Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – This newsletter has been loaded with Periyava miracles end to end 🙂 What a grace for Shri Balachandar! Enjoy…..

Many Jaya Jaya Sankara to Shri B.Narayanan mama for the translation and Smt. Savitha Narayan for the Tamizh typing. Rama Rama

(வாயினால் உன்னைப் பரவிடும் அடியேன் படுதுயர் களைவாய் பாசுபதா பரஞ்சுடரே)

ஸ்ரீ ஸ்ரீ ஸ்ரீ மஹாபெரியவாளின் மகிமை (24-9-2009)

தாபம் தீர்த்த தயாநிதி

அந்த சர்வேஸ்வரரே உலகோர் அனைவரிடத்திலும் கொண்டுள்ள அபரிமிதமான அன்பினால் நம் எல்லோருக்கும் புலப்படும் தன்மையோடு எளிய திருஉருவாம் ஸ்ரீஸ்ரீஸ்ரீ மஹாபெரியவளான திருஅவதாரத்தில் பரப்பிரம்மரிஷியாம் சுகமுனிவரின் நேர்த்தியோடு நமக்கெல்லாம் அருளாசி பொழிகிறார்.

அப்பேற்பட்ட மாமுனிவராய்க் காட்சிதரும் அந்த காருண்ய தெய்வம் கேட்பவர்க்குக் கேட்டதை அருளும் அதிசிய சம்பவங்கள் ஏராளம்.

“மகா பெரியவாளே! உம்மை பரம அனுக்ரஹ தெய்வமாக அனைவரும் கொண்டாடி மகிழ்கிறார்களே! ஆனால் எனக்கு மட்டும் நடமாடும் கடவுளான உம்மைத் தரிசிக்கும் பாக்யம் வெகு நாட்களாக கிட்டவே இல்லையே. பல வருடங்களுக்கு முன் என் பால்யத்தில் எங்கள் ஊருக்கு விஜயம் செய்தபோது தரிசித்ததற்குப் பின்பு இது நாள் வரை அந்த பெரும்பாக்யம் கிட்டாதவனாய் எங்கோ வடக்கில் அருளாசி புரியும் உம்மை வந்து கண்குளிரத் தரிசிக்க இயலாத வறுமை நிலையில் உள்ளேனே……” இப்படி அந்த எளிய பக்தராம் பாலசந்தர் என்பவர் அன்று சாயங்காலம் நினைத்து நினைத்து உருகியதில் அவர் கண்கள் குளமாகி தாரைதாரையாய்க் கண்ணீர் பெருகியது.

எங்கோ ஊரில் இருந்த தன் பெற்றோர் மற்றும் கூடப் பிறந்த சகோதரிகளுக்காக ஒருவேளை சாப்பாட்டிற்கு வழி செய்யும் மிகமிக சொற்ப வருமானத்தில், திருவான்மியூரில் தனது உறவினர் வீட்டில் அண்டிக்கொண்டு காலம் தள்ளிக் கொண்டிருந்த பாலசந்தருக்கு சென்னையைத் தாண்டி பயணம் செல்லும் அளவிற்கு பண வசதியில்லை.

ஆபீஸ்விட்டு வந்து அந்த சாயங்காலம் ஏதோ ஒரு வார இதழில் ஸ்ரீஸ்ரீஸ்ரீ மஹாபெரியவாளைப் பற்றி வந்த கட்டுரையைப் படித்தபோதுதான் அந்த மகானை பல வருடங்களாகத் தரிசிக்க இயலாத தன் தரித்திர நிலைமையை எண்ணி இப்படிக் கண்ணீராய் பெருகி மனமும் பாரமாகியது.

இந்த தாபத்தோடு உறக்கமும் வந்தது.  உறவுக்கார மாமி எத்தனை வற்புறுத்தியும் அந்த இரவில் ஆகாரம் ஏற்க அவர் மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. அழுத கண்களோடு தூங்கியே போனார்.

காலை புலர்ந்தது.

“பாலசந்திரா! அழுதாயா என்ன?” என்று அந்த உறவுக்காரர்கள் கேட்குமளவிற்கு முன்நாள் இரவில் பெரியவா தரிசன ஏக்கத்தால் விளைந்த துக்கம் இந்த பக்தரின் மனதை மீறிமுகத்தில் அழுத சுவடுகள் பிரதிபலித்தது.

ஆபீஸ் சென்றால், அங்கேயும் இதே விசாரிப்புதான்.

“என்ன ஸார்? முகம் ஒரு மாதிரி கலங்கி இருக்கு? அழுதீங்களா என்ன?”

தன் ஆத்ம நண்பரிடம் மட்டும் தன் ஆதங்கத்தை சொல்லிவிட்டு பாலசந்தர் அலுவலக பணிகளைத் தொடங்க உட்காரப்போனார்.

அப்போது கம்பெனி முதலாளி உள்ளே நுழைந்தார். விடுவிடுவென தன் அறையை நோக்கி நடந்த முதலாளி இவருடைய இருக்கைக்கு பக்கம் வந்தபோது “பாலசந்தர்! கொஞ்சம் உள்ளே வா” என்றபடி போய்விட்டார்.

ஏதோ அலுவலக அவசர விவகாரம் எதையோ சொல்லத்தான் அழைக்கிறாரோ என்று பாலசந்தர் உள்ளே போனார்.

“பெரியவா எங்கே இருக்கார்ன்னு உனக்குத் தெரியுமா?” எடுத்த எடுப்பிலேயே முதலாளியிடமிருந்து இப்படி ஒரு கேள்வி வரும் என்பதை எதிர்ப் பார்க்காத நிலையில் பக்தருக்கு ஆச்சர்யம் மேலிடலானது.

“மகாகான் பக்கத்திலே எங்கேயோ இருக்கா போலிருக்கு. நான் தரிசனம் பண்ணலாம்னு நினைத்து ரயில்வே ரிசர்வேஷன் பண்ணினேன். ஆனா எனக்கு ஆபீஸ்லே அவசரமான மீட்டிங் இருக்கு . அதனாலே போக முடியாது. இந்த ஃபஸ்ட்கிளாஸ் டிக்கட்டை கேன்ஸல் பண்றதுக்கு பதில் யாரையாவது போக சொல்லலாமேன்னு தோணறது. உன் ஞாபகம் வந்தது. நீ கட்டாயம் போகணும்….. என் சார்பா நீ போய் பெரியவாளைத் தரிசனம் பண்ணிட்டு வா….உன் பேருக்கு டிக்கட்டை மாத்தித் தர ஏற்பாடு செய்யறேன். நீ ரெடி பண்ணிண்டு கிளம்பு.”

இப்படி அதிரடியாக கம்பெனி முதலாளி ரூபத்தில் கருணை தெய்வமாம்  காஞ்சி மகான் தன் தாபத்தைத் தீர்ப்பதுபோல் கட்டளையிட பாலசந்தர் திக்குமுக்காடி சொல்வதறியாது நின்றார்.

ஒப்புதலாக தலையாட்டிவிட்டு வெளியே வந்தவருக்கு மற்றொரு கவலை கவ்விக்கொண்டது.

‘அது சரி! இப்படி தரிசனம் செய்ய முதல் வகுப்பிலேயே டிக்கெட் கிடைத்துவிட்டது. அதற்காக தன்னிடமிருந்து கம்பெனி பாஸ் பணம் வாங்க நினைக்கமாட்டாரென்பதும் உறுதிதான்: இருந்தாலும் மகாகானிலிருந்து பெரியவா இருக்கும் இடத்திற்கு போவதற்கும், தரிசித்த பிறகு சென்னை திரும்பவும் மேல் கொண்டு வழிநடை செலவிற்கெல்லாம் பணம் வேண்டாமா” இப்படி தன் ஏழ்மை எழுப்பிய எண்ண ஓட்டங்களோடு பாலசந்தர் தன் இருக்கைக்கு வந்து தன் ஆத்ம நண்பரிடம் நடந்ததைக் கூறினார்.

“ஏன் கவலைபடறே! நீ நினைச்சது போலவே பெரியவா இப்படி ஒரு கருணையை பொழிஞ்சிருக்காளே……நீ பயப்படாம அவசியம் கிளம்பு.. உனக்கு நான் நூறு ரூபாய் தர்றேன்… திரும்பி வர சார்ஜ் அதுக்குள்ளேதான் இருக்கும்.”

தயங்கியபடி அந்த நூறுரூபாயை பெற்றுக்கொண்ட பாலசந்தருக்கு அந்தக் கடனை முழுசாய் அப்படியே திருப்ப முடியாத நிலையினால் “நான் உனக்கு இதை மாசம் பத்துரூபாயாய் பத்து மாதத்துக்கு திருப்பித் தந்துடறேன்” என்ற ஒரு பாதுகாப்பான ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டார்.

தன் வாழ்நாளில் சென்னை எல்லையைத் தாண்டாதவராய் அந்த ரயில் பயணத்தில் பாஷை தெரியாததால் மகாகான் வந்து இறங்கும்வரை பக்தருக்கு லேசான பயம் இருந்தது.

மகாகானிலிருந்து, ஸ்ரீ பெரியவாளெனும் மகான் இருக்கும் இடத்தை யாரிடம் கேட்பது என்று செய்வதறியாமல் அந்த நெடுஞ்சாலையில் நின்றபோது, கரும்பு ஏற்றிக் கொண்டு ஒரு லாரி வந்தது. இவர் கையை அசைத்து நிற்கச் சொன்னதில் நின்றது.

தட்டுதடுமாறி தனக்குத் தெரிந்த அரைகுறை இந்தியில் பாலசந்தர் சங்கராச்சாரியார் எங்கே இருக்கிறார் என்று கேட்க, லாரி ஓட்டுநர் மிகவும் பரிச்சியமானவன்போல இவரை ஏற்றிக்கொண்டு சில மைல்களுக்கு அப்பால் ஸ்ரீ பெரியவா அருளிக் கொண்டிருந்த இடத்தில் இறக்கிவிட்டான். தன் நூறு ரூபாயில் இந்த லாரி டிரைவர் எத்தனை கேட்பானோ என்று பயந்த பக்தருக்கு அப்போதும் ஆச்சர்யம். இவரை ஏற்றிக் கொண்டு ஸ்ரீ பெரியவா தரிசனத்திற்கு விடுவதே சந்தோஷம் என்று எண்ணியவன்போல ஒரு பைசா வாங்கவும் அவன் மறுத்துவிட்டான்.

இப்படி தன் கோரிக்கையை அபார கருணையால் ஆட்கொண்டு நிறைவேற்றியருளும் மகானை நினைத்து உருகிய பாலசந்தர் அப்பேற்பட்ட பெரும் தெய்வத்தை தரிசிக்கும் பேராவலோடு காருண்யர் உறைவிடம் நோக்கி ஓடினார்.

தடுத்தாட்கொண்ட தெய்வத்தின் தரிசனத்தை கண்கொண்ட மட்டும் அனுபவித்தார்.  வாழ்வில் பெரும்பேறாக அதனை ஏற்றார். ஸ்ரீ பெரியவா திருவாய் மலர்ந்து ஒன்றும் பேசாவிடினும், எளிய தனக்கு இப்படி பிரத்யோகமாக அருளியதை உணர்ந்த பூர்ண நிறைவோடு பாலசந்தர் மனம் குதூகலித்தது.

தான் ஏங்கித் தவித்த பரமேஸ்வர தரிசனம் கிடைத்திட்ட மகிழ்ச்சியோடு மகாபிரபுவிற்கு மனதில் நன்றி தெரிவித்து அங்கிருந்து சென்னை திரும்ப ரயிலடி வந்தார்.

அங்கே சென்னை செல்லும் ரயில் வர இருந்தது. அந்த ரயிலுக்கு டிக்கட் வாங்க க்யூ நின்றது. இவரும் நின்றார். பையில் கடனாய் வாங்கிவந்த நூறு ரூபாய் அப்படியே இருந்தது. டிக்கட் போக மீதியை உடனே நண்பரிடம் திருப்பிவிட்டால் பிறகு மாதாமாதம் பத்து பத்தாய் அடைத்துவிடலாம் என்று நினைத்தவராய் க்யூவில் நிற்க,  அந்த பாஷை தெரியாத இடத்தில் தமிழில் இருவர் பேசியது தேனாய் விழுந்தது. அவர்களும் க்யூவில் இவருக்கு பின்னால் வந்து நின்றனர்.

தமிழ் பேசுபவர்களை பார்த்த மகிழ்ச்சியில் இவர் இருக்க, அவர்கள் இவரைப்பார்த்து “நீங்க மெட்ராஸ் போறீங்க போலிருக்கே” என்று வலிய கேட்டனர். இவர் ஆம் என்றார். உடனே இவரை க்யூவிலிருந்து விலக்கி அழைத்துச் சென்றனர்.

“ நாங்க மூணு பேராய் ஸ்ரீ பெரியவா தரிசனத்துக்கு வந்தோம்… திரும்பிப்போக மூணு ஃப்ஸ்ட் கிளாஸ் டிக்கட் ரிசர்வ் பண்ணியிருந்தோம். எங்கள்லே ஒருத்தர் இப்படியே பாம்பே போறதாலே இந்த ஒரு டிக்கட்டை கேன்ஸல் பண்ணலாம்னு வந்தோம். எதுக்கு வீணா கேன்ஸல் பண்ணி பணத்தை வேஸ்ட் பண்ணுவானேன். நீங்க இந்த டிக்கட்லே வந்துடுங்கோ…”

இப்படி மேலும் மேலும் சற்றும் எதிர்பார்க்காமல் நடப்பவற்றை ஜீரணிக்க முடியாதவராய் “ இதற்கு ஒப்புக் கொண்டால் அந்த முதல்வகுப்பு டிக்கெட் சார்ஜை இவர்கள் கேட்டால் என்ன செய்வது” என்று தயங்கி பாலசந்தர் நின்றார்.

“ஏன் யோசனை பண்றீங்க? உங்ககளை மாதிரி பெரியவா  பக்தரை அழைச்சுண்டு போறதே திருப்தி….. நீங்க எங்களோடு வெறுமே வந்தாபோதும் டிக்கட்டுக்கு காசெல்லாம் வேண்டாம்” ராமன் என்ற அந்த பெரியவா பக்தர் இப்படிக் கூறி வியக்க வைத்தார்.

பாலசந்தருக்கு அன்று ஒருநாள் தரிசனம் கிட்டவில்லையே என்று நினைத்து அழுததுபோல இப்பேற்பட்ட அபார கருணையை தாங்கமுடியாத ஆனந்தத்தால் திரும்பவும் கண்ணீர் பெருகியது. மகான் இருந்த திசையை நோக்கி கை கூப்பி மனம் உருகினார்.

தன் நியாமான கோரிக்கையை நிறைவேற்ற ஒரு பைசாவும் செலவு வைக்காமல் கடன் வாங்கிக் சென்ற நூறு ரூபாயையும் முழுசாக  அப்படியே திருப்பும் வண்ணம் இத்தனை பாங்கோடு ஒரு தெய்வம் அருளமுடியுமா என்று எண்ண எண்ண அந்த எளிய பக்தருக்கு என்றென்றும் வியப்பு நிலைக்கிறது.!

இதே பக்தருக்கு இன்னொரு நெகிழ்ச்சிதரும் சம்பவம். தன் தங்கையின் கல்யாணம் நிச்சியமாகிவிட்டது.  எதிர்ப்பார்ப்புகள் இல்லை என்றாலும் குறைந்த பட்ச செலவான முப்பதாயிரம் ரூபாய்க்கே முழி பிதுங்கியது. வழியே தெரியவில்லை. ஒரே வழி ஸ்ரீ பெரியவாளெனும் அன்புத் தெய்வத்தின் சரணாகதம் மட்டுமே என்று பெரியவாளிடம் விரைந்தார்.

அங்கே பக்தர்கள் பெருங்கூட்டம்.  தன் குறையை சொல்லக்கூட நெருங்க முடியாதவராய்  எங்கோ நின்றார். ஸ்ரீ பெரியவா அருகே ஆந்திராவை சேர்ந்த ஒரு செல்வந்தர். ஒவ்வொரு வருடமும் தன் நிலத்தில் அறுவடையான பின் பணத்தை கொண்டுவந்து ஸ்ரீ பெரியவாளிடம் சமர்ப்பிப்பார். அதை வருடாவருடம் ஒவ்வொரு வேத பாடசாலைக்கு அதை கொடுக்க  வேதநாயகரான பெரியவா கட்டளையிடுவார்.

“இந்த தரம் வேத பாடசாலைக்கு பதிலா அதைவிட முக்கியமான ஒரு உபகாரத்துக்கு இந்த பணத்தை சேர்த்துடுங்கோ” என்று அந்த தனவந்தரிடம் ஸ்ரீ பெரியவா கட்டளையிட்டபடி எங்கோ கோடியில் நின்ற பாலசந்தரை சைகைக்காட்டி அழைக்கிறார். இவரோ வேறு யாரையோ மகான் அழைப்பதாக நிற்க “உங்களைத்தான் பெரியவா கூப்பிடறார்” என்று பக்தர்கள் இவரை அனுப்பினார்கள்.

“இவன் தங்கைக்குக் கல்யாணம் பண்றான்.  அந்த பணத்தை இவன்கிட்டே கொடு” என்கிறார் ஸ்ரீ பெரியவா. பாலசந்தருக்கு நம்பவே முடியாத மலைப்பு! எப்படி யாரும் சொல்லியிருக்க வாய்ப்பே இல்லையே….எப்பேற்பட்ட கருணை!

தனவந்தர் அருள்கட்டளையை ஏற்று இவரிடம் தந்த தொகை என்னவாயிருக்கும்? வேறென்ன அதே முப்பதாயிரம்தான் என்பது முக்காலமும் உணர்ந்த மாமுனிவருக்கு தெரிந்திராமலா போகும்!

வலிய அருளும் இத்தகைய மாபெரும் தெய்வம் யாரையும் கைவிடாமல் காத்து சகல நன்மைகளையும் சகல மங்களங்களையும் அருளும் என்பது உறுதியல்லவா!

—  கருணை தொடர்ந்து பெருகும்.

ஒரு துளி தெய்வாமிருதம்

வார்த்தைகளை உபயோகிக்கும்போது ஒரு சொல்கூட அதிகமாகக் கூடாது. அளவாகக் கணக்காகப் பேசவேண்டும். அதனால் நமக்கும் சரி, பேச்சைக் கேட்கிறவர்களுக்கும் சரி பொழுது மிச்சமாகும். வழவழவென்று பேசாமல் சுருக்கமாகவே சொல்ல வேண்டும் என்று பழகிக் கொண்டாலே புத்தியில் ஒரு தீட்சண்யமும், வாக்கில் பிரகாசமும் உண்டாகும்.

(பாடுவார் பசிதீர்ப்பாய் பரவுவார் பிணிகளைவாய் –  சுந்தரமூர்த்தி சுவாமிகள் தேவாரம்)

________________________________________________________________________________

                  (VAyinAl  unnaipparavidum  adiyEn  paduthuyar  kalaivAy  PAsupathA  ParanjudarE)

                                 GREATNESS  OF  SRI  SRI  SRI  MAHAPERIAVA. (24—09—2009).

THE  TREASURE  OF  COMPASSION  WHO  QUENCHED  THE  BURNING  HEAT.

SAksAt  ParamEswaran  Himself  is  showering  His  blessings  on  us  in  His  simple  AvatAr  as  Sri  Sri  Sri  MahAPeriavA   with  the  greatness  of  SukaBrahma  Rishi.

There  are  many  incidents  where  the  Epitome  of  compassion  had  fulfilled  the  requests  of  many  devotees.

Balachandar,  a  simple  devotee  was  thinking  about  PeriavA  and  was  in  great  mental  anguish.  “  MahAPeriavA!   People  eulogize  you  as  the  Epitome  of  compassion !  But  I  did  not  have  the  good  fortune  of  having  your  Dharsan  for  many   days.  After  I  had  your Dharsan  in  my  childhood    many  years  ago  when  you  visited  our  village,  I  have  not  been  able   to  have   your  Dharsan  till  today  because  of  my  poverty,    as  you  are  camping  somewhere  in  the  North.”—tears  swelled  up  in  his  eyes  and  were  rolling  down  his  cheeks.

Balachandar  was  working  for  a  small  income  in  Thiruvanmiyur,  to  take  care  of  his  parents  and  sisters  who  were living  in  some  other  place,  and  he  himself  was  staying  with  his  relatives.  His  financial  condition  was  so  tight,  that  he  had  not  been  able  to  go  anywhere  beyond  Chennai.

When  he  returned  from  the  office  one  evening,  he  was  reading  an  article  on  Sri  MahAPeriavA  in  a  weekly  magazine  and  that  was  when  he  thought  about  his  poverty   stricken   state  which  made  it  impossible  for  him  to  have  His  Dharsan   and  resulted  in  a  heavy  heart.  He  felt  sleepy;  in  spite  of  repeated  persuasion  by  the  lady  of  the  house,  he  refused  to  take  dinner  and  slept  off.

Came  the  morning.

His  face  showed  signs  of  his  crying  in  the  night   due  to  his  craving  for  PeriavA’s  Darsan   and  the  relatives  asked  him  whether  he  cried.   When  he  went  to  the  office,  same  question  was  asked  by  his  colleagues  also.

“Sir !  Did  you  cry?  You  are   looking  highly  perturbed  and  agitated !”

Balachander  confided  in  his  close  friend  about  his  mental  agony  and  started  with  his  office  work.

The  company  proprietor    entered  the  office  just  then  and  on  his  way  to  his  room,  stopped  at  Balachandar’s  place  and  told  him, “Balachandar !  Come   to  my  room!”

Balachandar  went  inside  his   room  thinking  that  he  had  called  him  to  talk  about  some  office  matter.

He  was  surprised  when the  proprietor  asked  him, “Do  you  know  where  Periava  is  camping  now?”.

He  himself  answered,  “I  think  He  is  somewhere  near  Mahagoan.  I  had  made  reservation  in  the  train  to  go  there;  but  I  cannot  go  as  there  is  an  important  meeting  here  for  me.  I  do  not  want  to  cancel  the  ticket.  Please  take  this  ticket, go  there  on  my  behalf   and  have  PeriavA’s  Dharsan.  I  shall  arrange  to  convert  this  ticket  in  your  name.  Get  ready  and  start”.

Balachander  was  stunned  at  this  sudden  development;  it  looked  that  Sri  Periava  had  given  this  order  in  the  proprietor’s  ‘RoopA’.

He nodded  his  agreement  and  came  out  of  the  room.  But  another  worry  caught  hold  of  him.

“I  got  a  first  class  ticket  to  go  and  have  dharsan,  alright.    Boss  may  not  ask  me  money  for  this  ticket.  But  where  is  the  money  for  the  travel  from  Mahgoan  to  the  place  where  Periava  is  camping  and  other  expenses  on  the  way  and  return  ticket  to   Chennai  after  the  Dharsan?”—his  thoughts  ran  thus.  He  came  back   to  his  seat  and  told  his  close  friend  what  happened.

“Why  do  you  worry ?  PeriavA  has  showered  His  Grace  on  you   as  per  your  wish.  Start  immediately  without  any  worry.  I  will  give  you  hundred  rupees.  The  return  ticket  charge  will  be  within  that  only”—-said  the  friend.

Balachandar   accepted  the  money  with  hesitation.  As  he  would  not  be  able  to  return  that  sum  in  one  lot,  he  made  an  agreement  with  his  friend  that  he  would return  the  amount  in  ten  months  at  the  rate  of  ten  rupees  per  month.

As  he  had  never  crossed  the  border  of  Chennai  in  his  lifetime  and  he  could  not  speak  any  other  language,  he  was  feeling  anxious  and  scared  till  he  reached  Mahagoan.

When  he  was  standing  on  the  road  thinking  whom  to  ask  the  way  to  where  PeriavA  was  camping,  a  lorry  laden  with  sugarcane  came  that  way  and  he  stopped  it.  He  asked  the  driver  in  his  half  baked  knowledge  in  Hindi,  where  Sankaracharyar  was  staying.  The  driver,  as  if  he  had  known  him  well,  took  him  in  his  lorry  and  left  him  in  the  place  where  Periava  was  camping.  When he  was  worried  as  to  how  much  money  the  driver  would  demand,  the  driver  refused  to  accept  even  a  paisa  as  if  he  was  happy  to  be  able  to  take  him  to  Periava’s  place.

Balachandar  was  overwhelmed  by  the  compassion  showered  on  him  by  Sri  Periava.  He  ran  inside  to  have  His  Dharsan.  He  had His  Dharsan  to  his  full  satisfaction.  Although  Periava  did  not  speak  a  word,  he  was  happy  that  He  fulfilled  his  desire  and  with  that  happiness,  he  started  towards  the  railway  station.

The  train  to  Chennai  was  about  to  arrive.  He  stood  in  the  queue;  the  hundred  rupees  which  he  got  as  loan  was  in  his  pocket.  As  he  stood  in  the  queue,  he  was  thinking  that  he  would  return  the  balance  money  after  paying  for  the  ticket    immediately  after  reaching  Chennai   and  pay  back  the  remaining  outstanding  at  the  rate  of  ten  rupees  per  month.  At  that  time,  he  heard  two  men  talking  in  Tamil  and  coming  and  standing  in  the  queue  just  behind  him.  They  asked  him  if  he  was  travelling  to  Chennai.  When  he  replied  in  the  affirmative,  they  took  him  away  from  the  queue.

“Three  of  us  came  here  for  Periava  Dharsan.  One  among  us  is  proceeding  to  Bombay(Mumbai);  we  had  reserved  three  first  class  tickets  to  Chennai.  We  came  here  to  cancel  one   ticket.  Now  that  you  are  also  going  to  Chennai,  you  can  travel  in  this  ticket  with  us.  Why  cancel  and  waste  the  money?”

He  was  not  able  to  digest  the  things  happening  one  after  the  other  this  way;  he  hesitated  thinking  whether  they  would  ask  him  to  pay  the  ticket  amount.

One  of  them,  Sri  Raman,  said,  “Why  are  you  thinking?  We  are  happy  that  we  are  able  to  take  with  us  a  Periava  devotee  like  you.  You  need  not  pay  us  anything  for  the  ticket.  Do  come  with  us.”

Tears  swelled  up  in  his  eyes  thinking  about  the  abundant  compassion  showered  on  him   now,   the  same  way   like  on  that  day  when  he  cried  because  of   his  inability  to  have  His  Dharsan.  He  turned  in  the  direction  where  that  MahAn  was  staying  with  folded  hands.

When  he  thought  whether  a  God  could  bless  him this way by fulfilling his desire without having to spend  a paisa,  his  amazement  was  never  ending.

There  was  another  incident  connected  with  the  same  devotee.  His  sister’s  marriage  had  been  fixed.  Even  for  the  minimum  expenditure  of  thirty  thousand  rupees,  he  could  not  find  a  way  to arrange.  There  was  only  one  solution  and  that  was  going  and  surrendering  at  the  feet  of  PeriavA;  and  so  he  went  to  see  Him.

There  was  a  big  crowd  of  devotees.  Unable  to  go  anywhere  near  Him,  Balachandar  stood  some  distance  away.    A   rich  man  from  Andhra,  who  comes  to  Sri  Periava  every  year  after  the  harvest,  submits  a  big  amount  to   Him.  He  was  standing  before  Periava  with  his  offerings.  Sri  Periava  normally  directs  him  to  give  the  money  to a  Veda  Patasalai.

“This  time,  give  this  money  to  another  big  requirement”  saying  this  Sri  Periava  signaled  to  where  Balachandar  was  standing.  He  thought  Periava  was  calling  someone  else.  When  others  told  him  that  Periava  was  calling  him  only,  he  went  near  Him.

Sri  Periava  told  the  rich  man,  “This  man  is  conducting  his  sister’s  marriage.  Give  this  money  to  him”.  Balachandar  could  not  believe  what  was  happening  as  he  had  not  told  anybody  about  his  predicament.

The  amount  was  exactly  thirty  thousand  rupees !  Sarvagnar  knows  everything!

COMPASSION  WIL  CONTINUE  TO  FLOW……..

A  DROP  OF  NECTAR.

When  we  speak,  not  one  word  should  be  more  than  necessary.  We  should  talk   briefly  and   to  the  point.  This  will  save  time    both  for    us  and  for  those  who  are  hearing.  When  we  practice  talking  briefly,  our  mind  will  become  sharper  and  what  we  speak  will  shine  better.

(PAduvAr  pasi  theerppAi  ParvuvAr  pini  kalaivAy)

DhEvAram  by  Sundaramurthy  Swamigal.

Categories: Devotee Experiences

Tags: Periyava Mahimai