Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – What was the medium of education till printing press came? What led to the downfall of spiritual discourses? Who has occupied the place of upanyasakars today? What should be the moral responsibility of the writer’s today? Sri Periyava’s crystal clear answers below.
This chapter is a lot relevant today when almost everybody is a writer these days with social media, Whatsapp, and all other blogging sites. It is our duty to ensure these tools are leveraged in the right manner that Sri Periyava wished too, indulge in Dharma Pracharam rather than getting sucked into stuff that will not do much good for Aathma & Lokha Kshemam. Periyava Thiruvadi Charanam.
Many Jaya Jaya Sankara to Smt.K.Rajalaxmi Iyer for the translation. Rama Rama
எழுத்தாளர் கடமை
சூட்சமமான தத்துவங்களையும், சிரமசாத்தியமான சடங்குகளையும் சொல்கிற வேதங்களை நான்காகப் பிரித்து, நான்கு சிஷ்யர்களுக்குப் போதித்தார் வியாஸர். அந்தச் சூட்சமங்களைப் புரிந்துகொண்டு, வேதம் விதிக்கிற யக்ஞ அநுஷ்டானங்களை ஏராளமான கட்டுப்பாடுகளுக்கு உட்பட்டுச் செய்யக்கூடிய ஒரு சிலருக்கு, இந்த நாலு சிஷ்யர்கள் வேதங்களைப் போதித்தார்கள். வேதங்களை இவ்வாறு வகுத்துப் பரப்பிய அதே வியாசர், அதே வேதங்களின் பரம தாத்பரியத்தைச் சிலருக்கு மட்டுமின்றி அனைவருக்கும் ரஞ்சகமான புராணங்களாக இயற்றினார். இவற்றைப்பொது ஜனங்களுக்கெல்லாம் பிரசாரம் செய்கிற பணியை, ஸூதர் என்பவரிடம் ஒப்புவித்தார். புராணங்களைப் பிரசாரம் செய்து கொண்டேயிருந்தால், அவர் ஸூத பௌராணிகர் என்றே பெயர் பெற்றார். இவர் அப்பிராமணராக இருந்தும், பெரிய பிரம்ம ரிஷிகளெல்லாம் இவரை உயர்ந்த ஸ்தானத்தில் அமர்த்தி, நிரம்ப மரியாதை செய்து, இந்தப் புராணங்களைக் கேட்டார்கள்.
வேதத்தில் ‘ஸத்யம் வத’ என்று ஒரு விதி இருக்கும். அந்த விதியைக் கதாரூபமாக்கி ஜனங்கள் யாவரும் ஏற்குமாறு செய்கிறது ஹரிச்சந்திரன் வரலாறு. ‘தர்மம் சர’ என்கிற வேதத்தின் சட்டத்துக்கு மகாபாரதம் முழுவதும் விளக்கமாகிறது. ‘மாத்ரு தேவோபவ’, ‘பித்ரு தேவோபவ’ என்கிற வேத வாக்கியங்களுக்கு ஸ்ரீ ராமனின் சரித்திரம் அற்புதமான பாஷ்யமாக இருக்கிறது. ஆத்ம அபிவிருத்திக்காக வேதத்தில் சொல்லியிருக்கிற சூக்ஷ்மமான தத்வங்கள் எல்லாம் இப்படிப் பொது ஜனங்கள் எல்லோருக்கும் பௌராணிகரால் கதைகளாகப் பிரசாரம் செய்யப்பட்டன.
தொன்று தொட்டு பௌராணிகர்களின் பிரவசனங்கள் நம் தேசத்தில் எங்கு பார்த்தாலும் நடந்து வந்திருக்கின்றன. கல்வெட்டுகளைப் பார்த்தால் கோயில்களிலெல்லாம் புராணப் பிரவசனம், குறிப்பாக பாரதப் பிரசங்கம் நடந்து வந்திருப்பது தெரியும். நித்திய பூஜை போலவே புராணப் பிரவசனமும் கோயில்களில் அன்றாடம் நடக்க வேண்டும் என்று மானியங்கள் விட்டிருக்கிறார்கள். ஆலயத்தில் வழிபட்டும், புராணங்களை சிரவணம் செய்துமே சமீப காலம் வரையில் நம்முடைய பொது ஜனங்கள் சூதுவாதில்லாமல் யோக்கியர்களாக இருந்து வந்திருக்கிறார்கள். இக்கால நோக்கின்படி, அவர்களுக்கு எழுத்தறிவு இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆனால், அவர்கள் நல்ல பண்பு படைத்திருக்கிறார்கள் என்பதைப் பார்த்தால், அவர்களே வாஸ்தவமாகக் கல்வி பெற்றவர்கள் என்று சொல்ல வேண்டும்.
அச்சு இயந்திரம் கண்டுபிடிக்கும் வரையில் எல்லா கல்வியுமே வாய்மொழியாகச் சொல்லி காது வழியாகக் கேட்டே, வழிவழியாக வளர்ந்து வந்திருக்கிறது. அந்தக் காலத்தில் பனை ஓலையில் எழுதுகிற தேர்ச்சி பெற்றவர்கள் சிலரே இருந்தார்கள். மற்றபடி, பெரிய வேத வேதாந்தம் தெரிந்தவர்கள்கூட எல்லாம் செவிவழியேதான் கேட்டறிந்தார்கள். அச்சு இயந்திரம் வந்தது. அப்புறம் நிறையப் புஸ்தகங்கள், நியூஸ் பேப்பர்கள் ஏற்பட்டுவிட்டன. பௌராணிகர்களின் இடத்தை இவை பிடித்துக்கொண்டன.
எனவே, பத்திரிகையாளர்களும் எழுத்தாளர்களும்தான் இன்றைய பௌராணிகர்கள். ஸூதரும் மற்ற பௌராணிகர்களும் எப்படி தர்மங்களை ரஸமான கதைகள் மூலம், பொது ஜனங்களிடையே பிரசாரம் செய்தார்களோ, அவ்விதமே செய்யவேண்டியது இன்றைய பத்திரிகையாளர்கள், எழுத்தாளர்களின் கடமை. ஜனங்களுக்குப் பிடித்ததை மட்டுமே சொல்வது என்று வைத்துக் கொள்ளக்கூடாது. அவர்களின் அறிவை, மனத்தை உயர்த்துகிற விஷயங்களையே எழுத வேண்டும—இதைச் சுவாரசியமாகச் செய்யவேண்டும். உத்தமமான விஷயங்களைப் புதுப்புது விதங்களில் உணர்த்த வேண்டும். பத்திரிக்கையாளர்கள் வாழ்நாள் முழுதும் மாணாக்கர்களாகவே இருந்தால்தான், தாங்களும் இப்படிப் புதுப்புது விஷயங்களை அறிந்து, மற்றவர்களுக்குப் பிரசாரம் செய்ய முடியும்.
சத்தியத்தை சர்க்கரைப் பூச்சிட்ட மாத்திரைகளாக்கித் தரவேண்டும். சர்க்கரை பூச்சுத்தானே ஒழிய, முழுக்கவும் சர்க்கரையாகிவிடக் கூடாது. வெறும் சர்க்கரை உடம்புக்கு நல்லதல்ல. வெறும் இந்திரிய ரஞ்சகமான சமாச்சாரங்களில்தான் ஜனங்களுக்கு அதிகக் கவர்ச்சி இருக்கிறது என்று சொல்லிக்கொண்டு, இவ்விதமே எழுதுவது சரியல்ல. ஜனங்களுக்கு ஆத்மாபிவிருத்தி தருகிற முறையில் எழுதுவதற்கு இதயபூர்வமாக எழுத்தாளர்கள், பத்திரிக்கையாளர்கள் முனைந்தால், தானாகவே ஜனங்களுக்கு அதில் ருசி பிறக்கும். ‘நம்மையும் உயர்த்திக்கொண்டு, நம் வாசகர்களையும் நாம் உயர்த்த வேண்டும்’ என்கிற கடமை உணர்ச்சியைப் பத்திரிக்கையாளர்களும் எழுத்தாளர்களும் பெற வேண்டும். இவ்விதம் ஆத்மக்ஷேமம், லோகக்ஷேமம், சாந்தி, சுபிட்சம் எல்லாவற்றுக்கும் மெய்யான சேவை செய்கிற பாக்கியத்தைப் பத்திரிகையாளர்கள், எழுத்தாளர்கள் பெறவேண்டும்.
_________________________________________________________________________________
Writer’s Responsibility
Sage Veda Vyasa divided the Vedas which comprise of subtle Tatvas (philosophies) and hard to practice rituals, into four parts and taught one part each to his four disciples. They in turn, identified a few proficient young men who could not only understand the intricacies of the suktas, but could also strictly follow the austerities required for performing yagnas and taught them what they learned from their guru. Veda Vyasa, who divided the Vedas into four, in an attempt to reach the essence of the Vedas to all, composed the Puranas or stories with mass appeal, for the benefit of the common people. He entrusted the task of popularizing these Puranas to his disciple Sootha. Sootha persistently carried on the task of spreading the stories and earned the name Sootha Pouranika. Though he was not a Brahmin, even the Brahma Rishis placed him on a pedestal with great regard and listened to his discourses.
In the Vedas there is a rule, “Satyam Vada” [Speak the truth]. The story of Harischandra is an illustration of this rule, prompting the common man to follow the rule. The whole of Mahabharata is an illustration of the rule ‘Dharmam Chara’. The Ramayana provides excellent commentary on the Vedic sayings “Matru Devo Bhava” and “Pitru Devo Bhava”. The Veda Suktas intended to elevate the human mind towards self-realization were all converted into Puranas and narrated by Pouranikas (story tellers) for generations.
For centuries, discourses on these stories have been going on in this country of ours. Inscriptions on rocks and stone pillars reveal that such discourses were happening in all the temples. Like daily poojas, puranic discourses were also a daily routine in all temples. Donations were made especially for this purpose. Till the recent past, people were honest, straight forward and had belief in family values since they grew up listening to these stories. Perhaps they are illiterates as per the yard stick of the present generation. But they were more cultured and one has to agree that they were the really learned people.
Until the invention of printing press, all learning was done orally and by listening. In the olden days very few people were competent enough to write on palm leaves. All others including those who mastered the Vedas had learned every thing only by listening. The printing press came and with it, brought books and newspapers. These took the place of the story tellers.
Therefore, journalists and writers are today’s story tellers. It is the moral responsibility of journalists and writers to emulate Sootha and other story tellers in spreading the dharmas among the common people through valuable stories. Their aim should not be to just provide entertainment. Only such things that enhance the knowledge of people and elevate their mind should be written; this should be done in creative ways. Only if the writers consider themselves life-long students will they be able to learn new things and share them with others.
Writers should present the truth like sugar coated pills. Only the coating should be sugar, not the essence. Too much sugar is not good for health. It is wrong on their part to assume that people have interest only in sensual pleasures and write only about such issues. If journalists and writers attempt wholeheartedly to write on issues that help in self-improvement of the people, then the people will also develop a taste for such issues. ‘Let us improve our self and our readers’ is the sense of duty the journalists and writers should develop. The writers and journalists should think that it is their good luck that they got an opportunity to work for their own well-being, well-being of others and for universal peace and prosperity.
Categories: Deivathin Kural
Leave a Reply