Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – How can we clean our mind? There are many ways for it but our Periyava explains a very simple method. Without any demonstration/show off clearing out thorns and broken glass pieces from foot path is a great way to clean our mind and benefit Aathma.

After explaining about our duty to ancestors (Pithrus) and God the next key dharma is Paropagaram (Service to Society). In this Sri Periayava explains many great dharmas like Poortha Dharmam, Theertha Dharmam but the highlight is ‘Pidi Arisi Thittam’ (One handful of rice a day) per family.  As Periyava mentions we need to ensure the food reaches poor and hungry and not people who are self sufficient.

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang seva volunteer who wish to remain anonymous for the translation.

பரோபகாரம்

பிதிர்கடன், பரமேசுவர பூஜையான வேத யக்ஞம் எல்லா ஜீவராசிகளுக்கும் உணவு படைப்பது ஆகியவற்றை வைதிக மதம் விதிக்கிறது. திருவள்ளுவரும் இதே தர்மத்தைத்தான் விதித்திருக்கிறார்;

தென்புலத்தார் தெய்வம் விருந்தொக்கல் தானென்றாங்கு
ஐம்புலத்தாறு ஓம்பல் தலை.

வள்ளுவர் வேதப் பிரமாணத்தை மதித்தே குறள் எழுதினார் என்பதற்கு மிகவும் ஆதரவாக இருக்கப்பட்ட குறள்களில் இதுவும் ஒன்று. ‘திருவள்ளுவர் வைதிக மதஸ்தரே அல்ல; அவர் ஜைனர் அல்லது பௌத்தர் அல்லது எல்லா மதங்களையும் கடந்தவர். வேதம் கூறும் தர்மங்களுள் ஹிம்ஸையுள்ள யாகத்தைத் திருவள்ளுவர் வெளிப்படையாகவே கண்டிக்கிறார்’ என்று சிலருக்கு அபிப்பிராயம். கீழ்க்கண்ட குறளை மேற்கோள் காட்டுகிறார்கள்;

அவிசொரிந்து ஆயிரம் வேட்டலின் ஒன்றன்
உயிர்செகுத்து உண்ணாமை நன்று

‘ஹவிஸை’ அக்னியில் ஆஹுதி செய்து ஆயிரம் யாகம் செய்வதைவிட, ஒரு பிராணியையும் வதைத்து உண்ணாமலிருப்பது சிரேஷ்டம்’ என்று இதன் அர்த்தம். இதைப் படித்த பின்னும்கூட என் அபிப்பிராயமோ திருவள்ளுவர் வைதிக அநுஷ்டானங்கள் அனைத்திலும் பூரண நம்பிக்கை கொண்டவர் என்பதே. காவிரியின் பெருமையைச் சொல்ல வந்த ஒருவர். ‘ஆயிரம் கங்கையைவிட ஒரு காவிரி உயர்ந்தது’ என்று சொன்னால், ‘கங்கையும் உயர்ந்தது’ என்றே அர்த்தமாகும். காவிரியைச் சிலாகித்துப் பேச விரும்புகிற ஒருவர், ஆயிரம் சாக்கடையைவிட ஒரு காவிரி உயர்ந்தது என்று சொல்வாரா? அப்படியே திருவள்ளுவர் அஹிம்ஸையைச் சிலாகித்துப் பேசும்போது, ‘ஆயிரம் யாகத்தைவிட அஹிம்ஸை உயர்ந்தது’ என்றால், யாகமும் உயர்ந்தது என்றே அர்த்தமாகும். ரொம்ப உயர்ந்த ஒன்றைச் சொல்லி அதைவிட இது ரொம்ப ரொம்ப உசத்தி என்றுதானே சொல்வது வழக்கம்!

இந்தக் குறள் இல்லற இயலில் சொல்லப்படவில்லை; துறவற இயலிலேயே சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. துறவிக்கு யாகத்தில் அதிகாரம் இல்லை; அவனுக்கு மட்டுமே வைதிக மதம் பூரண அஹிம்ஸையை விதிக்கிறது. அதையே வள்ளுவரும் வலியுறுத்துகிறார்.

உலகத்துக்கெல்லாம் உபயோகமான ஒரு கிரந்தத்தைத் தந்திருக்கும் திருவள்ளுவர் வைதிகத்தை ஆட்சேபிக்கும் நாஸ்திகர் அல்லர். திருவள்ளுவர் ‘விருந்து’ என்று சொல்கிற ‘விருந்தோம்பல்’ வைதிக மதத்தில் ‘மனுஷ்ய யக்ஞம்’ எனப்படும் விருந்தோம்பல் என்பதே. இன்னும் கொஞ்சம் விரித்தால் அன்னதானம் எனக் கொள்ளலாம்.

ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் சமைப்பதற்காகப் பானையில் அரிசி போடும்போது பகவானை நினைத்துக் கொண்டு, ஏழைகளுக்கு என்று ஒரு பிடி அரிசியை ஒரு கலயத்தில் போட்டுவிட வேண்டும். இப்படிப் பல குடும்பங்களில் தினமும் போட்டு வைப்பதைப் பேட்டைக்குப் பேட்டை சேகரித்து, சமைத்து ஆங்காங்குள்ள ஆலயத்தில் நிவேதனம் செய்து, ஏழைகளுக்கு அளிக்க வேண்டும். ஒருபிடி அரிசியோடு ஒரு பைசாவும் தினந்தோறும் போட வேண்டும். சேகரித்த அரிசியைச் சமைப்பதற்காக விறகுக்கு, சாதத்தில் சேர்த்துக் கொள்ள மிளகுப் பொடியோ அல்லது வேறு ஏதாகிலும் வியஞ்சனமோ தயாரிப்பதற்கு, சமையல் பாத்திர வாடகைக்கு – இப்படிப்பட்ட மேல் செலவுகளுக்குத்தான் அந்த ஒரு பைசா. இந்த திட்டத்தை நடத்திக் காட்டுவது பெரிய பரோபகாரம். பசித்து வந்த ஏழைகளுக்கு ஈஸ்வரனின் கோயிலில் இப்படி பிரசாதம் கிடைக்கிறது என்றால் வயிறும் மனசும் குளிரும். இதனாலாவது கோயிலுக்கு வருகிற வழக்கம் ஏற்பட்டு பக்தியும் வளரும். வெறுமே ‘சாப்பாடு’ என்றில்லாமல், ஈசுவரனுக்கு நிவேதனமாக பிரசாதம் என்று இருப்பால் அந்த அன்னம் சித்தசுத்தியும் அளிக்கும்.

அன்னதானம் பரோபகாரத்தில் ஓர் அம்சமே. பரோபகாரம், சமூகசேவை, ஸோஷல் சர்வீஸ் என்று இந்த நாட்களில் ஆர்ப்பாட்டமாகப் பிரகடனம் பண்ணுவதை, முற்காலங்களில் எந்தப் பகட்டுமில்லாமல் சுபாவமாகவே மக்கள் செய்து வந்தனர். இதற்குப் ‘பூர்த்த தர்மம்’ என்று ஒரு பெயர். ஜனங்களுக்காகக் கிணறு, குளம் வெட்டுவது, அன்ன தானம், அவர்களின் ஆத்ம க்ஷேமத்துக்காகக் கோவில் கட்டுவது, அதன் அங்கமாக நந்தவனம் அமைப்பது எல்லாம் ‘பூர்த்த தர்ம’த்தில் சேர்ந்தவை. இதில் கிணறு, குளம் வெட்டுவது முதலில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. அதனால்தான் பேச்சு வழக்கில்கூட, ‘அவன் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறான்? வெட்டிக் கொண்டு இருக்கிறானா?’ என்கிறோம். ‘வெட்டுவது’ அவ்வளவு பெரிய தர்மம். தாகமெடுத்த பசுக்களும் மற்ற பிராணிகளும் நீர் அருந்துவதற்காகத் கிராமத்துக்கு வெளியே மேய்ச்சல் பூமியில் ஒரு குளம் வெட்டினால் எவ்வளவோ புண்ணியம். ஒரு கிராமத்தில் அல்லது பேட்டையில் இருக்கிற சகலரும் – பணக்காரர், ஏழை என்கிற வித்தியாசமில்லாமல், உயர்ந்தவன், தாழ்ந்தவன் என்கிற வித்தியாசமில்லாமல் – ஒன்று சேர்ந்து மண்வெட்டியை கையில் எடுத்துக் கொண்டு இப்படிப்பட்ட சரீரப் பிரயாசையுள்ள பரோபகார சேவையில் ஈடுபட வேண்டும். இதனால் சமூக ஒற்றுமையும் அதிகமாகும். புத்தியை சுத்தப்படுத்திக் கொள்வதற்காக கல்வி, மனசு சுத்தமாக தியானம், வாக்கு சுத்தமாக சுலோகம் – இப்படியெல்லாம் இருக்கின்றன அல்லவோ? சரீரம் சுத்தமாவதற்கு அந்த சரீரத்தால் சேவை செய்ய வேண்டும். உழைக்க உழைக்கச் சித்த சுத்தியும் வரும். உயர்ந்தவன் தாழ்ந்தவன் என்றில்லாமல் எல்லோருடனும் சேர்ந்து மண்ணை வெட்டும்போது அகங்காரத்தையும் வெட்டி எடுத்ததாகும். குளத்தில் தண்ணீர் ஊறுவதைவிட நம் இருதயத்தில் ஊறுகிற அன்பே முக்கியம். வெளிவேஷம், டெமான்ஸ்ட்ரேஷனே வேண்டாம். அவரவரும் பிறருக்குத் தெரியாமல் ஏதாவது ஒற்றையடிப் பாதைக்குப் போய் அங்கேயிருக்கிற கண்ணாடித் துண்டுகளை அப்புறப்படுத்தினால்கூடப் போதும் – அதுவே பரோபகாரம்; சித்த சுத்தி என்கிற ஆத்ம லாபமும் ஆகும்.

பகவத் ஸ்வரூபமாக எல்லோரையும் நினைத்து, நமக்குக் கர சரணாகதிகள் தந்துள்ள பகவானுக்குப் பிரீதியாக அந்தக் கரசரணங்களைக் கொண்டு பரோபகாரம் செய்வோம்.

_________________________________________________________________________________

Paropakaram- Service to Society

The Vedic Religion has directed that duties to ancestors (Pitru Yagnam), Puja to God – Deva Yagnam, and providing food to all living things ( Bhuta Yagnam) is compulsory. Tiruvalluvar (the famous Tamil poet) has also laid down the same rules (in the Tirukkural):

“Thenpulathar Deivam Virunthokkal Thaanenrangu
Aimpulathaaru Ombal Thalai”

[Translated roughly, it says: “A householder should carry out his duties towards these five – Ancestors, God, Guests, Relatives, and Himself.”]

This couplet is one of those which supports the view that Tiruvalluvar composed the Tirukkural based on Vedic teachings. Some are of the view that Tiruvalluvar does not belong to the Vedic religion. They believe that he followed Buddhism or Jainism or is even beyond religions. (In their opinion) he openly condemns the conduct of yagnas prescribed in the Vedas, since the yagnas endorse sacrifices. They quote the following couplet in support of their view.

“Avishorindu Aayiram Vettalin Onran
Uyirseguttu Unnaamai Nandru”

“Not torturing an animal for consuming it is superior to performing a thousand yagnas with sacrifices made to Agni” is the meaning of this couplet. Even after reading this (particular verse), my opinion is that Tiruvalluvar had full faith in all the traditions of the Vedic Dharma.

A person desirous of praising the Kaveri river says “The Kaveri is superior to a thousand Ganga”. Here it is implied that Ganga is also praiseworthy. If he is desirous of praising the Kaveri, will he ever say “The Kaveri is superior to a thousand drainage canals”? Similarly, Tiruvalluvar, while praising the concept of Ahimsa says “Ahimsa is superior to a thousand yagnas.” The implicit meaning is that a yagam is also praiseworthy. When we make comparisons, we name a thing that is exemplary and then go on to say that the other one is even better.

This Tirukkural is not present in the ‘Illara Iyal’ (Code for householders). It is in the ‘Thuravara Iyal’ (Code for ascetics). An ascetic has no right to perform yagnas. The Vedas have ordered that they should practice complete ahimsa. This is the concept emphasized by Thiruvalluvar.

Tiruvalluvar, whose work is valuable to the whole world is not a non-believer of the vedic tradition. The ‘virundu’ he refers to, is the Manushya Yagnam laid down in the Vedas. Giving it a broader meaning, we can say that it refers to Annadanam – donating food.

Every family, while measuring rice required to be cooked for the day, should, on a daily basis, set aside a handful of rice in another container. The rice set aside should be collected from the locality, cooked, offered to God as Neivedhyam in the local temple and distributed to the poor. Along with the handful of rice, a coin should also be set aside everyday. The amount so collected can be used towards cost of fuel, any spice to be added to the rice, an accompaniment to the rice or towards rent of cooking vessels. Implementation of this scheme will be a great service to society. The poor and hungry people who receive this prasadam at the temple will be relieved of hunger and feel happy. The habit of people visiting the temple will gain momentum thereby instilling bhakti towards God. Since the food has been offered as neivedhyam and then served, consuming it will result in ‘chitta shuddhi’ (purification of the mind).

Donating food is just one aspect of service to society. This act of ‘social service’ is done in a glamorous manner these days. In the olden days there was no glamour attached to social service. It was a part of their daily routine. This (service to society) is known as ‘Poortha Dharmam’. All deeds done for the welfare of the society fall under Poortha Dharmam. These include digging of wells, lakes, doing Annadanam, constructing temples, and establishing flower gardens. Here, digging of wells and lakes is given priority. Even in our conversations we sometimes exclaim ‘What is he doing? Is he digging (a well)?’  Digging is considered as an important dharma. Digging a lake to provide drinking water to the thirsty cattle and other animals fetches great merit to a person. All the people living in a village or even a locality – without differences of rich and poor or high and low – should get together with a spade and involve themselves in such tasks that need physical effort. This will bring about unity in the people. Education is for the cleansing of the intellect, meditation for cleansing of the mind and chanting of shlokas for cleansing the speech. Likewise, doing a strenuous physical task cleanses the body. When one continues to put in physical effort that is useful to the society, his mind will be cleansed. Involvement in such tasks in a coordinated manner will destroy the sense of (inflated) ego. The love that wells up in our minds (and hearts) is more important than the water that wells up in the lake. There is no need for showing off or demonstration. Without propagating, even removal of glass pieces from the foot path is social service. By doing these one gains chittha shuddhi.

We should look at all living beings as manifestations of God. With the hands and feet given by Him we should serve the society. This will please God.

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems