Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – How is devotion common irrespective of all religions, how does form based worship is more significant to elevate us spiritually and how Adwaitham the greatest philosophy makes us realize thaty we and Bhagawan are no different has been explained by Sri Periyava.

Anantha Jaya Jaya Sankara to our sathsang seva volunteer Smt. Hema Sukumaran for the translation. Ram Ram

சகல மதங்களுக்கும் பொதுவான பக்தி

மனிதனை விசாரங்களிலிருந்து விடுவித்து உயர்த்துவதற்குத்தான் எல்லா மத சம்பிரதாயங்களும் தோன்றியிருக்கின்றன. மற்றப் பிராணிகளுக்கு இல்லாத விசாரம் இவனுக்கு இருப்பது மட்டுமில்லை; இவன் முயற்சி செய்தால் விசாரத்திலிருந்து விடுபடுவதோடு இல்லாமல், மற்ற பிராணி வர்க்கம் எதுவும் பெற முடியாத ஞானத்தைப் பெற முடியும் என்று மத சித்தாந்தங்கள் யாவும் கூறுகின்றன. உலக விவகாரங்களை எல்லாம் இயக்கி வைக்கிற ஒரு மஹா சக்தியைப் தஞ்சம் புகுந்தாலே விசாரங்களிலிருந்து விடுபடலாம் என்று பொதுவாக இந்த எல்லா சித்தாந்தங்களும் ஒரே குரலில், ஏகமனஸாகச் சொல்கின்றன. அத்வைதம், விசிஷ்டாத்வைதம், த்வைதம், சைவ சித்தாந்தம், இன்னும் கிருஸ்துவம், இஸ்லாம் முதலிய எந்த சம்பிரதாயமானாலும் சரி, பக்தி எல்லாவற்றுக்கும் பொது.

புத்தர் பக்தியைச் சொல்லாவிட்டாலும், பௌத்தர்களால் பக்தியில்லாமல் முடியவில்லை. அதனால்தான் புத்தரையே ஸ்வாமியாக்கி, வேறு எந்த ஸ்வாமிக்கும் இல்லாத அளவுக்குப் பெரிய பெரிய மூர்த்திகளை அவருக்கு வைத்துப் பூஜை செய்கிறார்கள். ரொம்ப சமீப காலத்திலும் கூடப் பல ஞானிகள் ஆத்மவிசாரம் ஒன்றை மட்டுமே வலியுறுத்துகிறார்கள். ஆனால் இவர்களுடைய உபதேசங்களை ஏற்றுக்கொண்டவர்கள் இந்த மஹான்களையே தெய்வமாக வழிபடத்தான் செய்கிறார்கள். பக்தி என்பது அப்படி இயல்பாக உடம்போடு பிறந்த ஒன்று.

அத்வைதத்தின்படி பக்தி செலுத்துகிறபோது, ஈசுவரன் வேறு, நாம் வேறு என்கிற எண்ணம் இல்லாமல், அதுவே நாம் என்கிற அபேத பாவத்தைக் கைக் கொள்ள வேண்டும். ‘பகவான்’ என்று மகாசக்தியாக, சர்வக்ஞனாக (எல்லாம் அறிந்தவன்) ஒன்றை வைத்துப் பக்தன் என்ற அல்ப சக்தன், கிஞ்சித்ஞன் (சிறிதே அறிந்தவன்) பக்தி பண்ணுகிறான். ‘இரண்டும் எப்படி ஒன்றாகும்?’ என்று கேட்கலாம். அப்படியானால் பகவானுக்கு நாம் வேறா? பகவானுக்கு வேறாக மற்ற வஸ்துக்கள் இருக்கின்றனவெனில் அதெல்லாம் எங்கிருந்து வந்தன? வேறாக எங்கிருந்தோ வந்த வஸ்துக்களை அவன் எப்படி ஆட்டிப் படைக்க முடியும்? இப்படி யோசித்துப் பார்த்தால் ஒரே பரமாத்மாதான் ஈசுவரன் என்கிற சமுத்திரமாகவும், பலவிதமான ஜீவராசிகளான குளம், குட்டை, கிணறுகளாகவும் ஆகிக் கடைசியில் உத்தரணி ஜலத்தில் வந்து நிற்கிறது என்று தெரியும். சக்தியில் ஏற்றத் தாழ்வு இருக்கலாம். ஆனால் அடிப்படையில் எல்லாம் ஒரே வஸ்துதான். அந்த அடிப்படைக்குப் போனால் நாம் அதுவாகவே ஆகிவிடுவோம். இதுதான் அத்வைத முக்தி.

வெறும் புத்திபூர்வமாக (intellectual) இப்படி சொல்லிக் கொண்டிருந்தால் பிரயோஜனம் இல்லை. இது அநுபவ ஸித்தியாக வேண்டும். இதற்கு ஈசுவரக் கிருபை இருந்தால்தான் முடியும். நம்மை எல்லாம் ஆட்டிப்படைக்கிற சக்தியின் அநுக்கிரகம் இருந்தால்தான், இந்த ஆட்டம் ஒய்ந்து அடிப்படைக்குப் போக வேண்டும் என்ற அத்வைத நாட்டமே நமக்கு வரும் என்று பெரியவர்கள் சொல்லியிருக்கிறார்கள்; ஈச்வராநுக்ரஹாத் ஏவ பும்ஸாம் அத்வைத வாஸனா.

பகவான், பக்தன் என்று பிரிந்தே தோன்றுகிற ஆரம்ப ஸ்திதியிலுங்கூட, ‘பகவானாக எந்தப் பரமாத்மா வந்திருக்கிறதோ அதுவேதான் பக்தனாகிய நாமாகவும் ஆகியிருக்கிறது’ என்ற நினைவைக் கொஞ்சம் ஏற்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். இதனால் பகவானிடம் நம் அன்பும் அதிகமாகும். ஏனென்றால் நம்மைவிட நமக்குப் பிடித்தமான, அன்பான வஸ்து இல்லை அல்லவா?

நம் காரியங்கள் அனைத்திற்கும் பலன் தருகிற ஈசுவரன், நாம் பக்தி பண்ணப் பண்ண அதற்குப் பலனாக மேலும் மேலும் அவனை நெருங்க அநுக்கிரகம் செய்வான். தான்யார், எப்படிப்பட்டவன் என்பதையெல்லாம் அவனே தெரியப்படுத்துவான். நாம் அவனை ஆராய்ந்து பார்க்க வேண்டாம். அவனே நம் பக்திக்கு இறங்கித் தன் இயல்பைத் தெரியப்படுத்துவான். கீதையில் பகவான் இப்படியே சொல்லியிருக்கிறார்: “பக்த்யா மாம் ஆபிஜானாதி யாவான்யச்சாமி”.

இவ்வாறு ஈசுவரனின் அனந்த கல்யாண குணங்களை அறிந்தபின் அதையே பக்தர்கள் ரசிக்கிறார்கள். ஞானியோ இந்தக் குணங்களுக்கு ஆதாரமான நிர்குண சத்திய நிலையை பகவதநுக்கிரஹத்துடன் அடைந்து அதில் இரண்டறக் கலந்து விடுகிறான். இதற்கும் ஸகுண உபாசனைதான் ஆரம்பமாயிருக்கிறது.

இந்த ஸகுண உபாஸனை – அல்லது மூர்த்தி வழிபாட்டுக்காகத்தான் “இஷ்டதேவதை” என்ற கருத்து நம் மதத்தில் இருக்கிறது.

மற்ற மதங்கள் கடவுள் என்கிற ஒன்றைச் சொல்வதோடு நின்றுவிடுகின்றன. ஹிந்து மதம் என்று சொல்லப்படுகிற நம்முடைய ஸநாதன தர்மம் அந்த ஒரே கடவுளை அவரவர் மனோபாவப்படி அன்போடு நெருங்கி வழிபடுவதற்காகப் பல ரூபங்களில், பல தெய்வ வடிவங்களில் நமக்குக் காட்டுகிறது. இந்த ரூபங்கள் வெறும் கற்பனையில் உண்டாக்கப்பட்டவை அல்ல. ஒன்றாக இருக்கிற பரமாத்மாவேதான் இப்படிப் பல மகான்களுக்குத் தரிசனம் தந்திருக்கிறார். அவரவர்கள் அந்தந்த மூர்த்தியிடம் பிரத்தியட்சமாகப் பழகி உறவாடி பக்தி செய்திருக்கிறார்கள். அதே மாதிரி நாமும் தரிசிப்பதற்காக இன்ன மந்திரம், இன்ன விதமான உபாஸனையைப் பின்பற்றினால் இன்ன தேவதா ரூபத்தின் தரிசனத்தைப் பெறலாம் என்று வழிகளை வகுத்துக் கொடுத்திருக்கிறார்கள்.

வழிபாட்டுமுறை எதுவானாலும் பக்தி என்கிற பாவம் பொதுவானது. நம் மதத்திலுள்ள பல தெய்வங்களின் உபாஸனைக்கு மட்டுமின்றி, எந்த மதமானாலும் பக்தி என்பது மத்திய ஸ்தானத்தில் இருக்கிறது.

_______________________________________________________________________________
Devotion – Common to all religions

Rituals are laid by religions to relieve men from miseries and to uplift them. The doctrines of all religions say that man has more worries than all other animals but with conscious efforts he can get rid of the miseries and attain the wisdom which the other creatures cannot achieve. All these doctrines say in a single voice that by surrendering to the Supreme Power which orchestrates the worldly affairs one can be free from worries. Devotion is the common factor in all faiths be it Adwaitam, Dwaitham, Vishistadwaitham, Saiva siddhantham, Christianity, or Islam.

Though Buddha did not speak about devotion, Buddhists could not avoid being devoted. That is why they consider Buddha as Swami and have made very huge idols bigger than any other deity and offer worship. Even in the recent past many Gnanis have emphasized focusing the thought on knowing the self. But even those who follow his teaching, worship such Mahans as Bhagawan. Devotion is inherent in our system.

As per Adwaita when a devotee offers worship he should not feel that Eswara and self are different but have Abedha Bhavam (quality of being non-different) that is having the thought that both are the same.  Bhagawan is considered to be Mahasakthi, Sarvagjyan (omniscient) and is worshipped by the bhakta who is Alpasakthan (having very little power) Kinjitjyan (having very less knowledge). One may question as to how both can be the same. Are we then different from Bhagawan? If there are things other than Bhagawan then from where have they come? How can He control things which have come from elsewhere?  If our thought process is directed in these lines then we would understand that the same Paramathma is Eswara who is the ocean and also existing in other forms like brook, pond, well and ends with a spoon of water. The power of each may be different. But the base is same. Once we reach the base we would merge with that. This is Adwaita Mukthi.

It is of no use making such intellectual talks. It should be experienced and of course it can happen only with Eshwara krupa. Elderly people have said that we need the grace of Sakthi – the dynamic force which controls all our actions to stop our excitements and make us inclined towards Adwaita to reach the base. ‘Eshwaraanugrhaath eva pumsaam advaitha vaasanaa.’

Even at the initial stage wherein we feel Bagawan and Bhaktha are separate entities, we should keep in the back of our minds the thought that Paramathma who is in the form of Bhagawan has taken the form as Baktha (we) as well. This will increase our affection towards Bhagawan since we love ourselves much more than anybody else.

Eshwara who gives fruits for all our actions would help us to get nearer and nearer to Him as we become more and more devoted to him. He would Himself disclose to us about who is He and what His nature is. We don’t have to make any research or analysis. Our devotion would move Him to reveal His nature to us. Bhagawan has said so in Gita. “Bakthyaa maam abhijaanathi yaavaanyachaami.”

Thus once the devotee gets to know Eshwara’s anatha kalyana guna (endless benevolent qualities) he starts delighting himself in it. Whereas a Gnani favoured by Bhagawan reaches the Nirguna (formless) state, the real state, the source of all these and merges with it. Even to reach this ultimate state one has to begin with Saguna (form based worship) Upasana.

Our religion’s view is to have an Ishta devatha (chosen deity) to facilitate this Saguna Upasana or idol worship.

All other religions point at one God and stops there.  But our Sanathana Dharma which is referred to as Hindu religion identifies the same God in various forms to suit our mentality so as to make us fondly get closer to Him. These are not fantasies. Paramathma has given darshan to many saints and risihis in such forms and they have also moved closely and interacted with such Moorthies (Deities). To enable us also to get similar experience they have shown us the way – by which mantra and upasana of which deity can we get the darshan.

Whatever be the way of worship, the common factor is the attitude of devotion. Not only in our religion which has worship of several deities, but in every other religion as well, devotion forms the central point.

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems