Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – The crux of the chapter is this. The beauty of our religion lies in the prescription of moving forward stage by stage, following different dharmas, so as to ensure that one reaches that exalted status in the end.  Another greatness about our religion is that in order that we should support the man who is at the bottom and to lead the people ahead from whichever stage, it is said that the Gnani (realized soul) also should demonstrate like the person at the bottom. As always, Periyava puts on some irrefutable points to support this.

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang volunteers, Shri ST Ravi kumar for the translation and Smt. Sowmya Murali for the astonishing drawing & audio. Rama Rama

பிறமத கண்டனத்திற்காக அல்ல: ஸ்வயமத கண்டனம் கூடாது என்றே! (Part 2)

ஸகல ஸித்தாந்தங்களும் உள்ளடங்கியதாக உள்ள வேத தர்மத்தை ஆக்ஷேபித்து, அல்லது அதில் ஒரு அம்சத்தை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு அதுவே பூர்ண தர்மம் என்று ஸாதித்து, அறிவும் ஒழுக்கமும் வாய்ந்த சிலரும் கலியிலே ஸித்தாந்தங்களைப் பரப்பினார்களென்பதை நம்முடைய சாஸ்த்ர – புராணங்களில் கலிபுருஷன் பண்ணின க்ருத்ரிமமாகத்தான் சொல்லியிருக்கிறது. இது நல்லதற்கில்லாததே நல்லதாக வேஷம் போட்டுக் கொண்டுவந்து ஜனங்களை மயக்கி, அவர்கள் வேத விருத்தமான (வேதத்துக்கு முரணான) அம்சங்களையும் அநுஷ்டானங்களையும் கொள்கைகளையும் வாழ்முறைகளையும் பின்பற்றப் பண்ணியதுதான் என்று சொல்லியிருக்கிறது.

புத்தர், ஜினர் போன்றவர்களை, ஜனங்கள் நல்ல வழிக்குப் போகப்படாது என்று தடுப்பதற்காகவே மனஸறிந்து மாற்றுவழி போட்டுக் கொடுத்தவர்களென்று சொல்வது கஷ்டமாயிருந்தால் அப்படிச் சொல்ல வேண்டாம். அவர்களைப் பொருத்தமட்டில், அவர்களைப் போன்ற நிலைக்குப் போனவர்களைப் பொருத்தமட்டில், அவர்கள் சொன்னவற்றை நல்லதற்கில்லாதவை என்று சொல்ல வேண்டியதில்லை. ஒரே அஹிம்ஸை, அன்பு, ஒழுக்கம் என்று இருந்து கொண்டு அவர்களைப்போல, ‘சரீரம் போனாலும் போகட்டும். லக்ஷ்ய ஸித்தி அடையாமல் எழுந்திருப்பதில்லை’ என்று, புலனையடக்கி அப்படியே ஒரு தபஸில் உட்கார்ந்துவிடக் கூடியவர்களுக்கு வேதமும் வைதிகாநுஷ்டானங்களும் நிஜமாகவே தேவையில்லைதான். இப்படி அந்த வேதமே சொல்லியிருக்கிறது. ‘ஞானியாய்ப் போனவனுக்கு அப்பா அப்பா இல்லை; அம்மா அம்மா இல்லை; லோகம் லோகமில்லை; தேவர்கள் தேவரில்லை; வேதமும் வேதமில்லை‘ என்று இப்படி ச்ருதி சிரஸாக இருக்கப்பட்ட ஒரு உபநிஷத்திலேயே இருக்கிறது¹. ஆனால் இப்படிப்பட்ட உபநிஷத்துக்களிலேயே ‘தத்வமஸி’ என்கிற தலைசிறந்த ஞான லக்ஷ்யத்தைச் சொல்லுகிற சாந்தோக்யத்தில், முடிக்கிற இடத்தில்² எவன் இம்மைக்குத் திரும்பி வராத ஸ்தானத்தை அடைகிறான் என்று சொல்லும்போது, அவன் விதிப்படி வேத அத்யயன – அநுஷ்டானங்களைச் செய்து, குடும்ப வாழ்க்கை நடத்தி, இந்திரியங்களைச் சலனமில்லாமல் நிலை நிறுத்தி, வேத கர்மாக்களில் வருவதைத் தவிர மற்ற எல்லா இடத்திலும் அஹிம்ஸையக் கடைப்பிடித்துத்தான் அந்த உத்தம ஸ்தானத்தை அடையத் தகுதி பெறுகிறான் என்று சொல்லியிருக்கிறது. அதாவது ஒரு புத்தருக்கோ, ஜினருக்கோ, மற்ற ஞானிகளுக்கோ ஏற்பட்ட தர்மங்களை ஸகலருக்கும் நம் மதம் வைத்து விடவில்லை. அப்படி ஒருவன் முடிவிலே ஞானியாய்ப் போவதற்காகவே அவனுக்கு அடியிலிருந்து வெவ்வேறு தர்மங்களை ஸ்டேஜ், ஸ்டேஜாக மாற்றிக் கொடுத்துக் கொண்டு போவதில்தான் நம் தர்மத்தின் பெருமையே இருக்கிறது. இதிலே இன்னும் பெருமை, அடி நிலையிலே இருக்கிறவனையும் அணைத்துப் போக வேண்டும், அவரவர் இருக்கும் இடத்திலிந்து கையைப் பிடித்து அழைத்துப் போகவேண்டும் என்பதற்காக, ஞானியும்கூட அந்த அடிநிலைக்காரன் மாதிரியே செய்துகாட்ட வேண்டுமென்று நம் மதத்தில் சொல்லியிருக்கிறது. குறிப்பாக கீதையில் பகவான் இதை ரொம்பவும் வற்புறுத்திருயிருக்கிறார்³. நடைமுறைக்கு ஏற்றதாகவும், மனோதத்வ ரீதியில் பொருத்தமுடையதாகவும் இப்படி நம் மதத்தில் ஞானியைக்கூட ஸாமான்ய ஜனங்களுக்கு வழிகாட்டியாக அவர்களுடைய தர்மத்தைச் செய்துகாட்ட வேண்டுமென்று சொல்லியிருக்க, இதற்கு நேர்மாறாக ஸாமான்ய ஜனங்களுக்கும் ஞானியின் தர்மத்தையே வைப்பது என்று ஒருத்தர் ஸித்தாந்தம் செய்தால், அவர் தனி வாழ்க்கையில் எத்தனை பெரியவராயிருந்தாலும் அந்த ஸித்தாந்தத்தால் மக்களின் ஆத்ம க்ஷேமம் குழறும்படியாகப் போகிறதே என்பதை உத்தேசித்து அதை நிராகரணம் செய்யத்தானே (நிராகரிக்கத்தானே) வேண்டியிருக்கிறது?

இதற்காகத்தான் நம்முடைய ஸ்ரீசங்கர பகவத்பாதாளின் அவதாரமானதால், அவரும், அவருக்கு முன்னேயும் பின்னேயும் வந்த வேதாந்த ஸம்ப்ரதயப் பெரியவர்களும் ஏனைய ஸித்தாந்தங்களில் எடுத்துக் காட்டியிருக்கும் தோஷங்களைச் சொல்லாமல் விடமுடியவில்லை. முன்னேயே சொன்ன மாதிரி, தோஷம் தெரிகிற இடத்தில் அதைச் சொல்வதில் தப்பில்லை; சொல்லத்தான் வேண்டும். ஆனால் தோஷத்தைச் சொன்னாலும் த்வேஷம் இருக்கப்படாது என்பதுதான் முக்யம்.

அந்த மதங்களைக் கண்டிக்க வேண்டுமென்பதற்காக அல்ல; அந்த மதங்கள் நம் மதத்தைக் கண்டிப்பது ஸரியல்ல என்று எடுத்துக்காட்டி, நம்முடைய தாய்மதத்தை உள்ளபடி புரியவைப்பதற்காகவே இதெல்லாம் சொல்லவேண்டியிருக்கிறது.

வேத தர்மத்திற்கு முரண்பாடான மத ஸ்தாபகர்கள், ஸித்தாந்த ப்ரவர்த்தகர்கள் என்று சில பேரை மட்டும் கலியுகத்தின் போக்குக்குக் காரணமாகச் சொல்லி விட்டுவிடுவதற்கில்லை. ஒரு முள்ளு மரம் முளைக்கிறதென்றால் அதற்கு விதை இருக்கணுமென்பதுபோலவே, அந்த விதை முளைத்து வளரத் தக்கதாக பூமியும் இருந்தால்தானே முடியும்? மதஸ்தாபகர்களும் ப்ரசாரகர்களும் என்னதான் ஸித்தாந்த விதைகளை ஊன்றினாலும் ஜன ஸமூஹத்தின் மனநிலை என்கிற பூமி அவற்றை பூஸாரமூட்டிப் போஷித்தால்தானே அவை அந்த ஸமூஹத்தில் தழைத்து வளரமுடியும்? இப்படி, வேத தர்மத்துக்கு விரோதமான போக்குகளிலேயே அப்போது ஜெனரலாக ஜனங்களுக்கு ருசி ஏற்பட்டு, அதனாலேயே அவைதிக மதங்களை நன்றாகப் பரவும்படிச் செய்வதாக ஆயிற்று. அஸுர, ராக்ஷஸர்கள் ஜனங்களின் புத்தியிலேயே ப்ரவேசித்ததாகச் சொன்னது இதைத்தான். கலிபுருஷன் ரொம்ப ஸாமர்த்யமாக இந்த மதங்களும் தார்மிகமான வழிகளைச் சொல்கிற மாதிரியும், அதை உபதேசிக்கிறவர்கள் பின்பற்றுகிறவர்கள் ஆகிய இரண்டு பேரும் தர்மமாகவே போகிற மாதிரியும் ‘ஷோ’ பண்ணியிருந்தான்.

கலி பிறந்தபின்னும் க்ருஷ்ண பரமாத்மா, வ்யாஸாசார்யாள் ஆகியவர்கள் கொடுத்திருந்த பலத்தினால் சுமார் இரண்டாயிரத்தைநூறு வருஷம் ரொம்பவும் சீரழிவு ஏற்படாமலே வைதிக தர்மாசரணை நடந்துவந்ததற்கப்புறம் இப்படி இடைக்காலத்தில் அசதி மறதியாக இருந்ததற்கும் சேர்த்து வைத்துக் கலி புருஷன் தன்னுடைய ஆதிக்யத்தை ஒரே முரட்டுதனமாகக் காட்ட ஆரம்பித்தான். ரொம்ப நேரம் தூங்கிப் போய்விட்டால், ‘ஐயோ, இப்படித் தூங்கிப் போய்விட்டோமே, கார்யத்தைப் பண்ணியாகணுமே!’ என்று ஒரே தடால் புடாலென்று ஆரம்பிக்கிற மாதிரிக் கை வரிசையைக் காட்ட ஆரம்பித்தான். இன்னொரு உதாரணம் சொல்லணுமானால், ‘அடைத்து வைத்த ஸோடா பாட்டிலை உடைத்த மாதிரி’ ஆயிற்று! அந்த வேகத்தில் எழுபத்திரண்டு மதங்கள் ஸநாதன தர்மத்திற்கு மாறாகத் தோன்றின என்று புஸ்தகங்களில் போட்டிருக்கிறது. ஒவ்வொன்றும் ரொம்ப உத்தண்டமாகக் கிளம்பிற்று என்றும் போட்டிருக்கிறது. அஸந்தர்ப்பமானவை எல்லாமே தடபுடலாகத்தான் கிளம்பும். வாஸ்தவத்திலேயே ஹிதமாகவும் ஸத்யமாகவும் இருப்பவை ஸாத்விகமாக, சாந்தமாகத்தான் தோன்றிச் செயலுக்கு வரும். அப்படியில்லாதவை அதம்பிக்கொண்டு அடாவடியாகத்தான் ஆரம்பிக்கும். கலி அதர்மயுகம் என்று நிரூபித்துக் காட்டுகிறமாதிரி அப்போது இப்படி 72 மதங்கள் தோன்றின என்று புஸ்தகங்களில் இருக்கிறது.

¹ ப்ருஹதாரண்யகம் IV.3.22

² VIII.15.1

³ “தெய்வத்தின் குரல்” மூன்றாம் பகுதியில் “ஆசாரம்” என்ற உரையில் “கீதையின் கட்டளை“, “தலைவர் கடமை: கீதை உபதேசம்“, “அறிந்தவனும் அறியாதாரும்” ஆகிய பிரிவுகள் பார்க்க.

___________________________________________________________________________________

Not for castigating other religions but only to prevent criticism of our own religion (Part 2)

The action of a few people who were endowed with intelligence and discipline in spreading philosophies in the Kaliyuga, condemning the vedic religion which encompasses all philosophies or taking only a portion of it and establishing as the complete dharma, is said in our sasthras and epics as a result of the deeds of the Kali purusha. It is stated that the evil (non-righteous) disguised as right, mesmerized the people to follow practices, aspects, procedures, principles and lifestyles, contrary to vedas.

If it is felt difficult to say that people like Buddha and Jaina showed a different route, deliberately to wean people from following the righteous path, let it not be said.  As far as they are concerned and the people who have reached the stage like theirs, what they said may not be termed as not for good.  For people like them who followed solely, ahimsa, love, and austerity and who are capable of sitting with single minded focus, controlling their senses, not stirring up without achieving their principled goal, even at the cost of (damage to) the physical body, vedas and vedic prescriptions may, truly be not necessary.  Vedas, themselves have said in the Upanishads, which are the crowning glory in vedic texts, that for a realized soul, mother is no mother, father is no father, world is not a world, devas are not devas and vedas are not vedas.  However, in that Upanishads only, in the verse, which mentions the great principle of knowledge, “Thathvamasi” in the concluding part describing the person who does not return to the material world, it is said that one should have observed the practices and prescriptions of the vedas, led a householder’s life, controlled the sensory organs without any wavering, followed ahimsa (non-violence) in all aspects except prescribed in the vedas, to become eligible to attain that highest state.  That is, our religion has not prescribed the same dharma which was followed by Buddha, Jaina or such realized persons, to all the people.  The beauty of our religion lies in the prescription of moving forward stage by stage, following different dharmas, so as to ensure that one reaches that exalted status in the end.  Another greatness about our religion is that in order that we should support the man who is at the bottom and to lead the people ahead from whichever stage, it is said that the Gnani (realized soul) also should demonstrate like the person at the bottom.  This is specifically emphasized by Lord Krishna, in the Gita.  When, in our religion, such a pragmatic and psychologically appropriate approach has been prescribed, where even the Gnani should also be a guide and demonstrate the dharma a common man should follow, how can we not reject, keeping in view that the welfare of the people is ruined, notwithstanding however great he may be in his individual life, when someone advocates a totally contradictory philosophy in which common man is forced to follow the dharma of a Gnani?

As the incarnation (Avathara) of Shri Sankara took place for this reason only, we cannot but talk about the great people who were there before and after him and the deficiencies of their philosophies.  As said earlier, there is nothing wrong in pointing out when we see a deficiency.  We should point out.  What is important is that there should not be malice even if we are pointing out deficiency.

It is not for condemning other religions.  All these are being said just to point out that condemnation of our religion by others is wrong and to make our mother religion understood for actually what it is.

We cannot give up exclusively blaming, only a few anti-Vedic religious heads, philosophers for the (worsening) ways of Kali Yuga. If a bramble (prickly shrub) is growing, just as there should have been a seed to make it grow, should not the land also be conducive for it to grow?  However much these religious heads and propagators implanted their philosophies, could it have grown so richly had not the attitude of the people, as the land, also stoked worshipping them? Generally, it is this development of the taste of the people towards ways contradictory to Vedic dharma, which helped in the non-Vedic religions to spread.   This is what I said about Asuras and Rakshasas getting into the minds of the people.  Kali Purusha very smartly showcased as though these religions were advocating dharmic ways and that both the propagators and followers were also following dharma.

Kali Purusha showed his full vehemence compensating for his inaction during the interim period of about 2500 years after the advent of Kali Yuga, when people like Krishna, Vyasa, etc., had lent their strength to sustain the Vedic dharma.  He started displaying his skills, as someone would hurry up to attend to the jobs after having overslept. To quote another example, it was like opening up a sealed soda bottle.  It is written in the literatures that in that force, 72 religions had arisen against the sanathana dharma.  It is also mentioned that each one had risen upwards very vigorously.  It is always that undesirable things start with lot of fanfare.  Those which are really well-disposed and truthful, would always arise virtuous and calm and begin to act.  The ones which are contrary to this, would start off vigorously and violently.  It is written in the texts that these 72 religions arose in that period, in a way to prove that the kaliyuga was indeed unrighteous (adharma).

¹ Brihadhaarangaygam IV.3.22

² VIII.15.1

³ Refer to “Deivathin Kural” Vol 3 “Aacharam” section, see chapters “Gita’s Order“, “Leaders Duty: Gita Upadesam“, “Knowledgable and Ignorant” ஆகிய பிரிவுகள் பார்க்க.

_______________________________________________________________________________

Audio

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems, sankara charitham