Jaya Jaya Shankara Hara Hara Shankara – It’s a privilege to read Shri Ramani Anna’s book called “Maha Periyavar” that has 15 nice incidents. I have all those incidents available and will publish frequently. We may have read some of them before but it is a always a pleasure to read them over and over again. Enjoy the one below! Thanks to Smt. Rashmi Shekar for sharing the translation. Ram Ram.

ஜெய ஜெய சங்கர ஹர ஹர சங்கர !    மஹா பெரியவர் – எஸ். ரமணி அண்ணா
“மஹா பெரியவரின் மந்திர கடிகாரம் !”

ஒரு முறை பரிவாரங்களுடன் திருநெல்வேலி செல்லும் வழியில் புதுக்கோட்டையில் முகாமிட்டுருந்தார் காஞ்சி ஆச்சார்யாள். மெயின் ரோட்டில் இருந்த ஒரு பெரிய சத்திரத்தில் தங்கி இருந்தார். அங்கு வந்து சேர்ந்த அன்று இரவு, ஸ்ரீ சந்திரமௌலீச்வர பூஜையை முடித்து விட்டு அமர்ந்திருந்தார் ஸ்வாமிகள்.

தனக்குப் பணிவிடை பண்ணும் நாகராஜன் என்ற இளைஞனை அருகில் அழைத்து, “அப்பா நாகு…நாளைக்கு விடியகாலம்பற மூணரை மணிக்கெல்லாம் நான் எழுந்து ஸ்நானம் பண்ணி ஆகணும். நீ ஞாபகம் வெச்சுக்கோ” என்று கட்டளை இட்டார் ஆச்சார்யாள்.

உடனே அந்த இளைஞன் நாகு மிக அடக்கத்துடன், “உத்தரவு பெரியவா. நீங்க ஆக்ஞாபித்தபடியே  சரியா மூணரைக்கு, ‘ஹர ஹர சங்கர…ஜெய ஜெய சங்கர’ னு நாமாவளி கோஷம் பண்ணறேன் பெரியவா” என பவ்யத்துடன் தெரிவித்துக் கொண்டான்.

பெரியவா புரிந்து கொண்டு, லேசாகப் புன்னகைத்தபடியே, “மூணரை மணிக்கு ஒங்களை எழுப்பி விட்டுடறேன்னு சொன்னா அவ்வளவா நன்னா இருக்காதுங்கறதாலே, “ஹர ஹர சங்கர ஜெய ஜெய சங்கர’ னு சொல்லி எழுப்பறேங்கறியாக்கும்” என்று நாகுவைப் பார்த்து பளிச்சென்று கேட்டார். நாகு அசட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தான். என்ன பதில் சொல்வது என்று அவனுக்குப் புரியவில்லை.

“சரி..சரி. அப்டியே பண்ணு !” என்று கூறி விட்டு, உள்ளே சென்று விட்டார் ஆச்சார்யாள். இரவு மணி பதினொன்று. சத்திரம் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்தது. பெரியவாளும் சயனத்துக்குச் சென்று விட்டார். நாகுவுக்குத் தூக்கமே வரவில்லை. கவலை அவனைத் தொற்றிக் கொண்டது. அந்தச் சத்திரத்தில் சுவர்க் கடிகாரமோ, அலாரம் டைம்பீசோ இருக்கவில்லை. மடத்திலும் இல்லை. நாகுவிடம் இருப்பதோ அவனுடைய மாமா, ‘பூணூல்’ கல்யாணத்தில் பரிசளித்த ரொம்பப் பழைய வாட்ச் ஒன்று தான். பெரியவாள் உடனேயே எப்போதும் இருக்க வேண்டி உள்ளதால், அதையும் கையில் கட்டிக் கொள்வதில்லை. அது நாகுவின் பழைய டிரங்க் பெட்டிக்குள்ளேயே அடைக்கலமாகி இருக்கும். ஒவ்வொரு நாளும் நாகு அதற்கு ‘கீ’  கொடுக்க எடுத்துப் பார்ப்பதோடு சரி…அப்புறம் தொடுவதில்லை.

‘தானும் படுத்துத் தூங்கி விட்டால் விடியக் காலம் மூணரைக்குப் பெரியவாளை எப்படி எழுப்ப முடியும் ?’ என்ற விசாரம் நாகுவைத் தொற்றிக் கொண்டது. இறுதியாக ஒரு முடிவுக்கு வந்தவன், நேராகப் ஸ்டார் ரூமுக்குப் போனான். டிரங்க் பெட்டியைத் திறந்து கைக்கடிகாரத்தை எடுத்துக் கொண்டான். நேராக ஸ்வாமிகள் சயனித்திருக்கும் அறைக்கு வெளியே சந்தடி இன்றி வந்து அமர்ந்தான். சத்தம் துளிக் கூட வெளியில் கேட்காமல் விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமத்தைப்   பாராயணம் பண்ண ஆரம்பித்து விட்டான். திரும்பத் திரும்பப் பாராயணம் செய்து கொண்டிருந்தான். தனது கடிகாரத்தைப் பார்த்தான். மணி சரியாக 3.30 . நாகு எழுந்தான். கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டான். கைகளைக் கட்டிக் கொண்டு, ஸ்வாமிகள் சயனிக்கும் அறையைப் பார்த்தபடியே, சன்னமான குரலில், ‘ஹர ஹர சங்கர…ஜெய ஜெய சங்கர..’ என நாமாவளி கோஷம் எழுப்பினான். சற்று நேரத்திலேயே அறைக் கதவு திறந்தது. சாட்சாத் ஸ்ரீ பரமேஸ்வரனே நடந்து வருவது போல சிரித்தபடியே மந்தகாசத்துடன் வெளிப்பட்டு, ‘சுப்ரபாத’ தரிசனம் அளித்தார் ஆச்சார்யாள். அந்த தரிசன பாக்கியம் அன்று நாகுவுக்கு மட்டுமே கிடைத்தது.

ஆச்சார்யாள், அந்த சத்திரத்து வாசற்படி வரை மெதுவாக நடந்து போய் விட்டு வந்தார். ஸ்நானத்துக்கு ஏற்பாடு செய்ய விரைந்தான் நாகு. சத்திரம் விழித்துக் கொண்டது.

அடுத்த நாளும், அதற்கு அடுத்த நாளும் அதே மாதிரியே நாகுவின் விஷ்ணு சஹஸ்ரநாம பாராயணம், ஹர ஹர சங்கர…ஜெய ஜெய சங்கர…நாம கோஷம் எனத் தொடர்ந்தது.

நான்காவது நாள் இரவு, ‘தன் இடுப்பில் கைக் கடிகாரத்தைச் செருகிக் கொண்டு ஸ்வாமிகளின் அறைக்கு வெளியே விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமப்  பாராயணம் செய்தபடியே விழித்துக் கொண்டிருந்த நாகு, தன்னையும் அறியாமல் கண் அயர்ந்து விட்டான். திடீர் என்று, ‘ஹர ஹர சங்கர…ஜெய ஜெய சங்கர…’ என்று ஒரு தெய்வீகக் குரல் நாகுவைத் தூக்கத்தில் இருந்து எழுப்பி விட்டது. தூக்கி வாரிப் போட்டபடி எழுந்தான். எதிரே, கருணை ததும்பச் சிரித்த முகத்துடன் ஆச்சார்யாள்.

ஸ்வாமிகள் வாத்ஸல்யத்துடன், “கொழந்தே, மணி சரியா மூணரை ஆறதுடாப்பா. அசதிலே நீ தூங்கிப் போயிட்டே போலிருக்கு. பாவம்..நோக்கும் நாள் பூரா கைங்கர்யம். சரீர சிரமம் இருக்குமோனோ ?” என்று சிரித்தபடியே கூறிவிட்டு, வாசற்புறம் நோக்கி மெதுவாக நடந்தார். இடுப்பில் செருகி இருந்த கைக் கடிகாரத்தை எடுத்துப் பார்த்தான் நாகு. மணி சரியாக 3.30.

மிகவும் ஆச்சர்யப்பட்டான் நாகு. ‘நாம குரல் கொடுக்காமலே எழுந்து வந்து ‘மணி மூணரை’ னு சரியாச் சொல்லறாளே பெரியவா !

இது எப்படி சாத்தியம் என்று மிகவும் குழம்பினான். அவன் காதுகளில் ‘ஹர ஹர சங்கர…ஜெய ஜெய சங்கர…’ என்ற அந்த நடமாடும் தெய்வத்தின் தெய்வீகக் குரல் மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. இது வரை அவன் அப்படிக் கேட்டதே இல்லை.

அன்றிரவு பதினோரு மணி. பெரியவா, சயனத்துக்குச் சென்று விட்டார். ‘எப்படியும் இன்று இரவு கண்ணயரவே கூடாது’ என்று திட வைராக்கியத்துடன் ஸ்வாமிகளின் அரை வாசலில் வந்தமர்ந்தான் நாகு. கையோடு ஒரு சிறிய பித்தளை செம்பில் ஜலம். ஒரு வேளைஅசதியின் மிகுதியால் தூக்கம் வந்து விட்டால் கண்களைத் துடைத்துக் கொள்ளவே ஜலம்.

இரவு மணி 2 .30 . அது வரை தூங்காமல் தாக்குப்பிடித்து  விட்டான் நாகு. ஆனால் தொடர் விஷ்ணு சஹஸ்ரநாம பாரயணத்தையும்   மீறி அவனுக்குத் தூக்கம் வந்து விட்டது. தன்னையும் அறியாமல் கிழே சுருண்டு படுத்தான். உறங்கி விட்டான்.

கதவு திறந்தது. ஆச்சார்யாள் மெதுவாக வெளியே வந்தார். உறங்கிக் கொண்டிருந்த நாகுவைப் பார்த்தார்; அவனுக்குப் பக்கத்தில் இருந்த செம்பையும் பார்த்தார். புரிந்து கொண்டார். சிரித்தார்.

“ஹர ஹர சங்கர…ஜெய ஜெய சங்கர…நாகு…எழுந்துறாப்பா” என மிருதுவாகக் குரல் கொடுத்தார் ஆச்சார்யாள். தூக்கி வாரிப் போட்டபடி எழுந்தான் நாகு. எதிரே புன் முறுவலுடன் பெரியவா.

“நாகு, மணி சரியா மூணரை. பாவம்…இன்னிக்கும் முடியாம தூங்கிட்டே போலிருக்கு. சரி…சரி…ஸ்நானத்துக்கு ஏற்பாடு பண்ணு” என்று சொல்லி விட்டு, வழக்கப்படி வாசற்புறம் நோக்கி மெதுவாக நடந்தார் ஸ்வாமிகள். தனது கடிகாரத்தைப் பார்த்தான் நாகு. சரியாக மூணரை. வியந்து நின்றான். அன்று மதியம் பூஜையை முடித்து விட்டு, ஏகாந்தமாக அமர்ந்திருந்தார் ஆச்சார்யாள். மெதுவாக அவரருகே வந்து நமஸ்கரித்து விட்டு எழுந்து நின்றான் நாகு. வாய் திறந்து அவன் ஒன்றும் பேசவில்லை.

ஸ்வாமிகளே பேசினார், “ஏண்டாப்பா நாகு…நீ நமஸ்காரம் பண்ணிட்டு நிக்கறதைப் பாத்தா, ஏதோ எங்கிட்டே கேட்டு தெருஞ்சுக்க வந்துருக்காப்லே படறதே. என்ன தெரியணும் ? கேளு…சங்கோஜப்படாதே.”

நாகு மிகவும் தயங்கினான். “அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லை பெரியவா…” என்று இழுத்தான். உடனே ஸ்வாமிகள் புன்முறுவல் பூத்தபடியே, “ஒம் மனுசுலே என்ன கேக்க நெனச்சுண்டு நீ தயங்கறேங்கறது நேக்குப் புரியறது. ‘ரெண்டு நாளா நாம தூங்கிப் போயிடறோமே…பெரியவா எப்டி அவ்வளவு கரெக்டா மூணரைக்கு எழுந்துண்டு வர்றார் ? அவர் கிட்டே தான் ஒரு கடிகாரமும் இல்லியே…எப்படி முழுச்சுக்கரார்னு’ னு கொழம்பிண்டிருக்கே…இல்லியா ?” என்று கேட்டார்.

நாகுவுக்குத் தூக்கி வாரிப் போட்டது. நாம் கேட்க நினைத்ததைப் பெரியவா சொல்கிறாரே என்று மலைத்தான்.

நாகுவுக்கு இப்போது தைரியம் வந்து விட்டது. “ஆமா பெரியவா…என்னன்னே தெரியலே. ரெண்டு நாளா என்னையும் அறியாம தூங்கிப் போயிடறேன். பெரியவா தான் சரியா மூணரை மணிக்கு  எழுந்து வந்து என்னையும் எழுப்பி விடறேள். நேக்கே ரொம்ப வெக்கமா இருக்கு. சரியா மூணரை மணிக்கு எப்படிப் பெரியவாளுக்கு…” என்று நாகு முடிப்பதற்குள்…

ஸ்வாமிகள், “ஏதாவது கர்ண யக்ஷிணி (காதில் வந்து சொல்லும் தேவதை) காதுலே மணிய சொல்றதானு சந்தேகம் வந்துடுத்தோ  நோக்கு ?” என்று கேட்டு விட்டு இடி இடி என்று சிரித்தார்.

“அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே பெரியவா. தெரிஞ்சுக்கணும்னு ஒரு ஆர்வம்…பெரியவா” என்று தயங்கித் தயங்கிச் சொன்னான் நாகு.

பெரியவா சொல்ல ஆரம்பித்தார், “எங் காதுலே ஒரு யஷிணியும் வந்து சொல்லலே. எங் காதுலே மணி மூணரைங்கறதைச் சொன்னது ஒரு பஸ். அதுவும் மதுரை டி.வி.சுந்தரம் ஐயங்காரோட டி.வி.எஸ். பஸ். ஆச்சரியப்படாதே. மொத நாள் சரியா மூணரைக்கு நீ, ‘ஹர ஹர சங்கர…” சொல்லி எழுப்பி விட்டே. வெளியிலே வந்தே நான், வாசப் பக்கம் வந்தேனா…அப்போ ஒரு பஸ் சத்திர வாசலைக் கடந்து டவுன்குள்ளே போச்சு.

அடுத்தடுத்து ரெண்டு நாளும் பார்த்தேன். அதே மூணரைக்கு அந்த பஸ் சத்திர வாசலைக் தாண்டித்து. அப்புறமா விசாரிச்சேன். அது டி.வி.எஸ். கம்பெனியோட பஸ். மதுரைலேர்ந்து புதுக் கோட்டைக்கு விடியக் காலம் வர மொத பஸ்ஸுனும் சொன்னா…சத்திர வாசலுக்கு அந்த பஸ் விடியக் காலம் சரியா மூணரைக்கு வந்து தாண்டிப் போறது. ஒரு செகண்ட்…இப்படி அப்படி மாறல்லே. டி.வி.எஸ். பஸ் ஒரு எடத்துக்கு வர குறிப்பிட்ட டயத்த வெச்சுண்டே, நம்ம கடிகாரத்த கரெக்ட் பண்ணி டயம் வெச்சுக்கலாம்னு சொல்லுவா. அது வாஸ்தவம் தான். மூணு நாள் சரியா பார்த்து வெச்சுண்டேன். நாலாம் நாள்லேந்து அந்த பஸ்ஸோட சத்தம் கேட்ட ஒடனேயே தான எழுந்துட்டுண்டேன்…வேற ஒரு ரகசியமும் இதுலே இல்லேடாப்பா நாகு…!” பெரியவா தன்னை மறந்து சிரித்தார்.

பதில் சொன்ன ஆச்சார்யாளின் முகத்தையே மெய் மறந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் நாகு.

——————————————————————————————————————-

Originally posted on Jagadguru Sri Paramacharya- Kanchi Maahaperiyava
Experiences with Maha Periyava: Maha Periyava’s Magical Timepiece!

Kanchi Paramacharya was once camping with his entourage in a choultry at Pudukottai, Tamilnadu, on his way to Tirunelveli. After completing the Chandramouleeswara puja on the night He reached there, Swamiji was seated before retiring for the night.

He called Nagarajan, a youth who was assisting and told him, “Appa, Nagu! I need to get up at three-thirty early morningtomorrow for my snana. You remember it!”

The youth Nagu with great reverence replied, “As you order, Periyava! As you told me now, at exactly three-thirty in the morning, I shall sing the namavali ‘Hara Hara Sankara… Jaya Jaya Sankara’.”

Periyava smiled as he understood Nagu’s words. He asked him, “Since it won’t be proper to say ‘I shall wake you up at three-thirty Periyava’, you said you will sing Hara Hara Sankara… Jaya Jaya Sankara!”

Nagu grinned sheepishly. He did not know what to answer.

“Alright, do as you please!” Swamigal went to his room.

It was eleven in the night. The choultry was steeped in sleep. Swamigal had also retired. Nagu couldn’t sleep. Worry caught hold of him. There was not a single wall clock or alarm timepiece in that choultry. What he had was a very old watch presented by his uncle on the occasion of his upanayanam. He was not used to wearing it on the wrist as he was with the sage most of the time. The watch was taking refuge in his old trunk. He did not touch it after winding it up every day and setting the time.

The apprehension ‘How could I wake up Periyava, if I am not awake at three-thirty?’ took hold of him. Coming to a final decision, he went to the store room and retrieved his watch from his trunk. He came silently to the entrance of Swamigal’s room and seated himself on the floor. He started chanting Vishnu Sahasranamam silently, taking care that no sound escaped from him. Looking at his watch now and then, he was reciting the verses in repeated cycles.

When it was 3:30 exactly, Nagu got up, wiped his eyes, folded his hands and looked at Swamigal’s room sang the Hara Hara Sankara… Jaya Jaya Sankara in a low voice. Within moments, the door opened. Acharyal came out smiling with the tejas of Lord Shiva himself and gave Nagu his suprapada darshan. Only Nagu had the blessing to get this darshan on that day.

Acharyal slowly walked up to the entrance of the choultry. Nagu rushed to make arrangements for the sage’s bath. The choultry woke up gradually.

The next night and the next, Nagu’s pattern of staying awake, singing Vishnu Sahasra Namam and the Hara Hara Sankara namavali continued.

On the fourth night when Nagu was doing his routine, tucking his watch on his waist, he fell asleep inadvertently. Suddenly he was awakened by a divine voice singing Hara Hara Sankara… Jaya Jaya Sankara. Jolted out of sleep, Nagu saw the smiling Acharyal, his face replete with compassion.

Swamiji said with vatsalya, “My child! It is exactly three-thirty now. Seems you slept because of tiresomeness. With a full day’s service, it is natural you would have the strain.” Smiling, Swamigal started walking slowly towards the entrance of the choultry. Nagu confirmed that the time was 3:30 from his watch at his waist.

He was wonderstruck and confused at the sage waking up at the right time. The divine voice singing the namavali echoed in his ears repeatedly. He hadn’t heard such a song from the sage earlier.

It was eleven on the next night. Swamiji had retired. Nagu vowed to himself that he would stay awake at any cost the whole night. He had also brought water in a small brass pot, to wipe his eyes if he was overwhelmed by sleep.

The time was 2:30 in the night. Though he had managed until then, Nagu couldn’t stay awake any further despite his best efforts, so he folded up sleeping on the floor.

The door opened. Acharyal came out slowly. He saw the sleeping Nagu and the brass water pot by his side. He understood and laughed.

“Hara Hara Sankara… Jaya Jaya Sankara. Appa, Nagu wake up!” Swamigal called softly. Nagu got up, jolted to wakefulness and saw the smiling sage before him.

“Nagu, it is exactly three-thirty. Poor boy, you couldn’t get up in time today also. Alright, arrange for my bath.” Swamigal proceeded to the entrance as he did usually. Nagu wondered as he checked the time.

After the afternoon puja, Swamigal was seated alone. Nagu went and prostrated to him and stood nearby meekly without uttering a word.

Swamigal began the conversation: “Appa Nagu, from your namaskaram it seems that you want to know something from me. What is it? Ask me and don’t feel shy.”

Nagu hesitated and tried, “It is nothing, Periyava.” Swamigal laughed. “I understand what your mind wants to ask me. When you couldn’t stay awake with a watch on you, you are confused as to how Periyava could get up at the exact time, when he does not have any sort of timepiece! Right?”

Slightly emboldened, Nagu said, “Yes, Periyava. In spite of my best efforts, I somehow went sleeping at the time when I should have been awake. And you got up and awakened me at the exact time of three-thirty. I am ashamed Periyava. How does Periyava know the exact time…?”

Swamigal interruped him and said, “You have the doubt that some karna yakshini tells me the time!” and laughed loudly.

“It was not that Periyava. Just curious to know…” Nagu hesitated.

Swamigal continued: “No yakshini told the time in my ear. It was a bus that told me the time! The T.V.S. bus of Madurai, T.V. Sundaram Iyengar’s company. When I came out on the first morning after you awakened me with your namavali, I noticed a bus pass by the choultry gate. On the next two mornings also a bus got past the choultry gate at three-thirty! On inquiry, I was told that it was the first bus of the T.V.S. Company in the morning that arrives at Pudukottai from Madurai. There was not a second of difference in the exact time of three-thirty when the bus passed by the gate, day after day. People used to say that you can adjust your watch using the time of arrival of a T.V.S. bus at a particular place. I understood they were right! From the fourth morning, I got up as I heard the noise of the bus. There is no other secret in this, Nagu!” Swamigal laughed, absorbed in himself.

Nagu was just looking intently at the face of Swamigal, as he finished his reply.

Author: Sri Ramani Anna (in Tamil)
Source: Sakthi Vikatan issue dated Dec 04, 2006

Categories: Devotee Experiences

Tags: darisana anubavangal