Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – In the first part of this chapter Sri Periyava explained how some of the religions that claimed to follow Vedic principles did not adhere to it in wholesome and were incomplete in many aspects. In this second and final part of this chapter, a detailed analysis and shortcomings of Buddhish and Jainism  has been explained by Sri Periyava below.

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang volunteers, Shri ST Ravi kumar for the great translation and Smt. Sowmya Murali for the stupendous sketch & audio. Rama Rama

இதர மதங்களைப் பற்றி (Part 2)

ஸாங்க்யம் அசேதனமான ப்ரதானத்தை ஜகத் காரணமாகச் சொல்வதுபோலவே ந்யாய-வைசேஷிகங்களும் அசேதனமான பரமாணுக்களை ஜகத் காரணமாகச் சொல்வதால், இந்த தர்சனமும் சேதனமான ப்ரஹ்மத்தை ஜகத் காரணமாகச் சொல்லும் உபநிஷத மதத்திற்கு, அதாவது வைதிக மதத்திற்கு முரணானது என்று ஆசார்யாள் எடுத்துக் காட்டியிருக்கிறார்.

இவை ஆஸ்திக (வைதிக) தர்சனங்கள்.

வேத ப்ரமாணத்தையே ஒப்புக் கொள்வதில்லை என்று, முழுக்க அவைதிகப் புது மதங்களாக ஏற்பட்டவை பௌத்தமும், ஜைனமும்.

அத்யயனம், வைதிக கர்மாநுஷ்டானங்கள், உபநிஷத்துக்கள், வர்ணாச்ரமங்கள் எதுவும் வேண்டாம் என்று இந்த இரண்டு மதங்களில் தள்ளி விட்டார்கள். ஈச்வரன் ஈச்வரோபாஸனை ஆகியவற்றையும் தள்ளி விட்டார்கள். நம்முடைய தர்ம சாஸ்த்ரங்களில் ஸகல ஜனங்களுக்குமான “ஸாதாரண தர்மங்கள்” என்று வைக்கப்பட்ட அஹிம்ஸை, ஸத்யம், அஸ்தேயம் (பிறர் ஸொத்தைக் கவராமை), ப்ரஹ்மசர்யம், அபரிக்ரஹம் (அவச்யத் தேவைக்கு மேல் கொஞ்சங்கூட உடைமைகளைச் சேர்த்துக்கொள்ளாமலிருப்பது) ஆகிய ஒழுக்கங்களை மட்டும் இவர்கள் சொல்லி, ஆனாலும் அவரவர் பக்வத்துக்கேற்ப இவற்றில் நீக்குப் போக்கு செய்யாமல் எல்லோருக்கும் ஒரே போலக் கடுமையாக வைத்துவிட்டார்கள்.

ஜைனத்தில் கடுமையான நியமம், அவ்வளவு கடுமையாக இல்லாமலிருப்பது என்று பிரிவினை செய்து பிக்ஷுக்களுக்குக் கடுமையான ‘மஹா வ்ரதம்’ என்றும், மற்றவர்களுக்கு ‘அணு வ்ரதம்’ என்றும் வைத்திருந்தாலுங்கூட, வர்ணாச்ரம விபாகமில்லாத நிலையில் அந்த அணுவ்ரதமும் பொதுமக்களின் பொதுப்படையான அநுஷ்டானத்துக்கு ச்ரம ஸாத்யமாகத்தானிருந்தது. ச்ரம அதிகம் தந்தே கர்மாவைக் கழிக்கப் பண்ணணுமென்று அந்த மதம் கருதியதால்தான் அதற்கு ச்ரமணம் (சமணம்) என்றே பெயர்.

மத முடிவான ஸித்தாந்தம் (ஃபிலாஸஃபி) என்று பார்க்கிறபோது, புத்தர், ‘எதுவும் நாம் தீர்மானகச் சொல்லிவிட வேண்டாம். அவரவர் அநுபவித்துப் பார்த்துத் தெரிந்து கொள்ளட்டும்’ என்கிற மாதிரி கொஞ்சம் மட்டும் சொல்லி விட்டு விட்டதில், அந்தக் கொஞ்சத்தை எத்தனையோ தினுஸில் பிற்காலத்தில் விஸ்தாரம் செய்வது என்று ஆகி, வைபாஸிகம், ஸெளத்ராந்திகம், யோகாசாரம், மாத்யமிகம் என்று ஒன்றுக்கொன்று வித்யாஸமாகப் பல ஸம்ப்ரதாயங்கள் பௌத்தத்தில் ஏற்பட்டன. ஒன்றுக்கொன்று மாறுபட்டதாக அந்த ஒரு மதத்தின் பெயரிலேயே மஹாயானம், ஹீனயானம் என்று இரண்டு பிரிவுகள் ஏற்பட்டன. யோகாசாரமும், மாத்யமிகமும் மஹாயானத்தின் கீழ் வந்தன. ஸெளத்ராந்திகமும் வைபாஸிகமும் ஹீனயானத்தின் கீழ் வந்தன. இந்த ஒவ்வொரு ஃபிலாஸஃபியிலும் ஆழ்ந்து சிந்தனை பண்ணி அநுபவம் பெற்றவர்களும் தோன்றினார்களென்றாலும், மாறுபட்ட கொள்கைகளாக இப்படிப் பல ஏற்பட்டதில் அநுபவத்தைவிட வாதத்தில் முட்டிக்கொண்டு முடிந்து போவதற்கே அதிகம் இடம் கொடுத்துப் போயிற்று.

‘அநுபவம்’ என்று வரும்போது என்ன ஆயிற்று என்றால், புத்தர் ஏதோ கொஞ்சம் சொல்லியும் சொல்லாமலும் விட்டுவிட்டாரென்றேனல்லவா? அது உபநிஷத்துக்களில் லோகம் மாயை என்று காட்டுகிற அம்சத்தை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு, மாயைக்கு ஆதாரமாக ஒரு ஸத்யம் இருக்கிறது என்பதை எடுத்துக்கொள்ளாமல் விட்டு விட்டது. அதனால், நித்ய – சுத்த – புத்தமாகவும், ஸத்-சித் ஆனந்தமாகவும் இருக்கப்பட்ட ஸத்யமான ப்ரஹ்மம் அல்லது ஆத்மாவின் அநுபூதியைப் பெற்று பூர்ணவஸ்துவாக ஆவதுதான் ஜீவனின் லக்ஷ்யம், அதுதான் மோக்ஷம் என்று பௌத்த ஸித்தாந்தங்கள் சொல்லாமல், ஒரு ஆதாரமுமில்லாமல் என்னவோ ஓயாமல் மாறிக்கொண்டே இருக்கும் மாயா ப்ரவாஹத்திலிருந்து விடுபட்டு ஒன்றுமில்லாத ஒரு சூன்யத்தில் சேர்ந்துவிடுவதுதான் நிர்வாணம் என்றும் மோக்ஷம் என்று சொல்வதாயிற்று. ஸத்ய வஸ்து, சாச்வத வஸ்து எதுவும் இல்லை, எல்லாம் சூனியந்தான் என்ற நிச்சயத்தியின் பேரிலேயே த்யானம் செய்து பெறுகிற அநுபவம் எப்படி ‘ப்ரஹ்மானந்தம்’ என்றே பேச்சுவழக்கில் கூடச் சொல்லும் பேரின்ப நிலையாயிருக்கும்?

“லோகமும் இல்லை, ஜீவனும் இல்லை, ஈச்வரனும் ஆத்மாவும் இல்லை, ப்ரம்மமும் இல்லை; என்னவோ ஒரு ப்ரமைதான் ஏதேதோ நடப்பதாகத் தோன்றுவதெல்லாம். அப்போதைக்கப்போது தோன்றி மறைந்து போகிற ஸமாசாரங்களே தொடர்ச்சியாக நடந்து கொண்டு போவதால் நிஜமாகவே வாழ்க்கை ஓட்டம் என்று ஒன்று இருக்கிறமாதிரி ப்ரமை ஏற்படுகிறது. விளக்கை ஊதி அணைக்கிறமாதிரி இது எல்லாவற்றையும் ஊதி அணைப்பது தான் ‘நிர்வாணம்’ என்கிற மோக்ஷம்” என்று ஒரு சூன்யத்தில் கொண்டு விடுவதாகத்தான் பௌத்தம் மொத்தத்தில் முடிகிறது. ப்ரமம் என்ற பூர்ணத்தில் ஜீவாத்மா பரமாத்மாவில் ஐக்கியமாகும்போது லோகமும் ஜீவனும் பொய்யாகப் போவதை வேதாந்தமும் சொல்கிறது. அந்த ஐக்யம் ஏற்படாத நிலையில் தெரியும் த்வைதமான லோக வாழ்க்கை ப்ரம்மத்தினாலேயே அது மாயா சக்தியோடு கூடிய ஈச்வரனாயிருக்கும்போது ஏற்படுத்தப்பட்டது என்றும் சொல்கிறது.

ஈச்வரன் திட்டம் போட்டுத்தான் ஜகத்தை நடத்துகிறான்; அதானல்தான் முடிவிலே ஸத்யமாயில்லாமல் போனாலும் இருக்கிற வரையில் இந்த ஜகத்தும் இத்தனை கார்ய-காரண விதிகளோடு ஒரு ஒழுங்கில் நடக்கிறது என்கிறது. ஈச்வரனையும், ஜகத்தின் ஓட்டத்திற்கு ஒரு தாற்காலிக ஸத்யத்யத்வத்தையும்கூட பௌத்தம் ஒப்புக்கொள்ளாமல் எல்லாமே அது அதுவும் தோன்றித்தோன்றி மறைகிறது என்று சொல்லிக்கொண்டே, இன்னொரு பக்கம் கார்ய காரண விதியிலேயே அடங்கும் கர்மாக் கொள்கையும், மறு பிறப்புக்களும்கூட உண்டு என்று ஒப்புக்கொள்வது ஒன்றுக்கொன்று பொருந்தவில்லை.

ஸத்ய வஸ்துவாக ப்ரஹ்மம் என்று ஒன்று இருப்பதையும் அது மாயையோடு கூடி ஈச்வரனாகி ஜகத்தை நடத்துவதையும் ஜைனமதமும் சொல்லவில்லை. எதைப்பற்றியுமே, அது இருக்கிறது என்றோ, இல்லையென்றோ தீர்மானம் பண்ண முடியாது என்று சொல்லி ஒரு முடிவுக்கும் வராமல் அது விட்டு விடுகிறது. இதற்கு “ஸ்யாத்வாதம்” என்று பெயர். அதாவது “இப்படியும் இருக்கலாம்” என்று அந்தரத்தில் விட்டுவிடுவது! “இப்படி இருக்கிறது” என்று ஒரு முடிவு பண்ணிச் சொல்வதல்ல. ‘May be’ என்று சொல்வது! ‘May be’ (இருக்கலாம்) என்றாலே ‘May not be’ (இல்லாமலும் இருக்கலாம்) என்பது தொக்கி நிற்கிறது. அதாவது வஸ்துவின் ஸத்யத்வம் பற்றித் தீர்மானமேயில்லாமலிருப்பதுதான் ஸ்யாத் வாதம். ‘ஸப்தபங்கி’ என்று ஏழு கிளையாக இந்த ‘இருக்கலாம்; இல்லாமலிருக்கலாம்’ என்ற வாதம் போகும். கேட்டால் புதிர் மாதிரி விநோதமாயிருக்கும்! ஏழு என்னவென்றால்: ஒன்று- “ஸ்யாத் அஸ்தி”: “வஸ்து இருக்கலாம்”. இரண்டு – “ஸ்யாத் நாஸ்தி”: “வஸ்து இல்லாமலிருக்கலாம்”. மூன்று – “ஸ்யாத் அஸ்தி நாஸ்தி”: “வஸ்து இருக்கவும் செய்யலாம், இல்லாமலும் போகலாம்”. நாலு – “ஸ்யாத் அவ்யக்தவ்ய”: “வஸ்து எப்படிப்பட்டதென்று சொல்லவே முடியாமல் இருக்கலாம்”. ஐந்து – “ஸ்யாத் அஸ்தி ச அவ்யக்தவ்ய”:  “வஸ்து இருந்துங்கூட, எப்படிப்பட்டதென்று நிர்ணயித்துச் சொல்லமுடியாததாயிருக்கலாம்”. ஆறு – “ஸ்யாத் நாஸ்தி ச அவ்யக்தவ்ய:” – “வஸ்து இல்லாமலிருந்தும் மேலே சொன்னாற்போலவே, விளக்கிச் சொல்ல முடியாததாயிருக்கலாம்”. ஏழு-“ஸ்யாத் அஸ்தி ச நாஸ்தி ச அவ்யக்தவ்ய:” – “வஸ்து இருப்பதாகவும் இல்லாததாகவும் இருந்துகொண்டும் விளக்கிச்சொல்ல முடியாததாயிருக்கலாம்”. இப்படியெல்லாம் சொல்லிக்கொண்டு போனால் என்ன நிச்சயத்துக்கு வரமுடியும்?

ஆத்மா ஞானமயமாக, சைதன்ய மயமாக இருக்கிறதென்று ஜைனத்தில் சொல்லியிருந்தாலும் வேறெந்த மதத்திலும் இல்லாத கொள்கையாக, அந்தந்த சரீரத்தின் அளவுக்கும் ஸரியாக ஆத்மா ஆகிறது, எறும்பின் சரீரத்திற்குள் எறும்பளவாகிறது, யானையின் சரீரத்திற்குள் யானையளவாகிறது, எறும்பு யானையாகப் பிறவி எடுத்தால் அப்போது எறும்பளவு ஆத்மாவே யானையளவாக ஆகிறது என்றெல்லாம் சொல்கிறது! கர்மாக்கள் பரமாணுக்களாகி ஆத்மாவுக்குள்ளேபோய் அதைக் குறுக்கித் கட்டுப் போடுவதாகவும், கட்டைப் போக்கி விட்டால் ஆத்மா விடுபட்டு, அந்த விடுபட்ட நிலையில் ஆகாசத்தின் உச்சிக்குப் பறந்து போய் ஸெளக்யமாக இருந்து கொண்டிருக்கும் என்றும் சொல்கிறது. கட்டைப் போக்குவதற்கு, அதாவது அந்த மதம் சொல்லும் கர்மப் பரமாணுக்கள் ஆத்மாவுக்குள்ளே போய் அதை குறுக்கிக் கெடுக்காமலிருப்பதற்கு, அதில் (ஜைனமதத்தில்) விதித்துள்ள கடுமையான வ்ரதங்களை அநுஷ்டிக்க வேண்டும் என்கிறது.

அஹிம்ஸை, ஈகை முதலியவற்றை ஜைனமதம் ரொம்பவும் வலியுறுத்திச் சொல்லும். உலக வாழ்க்கையில் ரொம்பவும் வெறுப்பைக் காட்டும். இதெல்லாம் உத்தமமான கொள்கைகள்தான் என்றாலும் பெருவாரியாகவுள்ள ஜனங்களுக்குப் பின்பற்றுவது ச்ரமம். அதனாலேயே அவர்கள் மதத்தின் விதியை மீறுவதான தப்பைப் பண்ணும் படியாகும். நம்முடைய மதத்தில், குடும்ப வாழ்க்கைக்கும் ‘க்ருஹஸ்த தர்மம்’ என்று மதிப்புக்கொடுத்து, அர்த்த-காமங்களையும் புருஷார்த்தங்கள் என்று உசத்தி வைத்து, பெருவாரி ஜனங்கள் உத்ஹாஸத்தோடு லோக வாழ்க்கையை தர்மமாக நடத்த ஊக்கியிருப்பதுபோல் பண்ணாவிட்டால் அவர்களுக்கு நடைமுறை வாழ்க்கையில் பெறுகிற ஸந்தோஷம் என்பதே இருக்காது. ஆதர்ச வாழ்க்கை நடத்தவும் பக்குவம் போதாமல், போலியாக அப்படி வேஷம் போடுவது, நெறி பிறழ்வது என்று போய் ஸமூஹமே சீர்கெட்டுப்போகும். அல்லது, படிப்படியாகப் பக்வமாகி ஆசைகளை விட்டுப் பழுத்த பழமாகாமல், வெறுப்பிலே விடப் பார்த்துக் காயாக உள்ளபோதே வெம்பி விழுவதாக ஆகும். ஜைனம், பௌத்தம் இரண்டிலுமே இந்த ஆபத்து இருக்கிறது.

___________________________________________________________________________________
About other religions (Part 2)

Since Nyaya and Vyseshigams quote the inanimate atoms as the reason, similar to Sankhya saying inanimate Prakruthi as the reason for the existence of the world, Aacharya has pointed out that they are in contradiction to the Upanishad-Vedic religion, which says that the virtuous Brahmam is the reason for this world.

These are pious (vedic) views.

Buddhism and Jainism arose as new religions which were completely non-Vedic, not accepting the Vedas as the basis.

These two religions discarded as not at all necessary, the practices, Vedic traditions, Upanishads and caste based order (Varnashrama).  Eswara and worshipping of Eswara also were discarded.  Adopting only the “general dharma” prescribed commonly for all in our religion, like non-violence (Ahimsa), truthfulness (Sathyam), non-stealing (of others’ property) – ‘Astheyam’, chastity (Brahmacharyam), not acquiring assets more than required for one’s basic needs (Aparigraham), they strongly prescribed them equally for all, instead of applying them suitably depending on the maturity of each person.

Although Jainism differentiated between severe restrictions and not so severe and prescribing the severe observance (Maha vratham) for bikshus and prescribed devotion (anu vrath) for others, in the absence of caste based distinction, even the devotion prescribed was not possible to be followed by common people.  Since the religion believed in reducing karma by more and more ‘Shram’ – experiencing more pain (suffering), it was called Sramanam (Samanam).

If you look at from the perspective of end-philosophy, since Buddha felt that he need not tell anything decisively but allow each one to realise through his own experiences and limited himself to saying only a few things and that few things were subject to interpretation in different ways in subsequent days, many traditions arose in Buddhism, which were at variance with each other, like Vaipasigam, Southrandhigam, Yogasaram, Madhyamikam etc.  Mahayana and Heenayana, which were at variance with each other, came into being as two divisions, under the same name of Budhism itself.  Yogasaram and Madhyamikam came under Mahayana.  Southrandhigam and Vaipasigam were under Heenayana.  Even though, in each of these philosophies, there were people who got experiences meditating deeply, it gave space to many ending up in arguments instead of experiences, on account of many coming up with different principles.

When it comes to “Experience”, what happened was, did I not mention that Buddha limited himself to saying only a few things?  It took the aspect mentioned in the Upanishads that this world is a Maya but ignored that there should be a basis (sathyam) behind it.  Therefore, the philosophies of Buddhism, instead of advocating the objective of life as, to gain knowledge from the permanent, pure, intelligent and truthful, Knowledge and Blissful – Brahman or the Aathma and which is called as liberation (Moksha), it was said that Nirvana or Moksha was to escape from the Maya, which was continuously changing without any basis and reach a state of nothingness (Shoonya).   How can the experience gained by concentrating on something which is not a real thing, permanent thing, but total nothingness, can be the state of ‘Brahmanandam’, the ultimate bliss, a commonly used phrase?

Buddhism says that there is no world, no life, no Eswara, no Brahmam and it is only an illusion of things happening which appear and disappear. Because the things which appear and disappear happen continuously, there is an illusion that there is something like a life going on.  Buddhism ends up saying that just like putting off the light by blowing, Nirvana, named as Moksha, is only blowing off all these and attaining the nothingness.  Vedantha also talks about the life and the world turning out to be non-real when the jeevatma merges with the complete Brahmam.  It also says that till such time that merger has not happened, the worldly life appearing to be distinct is created by the Brahman when he is as Eswara with the energy of Maya.

It (Vedantha) says that Eswara does everything well-planned.  That is why even though it turns out to be not true in the end, all the things in the world happen systematically based on rules of cause and effect.  Not acknowledging Eswara and the reality, albeit temporary, of this life, to say on the one hand that everything appears and disappears on their own and on the other, accepting karma based on the principles of cause and effect and rebirths also, do not go hand in hand.

Jainism also does not acknowledge that there exists the true thing Brahmam and that He, Eswara, when in association with Maya, conducts this world.  It leaves without being decisive, by saying that nothing can be said to be existing or not existing.  This is called “Syathvadham’.  That is, to leave it in the middle (antharam) saying that it could be this way also.  It is not saying decisively that it is like this.  It says, may be.  May be includes may be not also.  That is not being decisive about the truth is Syathvadham.  This “may be”, “may be not” arguments form into 7 branches, called “Sapthabhangi”. They sound like puzzles. The seven are: one, “Syath Asthi” – “A thing can be there”; Second, “Syath Nasthi”, “A thing may not be there”; Third, “Syath Asthi Nasthi, “A thing may be there, may not be there”; Fourth, “Syath Avyakhthavya”,  “Can’t say what type is the thing”; Fifth, “Syath Asthi sa Avyakthavya”, “Even if a thing is there, may not be able to determine what type” ; Sixth, “Syath Asthi sa Avyakthavya”, “like said earlier, may not be able to determine what type”; Seventh, “Syath sa Nasthi Avyakhthavya”, “A thing may or may not be there and may not be able to determine what type”.  If we go on in this way, how to get to any conclusion?

Although Jainism says that the soul is full of intelligence and consciousness, it also says certain things which were not told by any other religion, like, the size of the soul would be in accordance to the size of the body, the size of the soul of an ant will be the size of the ant, that of an elephant would be that of the size of the elephant, if the soul of the ant takes birth as an elephant, the ant-size soul would become that of the size of the elephant etc.  It also says that the atoms would become micro atoms, enter into the soul and tie it down and when the knot is removed, the soul would get free, and in that free state, fly up in the sky and remain there comfortably.  To remove the knot, that is, to prevent the atoms and micro atoms mentioned in that religion from tying up the soul and bind it, it says that the prescribed severe penances should be observed.

Jainism strongly advocates non-violence (ahimsa) and Charity (Eegai).  These qualities, which are much disliked in the material world, although very great qualities, are difficult to be practiced by a majority of the people.  Due to this, it results in a situation of committing a mistake of violating the prescribed rules.  If, how in our religion, even the household life is respected as Grihasthasrama and material desires also elevated as part of aims of life and motivates majority of the people to lead their worldly lives happily in a dharmic way, there will not be anything like happiness to the people in their day-to-day life (in Jainism). Without having the maturity to lead an ideal life but faking it, would lead to violation of principles and the entire society would get degenerated.  Or, instead of attaining the maturity, giving up on desires gradually in stages and becoming a ripened fruit, attempting to forego in desperation would shrivel on account of being premature.  This danger is there, both in Jainism and Buddhism.

___________________________________________________________________________________

Audio

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems, sankara charitham