Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – The final part of this chapter where Sri Periyava explains the final moments of Kumarila Bhatta with our Bhagawathpadhal. He also draws some comparisons on his situation with great saints Appar Swamigal and Shri Mookar. Goes to show the amount of sacrifices these great Mahans and Avataras have made for our Sanatana Dharma.

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang seva volunteer Shri.R. Sridhar for the translation. Rama Rama

முருகனின் வடநாட்டு அவதாரம் (Part 4-Final)

‘மூக பஞ்சசதீ’ சுலோகம் ‘ஜனோயம் ஸந்தப்தோ’ என்று ஆரம்பிக்கிறது. ‘நான் நெருப்பில் நன்றாக வெந்து கொண்டிருக்கிறேன்’ என்கிறார் மூகர். என்ன நெருப்பு? சம்ஸாரம் என்பதுதான் நல்ல கோடைகால சூரியன் மாதிரி கொளுத்தி எடுக்கிறதாம். ‘எனக்குப் பரமஞான தீர்த்தம் ஒரு துளிக்கூடக் கிடைக்காமல் வேகிறேன்’ என்கிறார். ‘பரஞானபயஸ்’ என்கிறது சுலோகம். ‘பயஸ்’ என்றால் தீர்த்தம்; பால் என்றும் அர்த்தம்.

பரம ஞானப்பாலைத்தான் அம்பாள் ஞானசம்பந்தருக்குக் குழந்தைப் பிராயத்திலேயே அநுக்கிரகித்தாள். அதனால் அவர் ஆரம்பத்திலிருந்தே கர்மம், பக்தி, ஞானம் மூன்றைப் பற்றியும் சரியானபடி தெரிந்து கொண்டு உபதேசித்தார். அவர் பெயரிலேயே ‘ஞானம்’ இருக்கிறது. பக்தியை அவர் யதேஷ்டமாக வளர்த்தது எல்லோருக்கும் தெரிந்தது. வேத கர்மாக்களையும் அவர் எங்கு பார்த்தாலும் உயர்த்திப் பாடியிருக்கிறார். உதாரணமாக, ‘கற்று ஆங்கு எரி ஓம்பிக் கலியை வாராமே செற்றார் வாழ் தில்லை’ என்கிறார். ‘கற்று வேத அத்யயனம் செய்து, ஆங்கு – அதில் சொல்லியிருக்கிறபடி; எரி ஓம்பி அக்கினி வளர்த்து யாகம் செய்து; கலியை வாராமே செற்றார் வாழ் தில்லை – கலியை விரட்டிவிட்ட வேதியர்கள் வாழ்கிற சிதம்பரம்’ என்கிறார். கர்மா அதுவாகவே கலியை விரட்டி விடவில்லை. கர்ம பலனாக ஈச்வரப் பிரசாதத்தாலேயே கலி ஓடிற்று என்பதை இதே பாட்டில் ‘முற்றா வெண் திங்கள் முதல்வன் பாதமே பற்றா நின்றாரை பற்றா பாவமே’ என்றார். பாவம்தான் கலி புருஷன்.

குமாரிலப்பட்டருக்கு ஆயுள் முடிகிற சமயத்தில்தான் ஞானம் ஜலமாக, பாலாக இல்லாமல், அமிருதமாகவே, ஆசாரியாள் தந்த அத்வைத அமிருதமாகவே கிடைத்தது.

தாக சாந்திக்கு மூகர் எதைத் தேடிக்கொண்டார்? ‘அம்மா காமாக்ஷி! பரமசிவ ஜாயே – மகா மங்களமான பேரன்பு வடிவான ஈசுவரனுடன் இரண்டறக் கலந்திருக்கும் தாயே! சம்ஸார தாபத்தில் கொதித்திருக்கிற நான் உன் மகா குளிர்ச்சியான திருவடி நிழலைத்தான் தேடுகிறேன் அம்மா” என்கிறார். ‘பதாம்போஜச் சாயாம்’ – ‘இணையடிக் கமலங்களின் நிழலை’ என்று நேர் அர்த்தம்.

‘ஈசன் எந்தை இணையடி நீழலே’ என்று இதையே அச்சடித்தாற்போல் அப்பர் ஸ்வாமிகள் சொல்கிறார். எந்தச் சந்தர்ப்பத்தில் இதைச் சொன்னார்? மூகர் ரூபமாக (Symbolic) சம்ஸாரத்தைக் கொளுத்தும் சூரியன் என்றார். அப்பர் வாஸ்தவமாகவே (Factual) சுண்ணாம்புக் காளவாய்க்குள் இருந்து கொண்டு இப்படி பாடினார்.

ஜைனமதத் தலைவராக இருந்த அப்பர் சைவத்துக்கு மாறி விட்டார் என்றதும் ஜைனனாக இருந்த பல்லவ ராஜா அவரைச் சுண்ணாம்புக் காளவாய்க்குள் போடும்படி ஆக்ஞையிட்டான். அப்படியே செய்த ராஜ சேவகர்கள், “சிவன் சிவன் என்றீரே, இப்போது எப்படி இருக்கிறது சொல்லும்” என்று பரிஹாசம் செய்தார்கள்.

ஹிரண்யகசிபு செய்த குரூர தண்டனைகள் பிரஹலாதனைத் தொடாத மாதிரி, அப்பருக்கும் ஈசுவராநுக்கிரகத்தால் சித்திரஹிம்சை எதுவுமே தெரியவில்லை. தன்னிடம் கேலியாகக் கேட்டவர்களிடம் கோபமே இல்லாமல், “எப்படி இருக்கிறதா? ஈசன் எந்தை இணையடி நிழல் எப்படிக் குளிர்ச்சியாக இருக்குமோ அப்படி இருக்கிறது. அது இந்திரிய அதீதமானது. உங்களுக்குப் புரியாது. உங்களுக்குப் புரிகிற மாதிரி சில இந்திரிய சுகங்களை வரிசையாக சொல்கிறேன். எண்ணிக் கொள்ளுங்கள். முதலில் பரம ஸுஸ்வரமான வீணா கானம் – மாசில் வீணை! – அப்புறம் பூரண சந்திரன் – மாலை மதியம்; அப்புறம் ஜிலுஜிலு என்று அடிக்கும் தென்றல் – வீசு தென்றல்; இன்னும் வஸந்த காலத்தில் எங்கு பார்த்தாலும் கம்மென்று பூரித்து நிற்கிற புஷ்பங்களின் சுகந்தம்- வீங்கு இளவேனில்; கடைசியாக, தேனின் ரஸமும், அதற்காகக் கூட்டம் கூட்டமாக வரும் வண்டுகளின் ரீங்காரமும் சேர்ந்த தாமரைப் பொய்கை-மூசு வண்டு அறை பொய்கை; இத்தனை இனிமைகளையும் ஒன்று கூட்டினால் கிடைக்கிற ஈசன் இணையடி நிழலின்பத்தை இதோ இந்தக் கொதிக்கிற காளவாய்க்குள் அநுபவித்துக் கொண்டு ஆனந்தமாய் இருக்கிறேன்” என்றார், அப்பர் ஸ்வாமிகள். அந்த ஈசனின் அவதாரமான ஆசாரியாளின் இணையடிகளைத் தரிசனம் செய்துகொண்டே, தேக சிரமம் கொஞ்சங்கூடத் தெரியாமல் குமாரிலபட்டர் நெருப்பில், கருகிப் பிராணத் தியாகம் செய்தார்.

ஞானபண்டித முருகனின் அவதாரமானவருக்கு பக்தியும் ஞானமும் தெரியாதா? ஆனாலும் பௌத்தர்கள் வெறும் அறிவு மார்க்கத்தை மட்டும் சொன்னபோது, தாம் அதில் கொஞ்சத்தை எடுத்துக் கொண்டால்கூட, அவர்களுக்கு இடம் கொடுத்துப் போகும்; இதனால் ஜனங்களை வைதிகத்துக்குத் திருப்பச் சிரமப்படும் என்பதால் ‘ஞானமும் வேண்டாம், பக்தியும் வேண்டாம், கர்மாவே போதும்’ என்று மட்டும் அடித்துச் சொன்னார். நடுவிலே இப்படி அவர் ஒரு வழி போட்டதால்தான் அப்புறம் ஆசார்யாள் கர்மம், பக்தி, ஞானம் மூன்றையும் சொல்ல முடிந்தது.

__________________________________________________________________________

Lord Subrahmanya’s incarnation in North India (Part 4-Final)

The Poet Mookar starts the Hymn ‘Mooka Panchasati’ with the Shloka ‘Janoyam Sandapto’ meaning ‘I am being burnt in the fire’. What kind of fire? It is the ‘Samsaara’ (Material world of Birth and Death) which is scorching like the Summer Sun. Saint Mookar says that I am being burnt without even a drop of the ‘Water of Wisdom’. The Shloka says ‘Para-Gnana-Payas’. ‘Payas’ means water and also milk.

It was this ‘Nectar of Wisdom’ that the Goddess Parvathi Blessed Saint Gnana Sambandar with, even as a child. Because of that He was able to correctly understand Karma, Bhakthi, and Gnana and then preach it to others. Gnana (Wisdom) is in His name itself. Everyone knows how He greatly promoted Bhakthi (Devotion) on this land. He has also highlighted and sang about the ‘Vedas’ and the Vedic-Rituals in his hymns. In one of his hymns he says ‘The Brahmins living in Chidambaram, had driven away the ‘Kali-Purusha’ (Evil) as they had properly studied the Vedas and sincerely performed the Fire Sacrifice (Yagnya).

He does not say that the evil (Kali) vanished because of the (Karma)  rituals alone. He mentions that the result of these Rituals was the Grace of the Divine, which drove away the Kali-Purusha (Evil). This he mentions in His hymn as ‘The evil (Kali) can never come near a person who holds to the Divine Feet of the Lord, who wears the Crescent Moon’. When Kumarila Bhatta was about to end his life, Acharya Shankara showered the  Nectar of Non-Dual Wisdom on him.

What did Poet Mookar search to quench his thirst ? He says “Hey Kamakshi. You are one with the Lord who is the embodiment of auspiciousness and compassion. I am suffering in the heat of this mundane world and (hence) am searching for shadow of your Cool Divine Lotus Feet”. (Padaam-Bhoja-Chaayaam).

Saint Appar sings in the same vein, ‘Eaasan Enthai Inai Adi Nieezhaley’. (The shadow of the Cool Divine Lotus Feet of the Lord is my refuge).  On which occasion did he say like this? Earlier Saint Mookar symbolically referred to this mundane world as  ‘Burning Sun’. But Saint Appar was actually standing in the scorching ‘Tank of Lime’ (Sunnambu Kaalavai) when he was singing this hymn.

When the Pallava King. Who was a follower of Jainism, came to know that Saint Appar had converted to Saivism from Jainism, he ordered Saint Appar to be thrown into a ‘Tank of Lime’. The kings attendants pushed Appar into the tank containing the Lime-mixture’ and asked Him in a mocking voice ‘You were telling Siva Siva. Tell us how it is for you now ?’.

The cruel punishments that Hiranyakasipu inflicted on his son Prahlada did not hurt the boy. In the same way Saint Appar also did not feel any pain by the Grace of the Divine, through all the cruel punishments.

Replying calmly to those who mocked at him, He said, “Did you ask me how I feel? It is as cool as the Shadow of the Cool Divine Lotus Feet of the Lord. That (Bliss) is beyond the senses. You will not understand. For you to understand I shall list out some Sense-Pleasures. Check them”.

“First is ‘Maasil Veenai’, the melodious music of Veena; then ‘Maalai Madiyam’, Full Moon; then ‘Veesu Thendral’, cool breeze; then ‘Veengu Ilavenil’, Sweet fragrance of blossoming flowers; then ‘Moosu Vandarai Poigai’, the taste of honey and the sound of honey bees in the Lotus Pond. I am now enjoying the ‘Shadow of the Cool Divine Lotus Feet of the Lord’ which is much more than the sum of all the above sense-pleasures and am standing happily in this scorching-hot Pond-of-Lime”.

Acharya Shankara is the incarnation of that Ishwara (Shiva) and, Kumarila Bhatta left his mortal coil slowly burnt in the fire, with his eyes on His Divine Lotus Feet.

Kumarila Bhatta being the incarnation of Lord Subrahmanya does He not know Gnana (Path of Enquiry) and Bhakthi (Path of Devotion)? The Buddhists were preaching only the path of Knowledge and if he would also add to that, then it would mean that he has given place to the Buddhist teachings. Then it would be very difficult to turn the people to return to the Vedic Life. So he emphatically declared that ‘We do Not need the Path of Knowledge or the Path of Devotion, It is enough if we perform the Vedic Rituals alone’. Because of this, Acharya Shankara was able to subsequently preach about the Paths of Knowledge, Devotion, and Action together.

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems