Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – After the fundamental dharmas namely, Ahimsa (Non Violence) and Sathiyam (Truth) the first common dharma is our duty to ancestors; in that aspect the key thing being doing tharpanams and shraddham with utmost dedication and sincerity. We have also seen in a few articles where Periyava tells clearly that Pithru Tharpanams/Shraddham should be done in Karma Bhoomi Bharatha Desam for it to have effect. How does the sesame seeds and water that is offered here reach the ancestors? Sri Periyava explains this through a beautiful and pragmatic story.

Many Jaya Jaya Sankara to our sathsang seva volunteer who wish to remain anonymous for the translation.

எள்ளும் தண்ணீரும் எங்கே போயின?

மநுஷ்யராகப் பிறந்த எல்லோரும் தங்களுடைய முன்னோர்கள், தெய்வம் இவர்களுக்கு நன்றி தெரிவிக்க வேண்டும். இதுவே பித்ரு கடன், தேவ காரியம் என்பவை. நம்முடைய சக ஜீவர்களுக்கு நம்மாலானதைச் செய்ய வேண்டும். ஆதித்யம் (ஓர் அதிதிக்காவது உணவு படைப்பது) அல்லது திருக்குறளிலே ‘விருந்து’ என்பது இதுதான். இது மனுஷ்ய யக்ஞம். பிரம்ம யக்ஞம் என்று இன்னொன்று. ‘பிரம்மம்’ என்றால் பல அர்த்தம். இந்த இடத்தில் ‘வேதம்’ என்று அர்த்தம். வேதம் ஓதுவதும், ஓதுவிப்பதுமே பிரம்ம யக்ஞம். இது ரிஷிகளின் திருப்திக்காக ஏற்பட்டது. இது எல்லோரும் செய்வதல்ல. எல்லோருக்காகவும் பிராமண ஜாதியினர் மட்டும் செய்வது. எல்லோரும் செய்வதற்காக ஏற்பட்ட இன்னொரு கர்மம் ‘பூத யக்ஞம்’. அதாவது மனுஷ்ய ஜீவனாக இல்லாத ஜீவராசிகளுக்குக்கூட நம் அன்பைத் தெரிவித்து உணவூட்டுகிற காரியம். பித்ரு யக்ஞம், தேவ யக்ஞம், மநுஷ்ய யக்ஞம், பூத யக்ஞம் இவற்றை எல்லோரும் ஏதோ ஒரு ரூபத்தில் செய்யக் கடமைப் பட்டிருக்கின்றோம். வைதிகத் தர்மப்படி அவரவரும் தங்களுக்கான தொழிலைச் செய்து ஈசுவரார்ப்பணம் பண்ணுவதே அவரவருக்கும் பிரம்ம யக்ஞம் என்று சொல்லலாம்.

வேத நெறியில் சொல்லப்பட்டதையே ஏறக்குறைய திருவள்ளுவரும்,

தென்புலத்தார் தெய்வம் விருந்தொக்கல் தானென்றாங்கு
ஐம்புலத்தாறு ஓம்பல் தலை.

‘தென் புலத்தார்’ என்பது பித்ருக்கள். பித்ருக்களான தாய் தந்தையார்களுக்கும் மூதாதையர்களுக்கும் நமது கடமைகளை எல்லோரும் அவசியம் செய்தாக வேண்டும். ‘மாத்ரு தேவோ பவ, பித்ரு தேவோ பவ’ என்று வேத மாதாவும், இங்கே நம் எல்லோருக்கும் வேத ஸாரத்தையே லகுவாகப் பிழிந்து கொடுத்த அவ்வை, ‘அன்னையும் பிதாவும் முன்னறி தெய்வம்’ என்றும் சொல்லுகிறார்கள். தாய் தந்தையர் ஜீவிய வந்தர்களாக இருக்கையில், அவர்களிடம் பணிவுடன் நடந்து கொண்டு, அவர்களுக்கு நம்மால் இயன்ற சௌக்கியமெல்லாம் செய்து தரவேண்டும். தாய் தந்தையர் நமக்காக ஆதியில் செய்துள்ள தியாகங்களுக்கு நாம் பிரதியே செய்ய முடியாது. அவர்களது மனம் கோணாமல் அவர்களை வைத்துக் காக்க வேண்டும்.

அவர்கள் இந்த உலகத்தை விட்டுப்போன பிற்பாடும், அவர்களுக்காக சாஸ்திரப் பிரகாரம் தர்ப்பணம், சிரார்த்தம் (திதி) இவற்றை அனைவரும் தவறாமல் செய்ய வேண்டும்.

பெற்றோர் உயிரோடு இருக்கும் வரையில் அவர்களை வைத்துப் பராமரிக்க வேண்டும் என்பதை ‘சீர்திருத்த’க்காரர்களும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் மரண மடைந்த பின் பித்ரு காரியம் செய்வது அவர்களுக்குப் பரிகாசமாக இருக்கிறது.

‘எள், தர்ப்பண ஜலம், பிண்டம், அரிசி, வாழைக்காய், சாப்பாடு எல்லாம் இங்கேயே இருக்கின்றன; அல்லது கண் முன்னாலேயே ஒருத்தன் எடுத்துப் போனான். அல்லது சாப்பிட்டுவிட்டான். பிதிரர்கள் எங்கேயோ மறு ஜன்மா எடுத்து விட்டார்கள் என்று நீரே சொல்கிறீர். அப்படியிருக்க இங்கே உள்ள வஸ்து அங்கே போய் அவர்களை சேருகிறது என்பது பைத்தியக்காரத்தனம் அல்லவா? என்று சீர்த்திருத்தக்காரர் கேட்கிறார். அவர் வாய்விட்டுக் கேட்கிறார்; உங்களில் பலருக்கும் மனசுக்குள் இப்படிச் சந்தேகம் இருக்கலாம்.

உங்களுக்கு ஒரு கதை சொல்கிறேன்:

ஒருவர் பையனைப் பட்டணத்தில் படிக்க வைத்திருந்தார். அவர் பரிட்சைக்குப் பணம் கட்டவேண்டியிருக்கிறது. அதுவும் மறுநாள் கட்ட வேண்டியிருந்தது. உடனே அப்பாவுக்கு, ‘தந்தி மணியார்டரில் பணம் அனுப்பு’ என்று எழுதினான். அப்பாவுக்குத் தந்தியும் மணியார்டரும் தனித்தனியாகத் தெரியும். பிள்ளையோ ‘தந்தி மணியார்டர்’ அனுப்பும்படி எழுதியிருந்தான். அப்பா தபாலாபீஸுக்குப் போனார். ரூபாயைக் கொடுத்துவிட்டுத் தந்தி மணியார்டர் பண்ண வேண்டும் என்றார். அவர், தபாலாபீஸ் குமாஸ்தா ரூபாயில் ஓட்டை பண்ணித் தந்திக் கம்பியில் கட்டி அனுப்புவார் என்று எண்ணினார். ஆனால் பணம் வாங்கிக் கொண்ட குமாஸ்தா ரசீது கொடுத்துவிட்டு, “சரி, உம்முடைய பணம் சேர்ந்துவிடும். அனுப்பியாகிவிட்டது” என்றார். குமாஸ்தா பணத்தை வாங்கி பெட்டியில் போட்டதையும், ஓட்டை பண்ணிக் கம்பியில் கோர்க்காமலிருப்பதையும் பார்த்த அப்பாக்காரர், “என் பணம் இங்கேதானே இருக்கிறது! அதில் ஓட்டை ஒன்றும் போட்டு அனுப்பவில்லையே! அது எப்படிப் போய்ச் சேரும்” என்று கேட்டார். “அது போய்ச் சேர்ந்துவிடும்” என்று மறுபடியும் குமாஸ்தா சொன்னார். “கட்டுக் கடகட” என்று தந்தியும் அடித்தார். ‘ஏதோ லொட்டு லொட்டென்று சப்தம் பண்ணுகிறான். சேர்ந்துவிடும் என்று சொல்கிறான். ரூபாய் இங்கே இருக்கிறது. லொட் லொட்டென்று கட்டையை இங்கே அடித்தால் அங்கே எப்படிப் போய்ச் சேரும்’ என்று அப்பாவுக்குச் சந்தேகம் வந்து விட்டது.

ஆனாலும் பணம் போய்ச் சேர்ந்து விட்டது. தர்ப்பணம் முதலியன பண்ணுவதும் அந்த மாதிரியே ஆகும். நாம் எதைக் கொடுத்தாலும் அதற்கான சட்டப்படி கொடுக்க வேண்டும். சாஸ்திரம் என்கிற சட்டம் விதித்தபடி நாம் கொடுப்பதைத் தெரிந்து கொள்கிற பிதுர் தேவதைகள் அது யாருக்குப் போய்ச் சேர வேண்டுமோ அவர்களுக்குச் சேர்த்து விடுவார்கள். பிதிருக்கள் மாடாகப் பிறந்திருந்தால் வைக்கோலாக்கிப் போட்டுவிடுவார்கள். குதிரையாகப் பிறந்திருந்தால் புல்லாக்கிப் போடுவார்கள். பிதுர் தேவதைகளுக்கு பரமேசுவரன் இப்படி உத்தரவு பண்ணி, இதற்கான சக்தியும் தந்திருக்கிறார். ஆகையால் சிரார்த்தத்தன்று கொடுப்பதைப் பெற்றுக் கொள்ள அப்பா நேரில் வர வேண்டியதில்லை.

தந்தி மணியார்டர் செய்தவனுடைய பணமோ வாங்கிக் கொள்ளுகிறவனிடம் நேராகப் போவதில்லையல்லவா? மணியார்டர் பெறுகிறவன் வேறு தேசத்தில் இருந்தால் அங்கே நம் ரூபாய் நோட்டுச் செல்லவே செல்லாது. இங்கே ரூபாயைக் கட்டினாலும் வெளி தேசத்தில் டாலராகவோ, பவுனாகவோ மாற்றித்தரவும் ஏற்பாடு இருக்கிறது. ஆனால், நம் ஊரில் டாலரையோ பவுனையோ கட்ட முடியாது. இங்கே செல்லுபடியாகிற ரூபாயைத்தான் ஏற்றுக்கொள்ளுவார்கள். அப்படியே சாஸ்திரப் பிரகாரம் விதிக்கப்பட்ட எள், தண்ணீர், வாழைக்காய் இதுகளை இங்கே தந்தால், பிதிருக்கள் இருக்குமிடத்தில் அவர்களுக்கு ஏற்ற உணவாக மாற்றித் தரப்படும்.

பிதிருக்களிடம் நமக்குள்ள நன்றி மனோபாவமும், சாஸ்திரத்தில் நமக்குள்ள சிரத்தையுமே முக்கியம். “இன்னொருவனுடைய ஆரோக்கியத்துக்காக நான் ‘டோஸ்ட்’ சாப்பிடுகிறேன்” என்று பார்ட்டியில் வெள்ளைக்காரர்களும் வேறொருவன் பேரைச் சொல்லிக் கொண்டு தாங்களே போஜனம் செய்கிறார்கள். தங்களுடைய மனோபாவத்தின் சக்தியால் இன்னொருவனுக்கு ஆரோக்கியம் உண்டாகும் என்று நம்பி அப்படிச் செய்கிறார்கள். சிராத்தம் என்பதற்கே சிரத்தையோடு பண்ணுவது என்பது அர்த்தம். சிரத்தை நமக்கு முக்கியம். ஒரு காரியம் என்று பண்ண ஆரம்பித்தால் அதற்குரிய சட்டப்படிதான் பண்ண வேண்டும். லெட்டர் எழுதினால், “இப்படித்தான் அட்ரஸ் எழுதுவேன்; அந்தத் தபால் பெட்டியில் போடுவானேன்? எங்களகத்தில் அதைவிட நல்ல பெட்டி செய்து அதில் போடுவேன்” என்று சொல்லலாமா?

காரியமில்லாத மனோபாவமாக இருக்கிற வரையில் அன்பு, பக்தி, ஞானம் இவற்றைக் கட்டுப்பாடின்றிச் செலுத்தலாம். காரியம் என்று செய்கையில் அதற்காக ஏற்பட்ட விதியை விடவே கூடாது.

__________________________________________________________________________________

Where Have The Sesame Seeds And The Water Gone?

(Sastras have laid down that the following duties be performed by us: Pitru Yagnam, Deva Yagnam, Manushya Yagnam, Bramha Yagnam, and Bhuta Yagnam. In this section Sri Maha Periyava explains to us these duties).

All of us born as humans, should convey our thanks to our ancestors and to God. This is called Pitru Kadan (debt towards ancestors) and Deva Karyam (duty towards God).

We should render all help possible to fellow humans. Aathithyam (feeding at least one guest a day) is very important. The Tirukkural (written by the famous poet Tiruvalluvar) refers to it as Virundhu – Feast. This is called Manushya Yagnam.

There is also the Brahma Yagnam. Though the word Brahma has many meanings, here it refers to the Vedas. Chanting the Vedas and teaching them to the disciples is Bramha Yagnam. This is done mainly to satisfy the Rishis. This is not performed by everyone. It is done only by the Brahmins and for the welfare of everyone.

Another duty to be performed by all is Bhuta Yagnam. Feeding other living things to express our affection and concern for them is Bhuta Yagnam. All of us are ordained to perform the Pitru Yagnam, Deva Yagnam, Manushya Yagnam and Bhuta Yagnam in some form or the other. If every individual does his duty as ordained in the Vedic tradition and surrenders to God, we can consider that the Bramha Yagnam is also performed by all.

Tiruvalluvar in his Tirukkural has expressed the same principle as in the Vedas:

“Thenpulathar Deivam Virunthokkal Thaanenrangu
Aimpulathaaru Ombal Thalai”

[Translated roughly, it says: “A householder should carry out his duties towards these five – Ancestors, God, Guests, Relatives, and Himself.”]

The word ‘Thenpulathaar’ refers to ancestors. To our parents and our ancestors, we have to do our duty.

The Vedas say: “Matru Devo Bhava, Pitru Devo Bhava” (Be one who reveres mother as God, Be one who reveres father as God).

Avvaiyar (the famous poet) gave us the essence of Vedas in her teachings. She says – “Annaiyum Pithaavum Munnari Deivam” (Mother and Father are the foremost among Gods).

When one’s parents are alive, one should be humble in his dealings with them. They should be provided with all facilities possible. One can never compensate for the sacrifices made by one’s parents. Their sentiments should not be hurt by word or deed.

After they depart from this world, one should perform Tarpanam and Shradhham (ritual offerings) to them.

Even ‘Reformists’ agree that parents should be taken care of till they are alive. But they ridicule the tradition of performing rites after the death of parents.

The Reformist’s contention is this: “The sesame seeds, water, rice balls, raw rice, banana, cooked food, are all right here, either taken away or eaten (by the designated persons). You say that the dead person is reborn elsewhere. Is it not foolish to assume that these offerings and food reach them?” The Reformist asks this question openly. Many of you may have the same doubt in your mind too.

Let me tell you a story.

A father sent his son to the city for higher studies. The son had to pay the examination and that too, by the next day itself. He sent a telegram to the father ‘Please send money by ‘Telegraphic Money Order’’. The father knew what a telegram was and also what a Money Order meant. But the son had specified ‘Telegraphic Money Order’. He therefore went to the post office, handed over the amount to the clerk and requested that it be sent by ‘Telegraphic Money Order’. He expected the postal clerk to make holes in the rupee notes, string them to a wire and send them. The clerk gave him the receipt and said ‘The amount has been sent. It will reach your son’. The father asked ‘The amount I gave you is right here. You have not done anything to send it across. How will it reach there?’ The clerk replied ‘It will reach him’ and pressed the keys (of the teleprinter) to send the message. The father had a doubt. ‘The amount is right here. But the clerk says it will reach there. How will it reach just by pressing these keys?’

The amount did reach the son. Performing rites like Tarpanam is something similar to this. Whatever is offered should be done as per the rules. If we make the offerings as per  rules laid down in the Sastras, the Pitru Devatas (deities in charge) will ensure that these offerings reach the right persons. To a soul born as a cow, they will reach it in the form of hay or grass. To a soul born as a horse, they will reach it in the form of grass. Lord Parameswara has ordered the Pitru Devatas to perform these tasks and has also given them the powers to carry them out. Hence, one’s father need not come in person to accept the offerings made during the Sradhham.

(In the story) the same notes remitted by the father do not reach the son. If the son were to reside in a different country, the rupee is not a valid currency there. Even if the amount is remitted in rupees here, it will be converted into dollars or pounds and then handed over. We cannot remit dollar or pound here. Currency in rupees alone is valid here. Similarly, if we offer sesame seeds, water, banana etc. as ordained in the Sastras, here, these will be converted into appropriate food for the ancestors wherever they are.

Gratitude towards our ancestors and faith in our traditions is what is important. At parties, people offer a toast for the good health of someone else, but consume the food themselves. They believe that the power of their thoughts will ensure good health to the person concerned. The word Shradhham means ‘doing with dedication and conviction’. Dedication is very important here. Any job has to be performed only as per the rules assigned. When we write a letter, it has to reach the addressee. We therefore cannot say

“I will write the address the way I prefer. Why should I drop the letter into the post box? I will drop it into a more elegant box placed in my house”.

In situations where a task need not be carried out, Love, Devotion, and Knowledge have no rules binding them. But when a task is to be done, it should be performed only as per the rules.

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems