Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Another fantastic incident from Shri Ramani’s Anna’s ‘Maha Periyavar’ book. For better readability we now have the typed Tamizh version. Thanks to Kanchi Parmacharya FB group for the english translation shared by Shri Siva. Ram Ram

                                                                                    ஜெய ஜெய சங்கர ஹர ஹர சங்கர !

                                                                              மஹா பெரியவர் – எஸ். ரமணி அண்ணா

             “இந்த ஸந்யாசிக்காக ஒன்பதாவது தடவையா திருக்கல்யாணம் பண்ணிட்டு வாயேன்!”

சில வருஷங்களுக்கு முன் நடந்த நிகழ்ச்சி இது. ஒரு நாள் மாலை வேளை. காஞ்சி சங்கர மடத்தில் மஹா ஸ்வாமிகளைத் தரிசிக்க ஏகக் கூட்டம். பெரியவா தன் ஏகாந்த அறையை விட்டு வெளியே வந்தார். வழக்கமாக உட்காரும் மேடையில் வந்து சுவரில் சாய்ந்தவாறு அமர்ந்து கொண்டார்.
ஒவ்வொருவராக பெரியவா முன் வந்தனர். நமஸ்கரித்தனர். தத்தம் குறைகளைத் தெரிவித்துப் பிராத்தித்தனர். உரிய பதிலைப் பொறுமையுடன் சொல்லி ஆசி வழங்கி, பிரசாதமும் கொடுத்து அனுப்பி வைத்தார் ஸ்வாமிகள்.

இரவு எட்டரை மணி. அனனவரும் தரிசித்துச் சென்று விட்டனர். ஸ்வாமிகள் தனது ஏகாந்த அறைக்கு எழுந்து போக எழுந்தார். வேக வேகமாக ஓடி வந்தனர் ஒரு தம்பதி. அவர்கள் பின்னால் ஓர் இளம் வயதுப் பெண்ணும் விரைந்து வந்தாள்.

மூவரும் பெரியவாளை நமஸ்கரித்து எழுந்தனர். நான்கு ‘பிக் ஷாப்பர்’ பைகளில் தாங்கள் வாங்கி வந்திருந்த பண்டங்களை அங்கிருந்த பெரிய பெரிய மூங்கில் தட்டுகளில் நிரப்பி, ஸ்வாமிகளுக்கு முன்பாக தலை குனிந்து சமர்ப்பித்து விட்டு நிமிர்ந்தனர். நிரப்பப் பட்டிருந்த மூங்கில் தட்டுகளைச் சற்று நேரம் உற்று நோட்டம் விட்டார் ஆச்சார்யாள். ஒவ்வொன்றிலும் கல்கண்டு, முந்திரி, பிஸ்தா, பாதாம், திராட்சை, அக்ரூட், பேரீச்சை என வகை வகையான பதார்த்தங்கள். கொண்டு வந்தவர்களை ஆச்சர்யத்தோடு நிமிர்ந்து பார்த்தார் ஸ்வாமிகள். அவர் முகத்தில் மகிழ்ச்சி பரவியது. “அடடே ! நம்ம விஸ்வநாதனா ! அமெரிக்காவிலேர்ந்து எப்ப வந்தே ? ஆம்படையாளும் (மனைவி) வந்திருக்காளா…பேஷ்…பேஷ் ! ரொம்ப சந்தோஷம். எல்லோரும் க்ஷேமம் தானே ? என்னடாப்பா…நீ பாட்டுக்கு ஏகப்பட்ட முந்திரி, திராட்சை எல்லாம் எதுத்தாப்லே கொண்டு வந்து வச்சிருக்கே ? ஏதாவது கல்யாண விசேஷமா ? ஏதோ ஒம் பக்கத்திலே நிக்கறாளே…அவ ஒம் பொண்ணு தானே ? ஓஹோ..அவளுக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் பண்ணி இருக்கியாக்கும் ? ஏண்டா விஸ்வநாதா…ஒரு தட்டுலேயும் விவாஹப் பத்திரிக்கையைக் காணோமே ?” என்று கேட்டார் ஸ்வாமிகள். அவ்வளவு தான். எதிரில் நின்றிருந்த மூவரும் மடை திறந்த வெள்ளம் போல் கேவிக் கேவி அழுதபடியே ஆச்சார்யாள் பாதங்களில் விழுந்தனர்.

மஹா ஸ்வாமிகளுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. சற்று நிதானப்படுத்திக் கொண்டு, ஏண்டாப்பா விஸ்வநாதா…ஒன்ன நான் ஏதாவது பெசகா கேட்டுட்டேனோ ? இப்படி சின்னக் குழந்தை மாதிரி கேவிக் கேவி அழறேளே” என்று வாஞ்சையுடன் கேட்டார்.

உடனே விஸ்வநாதன் கண்களால் கன்னத்தில் போட்டுக் கொண்டு பதறியபடியே, ‘சிவ சிவா! அபசாரம்….அபசாரம். அப்படி எல்லாம் ஒண்ணும் இல்லை பெரியவா. ‘பொண்ணுக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் பண்ணி இருக்கியா ? பத்திரிக்கை எங்கே ?’னு நீங்க கேட்டதும் எங்க மூணு பேராலேயும் துக்கத்தைக் கட்டுப்படுத்த முடியலே பெரியவா ! இவளுக்கு இப்ப இருவத்தஞ்சு வயசாறது. இவளோட பதினேழாவது வயசில் இருந்து ஓவ்வொரு வருஷமும் அமெரிக்காவில் இருந்து இங்கு வந்து ரெண்டு மாசம் தங்கி முயற்சி பண்ணறோம் பெரியவா. ஒரு வரனும் குதிரலே. தட்டிப் போயிடறது. நன்னா படிச்சிருக்கா. அழகு இருக்கு…பணம் இருக்கு. இதெல்லாம் இருந்தும் அதிர்ஷ்டம் இல்லே!” என்று மீண்டும் அழ ஆரம்பித்தார்.

இப்போது இரவு மணி ஒம்பதரை. நிலைமையைப் புரிந்து கொண்டார் ஆச்சார்யாள். அங்கு நிலவிய இறுக்கத்தைப் போக்க எண்ணினார். “சரி..சரி.. வருத்தப்படாதீங்கோ. மூணு பேரும் இங்க ஒக்காருங்கோ !” என எதிரில் கை காண்பித்தார். மூவரும் பவ்யமாக அமர்ந்தனர். ஆச்சார்யாள் பேச ஆரம்பித்தார். “விஸ்வநாதா ! கோவில் குளங்களுக்கும் ஏழை பாழைகளுக்கு எல்லாம் நெறைய தான தர்மம் பண்ணறேன்னு நேக்கு நன்னாத் தெரியும். நோக்கு இப்படி ஒரு மனக் கஷ்டமா ! அது சரி…நீ அமெரிக்கா போய் செட்டில் ஆகி எவ்வளவு வருஷமாறது ?”

“இருவது வருஷமாறது பெரியவா.” – விஸ்வநாதன்.

ஸ்வாமிகள் அந்தப் பெண்ணை நோக்கி கை காண்பித்து, “இவ நோக்கு ஏக புத்ரி தானே (ஒரே மகள்), என்ன பேரு ?’ என்று சிரித்தபடியே கேட்டார். விஸ்வநாதன் உடனே வாய் பொத்தியபடியே, “இவ பேரு அபர்ணா. ஏக புத்ரி தான் பெரியவா” என்றார்.

“ஜோஸ்யா கிட்டே இவ ஜாதகத்தைக் காமிச்சியோ ?” – ஆச்சார்யாள் கேட்டார். “ஏகப்பட்ட ஜோஸ்யாளைப்  பாத்துட்டேன் பெரியவா. ஒவ்வொருத்தரும் ஏதேதோ தோஷங்களும் சொல்றா….பரிகாரங்களும் சொல்றா…எல்லாமே பண்ணிட்டேன்.”

“என்னனென்ன பண்ணினே ?” என்றார் பெரியவா ஆவலுடன்.

“ராமேஸ்வரத்தில் தில ஹோமத்துடன் பித்ரு தோஷப் பரிகாரம். கஞ்சனூரில் சுக்ரப் ப்ரீதி. திருநாகேஸ்வரத்தில் ராகு ப்ரீதி. ஆலங்குடியில் குரு ப்ரீதி. குத்தாலத்துக்கிட்டே திருமணஞ்சேரியிலே விசேஷ பூஜா பரிகாரம். திருநள்ளாரிலே நள தீர்த்த ஸ்நானத்தோடு சனிப் ப்ரீதி….இப்படி நெறையப் பண்ணிட்டேன் பெரியவா !” என்று விஸ்வநாதன் சொல்லி முடிப்பதற்குள், “பல ப்ராப்தி தான் (பிரயோஜனம்) இல்லேன்கறே…” என்று முத்தாய்ப்பு வைத்தார் ஸ்வாமிகள்.

திடீரென்று பெரியவா, விஸ்வநாதனின் மனைவியைப் பார்த்து ஒரு கேள்வி கேட்டார். “பொண்ணு  கல்யாணத்துக்கு நகை நட்டெல்லாம் ரெடியா வாங்கி வெச்சுட்டியோ? ”

“எல்லாம் ரெடி பெரியவா ?” என்றார் அம்மணி.

“பேஷ்..பேஷ்…எத்தனை பவுன் போடறே ?” என்று கேட்டார் ஸ்வாமிகள். விஸ்வநாதன் பதில் சொன்னார். “எங்க பொண்ணுக்கு முப்பது பவுன் பெரியவா. அதோட சேர்த்து தனித் தனியா ரெண்டு இருபது பவுனுக்கு ‘செட்டா’ நகைகள் பண்ணி வெச்சுருக்கு !”

பெரியவா கேட்டார். “அது எதுக்குடாப்பா இருவது பவுன்லே தனித் தனியா ரெண்டு செட்டு ?”.

உடனே விஸ்வநாதன், “அது ஒண்ணுமில்லை பெரியவா ! அபர்ணாவுக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் ஆனா, அந்தக் கல்யாணத்தோடு, ரெண்டு ஏழைப் பெண்களுக்கும், எல்லா செலவும் ஏத்துண்டு விவாஹம் பண்ணி வைக்கிறதா தீர்மானம். ஆனா அபர்ணாவுக்கே நிச்சயம் ஆக மாட்டேன்கறதே பெரியவா !” என்று கண்களில் நீர் துளிர்க்க ஆதங்கப்பட்டார். ஸ்வாமிகள் யோசனையில் ஆழ்ந்தார். அப்போது இரவு மணி பத்தரை. விஸ்வநாதனைப் பார்த்துக் கேட்டார். “நீங்கள்லாம் இன்னும் எத்தனை நாளைக்குள் அமெரிக்கா திரும்பி ஆகணும்?”

“இன்னும் இருபது நாள் இருக்கு பெரியவா !”. “பேஷ்..பேஷ்” என்று குதூகலித்த ஸ்வாமிகள், நீங்கள் எல்லாம் சாப்பிட்டாசோ ?” என்று கேட்டார்.

“இன்னும் ஆகலே !” என்றார் விஸ்வநாதன்.

உடனே பெரியவா உக்ராணத்தில் இருந்த சமையல்காரரை அழைத்து வரச் சொல்லி, “என்ன இருக்கு ?” என்று கேட்டார். அந்த சமையல்காரர், அரிசி உப்புமாவும், பூசணிக்காய் சாம்பாரும் இருப்பதாகக் கூறினார். விஸ்வநாதன் குடும்பத்தை உள்ளே போய் சாப்பிட்டு விட்டு வருமாறு கூறினார் ஸ்வாமிகள்.  அவர்களும் சாப்பிட்டு விட்டு வந்தனர். ஸ்வாமிகள் அங்கேயே காத்திருந்தார். இரவு மணி பதினொன்று. ஸ்வாமிகள், விஸ்வநாதனை வாஞ்சையோடு பார்த்தார்.

“விஸ்வநாதா! நோக்கு ஒசந்த மனசுடா. ஒம் பொண்ணு கல்யாணத்தோட இன்னும் ரெண்டு ஏழைப் பொண்களுக்கும் தர்மமா விவாஹம் பண்ணி வைக்கணும்கறதுக்காக நகை நட்டெல்லாம் முன் கூட்டியே பண்ணி வெச்சு காத்திண்டிருக்கியே…என்ன பரந்த மனசுடா நோக்கு ! காமாக்ஷி காப்பாத்துவாடா !” என்று ஆதரவோடு வார்த்தைகளால் வருடிக் கொடுத்த ஆச்சார்யாள்,

“ஒரு கார்யம் பண்ணு. நாளைக்கு கார்த்தாலே ஒங் குடும்பத்தோட திருவானைக்காவல்  போ. அங்கு அம்மா அகிலாண்டேஸ்வரிக்கும், ஜம்புகேஸ்வரருக்கும் அபிஷேக ஆராதனை எல்லாம் பண்ணி வெச்சு பிரார்த்தியுங்கோ. ஒம் பொண்ணு அபர்ணாவை என்ன பண்ணச் சொல்லறே…அங்க அம்மா அகிலாண்டேஸ்வரிக்கு பள பளன்னு காதுலே ‘தாடங்கம்’ சாத்தியிருப்பா. அத வெச்ச கண் வாங்காம கொஞ்ச நாழி தரிசனம் பண்ணிண்டே, “சீக்கிரம் நேக்கு கல்யாணமாகணும்’ னு பிரார்த்திக்கச் சொல்லு.

இதைப் பண்ணிட்டு என்று முடிப்பதற்குள், விஸ்வநாதன், “பெரியவா…எங்களுக்கெல்லாம் குல தெய்வமே திருவானைக்காவல் அகிலாண்டேஸ்வரி தான் !” என்று குதூகலத்துடன் கூறினார்.

உடனே பெரியவா, “பேஷ்! ரொம்ப நல்லதாப் போச்சு. அப்போ நாளைக்கே நீ குடும்பத்தோட போய் இதைப் பண்ணிடு. இதைப் பண்ணிப்ட்டு திருப்பதிக்கு போங்கோ. அங்க ஸ்ரீநிவாச பெருமாளுக்கு ஒரு திருக்கல்யாண உற்சவம் பண்ணி வெச்சுப் பிரார்த்தனை பண்ணுங்கோ. எல்லாம் க்ஷேமமா நடக்கும்.

இதோ எதுதாப்லே தட்டுகள்ளே கல்யாண சீர்வரிசை மாதிரி ஜமாய்ச்சிருக்கியே. முந்திரி, திராட்சை, கல்கண்டு, எல்லாத்தையும் அப்படியே எடுத்துண்டு போய், அகிலாண்டேஸ்வரிக்கு அர்ப்பணம் பண்ணு” என்று கூறியபடியே இடத்தை விட்டு எழுந்தார். பெரியவாளை நமஸ்காரம் பண்ணியது விஸ்வநாதன் குடும்பம்.

ஸ்வாமிகளைப் பார்த்து விஸ்வநாதன் தயங்கியபடியே, “பெரியவா. எம் பொண்ணு அபர்ணாவோட பதினேஷாவது வயசுலேர்ந்து இங்க வரன் தேடி வரும் போதெல்லாம்….வருஷா வருஷம் திருமலை ஸ்ரீநிவாஸப் பெருமாளுக்கு திருக்கல்யாண உற்சவம் பண்ணி வெச்சிருக்கேன். இது வரைக்கும் எட்டு தடவை நடத்தி இருக்கோம் பெரியவா” என்று கூறியது தான் தாமதம்….

“சரி விஸ்வநாதா ! அதனால் என்ன கொரஞ்சுடப் போறது ! இந்த ஸந்யாசி  சொல்றதுக்காக ஒம்போதாவது தடவையா நடத்தி வையேன் !” என்று சிரித்தவாறே கூறி விட்டு வேகமாக உள்ளே சென்று விட்டார்.

அடுத்த இரண்டு நாட்களில் ஆச்சார்யாள் ஆணையிட்டபடி திருவானைக்காவல் அபிஷேக ஆராதனைகளையும், தாடங்க தரிசனத்தையும் முடித்துக் கொண்டு நேராக திருமலை வந்து சேர்ந்தது விஸ்வநாதன் குடும்பம்.

அன்று ஸ்ரீநிவாஸா திருக்கல்யாண வைபவத்துக்கு நிறைய பக்தர்கள் பணம் செலுத்தி இருந்தனர். திருக் கல்யாண மண்டபத்தில் ஏகக் கூட்டம். நடுவில் ஓர் ஓரமாக அமர்ந்திருந்தது விஸ்வநாதன் குடும்பம். வைவாஹிக (கல்யாண) மந்திரங்கள் முழங்க எம்பெருமான் ஸ்ரீநிவாஸனுக்கு  திருக்கல்யாணத்தை விமரிசையாக நடத்தி வைத்துக் கொண்டிருந்தனர் வைகானஸ பட்டர்கள். அவர்களின் குரல்கள் உச்ச ஸ்தாயீயில் உயர்ந்து ஒலித்தன.

அப்போது விஸ்வநாதன் தன் மனதுக்குள் இவ்வாறு துக்கப்பட்டார். ‘அப்பா ஸ்ரீநிவாஸா ! இது தர்ம நியாயமா ? நீ மாத்திரம் இப்படி தினம் தினம் கோலாகலமா இப்படிக் கல்யாணம் பண்ணிக்கறையே! எம் பொண்ணு அபர்ணா என்ன பாபம் செஞ்சா ? அவளுக்கு ஏன் ஒரு வரன் பார்த்து கல்யாணம் பண்ணி வெக்க மாட்டேன்கறே? சொல்லு…’ என்று கேவ…இதைப் பார்த்து விட்டு அவரது மனைவியும், மகளும் விசும்பி, விசும்பி அழ ஆரம்பித்தனர்.

விஸ்வநாதனுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு குடும்பம் உட்கார்ந்திருந்தது. குடும்பத் தலைவருக்கு ஐம்பது ஐம்பதைந்து வயது இருக்கும். விஸ்வநாதனின் முதுகை பரம ஆதரவுடன் தடவிக் கொடுத்த அவர், “சார், எம் பேரு வைத்யநாதன், மெட்ராஸ். நானும் ரொம்ப நாழியா பார்த்துண்டு வர்றேன். சந்தோஷத்தோடு ரசிச்சு தரிசனம் பண்ண வேண்டிய இந்த ஸ்ரீநிவாஸா திருக்கல்யாணத்துலே இப்படி நீங்க மூணு பேரும் கேவிக் கேவி அழுதுண்டிருக்கேளே…இது பார்க்கவே நன்னா இல்லே” என்று சன்னமான குரலில் நாசூக்காகச் சொன்னார்.

இப்படி ஒருவர் ஆதரவோடு முதுகைத் தடவிக் கொடுத்து பேசியதும், நெகிழ்ந்து விட்டார் விஸ்வநாதன். உடனே, அந்த வைத்யநாதனிடம் தன் கவலையை எல்லாம் சுருக்கமாகக் கொட்டி தீர்த்து விட்டார் விஸ்வநாதன். அபர்ணாவைத் திரும்பிப் பார்த்தார் வைத்யநாதன். அவரது மனது சொல்லிற்று. ‘பொண்ணு ரொம்ப லட்சணமா இருக்காளே !’

வைத்யநாதன் கேட்டார்” “ஒங்க கோத்ரம் ?”

“வாதூலம் !” – இது விஸ்வநாதனின் பதில்.

“நாங்க ஸ்ரீவத்ஸம். அது சரி ! பொண்ணுக்கு வயசு…?”  – இது விஸ்வநாதன்.

“இருபத்தி அஞ்சு ஆகறது. ஏன் கேக்கறேள் ?” – விஸ்வநாதன் கவலையுடன் கேட்டார்.

உடனே வைத்யநாதன், “திருக்கல்யாணம் முடியட்டும் அழைச்சிண்டு போய் விவரமா பேசறேன்!” என்றார்.

ஸ்ரீநிவாஸா கல்யாணம் பூர்த்தி அடைந்து, அனனவருக்கும் பிரசாதம் வழங்கப்பட்டது. தான் தங்கி இருந்த ஜாகைக்கு விஸ்வநாதன் குடும்பத்தை அழைத்துப் போனார் வைத்யநாதன்.

அங்கே விஸ்வநாதனிடம், “எனக்கு ஒரே பையன். வயசு இருவத்தி ஆறு ஆகறது. பேரு ஸ்ரீநிவாஸன். நாங்கல்லாம் தஞ்சாவூர் பக்கம் மெலட்டூர். இப்போ மெட்ராஸ். நாம் டிபென்ஸ் அக்கௌண்ட்சிலே வேலை பண்றேன். பையன் அமெரிக்காவுலே போர்டு மோட்டார் கம்பெனியிலே நல்ல சம்பளத்துலே இருக்கான். அவன் நாளைக்கு லீவுலே மெட்ராஸ் வர்றான். அவனுக்கு மூணு வருஷமா கல்யாணத்துக்குப் பொண்ணு பார்த்துண்டு இருக்கேன். ஒண்ணுமே அமையலே. நாங்கள் எல்லாம் காஞ்சி காமகோடி மடத்துப் பக்தாள்.

மூணு மாசத்துக்கு முன்னாடி ஒரு நாள் பெரியவாளைத் தரிசனம் பண்ணி, பையனுக்குக் கல்யாணம் தட்டிண்டே போற மனக் குறையை நானும் ஏன் மனைவியும் சொல்லிப் பிரார்த்தித்சோம். அவர் தான் ‘திருமலைலே ஸ்ரீநிவாஸனைப் ப்ரார்த்திச்சுண்டு  ஒரு கல்யாண உற்சவம் பண்ணி வை. ஒடனே ஆயிடும்’ னார். அத நடத்தி வைக்க இன்னிக்குத் தான் ப்ரார்ப்தம் வந்தது. அந்தப் பெரியவா அநுக்ரகம் இருந்தால் ஒங்க ஆத்துப் பொண்ணே கூட எங்க மாட்டுப் பொண்ணா (மருமகளா) வந்துடலாம் !” என்று சொல்லி முடித்தார் வைத்யநாதன்.

அந்த ஜாகையிலேயே பரஸ்பரம் இருவரும் ஜாதகப் பரிவர்த்தனை செய்து கொண்டு, திருமலையிலேயே ஒரு பெரிய ஜோஸ்யரிடம் கொண்டு போய் ஜாதகங்களைக் காண்பித்தனர்.

என்ன ஆச்சரியம் ! பரிசீலித்த ஜோஸ்யர் பத்துப் பொருந்தங்களும் தீர்க்கமாக அமைந்து உள்ளதாகக் கூறினார். இரு குடும்பத்தாருக்கும் பரம சந்தோஷம். அன்று இரவே அனனவரும் சென்னை திரும்பினர். அடுத்த நாள், அமெரிக்காவில் இருந்து ஸ்ரீநிவாஸன்  வந்து சேர்ந்தான். அவனுக்கு அபர்ணாவைப் பிடித்து விட்டது. அபர்ணாவுக்கும் அவனை ரொம்பப் பிடித்து விட்டது.

பதினைந்து நாட்களுக்குள் ஒரு சுப முகூர்த்தம் பார்த்து சென்னை ராஜேஸ்வரி கல்யாண மண்டபத்தை ஏற்பாடு செய்து விட்டார் விஸ்வநாதன். இவற்றை எல்லாம் ஏற்பாடு பண்ணி முடித்து விட்டு, இரு வீட்டாரும் ஒரு நாள் மாலை வேளையில் காஞ்சி மஹானைத் தரிசிக்கப் புறப்பட்டனர். அன்றும் தரிசனத்துக்கு ஏகக் கூட்டம். இரவு ஒன்பது மணி சுமாருக்குத் தான் விஸ்வநாதன் குடும்பமும், வைத்யநாதன் குடும்பமும் மஹா ஸ்வாமிகளை நெருங்க முடிந்தது.

பெரியவா தன் புருவங்களுக்கு மேலே இரண்டு கைகளையும் வைத்துக் கொண்டு அவர்களைக் கூர்ந்து நோக்கினார். ஸ்வாமிகளை நமஸ்கரித்து எழுந்தன இரு குடும்பமும். விஸ்வநாதனுக்குப் பின்னால் நின்று இருந்தார் வைத்யநாதன். முன் போலவே அபரிதமாக வாங்கிச் சென்றிருந்த கல்கண்டு, திராட்சை, முந்திரி இத்யாதிகளை மூங்கில் தட்டுகளில் வைத்து சமர்ப்பித்து விட்டு கை கட்டி நின்றார் விஸ்வநாதன். பெரியவா முகத்தில் அமானுஷ்யமான ஒரு சந்தோஷம். விஸ்வநாதனையே சற்று நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர், தீடீரென்று சற்று உரத்த குரலில், “ஏண்டாப்பா  விஸ்வநாதா ! இந்த சந்யாஸிக்காக ஒம்போதாவது தடவையா ஸ்ரீநிவாஸனுக்குத்   திருக் கல்யாணத்தை நடத்தி வெச்ச ஒடனேயே பலப் ப்ராப்தி (கார்ய ஜெயம்) ஏற்பட்டுடுத்தோலியோ ? பேஷ்..பேஷ்..ஒம் பொண்ணு அபர்ணா குடுத்து வெச்சவ தான் !” என்று சொல்லி விட்டு இடி இடி என்று சிரித்தார்.

அப்படியே விக்கித்து நின்றது இரு குடும்பமும் ! ஒருவருக்கும் பேச நா எழவில்லை. ஸ்வாமிகளே தொடர்ந்தார். “விஸ்வநாதா…அன்னிக்கு நீ ரொம்பவும் தாபப்பட்டு அழுதுட்டே…ஒம் பொண்ணுக்கு ஜன்மாந்த்ரியமான (பூர்வ ஜன்மம்) விவாஹப் பிரதிபந்தஹ  (விவாஹம் நடை பெறுவதை தடுக்கக் கூடிய) தோஷம் இருக்குன்னு மனுசுலே பட்டது. அந்த தோஷ நிவர்த்திக்க்காகத் தான் அகிலாண்டேஸ்வரியின் தாடங்க (காதணிகலன்) தரிசனத்தையும், ஒம்போதாவது தடவையா ஸ்ரீநிவாஸ திருக்கல்யாணத்தையும் பண்ணச் சொன்னேன்! இப்ப புரியறதா நோக்கு ?” – சொல்லி விட்டு வாய் விட்டுச் சிரித்தார் ஸ்வாமிகள். அங்கு அமைதி நிலவியது.

ஸ்வாமிகளே தொடர்ந்து, ” ஒன் சம்பந்தியா வரப் போறது யாரு ? அவருக்கு எந்த ஊரு ?” என்று கேட்டார். விஸ்வநாதனுக்குப் பின்னால் நின்று இருந்த வைத்யநாதன் முன்னால் வந்து ஆச்சார்யாளை நமஸ்கரித்து எழுந்து, “நான் தான் பெரியவா அவருக்குச் சம்பந்தியா வரப் போறவன்…எல்லாம் ஒங்க அநுக்கிரகம் !” என்று குழைந்தார்.

உடனே பெரியவா மூக்கின் மேல் விரலை வைத்து, “யாரு…மெலட்டூர் வைத்யநாதனா ? ஏண்டா வைத்யநாதா…மூணு மாசத்துக்கு முன்னாடி, ‘அமெரிக்காவுலே வேலை பார்க்கிற எம் பையனுக்கு ஒரு பொண்ணு ஜாதகமும் சரியா பொருந்த மாட்டேன்கறது’ னு குறைபட்டுண்டு வந்து சொன்னே. ஒன்னையும் ‘திருமலை ஸ்ரீநிவாஸனுக்குத் திருக் கல்யாண உற்சவம் பண்ணி வெச்சு பிரார்த்தி’ னு சொன்னதா ஞாபகம். அது சரி…நீ எப்ப திருக் கல்யாண உற்சவம் பண்ணினே ?” என்று கேட்டார்.

உடனே வைத்யநாதன், “ரெண்டு பேரும் ஒரே நாள்லே தான்  திருக்கல்யாணம் பண்ணினோம் பெரியவா. திருமலையிலேயே பேசி முடிவு பண்ணிட்டோம். எல்லாம் ஒங்க ஆசீர்வாதம் !” என்றார் நா தழு தழுக்க.

“க்ஷேமமா இருங்கோ !” என மனதார ஆசீர்வதித்தார் ஆச்சார்யாள். அப்போது இரவு மணி பத்து. ஸ்வாமிகள் சிரித்துக் கொண்டே, ‘மணி ஆயிடுத்து விஸ்வநாதா. இன்னிக்கும் நம்ம மடத்துலே அரிசி உப்புமாவும், பூசணிக்கா சாம்பாரும்னு பேசிண்டா. அவசியம் இருந்து பலகாரம் பண்ணிட்டு போங்கோ !” என்று ஒரு தாயின் கருணையோடு விடை கொடுத்தார்.
——————————————————————————————————————————————————————–

Experiences of Maha Periyava: For this Sannyasi, Perform Srinivasa Thirukalyanam for the Ninth time!

This is an incident that happened many years ago. It was evening time. There was a large crowd in Kanchi Sri Matam waiting for darshan of Maha Periyava. Periyava came out of his room. He came to the stage where he usually sat and seated himself leaning on the wall.

One by one the people came before him, prostrated to him and appealed to him with earnest prayers to solve their problems. Maha Periyava gave them suitable answers, blessed them and gave them prasadam.

It was eight thirty at night and all the people had gone after darshan. Periyava was about to get back to his room. A dampati (couple) came hurrying up. Behind them rushed a young girl. All the three of them prostrated to Paramacharya. Then they took out the articles they had brought from four ‘big shopper’ bags, spread them out on the large cane plates that were seen near them, and submitted them to the Sage.

Acharyal looked at the cane plates for some time. They were filled with sugar lumps, cashews, pistachio nuts, almonds, dry grapes and dates. Surprised, Swamiji looked at the people who brought them and happiness ran through his face lines.

Adede! It’s our Viswanathan! When did you come from America? Has your wife also come…? Besh, besh! Very glad. Is everyone fine? Endappa, why have you brought such a lot of cashews and dry fruits? Any good news of a marriage? Here, standing by your side, isn’t she your daughter? Oho… you have fixed her marriage! Why, Viswanathaa, there is no marriage invitation on any of these plates?” Periyava asked.

That was it. The three of them fell at Acharyal’s feet, sobbing loudly, as if a torrent was released and a flood of water gushed forth.

Maha Periyava could not understand. He checked himself and asked with affection, “Why Viswanatha… did I say something inappropriate? You people are sobbing like children?”

Immediately Viswanathan patted his cheeks loudly and said hastily, “Shiva, Shiva! Apacharam! Apacharam! Nothing of that kind, Periyava. The moment you asked, “Arranged your daughter’s wedding, where is the invitation?” the three of us couldn’t contain our sorrow, Periyava! She is now twenty five years old. We are trying, since her seventeenth year, coming over from America and staying here for two months. Not a single varan (proposal) has cropped up.

Periyava! Somehow the chance slips by. She is educated. Has beauty. We have money. With all these things, there is no luck!” He started crying again.

It was nine thirty at night. Acharyal understood the situation. He thought of easing the tension that prevailed. “It is alright, don’t feel sad. Come and sit here, all the three of you!” He pointed to the floor opposite him.

The three people sat meekly. Acharyal started speaking: “Viswanatha! I know that you are doing plenty of daana dharma for temples/ponds and the poor and destitute. Such a mental agony for you! Alright, how many years is it since you went and settled in America?”

“Twenty years, Periyava” replied Viswanathan.

Periyava pointed to the girl. “She is your eka putri?” he asked smilingly, “What is her name?”

Closing his mouth, Viswanathan replied, “Her name is Aparna. Yes, my only daughter, Periyava.”

“Did you show her horoscope to the Jyotishikahs?”

“Checked with a number of astrologers, Periyava. Every one of them talks about some dosha or other. They also suggest remedies. I have done everything they recommended!”

“What are the things you did?” asked Acharyal inquisitively.

“I did Pitru dosha parihara with tila homam at Rameswaram. Then Shukra preeti at Kanchanur, Rahu preeti at Tirunageswaram, Guru Preeti at Alangudi. Special puja at Tirumananjeri near Kuttralam. Shani preeti at Tirunallar with a bath in the Nala Tirtham… I did so many of such things, Periyava!” said Viswanathan.

Before he could finish, Swamiji clinched it with the words, “So you say it is a lack of phala prapti.” Abruptly Periyava said to Viswanathan’s wife, “You have got the jewels ready for your daughter’s marriage?”

“Everything is ready, Periyava”, she replied.

“Besh, besh! How many sovereigns (of gold) are you giving her?”

Viswanathan replied, “Thirty sovereigns for our daughter, Periyava. In addition, we have made two separate sets of jewels worth twenty sovereigns each.”

“What for are those two separate sets of twenty sovereigns?”

“It is like this Periyava. If Aparna’s marriage is fixed, along with that marriage, we have decided to perform the marriages of two poor girls, meeting all the expenses. Which is why the two separate sets of jewels. But then Aparna’s marriage itself is not getting fixed,
Periyava!” Viswanathan expressed his longing, tears brimming up in his eyes.

Periyava slipped into some serious thinking. It was ten thirty at night. Then he asked Viswanathan, “Within how many days should you people return to America?”

“Twenty days more, Periyava.”

“Besh, besh,” Periyava was happy. “Have you people have finished your dinner?”

“Not yet”, said Viswanathan.

Periyava sent word for the cook and asked him when he showed up, “What is available?”

“Rice uppuma and pumpkin sambar”, said the cook.

Swamiji asked Viswanathan’s family to go the kitchen and have their food. He waited until they came back. It was eleven in the night then. He looked at Viswanathan affectionately. “Viswanathaa, you have a noble heart! With your daughter’s marriage, you are ready and waiting with jewels for performing dharmic marriages for two other girls. What a broad mind you have! Kamakshi will guard you”. Swamiji assuaged him with gentle words.

He then said, “Do one thing. You go to Tiruvanaikkaval tomorrow morning with your family. There you perform abhisheka aradhanam to Mother Akhilandeswari and Jambukeswarar and pray to them. What you ask of your daughter Aparna is that… there they would have adorned Mother Akhilandeswari with a shining tatangakah on her ears. Ask your daughter to have a keen darshan of the ornaments without blinking her eyes and praying ‘Let me be married soon!’. After doing this–”

Viswanathan interruped Periyava as he said excitedly, “Periyava, our family deity herself is Tiruvanaikkaval Akhilandeswari!”

Periyava said, “Besh! It is a good thing then. So you go with family tomorrow morning and do this. Then you go straight to Tirupathi. There you perform a Thirukalyana utsavam for Srinivasa Perumal and pray to Him. Everything will turn out well. All these cashews, dry grapes and sugar lumps that you have kept here…. take all those things and offer them to Akhilandeswari.” As he said this, Periyava got up.

Viswanathan’s family prostrated to him.

Viswanathan looked at Swamiji and said hesitantly, “Periyava, since the seventeenth year of my daughter Aparna, every year when I came here, I performed Thirukalyana utsavam to Tirumala Srinivasa Perumal. So far we have have done it eight times, Periyava!”

“Alright Viswanathaa! What is there to lose? Please do it for the ninth time at the request of this Sanyasi! (Sari viswanatha athanala enna koranjuda porathu? Intha sanyasi solrathukaga ombathavathu thadavaiya nadathi vaiyen), Periyava said laughingly and hurried to his room.

In the next two days, Viswanathan’s family completed the worship and tatangakah darshan at Tiruvanaikkaval as advised by Paramacharya and reached Tirupathi.

On that day, a number of bhaktas had remitted money to perform Srinivasa Thirukalyanam. There was a large crowd in the marriage hall. Viswanathan’s family was sitting in a corner in the centre portion of the hall. The Vaikanasa bhattacharyas were conducting the celestial wedding of Lord Srinivasa chanting vaivahika mantras in a grand manner. Their intonations reached a peak and vibrated throughout the hall.

Viswanathan grieved within his heart thus: ‘Appa Srinivasa! Is this your dharma and nyaya? You get your wedding performed every day in such grand manner! What sin did my daughter Aparna commit? Why do you not get her married to a suitable varan?’ He started uttering a sob. His wife and daughter began to sob and weep, suffocating in their grief.

A family was sitting near Viswanathan. The family head appeared to be fifty or fifty five years old. He rubbed Viswanathan’s back comfortingly. “Sir, my name is Vaidyanathan from Madras. I have been watching you for a long time. On this occasion of witnessing the Thirukalyanam with joy and happiness, it is not proper for you three people to sob and weep,” he said tactfully.

Viswanathan was moved. Briefly he poured forth his worries to the gentleman who comforted him. Vaidyanathan turned and looked at Aparna. His mind told him that the girl was dignified and beautiful.

Vaidyanathan asked him: “Your gotra?”

“Vathula gotra”, said Viswanathan.

“We are Srivatsa. Alright, your daughter’s age?”

“She is now twenty-five; why do you ask?”

Vaidyanathan said, “Let this Thirukalyanam be over. Then I shall take you and talk to you in detail.”

Srinivasa Kalyanam came to a completion and everyone was given prasadam. Vaidyanathan took Viswanathan’s family to the quarters where he was staying for the occasion.

There he told Viswanathan, “I have only one son. He is twenty six now. His name is Srinivasan. We belong to Melattur on the Thanjavur side. I am now working in the Defence Accounts in Madras. My son is employed in America in the Ford Motors company with a good salary. He is coming tomorrow to Madras on leave. I have been searching for a suitable alliance for him for the last three years, but nothing has been settled. We are all devotees of Kanchi Kamakoti Matham. Three months back we had darshan of Periyava and prayed to him with the grievance of our son’s marriage being delayed. He said ‘Pray to Tirumalai Srinivasa and perform a Thirukalyana Utsavam, your son will get married immediately.’ The praptam has come only today. If Periyava’s anugraham is there, even you daughter can become our daughter-in-law!”

They exchanged the horoscopes and showed them to a famous josiyar (astrologer) in Tirumalai. What a surprise! The astrologer who examined the horoscopes said that they matched on all the ten aspects perfectly! Both the families were very happy. They returned to Chennai the same night.

Srinivasan arrived from America the next day. He found Aparna suitable for him. Aparna also found him suitable for her.

Within fifteen days, Viswanathan fixed an auspicious day and booked the Rajeswari Kalyana Mandapam in Chennai. After the arrangements, both the families went to have darshan of the Kanchi Mahan. Since there was a heavy rush, only around nine in the night could Viswanathan’s and Vaiyanathan’s family approach the Sage.

Periyava looked at them keenly, his two palms shading his eyebrows. Both the families prostrated to him. Vaidyanathan was standing behind Viswanathan. As before, Viswanathan submitted the generous offerings of sugar lumps, dry grapes, cashews and so on and stood before the Sage, his hands folded across his chest.

A divine happiness was seen on Periyava’s face. After looking at Viswanathan for sometime, he said in a loud voice, “Endappa Viswanathaa! Immediately after performing the Thirukalyanam to Srinivasa for the ninth time for this Sanyasi, has not the phala prapti been gained? Besh, besh, your daughter Aparna is indeed lucky!” and let out a rolling laughter.

Both the families were stunned. No one could raise a tongue.

Periyava continued: “Viswanathaa! You grieved and wept very much the other day. It occurred to my mind that your daughter was having the janmantriya vivaha prati bandhaka dosha. Only for the nivritti of the dosha, I asked for Akhilandeswari’s tatangakah darshan and the performance of Srinivasa Thirukalyanam for the ninth time! You understand now?” Following Periyava’s laughter complete silence prevailed there.

Periyava continued: “Who is going to be your sambandhi? What is his native place?”

Vaidyanathan, who was standing behind Viswanathan, came to the front and prostrated to Acharyal. He said, “It is me, Periyava, who is going to be his sambhandi! It’s all your anugraha.”

Periyava placed his finger on his nose. “Who is this? Oh Melattur Vaidyanathan! Enda Vaidyanathaa, three months back you came and told me that no girl’s horoscope was found to be matching for your son working in America. I remember having asked you to perform Thirukalyana Utsavam for Tirumalai Srinivasan and pray to Him.

Alright, when did you perform the Thirukalyana Utsavam?”

Vaidyanathan said, “Both of us performed the Thirukalyanam on the same day Periyava! We finalised the alliance in Tirumalai itself. All your blessings!” His voice turned husky as he spoke.

“Rest in prosperity!” Acharyal blessed them with a filled heart. It was ten in the night. Swamiji said laughingly, “It is getting late, Viswanatha! They said that it is the same rice uppuma and pumpkin sambar in the Matham today. Do have your tiffin here without fail!” He bid them farewell with the compassion of a mother.

Author: Sri Ramani Anna (in Tamil)
Compiled by Jagadguru Sri Maha Periyava – Kanchi Paramacharya/Fb

Categories: Devotee Experiences

Tags: darisana anubavangal