Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Following on the footsteps of simple living Sri Periyava gives us all a lesson on how to be calculative in money, words, deeds, and thought. There are some thought provoking upadesams like ‘Do we need to run to various continents to earn money if we decide to keep our needs simple?’. Sathiyam of the highest order……

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang seva volunteer for the translation. Rama Rama

“கணக்காயிருக்கணும்”

“கணக்காயிருக்கணும்” என்ற வார்த்தைகளைத் தமிழ் நாட்டில், பண்டிதர், பாமரர் எல்லோரும் உபயோகிக்கின்றார்கள். எனக்கு முன்னால் இங்கே அக்கவுன்டண்ட் ஜெனரல் ஆபீசிலிருந்து பலர் வந்து உட்கார்ந்து இருப்பதைப் பார்த்தவுடன் – அவர்கள் பணக் கணக்குகளை சரிபார்க்கிறவர்கள் அல்லவா? – எனக்கு இந்த வாசகம் நினைவுக்கு வருகிறது.

பண விஷயத்தில் பெரும்பாலும் நாம் கணக்காகவே இருக்கிறோம் – இதை நமக்கு யாரும் சொல்லித் தர வேண்டியதில்லை. ஒரு வஸ்துவுக்கு அதன் விலையைவிட ஒரு பைசா அதிகம் கொடுப்போமா? மாட்டோம். பணத்தில் கணக்காக இருப்பது உண்மை. ஆனாலும் பணத்தைக் கொடுத்து பல வஸ்துக்களை வாங்குகின்றோம். அவற்றில்தான் இத்தனை வஸ்துக்கள் போதும் என்று கணக்காயிருக்க மாட்டேன் என்கிறோம். நாம் நிம்மதியாக உயிர் வாழ்வதற்குச் சொற்ப வஸ்துக்கள் போதும். இந்த வஸ்துக்களுக்குத் தேவைப்படும் பணத்தை மட்டுமே நாம் சம்பாதனம் செய்வதென்றால், இப்போதுபோல் ஆலாப் பறக்கவே வேண்டாம் – தேசம் விட்டு, கண்டம் விட்டு எங்கெங்கோ போய் ஆசாரங்களை விட வேண்டாம். சம்பாதிக்க வேண்டியிருக்கிறது. அதற்காக ஆத்ம விசாரத்திற்கும் ஈஸ்வர தியானத்துக்கும் பரோபகாரத்துக்கும் செலவிட வேண்டிய காலத்தை எல்லாம் கணக்கில்லாமல் விரயம் செய்யவேண்டியிருக்கிறது. இரண்டு தினுசில் கால விரயம். முதலில் சம்பாதிப்பதால் கால விரயம். அப்புறம் வேண்டாத வஸ்துக்களைத் தேடித் தேடிப் போவதில் கால விரயம். நிகர விளைவாகவோ ஆத்ம சாந்தியைக் குலைத்துக் கொள்கிறோம். திருப்தியே இல்லாமல் ஆசை வேகத்திலும், பல சந்தர்ப்பங்களில் ஆசை நிறைவேறாத ஏமாற்றத்திலும் மொத்துப்பட்டு அவஸ்தைப்படுகிறோம்.

நாம் உயிர் வாழ இந்த வஸ்து அவசியம்தானா என்று பார்த்துக் கணக்காகச் செலவு செய்வதே உண்மையில் “கணக்காயிருப்பதாகும்”. வேண்டாத வஸ்துக்களுக்குப் பேரம் பண்ணி, சாமர்த்தியமாக விலைபேசி, அதற்கு ஒரு பைசாகூட அதிகம் கொடுக்கவில்லை என்பதால் கணக்காயிருந்ததாகாது.

பணம் மட்டுமில்லை. இப்படியே வார்த்தைகளை உபயோகிக்கும்போது ஒரு சொல்கூட அதிகமாகக் கூடாது, அளவாக, கணக்காகப் பேச வேண்டும். அதனால் நமக்கும் சரி, நம் பேச்சைக் கேட்கிறவர்களுக்கும் சரி, பொழுது மிச்சமாகும். வளவளவென்றும் பேசாமல் சுருக்கமாகச் சொல்ல வேண்டும் என்று பழகிக் கொண்டாலே புத்தியில் ஒரு தீட்சண்யமும், வாக்கில் ஒரு பிரகாசமும் உண்டாகும். சக்தியும் (energy) வீண் (waste) ஆகாமல் இருக்கும். எத்தனையோ சண்டை சாடிகளும் மிச்சமாகும். “கொட்டிவிடலாம், வாரிவிட முடியுமா?” என்று பாமர ஜனங்கள்கூடக் கேட்கிறார்கள். திருவள்ளுவரும் எதைக் காக்காவிட்டாலும் நாக்கைக் கட்டுப் படுத்திக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்கிறார். ஆனால், இப்போது லோகம் முழுக்க ஒரே பேச்சு யுகமாகத்தான் ஆகியிருக்கிறது. நியூஸ் பேப்பர்கள் எல்லாம், ‘அவர் பிரசங்கம், இவர் பிரசங்கம்’ என்றுதான் போட்டு நிரப்புகின்றன. காரியத்தில் ஏதாவது நடக்கின்றதா என்றால் ஸைபர்தான். அநேகமாக, காரியத்தில் நடக்கிவில்லை என்பது தெரியாமலிருப்பதற்கே சண்டப் பிரசங்கமாகப் பேசி ஏதோ பெரிதாகச் சாதித்துவிட்ட மாதிரி பிரமையை உண்டு பண்ணி வருகிறார்கள்.

பணம், பேச்சு, அப்புறம் நாம் செய்கிற காரியம் – காரியத்திலும் அளவுடன், கணக்குடன் இருக்க வேண்டும். ஆசையாய் இருக்கிறது என்பதற்காக, அவசியமில்லாத, அல்லது கெட்டதான காரியங்களைச் செய்யவே கூடாது. ஆத்ம சிரேயசுக்கோ, லோகக்ஷமத்துக்கோ பிரயோஜனமில்லாத காரியங்களில் ஈடுபடவே கூடாது.

எல்லாவற்றையும்விட முக்கியம், எண்ணத்தில் கணக்காயிருப்பது. இப்போது நம் சித்தம், ஒரு க்ஷணத்தில் கோடி எண்ணங்களை எண்ணிவிடுகிறது. எண்ணத்துக்கு ஒரு கணக்கு வழக்கே இல்லாமல் இருக்கிறது. இப்படி அதைத் தறிகெட்டுப் போக விடக்கூடாது. எத்தனை கஷ்டப்பட்டாகிலும், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பிரயத்தனம் பண்ணி, இந்த எண்ண ஓட்டத்துக்கு அணைபோட்டேயாக வேண்டும். ஒரே வஸ்துவை நினைப்பது – நினைப்பதுகூட இல்லாமல் அதுவேகூட ஆவது – இதெல்லாம் இப்போது முடியாத காரியம். ஆனாலும், இப்போதிலிருந்து கூடிய வரையில் ஸத்விஷயங்களை மட்டுமே எண்ண ஆரம்பிக்க வேண்டும். சித்தம் சிதறச்சிதற அத்தனைக்கத்தனை அதற்கு பலக்குறைவுதான். அணை போட்டு ஒருசில நல்ல விஷயங்களில் மட்டும் அதைத் திருப்பிவிட்டால், அது சக்தியுடன் செயலாற்றி உத்தமமான பிரயோஜனங்களை உண்டாக்கும். அவசியமில்லாத எண்ணங்களில் மனஸை ஓடவிட்டுக் கொண்டேயிராமல், இது இதைத்தான் நினைப்பது என்று “கணக்காயிருக்கணும்”.

பண விஷயமே நமக்கு முக்கியமாக இருப்பதால், அதில் ஆரம்பித்து ஒவ்வொன்றாக எல்லா விஷயங்களிலும் – பேச்சு, காரியம், நினைப்பு எல்லாவற்றிலும் – கணக்காயிருக்கணும்.

இந்த நடைமுறை உலகில் மனுஷ்யர்கள் எல்லோரும் ‘பணமே வேண்டாம்’ என்று இருப்பது சாத்தியமே இல்லை. ‘பொருள் இல்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்லை’ என்று திருவள்ளுவரே சொல்லிவிட்டார். ஆனாலும் அவசிய மில்லாமல் ஏராளமாகச் சம்பாதிப்பதும், அவசியமில்லாமல் விரயமாகச் செலவழிப்பதும், அல்லது பூதம் காத்த மாதிரி பாங்கில் மூட்டை மூட்டையாகப் போட்டு வைப்பதும் ரொம்பப் பிசகு. போதும் என்ற மனஸோடு சம்பாதனம் செய்து, அதைக் கவனத்துடன் செலவழிக்க வேண்டும். சொந்தச் செலவுகளை அதமபட்சமாக்கிக் கொண்டு, தான தர்மங்களுக்கு முடிந்த மட்டும் செலவழிக்க வேண்டும். செலவுகளுக்குள் நமக்கு என்று இல்லாமல், தானமாகச் செலவழிப்பது தான் உண்மையில் நமக்கு ‘வரவு’. இதனால் புண்ணிய வரவு கிடைக்கிறது. தனக்கென்று செலவழிப்பதால் பெறமுடியாத ஆத்ம சிரேயஸை இதனாலேயே பெறுகிறோம். சொந்த விஷயங்களில் ‘கணக்காயிருந்தால்’ ஏழை எளியவர்களாலும்கூட ஒரு பைசாவாவது தர்மம் பண்ண முடியும். அப்படி அவர்கள் கொடுக்கிற பைசாவை ஈஸ்வரன் கோடியாக மதித்து அநுக்கிரகம் செய்வான். பரம ஏழைகளாக இருந்து கொண்டு தங்களால் முடிந்த ஸத்காரியங்களுக்கு உதவுகிற எத்தனையோபேர் இருந்திருக்கிறார்கள்; இப்போதும் இருப்பார்கள்.

ஓரொரு பணக்காரனுக்கும் தன்னைவிடப் பணம் படைத்த ஒருத்தனைப்போல் தான் இருக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இருக்கிறது. ஆடம்பரத்துக்கும் டாம்பீகத்துக்கும் ஊதாரித்தனமாகச் செலவழித்துக் கடன்படுகிறான். உலகத்தில் பணக்காரனுக்குத்தான் ஜாஸ்திக் கடன் இருக்கிறது. இது விசித்திரமாக, வேடிக்கையாகத் தோன்றினாலும், வாஸ்தவ நிலை இதுதான். ஏழைகள் எத்தனையோ பேர் கடனில்லாமல் இருக்கிறார்கள். பணக்காரர்களில் கடனில்லாமல் இருப்பவர்கள் துர்லபமாகத்தான் இருப்பார்கள். போலி அந்தஸ்தை விட்டால், அவனுக்கு இத்தனை செலவு, கடன் இருக்கவே இருக்காது. லோகத்தில் எத்தனையோ பேர் கஷ்டப்படுகிறபோது நாம் இத்தனை டாம்பீகங்கள் செய்வது நியாயமா என்று அவரவரும் கேட்டுக்கொண்டு, செலவை தர்ம நியாயமாகக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டால் எத்தனையோ தான, தர்மம், பரோபகாரம் செய்யலாம். லோகத்தில் ஒருத்தருக்கும் சாப்பாடு இல்லை, துணி இல்லை என்ற குறையில்லாமல் செய்து விடலாம். இப்போது செய்கிற டாம்பீகத்தால் ஒரு நாளும் பெறமுடியாத ஈஸ்வரானுக்கிரகத்தையும் இந்த பரோபகாரத்தினால் பெற்று விடமுடியும். ஏழைதான் என்றில்லை. பணக்காரனும்கூட, ‘இந்த வஸ்து நமக்குத் தேவைதானா? இது இல்லாவிட்டால் பிராணன் போய்விடுமா? இது இல்லாமல் ஜீவிக்க முடியாதா? நம் அப்பாவும் தாத்தாவும் இது இல்லாமல் சௌக்கியமாக இல்லையா?’ என்று அவ்வப்போதும் கேட்டுக் கொண்டு செலவழிப்பதில் கணக்காயிருக்கணும். இப்படிச் செய்தால் கொடுப்பதில் கணக்கில்லாமலிருக்க முடியும். எடுக்க எடுக்க ஊற்றில் ஜலம் வருகிற மாதிரி கொடுக்கக் கொடுக்க மகாலக்ஷ்மியின் அநுக்கிரகம் மேலும் வளரும்.

நம் தேசத்தில் ஜலத்தைக்கூட அதிகமாகக் கொட்டிச் செலவழிக்ககூடாது என்பார்கள். ஏதாவது ஒரு விஷயத்தில் சிக்கனம் இல்லாவிட்டால், இதே மனோபாவம் மற்ற எல்லாவற்றிலும் வந்துவிடும் என்பதால் இப்படிச் சொன்னார்கள். சிக்கனமாயிருப்பது கருமித்தனம் அல்ல. சொந்த விஷயத்தில் படாடோபம் இல்லாமல் “கணக்காயிருப்பது” தான் சிக்கனம். இதுவே கருமித்தனம் இல்லாமல் தானமும் தர்மமும் செய்வதற்கு உதவும்.

இதோடு பேச்சில் கணக்காயிருப்பதைக் குறிப்பாக இக்காலத்தில் முக்கியமாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். ஒரு சமயத்தில் எந்தத் தொத்து வியாதி ரொம்பவும் உக்கிரமாக பரவியிருக்கிறதோ அதற்குத்தானே முக்கியமாக சிகித்ஸை செய்ய வேண்டும்? இன்று பேச்சுதான் ரொம்ப உக்கிரமாகப் பரவியிருக்கிறது. நம் நீதி நூல்களில் ‘மௌனம் கலகம் நாஸ்தி’ என்றார்கள். பேச்சுக் குறைந்தால் சண்டையும் குறையும் – மேல்நாட்டில்கூட, ‘பேச்சு வெள்ளி என்றால், மௌனம் தான் தங்கம் (Speech is silver silence is golden)’ என்கிறார்கள். ஆத்ம சிரோயஸுக்கு ரொம்பவும் வற்புறுத்தப்பட்ட விஷயம் இது. ‘மோனம் என்பது ஞான வரம்பு’ என்றார்கள். அந்த வரம்புக்குப் போய், ஒரே மௌனமாயிருக்க நம்மால் முடியாவிட்டாலும், நாம் பேச்சை ரொம்பவும் குறைத்துக்கொள்ளப் பாடுபடவேண்டும். ‘பத்திரிகைகளில் பத்தி பத்தியாக வருகிற இத்தனை பேச்சால், வாதங்களும் பிரதி வாதங்களும் உண்டாகி மண்டை உருளுவதைத்தவிர, ஏதாவது உருப்படியான விளைவு இருக்கிறதா? அதில் வருவது போதாது என்று இதைப்பற்றி நாம் வேறு தொண்டைத் தண்ணீர் வற்ற விமர்சிப்பதால் தான் ஏதாவது பிரயோஜனம் இருக்கிறதா? இப்படி சக்தி எல்லாம் விருதாவாகலாமா?’ என்று யோசித்துப் பார்க்க வேண்டும். வாக்குக் கட்டுப்பாட்டை அநுஷ்டானத்தில் கொண்டுவர வேண்டும். கணக்காகப் பேச வேண்டும். பிறருடைய மனஸைப் புண்படுத்தாத பேச்சையே பேச வேண்டும். தன் ஆத்மாவை உயர்த்திக் கொள்ள உதவுகிற விஷயங்களையே பேச வேண்டும். எண்ணத்தைக் கட்டுப்படுத்துவது கஷ்டம். அது இப்போது நம்மால் முடியாமல் போனாலும் பாதகமில்லை. ஆனால், எண்ணியதை எல்லாம் பேசிப்பேசி இப்போது செய்து வருகிற உற்பாதத்தை நாம் நிச்சயம் குறைக்க வேண்டும். பேச்சில் கணக்காயிருக்கணும் என்று இப்போது நான் பேசுகிறேனே, இதில்கூட நானே “கணக்காயிருக்கணும்”. இல்லாவிட்டால், பேச்சு சுவாரஸ்யம் இழுத்துக்கொண்டு போய், இதிலிருந்தே வியர்த்தமான சர்ச்சைகள் கிளம்பக்கூடும். அதோடுகூட வளவளவென்று சொல்வதால், இது மனஸிலும் சுருக்கென்று தைக்காமல் பிசுபிசுத்துப் போய்விடும்.

படிப்படியாக நம் சொற்கள், செயல்கள், சிந்தனைகள் – word, deed and thought – எல்லாவற்றிலும் ஒரு வரையறை, கணக்கு வேண்டும். முடிவில், மனோ, வாக்கு, காயங்களில் கட்டுப்பாடு வேண்டும். மனசு சிந்திப்பது, வாக்கு பேசுவது, காயம்தான் காரியம் செய்வது. இவை எல்லாம் கட்டுப்பாட்டின்கீழ் வந்தாலே ஆத்ம க்ஷேமகரமாகும். இவற்றோடு பணத்தைச் செலவு செய்வதை முதலில் சொன்னேன்.

கட்டுப்பாடுதான் யோகம், யோகம் என்பது. சிதறிப் போகாமல் ஒன்றிக் கட்டுப்பட்டிருப்பதுதான் யோகம்.

கிருஷ்ண பரமாத்மாகூட இப்படித்தான் கீதையில் சொல்லியிருக்கிறார் என்று அர்த்தம் பண்ணிக் கொள்ளலாம். அதிலே ‘சாங்கியமும் யோகமும் ஒன்றுதான்’ என்கிறார். அவர் ‘சாங்கியம்’ என்ற சித்தாந்தத்தைப் பற்றி பண்டிதர்கள் பல தினுசாக தருகிற விளக்கங்கள் ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். நேராக அந்தச் சொல்லின் பொருளைப் பார்த்தால் ‘சாங்கியம்’ என்பது ‘சங்கியை’ என்பதிலிருந்தே வந்திருக்கிறது. ‘சங்கியை’ என்றால் கணக்கெடுப்பது என்று அர்த்தம். ‘ஜனசங்கியை’ என்று சொல்கிறோமல்லவா அது மாதிரி! எதிலும் சரியாக கணக்கிடுகிற புத்தி வந்துவிட்டால், புத்தி இப்படி ஒரு கணக்கிலே கட்டுப்பட்டு நின்று விட்டால், அதுவே சலனமில்லாத சமநிலையில் நிற்பதற்குப் பழக்கி விட்டுவிடும். இப்படி சம நிலையில் நிற்பதன் முற்றிய ஸ்தானம்தான் ‘யோகம்’.

பரம லௌகிகமாக, பணவிஷயத்தில் ஆரம்பித்து ‘கணக்காயிருக்கணும்’ என்றேன். அதுவே பரம வேதாந்தத்தில் கொண்டு சேர்த்து விட்டது! திருமூலரும் திருமந்திரத்தில் இப்படித்தான் சொல்கிறார். ‘உண்மையான கல்வி ஈஸ்வர தத்வத்தை அறிவதுதான்’ என்று சொல்ல வந்த திருமூலர்.

‘கணக்கறிந்தார் கல்வி கற்றறிந்தாரே’ என்கிறார். இது அவசியம், இது அநாவசியம்; இது நல்லது, இது கெட்டது; இது மெய், இது பொய் என்று கணக்குப் பண்ணி, தள்ளுவதைத் தள்ளி, எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியதை கொண்டாலன்றி, ஈஸ்வர தத்வத்தைக் காண முடியாது. அதாவது அநுபவ பூர்வமாக உணர முடியாது என்கிறார்:

கணக்கறிந் தார்க்கன்றி காணவொண் ணாதது
கணக்கறிந் தார்க்கன்றி கைகூடாக் காட்சி.

____________________________________________________________________________
Be “Calculative”

We need to be ‘calculative’ is a phrase used equally by scholars and common people, in our country. Sitting in front of me are a few people from the Accountant General’s office. On seeing them I remembered this phrase, since they are the ones who are involved in checking accounts.

We all spend money in a calculated manner – no one needs to teach us this. Will we pay a rupee more than its price for an object we buy? No. We will not. It is true that we spend money in a calculated manner. We do spend money to buy many things. But we do not calculate how many of those (things) are needed by us. Very few things are needed for us to lead a peaceful life. If we decide that we will earn just enough money for the things needed by us, we need not exert ourselves the way we are doing now by leaving our country, going away to another country or continent, setting aside our dharma and traditions. Money has to be earned. A lot of time is wasted in the process of earning it. This time could have been spent in self introspection, meditating on Eswara or in social service. Time is wasted in two ways. Firstly, it is wasted in earning the money. Secondly, we go in search of things (that this money could buy), things that are not even needed by us. The net effect is loss of peace in life. We get thrown around by our desires, often by unfulfilled desires and disappointments, without gaining any satisfaction.

Being ‘calculative’ means spending money in a calculated manner, only on those things that are inevitable for our life. Bargaining intelligently for the purchase of an object that is not needed by us and taking pride in the fact that we did not pay more for it is not being ‘calculative’.

Not just in the case of money. Even in the use of words – we should ensure that we do not use even one word more (than required). Our speech should be measured. By doing this we will be saving our time and the listener’s time. If we make efforts to express ourselves in the least number of words, our intellect will get sharper and our words brighter. Energy will also not be wasted. Many arguments and fights will be prevented. ‘Words can be uttered, but cannot be taken back’ is an adage known to common people. Tiruvalluvar has also emphasized that our tongue should be controlled, regardless of whether we have control over other things or not. But nowadays the world is full of speeches. Newspapers fill their pages with the utterances of various personalities. If we analyse whether these words have resulted in any action, the outcome is zero! To cover up the fact that no action has been accomplished, people use flowery language in their speeches, giving the impression that they have achieved something great.

Money, speech and now, (let us consider) our deeds. Our deeds also should be measured and valuable. Unnecessary deeds should never be carried out just because we desire them. Any act that does not result in improvement of our own inner self or acts that are not useful to others, should be avoided.

More important than these is to remain ‘measured’ in thoughts. As of now our mind runs through innumerable thoughts every single moment. There is absolutely no control on the number of thoughts in the mind. The mind should not be left uncontrolled in this manner. Though it would be difficult, these thoughts should be controlled, for which constant efforts should be made. To think of the One Supreme and become one with it, is just not possible now. As far as possible, we should focus our thoughts only on good things. When thoughts are scattered, the mind loses its power. If we were to control our thoughts and channelise it towards a few good things, the mind will function efficiently and bring about excellent results. Rather than allow the mind to constantly wander, one should be ‘calculative’ on what thoughts the mind should think.

Money is important to us. Beginning from there, we should be ‘calculative’ in our speech, actions and thoughts too.

In our day to day life, it is not possible for us to disregard money. Tiruvalluvar has said, ‘This world does not belong to those who do not have money’. In spite of this, earning huge amount unnecessarily, spending huge amounts unnecessarily or even hoarding huge amounts in banks is wrong. We should earn what is required for us and be satisfied with it. The money earned should be spent carefully. One should spend the minimum amount for one’s basic needs and give as much as possible towards charity. Spending money for charity is the ‘real’ income. We get merit out of it. The Aathma Shreyas which we would never get on spending on ourselves, will be obtained through charity. If people are ‘calculative’ about their own expenses, even the poor will be able to donate small amounts. Money donated by them in this manner will be considered as a great treasure by Eswara and he will shower his blessings on them. Many people, in spite of being very poor, have donated money for good causes. Many more continue to do so.

Every rich person attempts to emulate the lifestyle of someone richer than him. Such a person spends huge amounts to appear glamorous and (eventually) gets into debt. Rich people are deeper in debt (than the poor). Though this seems unusual and funny, it is a fact. Many of the poor lead a debt free life. Very few rich persons are without debt. If an individual is able to shun false pride, he can live without debt. Many people are in trouble for want of money. Each of us should contemplate if we should spend lavishly. If lavish spending can be curtailed, the money saved can be utilized to assist others and help them. Thus, every citizen can be provided food and the money for their living. The blessings of Eswara which cannot be obtained by lavish spending can be easily obtained by serving others. Whether a person is poor or rich – he should ask himself the following questions before spending money: ‘Is this object necessary? Will we lose something if we do not have it? Did not our father and forefathers live happily without it?’ This contemplation will ensure that we are calculative in our expenditure. If we do this, the amount we donate will be abundant. Just as water keeps replenishing itself in a well from which it is constantly drawn, if we constantly donate money, Devi Mahalakshmi’s blessings will be on us in abundance.

In our country, people were very particular even about the quantity of water they utilized. If we can be thrifty about one thing, we can do so in all others. Being thrifty is not the same as being miserly. Being ‘calculative’ with the money spent on oneself is thriftiness. This itself will prevent us from miserliness and help us donate more.

Being ‘calculative’ about our speech is very important. A communicable disease, more prevalent, is the one that needs treatment. Speech is more prevalent now. Our scriptures say ‘mounam kalaham naasti’. If the volume of speech reduces, differences and fights will reduce. Even westerners have this adage – Speech is Silver; Silence is Gold. This (less speech) was stressed as the basic requirement for the upliftment of the self.

‘Silence is the boundary of knowledge’ is an old saying. Though it is not possible for us to reach that boundary and observe complete silence, we should strive to reduce our speech. ‘The newspapers carry lots of speeches. Except for the arguments and counter arguments that these have provoked, has there been any positive result? What is the use of us discussing these? Should we waste our energy (on them)’ should be the line of our thought. We should bring into force control of the tongue. We should be selective in our speech. Our speech should be such, as to not hurt others. Our speech should help in the upliftment of our inner self. It is difficult to control our thoughts. It does not matter if we are not able to do it. But to speak out all our thoughts and trouble others is something we should avoid. I am saying we should be ‘calculative’ in our speech. I too should be calculative in my speech. Or else, the content of my speech itself may lead to unnecessary conflicts. Further, use of too many words will dilute the impact.

Gradually, our word, deed, and thought should have a boundary, a limit. In the end, there should control over the mind, the tongue and the body. If these are brought under control, there will be self improvement. In addition to these is the control over spending money – which I mentioned earlier.

‘Yogam’ is control – keeping things under control without allowing them to scatter is ‘Yogam’.

We can interpret that Sri Krishna has also expressed the same idea in the Gita. There He says ‘Sankhyam and Yogam are one and the same’. Let us set aside the explanations given by scholars for the concept of Sankhyam. If we look at the word Sankhyam, its origin is the word ‘Sankhya’. Sankhya means to count. We use the word Janasankhya (population – number of people). If our mind can be trained to calculate everything, if the mind can be controlled at some count, it will get trained to establish itself in an equipoised state. The final stage of this equipoised mind is ‘Yogam’.

I started with the very materialistic concept of money to advise that we should be ‘calculative’. That itself has taken us to a high philosophical level! Thirumoolar also expresses the same idea in the Thirumandiram. To emphasize that ‘true education is to know the spirit of Eswara’- he says- ‘Kanakkarindaar Kalvi Katrarindaare’. Unless and until we calculate what is necessary or not necessary for us, what is good or bad, what is true or false, discard the unwanted and accept the required, we will not be able to realize the spirit of Eswara.

‘Kanakkarindaarkandri Kaanavonaadhadhu
Kanakkarindaarkandri Kaikoodak Kaatchi’

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems