Jaya Jaya Shankara Hara Hara Shankara – I published this around a couple of months back during Maha Sivarathiri time but posting it again with translation as part of the Vol-1 Bhakthi series. Here, Sri Periyava beautifully explains about Eashwara, his duties, Gnani’s, and about the normal jeevas.
Thanks to our sathsang seva volunteer Smt. Parimala Raghavendra for the translation. Ram Ram
ஈசுவரன்
ஞானிக்கு ஆத்ம ஸ்வரூபத்தைத் தவிர வேறெதுவுமே தெரிவதில்லை. ஒரே பரமாத்மாதான் இத்தனையாகவும் தெரிகிறது என்று கண்டுகொண்டவன் அவன். வெளியிலே தெரிகிற தோற்றத்தை மாயை என்று தள்ளிவிட்டு, எல்லாவற்றுக்கும் உள்ளேயிருக்கிற பரமாத்ம ஸ்வரூபத்தை மட்டுமே அநுபவிக்கிறவன் அவன். வெளிப் பார்வைக்குத் தெரிகிற உலகம் மாயை என்று ஆகிவிட்டதால், இந்த மாயா லோகத்தில் ஞானிக்குத் காரியம் எதுவுமே இல்லை. பார்க்கிறவன், பார்க்கப்படுகிற வஸ்து, பார்வை எல்லாம் ஒன்றாக அடங்கிப் போனவனுக்குக் காரியம் எப்படி இருக்க முடியும்? அவன் பிரம்மமாகவே இருக்கிறான் என்று உபநிஷத்து சொல்கிறது.
பிரம்மத்துக்குக் காரியம் இல்லை. ஆனால், இந்த மாய உலகத்தில் அகப்பட்டுக்கொண்டு காரியங்களைச் செய்து வருகிறவர்கள் ஈசுவரன் என்று ஒருவனைப் பூஜை செய்து தங்கள் காரியங்களை நடத்தித் தர வேண்டும் என்று பிரார்த்திக்கிறார்கள். நல்ல காரியங்களுக்காக நல்ல மனஸோடு பிரார்த்தித்தால் ஈஸ்வரனும் அவற்றை நடத்தித் தருகிறார். இதிலிருந்து ஈசுவரன் காரியமே இல்லாமல் இருப்பவரல்ல என்று தெரிகிறது. நாம் பிரார்த்தித்தாலும் பிரார்த்திக்காவிட்டாலும் சகல பிரபஞ்சங்களையும் இத்தனை ஒழுங்கான கதியில் நடத்திக் கொண்டு, சகல ஜீவராசிகளுக்கும் சோறு போடுகிற பெரிய காரியத்தைச் செய்கிறார்.
காரியம் இல்லாத பிரம்மம் வேறு. காரியம் செய்கிற ஈசுவரன் வேறு என்பதா? இல்லை. ஞானியின் பிரம்மமே தான் லோக காரியங்களை நிர்வகிக்கிற ஈஸ்வரனாகவும் இருக்கிறது.
சிவனின் தக்ஷிணாமூர்த்திக் கோலம் பிரம்ம நிலையைக் காட்டுகிறது. அங்கே காரியமே இல்லை. ஒரே மௌனம் தான். அதே பரமசிவன் எத்தனை காரியங்களை செய்திருக்கிறார்? சிதம்பரத்தில் ஒரேயடியாகக் கூத்தடிக்கிறார். தாருகாவனத்தில் பிக்ஷாடனனாக அலைந்து மோகிக்கச் செய்திருக்கிறார். தக்ஷயக்ஞத்தில் சூரியனைப் பளீரென்று அடித்துப் பல்லை உதிர்த்திருக்கிறார்.
ஸ்வாமி எப்போதும் உள்ளே அடங்கி பிரம்மமாக இருக்கிறார். வெளியிலே சகல காரியமும் செய்யும் ஈஸ்வரனாக இருக்கிறார்.
சாதாரண ஜனங்கள் ஏரியில், சம்ஸார அலைகளில் நீந்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஞானிகள் மறுபக்கம் வயலிலே நிற்கிறார்கள். நடுவில் ஏரிக்கரை. அது குறுக்கிடுவதால் ஞானிக்கு ஏரி தெரியாது. ஸ்வாமியோ இரண்டுக்கும் மத்தியில் இருக்கிற கரைமேல் இருக்கிறார். ஏரித் தடத்தில் நிற்கிற “தடஸ்தன்” அவர். அவருக்கு லோகமும் தெரியும்; லோக திருஷ்டி நசித்துப்போன ஞானியின் நிலையும் தெரியும். ‘ஏரியில் முழுகுகிறவனைத் தூக்கிப்போடு’ என்று வயலில் இருக்கிறவனைக் கூப்பிட்டு அவர் சொல்ல முடியும்.
எல்லாம் தாமே என்பதை ஸ்வாமி அறிந்திருக்கிறார்; ஆனாலும் அவரை வேறாக நினைத்திருக்கிற ஜீவர்களை அவரும் வேறுபோலப் பார்த்து வேடிக்கையும் செய்வார். இதைப் பற்றி ஸ்ரீ நீலகண்ட தீக்ஷிதரின் “சிவலீலார்ணவ”த்தில் ஒர் அழகான சுலோகம் உண்டு. அதன் தாத்பரியத்தைச் சொல்கிறேன்.
பரமேஷ்வரனின் கூலியாளாக வந்து பிட்டுக்கு மண் சுமந்த கதை எல்லோருக்கும் தெரியும். அவர் உடைப்பு அடைத்து ஒழுங்காக வேலை செய்யாததைக் கண்டு பாண்டிய ராஜா அவரைப் பிரம்பால் அடித்தான். உடனே அந்த பிரம்படி பாண்டியன் உள்பட சகல ஜீவராசிகள் மீதும் விழுந்தது. இங்கே தாமே எல்லாமும் என்பதை அவர் காட்டிவிட்டார். இதைப் பார்த்துக் கவி கேட்கிறார்; “அது சரி உண்னைத்தவிர வேறில்லை என்ற சிவாத்வைதம் பிரம்படி படுவதற்கு மட்டும்தானா? நீ மதுரமான பிட்டை வாங்கி வாங்கித்தின்றாயே, அப்போது மட்டும் ஏன் எல்லா ஜீவராசிகளுக்கும் அதை உண்ட ஆனந்தம் இல்லை? அடிபடும்போது ஒன்று; ஆனந்தத்தின்போது வேறு வேறா?”
ஸ்வாமி உள்ளே அடங்கிய பிரம்மமாகவும், வெளியே காரியம் செய்கிற ஈசுவரனாகவும் இருப்பதை இந்த ரஸமான கேள்வி மூலம் தெரிந்து கொள்கிறோம். அவர் செய்கிற காரியங்களை ஐந்தாகச் சொல்வார்கள். “பஞ்ச கிருத்யம்” என்பார்கள். சிருஷ்டி, ஸ்திதி, ஸம்ஹாரம் என்ற மூன்று உங்களுக்கே தெரியும். இந்த மூன்றும் மாயாலோக விஷயம்தான். இப்படி மாயையால் மறைக்கிற காரியம் “திரோதானம்” எனப்படும். இந்த மாயையிலிருந்து விடுவிப்பதே அவன் செய்கிற மகா பெரிய காரியம். ‘அநுக்கிரகம்’ என்று அதற்கே பேர். அத்வைத ஸித்தி நமக்கு ஏற்படவேண்டும் என்றால், அதற்கு இந்த அநுக்கிரகமின்றி வேறு வழியில்லை. இந்த அநுக்கிரத்தை வேண்டி வேண்டிச் செய்கிற உபாஸனைக்கே, நம்மை அநுக்கிரகிக்கக்கூடிய கருணை படைத்தவர் அவர் என்று நம்பி அவரிடம் நெஞ்சுருகி அன்பு செலுத்துவதற்கே பக்தி என்று பெயர்.
Eswaran – Vol 1 – Bhakthi
A Wise person doesn’t see anything other than the soul. He is in a realised state that the one soul gets reflected in everything. The wise always ignores the outward illusion (Maya) and experiences only the soul within everything. Since the outer materialistic world becomes an illusion to him, there is nothing in that material world for him to achieve or pursue. How can there be a cause or goal for a wise man in the outer material world when he has the wisdom to treat the Seer, the Seen and the Sight, all alike? Upanishad states that such a person is indeed Brahman.
For Parabrahman there is no cause-effect. But the people who keep doing their routine tasks or daily chores, chained in this illusory world worship Ishwara, the Supreme Lord and prays to the Almighty to get their desired tasks done. The Almighty grants the wishes and prayers of those people who pray for good things with unsullied mind. This clearly proves that the Supreme Lord is not without any cause. He too Has a cause, a major cause to protect and nourish the entire universe in a systematic manner irrespective of whether we pray or not.
Do we infer that the Parabrahma without cause and the Ishwara (Supreme Lord) with a cause are different? No. A wise person’s wisdom and supremacy takes the form of Almighty who administrates and regulates the activities of all the worlds.
Lord Shiva’s Dakshinamurthy form indicates the personification of wisdom and attainment of supremacy. There is no cause in this form, only deep silence. The same entity in the form of Paramashiva Has played multiple roles to execute his Leelas (tasks). In Chidambaram He dances in ecstasy. In Dharuka forest, He assumes the form of a beggar and lures the people. In the Daksha yagna, He slaps the Lord Sun and sheds the teeth.
The Supreme Lord always contains Himself as Almighty. On the other side, He assumes several forms, takes up different roles to execute and control several functions.
The ignorant common people are swimming in the ocean of Samsara or materialistic life. On the other hand, the wise people stand steady on the field. In between these two, there is a shore. The wise don’t know the ocean due to the presence of shore. God manifests on the shore that is in between the sea and the field. He is the ‘Thadastha’ who is found on the shore. He knows the materialistic workd and also He is aware of the wise men’s state who is devoid of materialism. The Almighty is capable of saying to the one who stands firmly at the field (wise men), to throw the person to the field who is getting drowned in the oceanic waves.
Almighty is aware that everything is Him. But the people who considers Him as different to them, He too pretends to differentiate and enjoys the drama. There is a wonderful verse related to this Divine Act in “SivaLeelarnavam” penned by Sri Neelakanta Dikshithar.
Among the many Shiva Leelas, “Pittukku Mann Sumantha” story is quite popular. Lord Shiva makes the people realise that He is Omnipresent and that whoever surrenders to Him with faith, He immediately comes to their rescue and helps them. Many of us know about this Leela wherein Lord Shiva disguised Himself as a coolie (unskilled native labourer). Observing that he was not doing his work properly, King Pandya beat Him with whip. Immediately the beatings fell exactly on every person including the king. Here he proved that He is present in everyone. Witnessing this, the poet asked, “Well, in order to prove your Omnipresence we all had to take the beatings. However when you had the sweet pittu (steamed cylinders of ground rice layered with coconut), why didn’t we get the happiness of having such a sweet delicious dish? Why this discrimination?”
The above Leela reveals the fact that the Para Brahman pervades the entire universe and manifests Himself as the inner self and the one who executes all the activities in the outer world. Paramashiva performs these as five functions. That is called “Pancha Kruthyam”. Srishti (Creation), Sthithi (Preservation/Maintenance), Samharam (Destruction), the three of these which most of us are aware are apparently experienced in the material life. Next is Tirodhanam. Maya’s function of hiding things is called as Tirodhanam. The greatest thing the Parabrahman does is protecting us or getting us away from this Maya. This function is called Anugraham. This comes out of His immense blessings. If we have to attain salvation, there is no other way than to seek His Anugraha. To get this Anugraha, we do upasana consistently praying Him with faith and surrender to the Lord, who is the only one who can grant us the salvation, who is Compassion personified. This act of surrender and consistent upasana to attain salvation is called Devotion.
Categories: Deivathin Kural
Leave a Reply