறிக்கொண்டே இருக்கணும்’ என்று சாஸ்த்ரமே விதி செய்திருக்கிறது. இதுவும் இப்போது ஸந்நியாஸ அவதாரம் ஏற்படுவதற்கு ஒரு முக்ய காரணமாயிற்று. நாலு ஆச்ரமங்களில் ஸந்நியாஸாச்ரமம்தான் ஸஞ்சாரத்திற்கு யோக்யமான ஆச்ரமம். பிரம்மசாரியாகப்பட்டவன் ‘அந்தேவாஸி’ என்பதாக குருவோடு கூடவே சேர்ந்து வஸிக்க வேண்டியவன். குருகுலவாஸமே விதிக்கப்பட்ட அவன் ஸஞ்சார வாழ்க்கை நடத்தமுடியாது. க்ருஹஸ்தன் மற்ற ஆச்ரமிகளை ஆதரிப்பதும், தன்னுடைய குடும்ப பரணம் செய்வதுமான கடமையை ஸ்வக்ருஹத்திலேயே இருந்து கொண்டுதான் செய்யமுடியும். அவனும் ஸஞ்சாரம் பண்ணிக்கொண்டே இருக்க முடியாது. வானப்ரஸ்தனும் காட்டில் ஒரே இடத்தில் இருந்துகொண்டுதான் வ்ரத நியம தபோநுஷ்டானங்களைப் பண்ணவேண்டும் என்று சாஸ்த்ரம். ஸந்நியாஸி மட்டுந்தான் சாஸ்த்ர விதிப்படியே ஒரே இடத்தில் ஜாஸ்தி நாள் தங்காமல் ஸஞ்சரித்துக்கொண்டே இருக்கவேண்டியவன். ஆகையினால் அப்படிப்பட்ட ஒரு அவதாரத்தினால்தானே தேசம் பூராவுக்கும் உபதேசம் தருவதான கார்யம் நடக்க முடியும்?
___________________________________________________________________________________

Why incarnate as a Sanyasi? – Part 1

Our Acharya himself has penned a verse (stothra), wherein he has stated that it is not necessary that only ascetics (sannyasis) should be Gnanis and that if even a chandala (keeper of crematorium) being a Gnani, then that man himself will be his guru.  We will listen to that story later.  However, it would only be very rare that Gnanis could come from anywhere. In such a situation, there is nothing for us to give any training.  If he is a ‘preceptor Guru’, he will have to make the disciples attain knowledge only by imparting training in accordance with a ‘system’.  Therefore, it would be appropriate only if he became a Gnani, having gone through the ‘system’, that is in accordance with the traditions, as per the scriptures.

Even though Gnanis can come from any kind of circumstances, the rule prescribed by the scriptures to attain that kind of perfect knowledge (paripakvam) is that, it should be attained after going through either brahmacharya or gruhasthashrama in a highly meritorious manner and then taking to ascetism (sannyasam) and repeatedly practice searching into (introspect deeply) the superior texts in the Upanishads about Jeeva-Brahma merger.  Bhagawan thought that it would only be proper to demonstrate like that in His incarnation.  The objective of the incarnation was to restore the respect and regard of people to scriptures (sasthras), in circumstances when everything was happening against sasthras and its prescribed disciplines.  In such a situation, if the incarnation itself takes place, not according to the scriptures and that a Gnani can come from anywhere, would it not be contradicting the very objective?  If scriptures are not needed for gaining the superior knowledge, which is the most exalted stage a man can reach, then it would lead to a situation where there is no need for any preaching (or teachings) and also for the incarnation which is expected to do that.  Or it would amount to, that the incarnation has taken place to preach another one, similar to the non-traditional, non-Vedic religions which had spread out in those days. But what is the goal of the incarnation?  Only to establish Veda doctrine. All the talk about establishing Dharma, reinforcing Dharma, etc., only mean re-establishing Vedas. Further, Bhagawan had decided that it would be His paramount job to establish the Adwaitha enunciated by the Vedas, as the ultimate aim of His incarnation and to clearly lay down that only an ascetic, who has followed the Nivruthi path, has the authority in that.  That is why the character of incarnation also had to be shown as one who has attained the superior knowledge, following the tradition of sainthood.

Did not the people belonging to Buddhism and Jainism also prescribe that people who were to dedicate themselves for attaining higher knowledge, had to become Bikshus?

So, the decision was taken to incarnate as a Sannyasi Guru.

If Krishna had taught the superior knowledge, not being a saint, it was one of the many things that He did.  Those days, it was enough to do that much.  He took away the title, “Jagathguru” merely by teaching a little, only in the second half of His life.  There was no job that He had not done, as He took upon the responsibility of ruling Dwaraka, leading a household with 16000 wives, going and protecting the pandavas, going as a messenger, driving the chariot, blessing the devotees, killing the demons like narakasura, etc.  Among all these (activities), He also did this one job of teaching, also.  Bhagawan decided that it would not be possible that way now and that it would be possible only if He would live as a Sannyasi Guru and dedicatedly do only the teaching, the entire life.

Scriptures have prescribed several ritualistic duties (karmanushtana) to a married man (gruhasthan).  He has several family responsibilities.  He has to undertake several social responsibilities like, playing host to guests etc. If one has to do preaching, only after completing all these (duties), it would not have been enough at all in those days (of Acharya) of alarming situation.  That is why, it happened that only an ascetic, who does not have all these responsibilities and duties, can labour and demonstrate, taking only preaching the higher knowledge as his single dedicated duty and responsibility.

In this incarnation, He had to travel the entire country, reject the wrongful religions which had spread out across the country, by putting forth arguments and establish the truthful Vedic religion.  That is, the situation demanded that the incarnate had to be roaming, all the time.  How a person with domestic duties could go on touring all the time, like that?  On the contrary, scriptures themselves have prescribed that a sannyasi has to be on the move always because if he stayed in one place for a long time, he might develop ‘local attachment’.  This was also one of the important reasons for the incarnation to be in the form of a Sannyasi.

Of the four ashramas, sannyasashrama is the most ideal for undertaking such touring.  A brahmachari, as an ‘in situ pupil’ (residential student), is expected to be with the guru and staying with him.  As he is prescribed to be living in the house of the guru (gurukulavas), he cannot lead a life of touring.  A gruhastha, can do the duties expected of him like patronizing people following other ashramas, taking care of his own family etc., only being in his own sweet home.  He also cannot be moving about.  Scriptures have prescribed that a forest dweller (vanaprastha) also, has to remain only in one place in the forest and carry out his religious vows and practice religious and ascetic austerities. Sannyasi is the only person, as per scriptures itself, should not stay in one place but keep moving about. Therefore, is it not such an incarnation only can undertake the job of teaching (guiding) the entire country?
_______________________________________________________________________________
Audio

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems, sankara charitham