Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – We are now moving onto the next section in Volume 1, Karma Margam. Nowadays, there is a lot of talk that Gnana or Bhakthi alone is enough and anushtanams are not required as they are meaningless, superstitions, mind should be clean, etc. Some say whatever work they do itself is Karma (not Swadharma) and nothing more is needed! We need to see what our ultimate authority, The Great Maha Periyava says about this in Deivathin Kural.

On this topic, I remember an incident from Sri Ganesa Sarma’s Periyava Sapthagam upanyasam. Sri Periyava (in his mid 90’s) was doing daily Snanam near Kanchi Kamakshi Amman temple pushkarani. Upon seeing Sri Periyava physically struggling one devotee came and expressed his concern. He asks why Sri Periyava has to stress himself in this old age by doing all this Snanam, Puja, Anushtanams, etc. Sri Periyava gave a classic reply that completely dumbfounded me and will remain in my heart forever.

1. At noon one should NOT feel hungry. It’s not about fasting or passing the meal but one ‘Should Not’ feel hungry at all.

2. When something hurts us physically we should NOT feel the pain (NOT just ignore/fake as if it did not happen).

3. The last is even more harder, when someone abuses us with bad words our mind should remain still and calm. (not just externally but internally as well)

Sri Periyava tells the devotee that HE has not attained that level yet and tells people to stop doing their Karma’s (prescribed by Vedas) if they think they are over these. Sri Ganesa Sarma goes on to describe incidents from Periyava Divya Charitham on how Sri Periyava is above all these levels.

Key points from this chapters are highlighted below; the humbleness of Sri Periyava will bring tears as seen in the last para.

Our sathsang seva volunteer(s) (some of whom wish to be anonymous) has been putting in a lot of hard yards so Periyava’s messages reach wider audience . Please share these gems as much as much you can using the buttons at the bottom of this post. Ram Ram

வெளியே கர்மம் உள்ளே தியானம்

பலவிதமான கர்மாநுஷ்டானங்களை நான் சொல்கிறேன். இந்தக் கர்மங்கள், பரமேசுவர பூஜை, பரோபகாரம், எல்லாம் பிறருக்காகச் செய்யப்படுவதாகத் தோன்றினாலும் உண்மையில் தங்களுக்கே செய்து கொள்வதுதான். பிறருக்கு உபகாரம் செய்வதால், சேவை செய்வதால், அல்லது ஸ்வாமிக்குப் பூஜை செய்வதால் அவனவனுக்கும் உள்ளுக்குள்ளே ஒரு நிறைவு ஏற்படுகிறது. நாம் செய்கிற சேவையில் மற்றவர்களுக்கு உண்மையான லாபம் இருந்தாலும் இருக்கலாம்; இல்லாமலும் இருக்கலாம். நம் சேவை அவர்களுக்குத் தேவைப்படாமலும் இருக்கலாம். ஆனால் அதைச் செய்யும் போது நமக்கே திருப்தியும், சந்துஷ்டியும், அமைதியும் உண்டாகின்றன. ‘பரோபகாரம்’ என்று சொன்னாலும்கூட, அது பர (பிறருக்கு) உபகாரமாக இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், தனக்கே உபகாரமாக இருக்கிறது.

பிறருக்குச் சேவை செய்வதற்காக நாம் எத்தனையோ கஷ்டங்கள், தியாகங்கள், சரீர சிரமம் எல்லாம் அடைந்தாலும் இதற்கெல்லாம் மேலாக அதிலேயே ஒரு நிறைவை, சந்துஷ்டியை நமக்குள் ஏதோ ஒன்று அநுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

இப்படியேதான் நாம் பூஜை பண்ணுவதால் ஸ்வாமிக்கு எந்த லாபமும் இல்லை. ஆனாலும் பூஜை, பாராயணம், க்ஷேத்திராடனம் என்று பல காரியங்களை பலவித கஷ்டங்களைப் பட்டு நாம் செய்வதிலே, நமக்கே ஒரு நிறைவு உண்டாகிறது.

நம்மிடம் நமக்குள்ள பிரியத்தினால்தான், நமது நிறைவை வேண்டியே சேவை செய்கிறோம்; பூஜை செய்கிறோம்.

பத்தினியிடமும், பிள்ளையிடமும், மற்றவற்றிடமும் நாம் வைக்கிற பிரியத்துக்கெல்லாம் உண்மையில் நம்மிடமே உள்ள பிரியம்தான் காரணம்; நம் உள்ள நிறைவுக்காகத்தான் மற்றவரிடம் பிரியம் காட்டுகிறோம் என்பது யாக்ஞவல்கியரின் உபநிஷத உபதேசம்! பகவானிடம் பிரியம் வைத்து நாம் பூஜை செய்தாலும் சரி, உலகத்திடம் பிரியம் வைத்து சமூக சேவை செய்தாலும் சரி, அதெல்லாம்கூடத் தனக்கு ஒரு நிறைவை உண்டாக்கிக் கொள்வதற்காக, நம்மிடமே நமக்குள்ள பிரியத்தால் செய்வதுதான். இந்த நிறைவை அடைவதற்காக, வெளியிலே எத்தனை கஷ்டம் வந்தாலும், துக்கம் ஏற்பட்டாலும், தியாகங்கள் செய்ய வேண்டியிருந்தாலும் நாம் பொருட்படுத்துவதில்லை.

நேரடியாக நமக்கே நல்லது செய்துகொள்ள வேண்டும் என்று பணத்தையும், இந்திரிய சுகங்களையும் தேடிப்போனால், இந்த உள் நிறைவு உண்டாக மாட்டேன் என்கிறது. மாறாக சுய காரியங்கள் நிம்மதியின்மையிலும் துக்கத்திலுமே கொண்டு விடுகின்றன. கண்ணாடியில் நமது முகத்தைப் பார்க்கிறோம். அதன் நெற்றியில் பொட்டில்லை என்று தெரிகிறது. உடனே கண்ணாடிக்கு சாந்து இட்டால் என்ன ஆகும்? கண்ணாடி கறுப்பாகும். பிம்பத்துக்குப் பொட்டு வைப்பது என்றால் பிம்பத்தின் மூலமான மனிதனுக்குத்தான் பொட்டு வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். ‘எனக்கு’ என்று நினைத்துச் செய்யும் காரியங்கள் உண்மையில் நம் மனசுக்குக் கரிப்பொட்டு வைப்பதாகவே—நமக்கு நாமே கரியைப் பூசிக்கொள்வதாகவே—முடிகிறது. மனசு என்கிற மாயக் கண்ணாடியில் பிரதிபலிக்கிற பரமாத்ம பிம்பத்தையே ‘நான்’ என்று நினைக்கிறோம். அந்தப் பிம்பத்துக்கு அழகு செய்வது என்றால் உண்மையில் பரமாத்மாவுக்கு அழகு செய்ய வேண்டும். பரமாத்ம ஸ்வரூபமான லோகத்துக்கெல்லாம் செய்கிற சேவை இதனால்தான் நிறைவைத் தருகிறது. இதே மாதிரி தான் அந்தப் பரமாத்மாவையே பூஜிப்பதும். தனக்கு என்று வைத்துக்கொள்கிற கரிப்பொட்டு, இப்போதுதான் அலங்காரத் திலகமாகிறது. அம்பாளுக்குச் செய்கிற அலங்காரம்தான் நமக்கு அழகு. நமக்கே செய்துகொள்கிற அலங்காரம் அகங்காரத்துக்குத்தான் வழி காட்டும். இதை மற்றவர்களும் ரஸிப்பதில்லை. அம்பாளை அலங்கரித்தால் அதைப் பார்த்து எல்லோரும் சந்தோஷிக்கிறார்கள். பிரமாதமாகச் சலவை செய்த துப்பட்டாவை நாமே போட்டுக் கொண்டு பெருமைப் படுகிறோம். மற்றவர்கள் அதைப் பார்த்து சந்தோஷமா படுகிறார்கள்? ‘இஸ்திரி எப்படி ஏறியிருக்கிறது, பார்த்தாயா?’ என்று அவர்கள் கேலியாகத்தான் கேட்டுக்கொள்வார்கள்.

நீங்கள் எல்லாரும் எனக்குப் புஷ்ப ஹாரங்களை ஏராளமாகக் கொண்டுவந்து கொடுக்கிறீர்கள். உங்களைவிட நான் பெரியவன் என்று நினைத்துக் கொண்டு, பக்தியால் இப்படிச் செய்கிறீர்கள். நீங்களே இந்த மாலைகளைப் போட்டுக் கொள்ளாமல் இங்கே கொண்டுவந்து கொடுத்தால்தான் அலங்காரமாகிறது என்று நினைத்துச் செய்கிறீர்கள். இம்மாதிரி சந்தர்ப்பத்தில் நானும், ‘நாம் ரொம்பப் பெரியவர்தான்’ என்று நினைத்துக் கொண்டு, இந்த மாலைகளால் என்னை அலங்கரித்துக்கொண்டால் அது அகங்காரம்தான். ஆனால், நீங்களோ எனக்குச் செய்தால் விசேஷம் என்று பக்தியோடு கொண்டு வந்து கொடுக்கிறீர்கள். இவற்றை நான் திரஸ்கரிக்கலாமா? அதனால்தான் நீங்கள் என்னை அலங்கரித்துப் பார்க்க ஆசைப்படுகிற மாதிரி, நானும் இந்த மாலைகளை அம்பாளுக்கு ஸமர்ப்பணம் பண்ணி அலங்காரம் பண்ணுகிறேன்*.

நமக்கு நல்லது செய்வதாக நினைத்துப் பணமும், புகழும் இந்திரிய சுகங்களும் தேடிப்போவது மனசில் கரியை ஏற்றுகிற காரியம்தான். பரமாத்ம ஸ்வரூபமான உலகுக்குச் செய்கிற நல்லதேதான். உண்மையில் நமக்கும் நல்லது; ஆத்ம க்ஷேமம் அதுவே. இதை நம்முடைய உள் மனமே அறிந்திருக்கிறது. அதனால்தான் தனக்கென்று செய்துகொள்கிற சௌகரியங்களில்  கூட ஏற்படாத நிறைவு, பிறருக்காக அசௌகரியப்படும்போது ஏற்படுகிறது.

உலகம் பரமாத்ம ஸ்வரூபம் என்றால் நாமும் அதே பரமாத்ம ஸ்வரூபம்தான். மனசு என்கிற கண்ணாடியை எடுத்துவிட்டு, அந்த பரமாத்ம ஸ்வரூபமே நாம் என்பதை அநுபவித்துப் பார்க்க வேண்டும். இதுதான் தியானம் என்பது. நாம் செய்கிற இத்தனை காரியங்களும் கடைசியில் ஒரு காரியமுமில்லாத அந்த ஆத்ம தியானத்தில்தான் நம்மைச் சேர்க்க வேண்டும். நான் எத்தனை எத்தனையோ அநுஷ்டானங்களைச் சொல்கிறேனே, அவற்றின் முடிவு இதுவே.

காரியங்களில் நமக்குப் பலவிதமான சந்தோஷங்கள் உண்டானாலும் காரியமில்லாத தூக்கத்திலிருக்கிற பெரிய சாந்தி இவற்றில் இல்லை. ஒரு நாள் தூங்காவிட்டால் எவ்வளவு கஷ்டப்படுகிறோம்? தூக்கத்தில் அப்படிப்பட்ட சௌக்கியம் இருக்கிறது! இதிலிருந்தே காரியம் இல்லாமலிருப்பதுதான் பரம சௌக்கியம் என்று தெரிகிறது. அப்படிக் காரியமே இல்லாமல் தன் உண்மை நிலையான பரமாத்ம ஸ்வரூபத்தில் அமிழ்ந்திருப்பதுதான் தியானம்.

தூக்கத்திலே ‘நாம் சௌக்கியமாயிருக்கிறோம்’ என்றும் தெரியவில்லை. தூக்கம் கலைந்த பின்தான் தூக்கத்திலே சுகமாயிருந்திருப்பதாகத் தெரிகிறது. இப்படியின்றி, பேரானந்தமாக இருக்கிறோம் என்ற பிரக்ஞையுடன் சாந்தமாக இருப்பதுதான் தியான யோகத்தின் முடிவான சமாதிநிலை. உள்ளுக்குள்ளே அப்படிக் காரியமே இல்லாமல் இருக்கப் பழக்கிக் கொண்டு விட்டால், பிறகு வெளியில் எத்தனை காரியம் செய்தாலும் கூட ஆத்மசாந்த அநுபவம் குலையாது.

தக்ஷிணாமூர்த்தியின் சாந்தம், பூரண பிரக்ஞை கொண்ட ஆனந்த நிலை. அது தூங்கும்போது மனம் அடங்குவது போன்றதல்ல. தூக்கத்தில் மனத்தை நாம் ஸ்வாதீனமாக அடக்கவில்லை. அதுவே களைத்துப்போய் அடங்குகிறது. அப்படிப்பட்ட அடக்கத்தை நாம் ஸ்வாதீனப்படுத்திக் கொண்டு காக்க முடியாது. தூங்கும்போது நம் ஸ்வாதீனத்தில் இல்லாமலே அடங்குபவை எல்லாம் கனவிலும் மறுபடியும் நாம் விழிக்கும் பொழுதும், நம் ஸ்வாதீனமில்லாமலே திருப்பி வந்துவிடுகின்றன.

சாவு என்பது ஒருவகைத் தூக்கம்தான். அப்போதும் மனசு அடங்குகிறது. ஆனால், மறு பிறவியில் தேகம் வந்தவுடன் இந்த மனசும் மீண்டும் அதற்குள்ளிருந்து வேலை செய்ய ஆரம்பித்து விடுகிறது. எனவே, ஸ்வாதீனமாக மனஸை அடக்கினாலே அதை அடக்கிய நிலையில் நாம் சாசுவதமாக வைத்திருக்க முடியும். தக்ஷிணாமூர்த்தி காரியம் இல்லாமல் இருந்தாலும், முழு பிரக்ஞையுடன் அப்படி இருக்கிறார். உள்ளுக்குள் காரியம் இல்லாததாலேயே வெளியிலே அவரால் எத்தனையோ காரியம் செய்ய முடிகிறது. வெறுமே உட்கார்ந்திருக்கும் தக்ஷிணாமூர்த்திதான் ஆனந்தத் தாண்டவக் கூத்தும் ஆடுகிறார். திரிபுர தகனம் செய்கிறார். பிக்ஷாடனம் பண்ணுகிறார். பக்தர்களுக்கு வரம் கொடுத்துவிட்டு ஊர் ஊராகத் திண்டாடுகிறார். உள்ளே அடக்கமாக இருக்கிறார்; வெளியிலே கூத்தடிக்கிறார். நமக்கும் உள்ளே அடக்கம் வந்துவிட்டால் வெளியிலே எத்தனை காரியமும் செய்யலாம்.

தக்ஷிணாமூர்த்திக்கு நேர் எதிராக நாம் இருக்கிறோம். நம்மை எல்லோரும் பற்றே இல்லாமல் சாந்தியுடன் இருப்பதாக நினைக்க வேண்டும் என்று வெளியிலே வேஷம் போடுகிறோம். உள்ளுக்குள்ளே ஒயாமல் சஞ்சலித்து ஆட்டம் போட்டுக் கொண்டேயிருக்கிறோம்.

முதலில் வெளி அடக்கம் உண்டானால்தான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உள்ளடக்கம் சித்திக்கும். இதனால்தான், ‘இந்திரிய வியாபாரங்களைக் குறைத்துக் கொள். கூட்டத்தில் சேராதே! ‘உலகுக்கு நல்ல செய்வது’ என்பது உள்பட சகல காரியங்களையும் விலக்கப் பிரயாசைப்படு; பணத்தைப் பக்கத்தில் சேர்க்காதே; காட்டுக்குப் போ’ என்றெல்லாம் சொன்னார்கள். இப்படி இதை விடு, அதைவிடு என்று நமக்கு இஷ்டமானதை எல்லாம் துறக்கச் சொன்னால் நாம் கேட்போமா? மாட்டோம். சித்தம் சுத்தமானால்தான் இதைச் செய்யப் பக்குவம் வரும்.

இதனால்தான் முதலில் சித்தம் சுத்தமாவதற்காக ‘இதை விடு, அதைவிடு’ என்று சொல்வதைவிட முக்கியமாக ‘இதைச் செய், அதைச் செய்’ என்று பலவிதமான கர்மாக்களை விதித்திருக்கிறது. ஒரு காரியத்தில் ஈடுபடுவதே நமக்கு இயல்பாக, சுபாவமாகக் கைவருகிறது. எனவே இந்த மாதிரி, நமக்குச் சொந்த விருப்பு வெறுப்பு இல்லாமல் சாஸ்திரம் சொல்கிற காரியங்களை ஆரம்பிக்கிறோம். இதிலும் ஆரம்பத்தில் விருப்பு வெறுப்பு தலைத்தூக்கத்தான் செய்யும். இருந்தாலும் எடுத்த எடுப்பில் சிந்தையை அடக்கித் தியானம் செய்வதைவிட, ஏதோ கொஞ்சத்தில் கொஞ்சமாவது விருப்பு வெறுப்புகளை, சௌகரி்ய அசௌகரியங்களைப் பாராமல் கர்மாக்களை அநுஷ்டானம் செய்ய முடிகிறது. இப்படி ஒரு பிரயத்தனத்தை ஆரம்பித்துவிட்டால், அப்புறம் பகவத் கிருபையால் விருப்பு வெறுப்புகள், சௌகரிய அசௌகரிய எண்ணங்கள் மேலும் மேலும் குறைந்து ஸத்கர்மாக்களை ஒழுங்காக செய்ய முடிகிறது. ஆசையும் துவேஷமும் குறைவதால் சித்தம் சுத்தமாகிறது. இப்படிச் சுத்தமான பிறகுதான் அது ஒருமுகப்பட்டு தியானத்தில் அமிழ முடியும். இந்த நிலையில்தான் எல்லாக் காரியங்களையும் விட்டுவிட்டு, காட்டுக்குபோய் மூக்கைப் பிடித்துக் கொள்ள முடியும். இதன் முடிவில் நல்ல தியானம் சித்தித்து விட்டால் அப்புறம் எல்லாமே பரமாத்ம ஸ்வரூபம் என்றாகிவிடும். இந்த நிலையில் எதைவிட்டும் ஓடிப்போய் காட்டில் உட்காரப் வேண்டியதில்லை. நிஷ்டை என்று தனியாக ஒன்றைச் சொல்லி மூக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு உட்கார வேண்டியதும் இல்லை. காடு, நாடு, ஏகாந்தம், கூட்டம் எல்லாம் பரமாத்மாதான். நம் ஆத்ம சாந்தியை எதுவுமே குலைக்காது என்றாகிவிடும். தக்ஷிணாமூர்த்தி போல உள்ள மாறாத சாந்தத்தோடு, வெளியே எத்தனை கொட்டமும் அடிக்கலாம்.

கீதையில் பகவான் அர்ஜுனனிடம் ஸ்வதர்மத்தைப் பண்ணு, அதாவது, யுத்த காரியம் பண்ணு என்றார். அவரே எந்தக் காரியத்தையும் பண்ணாத தியான யோகத்தையும் சொன்னார். தியானத்தின் எல்லை நிலத்தில் பிரம்ம நிஷ்டையில் சதாகாலமும் இருந்த ஜனகர் முதலானவர்கள் லோக க்ஷேமத்துக்காக எப்போது பார்த்தாலும் காரியம் செய்ததாகவும், தானும்கூட அப்படியே செய்வதாகவும் சொன்னார். இதென்ன, ஒன்றுக்கொன்று முரணா என்றால், இல்லவே இல்லை. ஒன்றிலிருந்து இன்னொன்று என்று இவை வருகின்றன. நேராக மனஸை அடக்கி ஆத்மாவை அநுஸந்தானம் செய்யமுடியாத ஆரம்ப நிலையில் கர்மாநுஷ்டானம்; அதனால் சித்த சுத்தி வந்தபின் கர்மம் தொலைந்த தியானம், யோகம், இத்யாதி; இதில் ஸித்தியானபின் எதுவுமே தன்னை பாதிக்காது என்ற நிலையில் லோக க்ஷேமத்திற்காக கர்மா — உள்ளே அடக்கி வெளியே கூத்தடிக்கிற நிலை.

‘முடிவிலே லோகமெல்லாம் மாயை, இருக்கிற ஒரே வஸ்து பிரம்மம்தான். நாம் அதற்கு இரண்டாவதாக இல்லாமல் அத்வைதமாக அதோடு ஒன்றிப்போய், ஒரு காரியமும், எண்ணமும் இல்லாமல் பிரம்மமாகவே இருக்க வேண்டும்’ என்பதுதான் ஸ்ரீபகவத்பாதரின் சித்தாந்தம். அவர் பெயரை வைத்துக்கொண்டிருக்கிற நானோ எப்போது பார்த்தாலும் பல தினுசான காரியங்கள் — வேத கர்மங்கள், பூஜை, ஜபம், பரோபகாரம் இதுகளையே — சொல்லி வருகிறேனே என்றால், நாம் இருக்கிற ஸ்திதியில் இங்கேயிருந்துதான் ஆரம்பிக்க வேண்டியிருக்கிறது. இப்படி ஆரம்பித்தால் இதுவே படிப்படியாக அத்வைத மோக்ஷத்தில் கொண்டுவிடும். ஸ்ரீகிருஷ்ண பரமாத்மாவும், சாக்ஷாத் நம் பகவத்பாத ஆசாரியாளும் வகுத்துத் தந்த கிரமமும் இதுதான். முதலில் கர்மா, அப்புறம் உபாஸனை (பக்தி) , முடிவில் ஞானம்.

இப்படி கிரமப்படி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நம்பிக்கையோடு பக்தியோடு முன்னேறினால், அதற்குரிய பக்குவம் வருகிறபோது ஆத்ம தியானத்தில் ஈடுபட்டு உள்ளடக்கம் சித்திக்கும். அதன்பின் லோக சங்கிரஹம் (உலகுக்கு நன்மை செய்வது) என்பதற்காக எத்தனை வெளிக் காரியத்திலும் ஈடுபடலாம்.

பராசக்தியாகிய சாந்தியை உள்ளத்தில் வைத்துக் கொண்டு, உள்ளே நிறைந்திருக்கும் சாந்தத்தை வெளியிலும் தன்னுடைய மோன ஸ்வரூபத்தில் காட்டிக்கொண்டு விளங்கும் தக்ஷிணாமூர்த்தியை, நாம் தினந்தோறும் சிறிது ஸ்மரிப்பதே ஆத்ம தியானத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும் பெரிய உபாயம்.

கர்மாவை எல்லாம் விட்டுவிட்டு தியானம் செய்கிறது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். கர்மாவும்கூட தியானமாக இருக்கிற உச்ச நிலையும் ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். இவை பிற்பாடு நமக்கு வரவேண்டிய நிலைகள். ஆனால் இப்போது, நாம் உடனடியாக கர்மா செய்கிறபோதுகூட இந்த ஆரம்ப திசையிலேயே பிரதி தினமும் கொஞ்ச காலம் காரியமில்லாமல், விச்ராந்தியாக, சாந்தமாக இருப்பதற்காகச் சிறிது தியானம் செய்யப் பழகவேண்டும்.

கர்மா, பக்தி (உபாஸனை) , தியானம் (ஞானம்) எல்லாம் முதலில் சேர்ந்து சேர்ந்து வரட்டும். இதெல்லாமே ஒன்றுக்கொன்று விரோதமில்லை. ஒன்றையொன்று இட்டு நிரப்புவது (complementary) தான். கடைசியில் ஒன்றொன்றாக மற்றதெல்லாம் உதிர்ந்து தியான சமாதியில் மட்டும் நிற்கும். அந்த சமாதியின் நினைப்பாவது நமக்கு இப்போது, ஆரம்ப கட்டத்தில் இருக்கவேண்டும். அதுதானே நம் லக்ஷியம்? அதனால் அன்றன்றும் சில க்ஷணமாவது சாந்தமாக, வேலைகளையெல்லாம் விட்டு தியானம் அப்பியசிக்க வேண்டும். ஆனால், இதற்காக, “கர்மாநுஷ்டானமாவது? அதிலென்ன ஸார் இருக்கிறது? வெறும் ஸுபர்ஸ்டிஷன் என்று சொல்லாமல் — ‘ரிச்சுவல் (சடங்கு) எல்லாம் மீனிங்லெஸ் (அர்த்தமில்லாதது)” என்று சொல்லாமல், நிறைய அநுஷ்டானங்களைச் செய்து கொண்டேயிருப்போம். இதனால் நம் சித்தமலம் போகப் போகத்தான் உள்ளேயிருக்கிற ஸ்வயஞ்சோதி அநுபவத்தில் தெரிய ஆரம்பிக்கும்.

* அடக்கத்தின் பெட்டகமாக இப்படி ஸ்ரீ பெரியவர்கள் கூறும்போதே ஓர் உன்னத உண்மையை வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு அர்ப்பணம் செய்யப்படும் ஹாரங்களை அவர்கள் தமது கழுத்தில் அணியாமல் சிரத்திலேயே குவித்துக் கொள்வதை உலகறியும். இங்கு மாலைகளை அம்பாளுக்குச் சமர்ப்பிப்பதாகக் கூறுகிறார்கள். குருவின் பாதுகை ஜீவனின் சிரத்தில் உள்ளது; ஸாக்ஷாத் பராசக்தியே குரு ஸ்வரூபமாக வருகிறவள் என்பதை இதன் மூலம் அவர் நமக்குச் சொல்லாமல் சொல்கிறார்.

Duty Externally, Meditate Internally

I have (in many discourses), told you to perform many ‘Karma Anushtanas’ (daily rituals /duties). These rituals, puja to Bhagawan, service to society, etc. appear to be done for the sake of others. But in reality, it is done for one’s own sake. There is a sense of fulfillment in us when we help and serve others or do Puja to Bhagawan. The services we render may or may not be of use to others. They may not even need our services. But when we do it, we experience satisfaction, fulfillment and peace. Though we term it ‘Paropakaram’ (help to others), whether it is of help to ‘para’ (others) or not, it is surely of help to the self.

While serving others we may face difficulties, make sacrifices or experience physical discomfort. But something within us experiences a sense of fulfillment.

Similarly, our performance of Puja does not benefit Bhagawan in any way. Still, performance of Puja, chanting (of mantras and shlokas), going on pilgrimage etc. brings about a sense of fulfillment in spite of the difficulties we face while doing them.

It is our affection for our own self that makes us do service to others or perform Puja to Bhagawan.

Even the affection shown towards one’s spouse, children, or others (friends and relatives) is because of the affection we have for ourselves. Sage Yagnavalkya’s upadesam in the upanishad also mentions that we show affection towards others only for our own satisfaction! Affection shown to Bhagawan in the form of doing puja or affection shown to the world in the form of social service is because of the affection we have for ourselves and for our own satisfaction. To attain this internal fulfillment, we do not mind going through difficulties, sadness, or sacrifices externally.

If we go after money or sensual pleasures, assuming that these will make us happy, we lose out on internal satisfaction. Self-Centered acts result in sadness and loss of peace of mind. Let us say we look at our face in the mirror and realize there is no tilak (bindi) on the forehead. What would happen if we applied tilak to the mirror? The mirror will become black! If we want to apply tilak to the image, we should apply it to the person who is the source of the image. Tasks which we carry out in the interest of the ‘Self’ is like placing a mark of coal dust on our mind – it is like blackening our own self with coal dust. The ‘magical mirror’ called mind reflects Bhagawan, but we think this reflection is the ‘I’. If we wish to decorate the reflected image, we should decorate Bhagawan. The world itself is the reflection of Bhagawan. Therefore, service to the world gives fulfillment to the mind. So is the case when we perform puja to Bhagawan. By doing puja, the mark on the forehead made with coal dust becomes a decorated one. The decorations done to Ambal (Parasakthi) adds to our beauty. Decorating the self leads to increase of one’s sense of ego. It is not appreciated by others too. When Ambal is decorated, it pleases one and all. Say we wear a well ironed upper cloth and feel very happy about it. Are others happy looking at it? “Just look how much it has been ironed!” is their sarcastic comment.

You all bring me lots of flowers and garlands. You consider me superior to you and do these out of your bhakti towards me. You think it would be good to give these garlands here rather than wear it yourself. Now, if I too were to consider myself ‘superior’ and decorate myself with these garlands, this would be just my ego. Since you bring them mainly for me, with bhakti, is it correct on my part to reject them? Just as you wish to see me decorated with these garlands, I offer them to Ambal and decorate her.*

Going in search of money, fame, and sensual pleasures is like tarnishing one’s mind with coal dust. Doing good to the world, which is a form of Bhagawan, is good for us too. That alone ensures goodness to the inner self. Our mind knows this well. That’s why ‘comforts’ for the self is much less fulfilling than the discomforts we experience while serving others.

If the whole world is a form of Bhagawan, then we too are a form of the same Bhagawan. We should remove the mirror called mind and experience Bhagawan’s form ourselves. This is meditation. All the tasks that we carry out should finally lead us to the taskless state of self meditation. I have been telling you of many many rituals. The end stage of (performance of) all these rituals is this (state of meditation).

Performance of duties gives us joy. But the state of sleep where we do nothing gives great peace. We struggle if sleep evades us even for a day. Sleep gives us tremendous joy. By this we understand that the state of ‘no work’ is the most joyful. The state of being immersed in God’s form without doing anything is ‘Meditation’.

While we are asleep, we are not aware that we are happy (in that state). After we wake up  we realize it. On the contrary, ‘being aware’ of the fact that we are happy and peaceful is the final state of ‘Samadhi’ in meditation. If we can train our mind to remain steady, we can be peaceful and happy internally even if we are very active externally.

The peace in Lord Dakshinamurthy is due to the ‘fully aware’ joyful state. This state is not similar to our state of sleep where our mind is calm. We have no control over our mind when we sleep. It just gets tired and remains subdued. We have no control in subjugating it. All the emotions that get controlled while we are asleep get active in our dreams as also when we are awake. This happens without our effort.

Death too is similar to sleep. The mind remains subdued even then. But in the next birth, it acquires a body and again starts wandering. If we are able to voluntarily keep our mind subdued, then we can ensure that it remains in a calm state permanently. Lord Dakshinamurthy is calm but in a ‘fully aware’ state. Since He does not have work internally, He is able to carry out maximum work externally. He who sits calmly (as Lord Dakshinamurthy) is also the one to perform the ‘Ananda Tandavam’ (as Lord Nataraja), burn the three lokas (as Tripurantaka), seek biksha (as Bikshandavar), give boon to devotees and roam across places. Within, He is absolutely calm; externally He is ever active. If we too can bring about calmness within us, we will be able to carry out many tasks externally.

(As of now) We are just opposite to Lord Dakshinamurthy. We want others to think that we are very calm inside and also beyond attachments. So we put on an act! Within us, our mind is always wandering and disturbed.

If external activities can be subdued, the mind’s wanderings will also be subdued. To achieve subjugation of the mind, our elders laid down the following rules: “Reduce sensory pursuits; Do not remain in (bad) company; Do good to the world; Keep away from attachments; Do not be attracted to money; Spend time in the forest” etc. If we are attached to something and are asked to leave it, will we do it? It is possible, provided the mind is cleansed.

Therefore, instead of asking us to leave things, there are certain duties ordained (in the Sastras) which will cleanse the mind. Doing various activities in a routine manner is human nature. Hence, we tend to begin doing the tasks laid down by the Sastras without giving much importance to our likes and dislikes. In the beginning, our likes and dislikes may try to dominate. Somehow we are able to overcome these and continue with the performance of the tasks. Gradually, by Bhagawan’s grace, we are able to set aside our dislikes and discomforts and carry on with the assigned tasks. Over time, desire and hatred become less predominant and the mind becomes clearer. Only a clear mind can focus on meditation. In this state one can think of discarding one’s duty, go to the forest and practice (meditation and) control of breath. If complete focus in meditation is achieved, everything around will be viewed as Bhagawan’s form. Then, one need not go to the forest or concentrate separately on meditation and control of breath. A forest, a city, solitude or a crowd, all become God’s form. Our mental peace will not be disrupted by anything. Like Lord Dakshinamurthy we can remain absolutely calm internally and fully active externally.

In the Gita Lord Krishna advises Arjuna to perform his duty- to fight the war. He also explains the Dhyana Yoga (the Yoga of Meditation). He states that men like King Janaka remained forever in a meditative state but continued to perform their duties for the welfare of mankind. Krishna says that He too does the same. These appear to be contradictory, but are not. One evolves from the other. In the beginning the mind cannot be controlled. Hence, the duties laid down (Karma Anushtanas) have to be performed. This leads to purity of mind, after which duties can be stopped and Dhyana and Yoga pursued. When perfection is attained in this, all duties towards welfare of the world is carried out without the individual being affected (by the results). This is the state when there is calmness inside and activities outside.

Adi Sankara’s philosophy is this: “The world is an illusion. Bhagawan is the only reality. We are not different from Bhagawan. We should become one with him (Adwaita) and should remain one with him without the interference of any thoughts or activities”. I have kept his  name and constantly advocate performance of Veda Karma, Puja, Japa, Social Service, etc. I am saying this because of our current status quo we have to start only from here. Gradually this (the performance of Anushtanas) will lead us towards Bhagawan and help us become one with him – attain ‘Adwaita Moksha’. This is the path shown by Lord Krishna and our Acharya Sri Adi Sankara – Karma first, followed by Upasana (Bhakti), culminating in Gnana.

If we gradually progress with faith and bhakti on this path, when we attain the maturity, the mind will get subdued by meditation. Thereafter one can involve in any number of external activities, all for the welfare of the world.

Everyday we should pray to Lord Dakshinamurthy, who, with Parashakti in his heart ( in the form of peace), expresses tranquility externally through his silence. This will set us on the path of meditation.

On one hand, we leave our duties and meditate. On the other hand, our duties become meditation. Let us set these two aside for a while since they will be attained by us at a later stage. For now, along with our duties, we should start practicing meditation at least for a short while every day. This will help us keep the mind calm.

In the beginning, let us practice Karma, Bhakti, and Dhyana together. These are not contradictory to each other. They are in fact, complimentary. At the end, only the state of meditative dhyana will remain. All other aspects will disappear. Since Dhyana Samadhi is our final destination, we should always have a thought for it. One should therefore practice meditation everyday, at least for a short while, leaving aside all other tasks. Let us not say “What are these Karmanushtanas? What is there in it? It is just superstition. A meaningless ritual.” Let us regularly do the anushtanas. Gradually our mind will be cleared of all impurities and the light within will be experienced.

* While saying this, Sri Maha Periyava, who is very modest, has revealed a great truth. The world is aware that Sri Periyava piles up all garlands offered to Him on His head. He does not wear them on the neck. Here he says that He offers these garlands to Devi (Kamakshi). The feet of the Guru rests on the head of the disciple. Here He subtly reveals that Goddess Parashakti comes in the form of Guru (Her feet resting on Sri Maha Periyava’s head).

Categories: Deivathin Kural

Tags: deivathin kural, Gems