Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Can we criticize other religions? Shall we let other people criticize our religion? Periyava’s crystal clear response will be posted in two parts.

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang volunteers, Shri ST Ravi kumar for the translation and Smt. Sowmya Murali for yet another breathtaking sketch & audio. Rama Rama

பிறமத கண்டனத்திற்காக அல்ல: ஸ்வயமத கண்டனம் கூடாது என்றே!

அந்த மதங்களை நான் ‘க்ரிடிஸைஸ்’ பண்ணவரவேயில்லை. எந்த மதத்தையுமே சும்மாவுக்காக க்ரிடிஸைஸ் பண்ணவேண்டியதில்லை. ஒவ்வொரு மதத்திலும் பல காலமாக ஒவ்வொரு ஜனக்கூட்டம் இருந்து வந்திருக்கிறது என்றால், அந்த மதங்களில் அவர்கள் ஒரு நிறைவைக் கண்டுதானே அப்படி இருந்திருக்கவேண்டும்? எந்த மதமானாலும் ஸ்வய நலமாகப் போகப்படாது, ஆசைகளைக் குறைத்துக் கொள்ளவேண்டும், அன்பாக இருக்கணும் ஸத்யமாக நடக்கணும் என்று சொல்லி, இந்த உடம்பு அநுபவிக்கும் உலக இன்பங்களுக்கு மேலாக ஒன்றைக் காட்டிக் கொடுக்கத்தானே செய்கின்றன? சீலமும், ப்ரேமையும், த்யாகமும், தங்கள் கொள்கைக்கும் அநுஷ்டானத்துக்கும் உரிய ஒரு ஸொந்த அநுபவமும் பெற்ற மஹான்களாக எல்லா மதங்களிலுந்தான் பலர் வந்திருக்கிறார்கள். தத்வ சோதனமும் தீர்க்கமாகப் பண்ணிக் கொண்டு போகும் அறிவாளிகளான ஃபிலாஸஃபர்களும் பௌத்தம், மீமாம்ஸை, ந்யாயம், ஸாங்க்யம் போன்ற மதங்களில் இருந்திருக்கிறார்கள். (பௌத்தரான) நாகார்ஜுனர் புஸ்தகங்களில் எனக்கே ஒரு ஈடுபாடு உண்டு.

ஆனால் எந்த மதமும் தப்பில்லை என்னும்போது நம்முடைய மதத்தை மட்டும் அப்படி (தப்பானது என்று) சொல்லலாமா என்பதுதான் கேள்வி. ‘நம்முடையது’ என்ற ஸ்வய அபிமானத்தில் fad -ஆக (அபிமான வெறியாகப்) போகாமல், நிஷ்பக்ஷபாதமாகப் பார்த்தாலே, இப்போது நான் காட்டின மாதிரி, எந்த மதத்தையும்விட இதில்தான் தலைமுறை தத்வமாக அதிக மாஹான்கள், அதாவது இந்த மதாநுஷ்டனத்தால் ஸ்வாநுபூதி பெற்ற பெரியவர்கள், தோன்றியிருக்கிறார்கள்; எந்த மதத்தை விடவும் வெகு நீண்ட காலமாக இது ஒன்றுதான் ஒப்பற்ற ஒரு நாகரிக ஸமுதாயத்தை ஜீவசக்தியுடன் காப்பாற்றி வந்திருக்கிறது என்று தெரிகிறது. எல்லாருக்கும் ஒரே ஏற்பாடாகப் பண்ணி வைக்காமல், பல தரப்பட்டவர்களுக்கும் அவரவருக்கேற்ற கார்யம், ஆசாரம் (அதாவது வாழ்க்கையழுக்கம்), அவரவருக்குப் பிடித்த இஷ்ட மூர்த்தி என்று இடம் கொடுத்துள்ள நம்முடைய மதத்திலேதான் ஸகல லெவல்களிலும் அதற்கான உயர்ந்த அநுபவங்களைப் பெற்று, ஒரு லெவலிலிருந்து ஸெளக்யமாக அடுத்த லெவலுக்கு போய்க் கடைசியில் பரமாத்மாவே ஜீவாத்மா என்று ஆகிவிடும் பரம ஸத்ய நிலை வரையில் ஜீவனுக்குச் சீராக வழியமைத்துக் கொடுத்திருக்கிறது என்பதை எப்படிச் சொல்லாமலிருப்பது? ஸாதாரணமான லௌகிக அநுபவங்களுக்கு மேலே எதையோ ஒன்றை எல்லா மதங்களும் அடைவிக்கின்றன என்று அவற்றைக் கொண்டாட வேண்டுமென்றால், அவை அடைவிக்கிறவற்றுக்கும் மேலே உத்தமோத்தமமான ஜீவ-ப்ரஹ்ம ஐக்யம் என்ற முடிவான நிறைவை நம் மதந்தான் அடைவிக்கிறது என்பதற்காக இதையும் அவற்றுக்கு மேலே கொண்டாடுவது ஸரிதானே? இப்படி இதன் தனி விசேஷங்கள் இருக்கிறபோது, இதன் பெரிய நிறைவான பரம தாத்பர்யத்தையோ, அதற்குப் போகிற வழியிலுள்ள இடை நிலையில் அவ்வப்போது ஒரு நிறைவைத் தரும் ஸம்ப்ரதாயங்களையோ புரிந்துகொள்ளாமல் மற்ற மதங்கள் இதைக் கண்டிக்கும்போது, ‘எல்லா மதமும் உசத்திதான்; ஆனால் எல்லாவற்றிலும் உசந்த நம் மதம் மட்டும் அவை எல்லாவற்றின் கண்டனத்தையும் வாங்கிக் கட்டிக்கொண்டிருக்கவேண்டியதுதான்’ என்று சும்மாயிருக்கலாமா?

ஜீவனுக்கும் ப்ரஹ்மத்திற்குமே வித்யாஸமில்லை என்று முடிக்கிற மதத்தில் இத்தனை வர்ணாச்ரம வித்யாஸமிருக்கிறதென்றால் அதற்கு என்ன காரணம் என்று நன்றாக அலசி ஆராய்ந்து பார்க்காமல், ‘வித்யாஸம் பண்ணும் மதம்’ என்று மற்றவர்கள் கண்டிக்கும் போது நாம் உண்மையை அலசிப் புரிந்து கொண்டு அவர்களுக்கும் எடுத்துச் சொல்லாமல் சும்மா இருந்து விடுவதா?

புத்தர் பெரியவர், ஜினர் பெரியவர். ஆனால் அவர்களும் ‘எதிலும் நல்லதிருக்கிறது. நாம் பாட்டுக்கு ஸமரஸமாக இருந்துவிட்டுப் போவோம். வைதிக மதத்தை நாம் ஏன் கண்டனம் செய்யவேண்டும்?’ என்று இருந்துவிடவில்லையோல்லியோ? அப்படியானால், அவர்கள் இதை ‘க்ரிடிஸைஸ்’ செய்தது ஸரியில்லை என்று நமக்கு நன்றாகக் காரணம் தெரியும்போது நாமும் அவர்களுடைய ‘க்ரிடிஸிஸ’த்தை ‘க்ரிடிஸைஸ்’ செய்து ஸத்யத்தை நிலைநாட்டுவதற்கு நம்மாலான முயற்சி பண்ணுவது ஸரிதானே?

ஸரியான ஆதி மத ஸித்தாந்தம் எதுவும் இல்லாமலிருக்கிற வெளி தேசங்களில், அந்த தேசத்து ஜனங்களின் பக்குவ நிலை, கலாசாரம் முதலியவற்றுக்கு ஏற்றனவாக ஒருவித உள் நிறைவைக் கொடுக்க உபகாரம் செய்வதாக பௌத்தம், கிறிஸ்துவம், இஸ்லாம் முதலியன அங்கே இருக்கின்றன. அப்படியே இருக்கட்டும். அதை நாம் ஆக்ஷேபிக்கவே வேண்டாம். ஆனால் எல்லா நிலைகளில் உள்ளவர்களுக்கும் ஏற்றபடி வழி போட்டுக் கொடுத்து, உச்சியான நிறைவு வரையில் அழைத்துக் கொண்டு போகும் ஒரு மதம் நமக்கு இருக்கிறபோது இங்கே அந்த மதங்கள் இடம் பிடிக்க வரும் போதும் நாம் ஒண்ணும் ஆக்ஷேபிக்கக்கூடாது என்றால் எப்படி?

ஆசார்யாள் கதை கேட்க உட்கார்ந்திருக்கிறோம். அவரைப் பெரியவர் என்று லோகம் பூரா கொண்டாடுகிறது. அவர் சொன்னவற்றில் அபிப்ராய பேதமுள்ளவர்கள்கூட அவர் மஹா புத்திமானென்றும், ஜனங்களுக்குத் தாம் செய்ய வேண்டிய ஒரு ‘மிஷன்’ இருக்கிறது என்ற ‘டெடிகேஷனோடு ராப் பகல் பாடுபட்ட த்யாகி என்றும், இன்னும் இப்படிப் பல தினுஸாகவும் போற்றுகிறார்கள். அப்படிப்பட்டவர் முக்யமாகப் பண்ணியது என்ன? அவர் காலத்தில் இங்கே இருந்த மற்ற மதங்களையெல்லாம் கண்டனம் பண்ணி, வைதிகமான ஸநாதன தர்மத்தை மறுபடி ஜீவனோடு ப்ரகாசிக்கச் செய்ததுதானே? அதற்காகத்தானே அந்த அவதாரம் ஏற்பட்டதே? அப்படியிருக்கும்போது எந்த மதத்தையும் எதுவும் க்ரிடிஸைஸ் பண்ணாமல் ஆசார்யாளைப் பற்றி உபந்யாஸம் செய்வதென்றால் எப்படி?

ஸரியான காரணம் காட்டி க்ரிடிஸைஸ் செய்கிறதில் தப்பேயில்லை. விதண்டாவாதமாகப் பண்ணினால்தான் தப்பு. ந்யாயமான காரணங்கள், பாயின்ட்கள் தோன்றும்போது நாமும் மற்றவர்களை க்ரிடிஸைஸ் செய்ய வேண்டியதுதான். அதே மாதிரி அவர்களும் நம்மைச் செய்ய வேண்டியதுதான். (கண்டனம் செய்வதில்) தப்பு இரண்டு விதத்தில்தான் இருக்கிறது. ஒன்று, ஸரியாகக் காரணம் காட்டாமல் விதண்டை பண்ணவது. இன்னொன்று, நம் மனஸில் த்வேஷத்தோடு க்ரிடிஸைஸ் பண்ணப்போவது, மாற்று அபிப்ராயமுள்ளவர்களிடமும் த்வேஷம் என்பதேயில்லாமல் ப்ரேமையோடு அபிப்ராயங்களை மட்டும் க்ரிடிஸைஸ் செய்ய வேண்டும். ‘அவர்கள் புத்திக்கு அப்படித் தோன்றுகிறது. நமக்குத் தோன்றுவதை அவர்களுக்கு எடுத்துச் சொல்வோம். அவர்களுக்குத் தோன்றுவதையும் கேட்டுக் கொள்வோம். இரண்டு பேரும் இரண்டையும் அலசி ஆலோசித்துப் பார்ப்போம்’ என்ற மனோபாவத்தோடு நடக்க வேண்டும். இந்த ப்ரேமையில்தான் ஸமரஸம் இருக்க வேண்டுமே தவிரக் கொள்கையில் இல்லை. கொள்கையில் அப்படி (ஸமரஸம்) என்று சும்மாயிருந்தால், மற்றவர்கள் நம் தலையில் ஏறி உட்கார்ந்து கொண்டு நம்மை ஏமாந்த சோணகிரிகளாக்குவதில் தான் முடியும். மனஸில் அன்போடு, நமக்கு ஸத்யமாகத் தெரியும் கொள்கைகளுக்காகப் போராட வேண்டுமென்பதே முறை.

¹ ப்ருஹதாரண்யகம் IV.3.22

² VIII.15.1

³ “தெய்வத்தின் குரல்” மூன்றாம் பகுதியில் “ஆசாரம்” என்ற உரையில் “கீதையின் கட்டளை“, “தலைவர் கடமை: கீதை உபதேசம்“, “அறிந்தவனும் அறியாதாரும்” ஆகிய பிரிவுகள் பார்க்க.

(To be Continued)

________________________________________________________________________________

Not for castigating other religions but only to prevent criticism of our own religion

I am not at all trying to criticize other religions.  No religion should be criticized just for the sake of it.  If each religion has a set of people following it for many years, is it not because they have been able to get some mental satisfaction from that? Is it not that whatever be the religion, they prescribe that one should not be selfish, should reduce one’s desires, love others, be truthful etc., and also point out that there is something more superior to the pleasures of this human body?  All religions have produced several great people who have been disciplined, loving, and austere and who have had self-experiences in accordance with the principles and prescriptions of their religion.  Many have been there as scholarly philosophers, continuously engaged in validating their philosophies, in religions like Buddhism, Meemamsai, Nyayam, Sankhyam, etc.  I myself have interest in the books written by Nagarjunar (a Buddhist).

However, when we say that there is no fault with any religion, the question is, should we say only our religion is wrong?  If you look at it impartially, without being proud on account of being ‘ours’ as a fad, as I just now pointed out, only this religion has produced more number of great people, as a legacy over generations, i.e., people who have self-experienced, observing the principles of this religion. It is observed that compared to all other religions, only this has preserved a vibrant, incomparable civilized society for a very long time. How do we not say, the fact that without prescribing the same code for all types of people, only our religion has prescribed a smooth path permitting different activities, code of conduct, (that is, discipline) for different types of people, permitting worshipping one’s own preferred deity etc., and enables one to move from one level to the higher level comfortably and ultimately reach the supreme level of merger of Jeevathma with Paramathma?  If other religions are to be appreciated just for helping to reach something more than the ordinary materialistic life, is it not correct to be appreciating our religion more, when it is helping to reach much more, the ultimate Jeeva-Brahma merger? Having such superior features (in our religion), when other religions condemn ours without understanding the ultimate, great, fulfilling concepts and the satisfaction given now and then by the traditions en route (to reaching the superior level), should we keep quiet thinking that all religions are great and our religion which is superior to everything else should digest the condemnation of all others?

If a religion, which despite saying that there is no difference between Jeevathma and Brahmam but has prescribed so many different classes and order, should we not analyze the reasons for the same and understand ourselves and then convey to others the truth or should we keep quiet, when others condemn our religion as a discriminating one?

Buddha was great.  Jaina (Mahavira) was great.  However, did they refrain from condemning the vedic religion appreciating that there will be goodness in all religions and so why should we condemn them and rather keep peace?  In that case, when we reason out clearly that their criticism is not justified, is it not correct to criticize their criticism and try our best to establish the truth?

In countries where there is no anciently established religious philosophy, religions like Buddhism, Christianity, Islam, etc., are trying to help in providing a sense of inner satisfaction to the people, taking into account their maturity levels and culture.  Let it be.  We may not object to that.  However, how is it that we should not object when these other religions try to interfere here when we have a religion, which is able to prescribe a path to the people of all levels and also take them to the highest level?

We have assembled to listen to the story of our Acharya.  Entire world glorifies him as a great person.  Even those who differ from his opinions, praise him as very intelligent, that he was selfless, worked day and night with a dedication to serve the people as a mission and in so many other ways.  What is the important thing that such a person has done? Is it not that he rejected the other religions which were in existence here during his period and re-established the Sanathana Dharma to shine again with vitality?  Is it not, for that purpose only, the incarnation took place? If that is so, how can a lecture be given about Aacharya, without criticizing anything about the other religions?

There is nothing wrong in criticizing quoting valid reasons.  It is wrong only if it is done as an adamant, unjustifiable argument.  When there are justifiable reasons and points, we also need to criticize them. Similarly, they can also do (criticize) against us.  Only two mistakes can happen while criticizing.  One, unreasonably arguing without showing valid reasons.  Two, criticizing with hatred (animosity) in the heart.  Only the opinions should be criticized, lovingly without any malice to the people who hold contrary opinions.  It is their perception as per their mindset.  We will explain to them.  We will also listen to what they feel.  Both should conduct themselves with the attitude to analyse both the opinions.  Equality should be there only in this loving feeling and not in principles.  If we keep quiet observing equality in principles, others will seize control and make a fool of us, reducing us to be a disappointing naive lot.  It is quite right to fight for the principles we believe to be true, with love in our heart.

(To be Continued)

¹ Brihadhaarangaygam IV.3.22

² VIII.15.1

³ Refer to “Deivathin Kural” Vol 3 “Aacharam” section, see chapters “Gita’s Order“, “Leaders Duty: Gita Upadesam“, “Knowledgable and Ignorant” ஆகிய பிரிவுகள் பார்க்க.

_______________________________________________________________________________

Audio

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems, sankara charitham