Jaya Jaya Shankara Hara Hara Shankara – Dear All, this post is a bit lengthy but worth reading million times due to the priority, status quo, and more importantly what Periyava wants to us do in this regard.
தினம் கோமாதா ஸம்ரக்ஷணம் – காஞ்சி மஹா பெரியவாளின் ஆசையும் வேண்டுகோளும் (தொகுப்பு – தெய்வத்தின் குரல் – வால்யூம் 7 – கோமாதா ஸம்ரக்ஷணம்)
அரசாங்கக் கடமையும் மக்கள் கடமையும்
கோஹத்தித் தடுப்புச் சட்டம் எவ்வளவு சீக்கிரத்தில் முடியுமோ அவ்வளவில் கொண்டு வர வேண்டியதே. அது அரசாங்கத்தார் பண்ண வேண்டியது. ஆனால் அதோடு முடிந்து விடாமல் மக்கள் கடமை என்றும் ஒன்று இருக்கிறது. அது கோமாதா ஒரு நாளும் ஒட்டி உலர்ந்து நிற்க விடாமல், அதற்கு வேண்டிய அளவு தீனி போட்டும், ஸுகாதாரமான கொட்டில்களில் வாழுமாறு வைத்தும் ஸம்ரக்ஷிப்பதே. பல காலமாக கோஹத்திக்கு அரசாங்கத் தரப்பில் தடுப்புச் சட்டம் போட வேண்டும் என்று பல பேர் வற்புறுத்தி, கிளர்ச்சியெல்லாங்கூடப் பண்ணி வருகிறார்களே தவிர மக்கள் தரப்பில் கோமாதா ஸம்ரக்ஷணைக்கு என்னவெல்லாம் பண்ணவேண்டுமோ அதை வற்புறுத்தி விசேஷமாக எதுவும் சொல்லவோ செய்யவோ இல்லை. மொத்தத்தில் அரசாங்கச் சட்டம் அவசியம் தான்; அதே அளவுக்கு மக்கள் உரிய முறையில் கோக்களை அவற்றின் கடைசிக் காலம் வரையில் நன்கு நடத்த வேண்டியதும் அவசியம் என்றே சொல்ல வந்தேன்.
ஒரு பக்கம் பசுவைத் தெய்வமாகக் காட்டி கோபூஜை செய்யும் மதஸ்தர்களாக நாம் இருக்கிறோம்; இன்னொரு பக்கம் மாம்ஸத்துக்காகவும், தோலுக்காகவும் ஏராளமான கறவை நின்ற கோக்களை ஹத்திக்கு அனுப்பிக் கொண்டும் இருக்கிறோம்; அல்லது அவற்றை வயிறு வாடி வதங்கி நசியுமாறு வைத்திருக்கிறோம். இந்த ‘ஹிபாக்ரிஸி’ நமக்குப் பெரிய களங்கம். தானாக உயிர் பிரிகிற வரையில் கோமாதாக்களை நல்லபடி வைத்துக் காப்பாற்றாத வரையில் நம்மை ‘ஹிந்துக்கள்’ என்று சொல்லிக் கொள்வதற்கே லாயக்கில்லை.
கோமாதாவுக்கு தினமும் ஆகாரம் போடுவது மிக முக்கியமானது
பசுவைத் தெய்வமாகப் பூஜை பண்ணுவது இருக்கட்டும். அது சிலர் தான் பண்ண முடியும். ஆனால் எவரானாலும் பண்ண வேண்டிய கடமையாக ஒன்று இருக்கிறது. கோமாதாவுக்கு ஆஹாரம் போடுவதுதான் அது. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு பசுவுக்குக் கைப்பிடி அளவு புல்லாவது கொடுக்கவேண்டும். ‘கோ க்ராஸம்’ என்று இதை சாஸ்த்ரத்தில் சொல்லியிருக்கிறது. ‘க்ராஸம்’ என்றால் ஒரு வாய் ஆஹாரம். ‘கோ க்ராஸம்’ என்பதை வைத்துத்தான் புல்லுக்கு இங்கிலீஷில் ‘Grass’ என்று பெயர் வந்திருக்கிறது. திருமூலர் ‘திருமந்திர’த்தில் ப்ரதி தினமும் ஜீவர்கள் செய்யவேண்டிய கடமைகளில், ஈச்வரனுக்கு ஒரு பச்சிலை; அதாவது வில்வ பத்ரமேனும் அர்ச்சிப்பது, ஒரு கைப்பிடியாவது ஆஹாரம் பிச்சை போடுவது ஆகிய இரண்டுக்கும் நடுவில் கோக்ராஸம் கொடுப்பதையும் சொல்லியிருக்கிறார். முடிவாக ஜீவர்களிடம் இனிமையாகப் பேசுவதையும் சொல்லியிருக்கிறார்.
யாவர்க்குமாம் இறைவற்கொரு பச்சிலை,
யாவர்க்குமாம் பசுவுக்கொரு வாயுறை,
யாவர்க்குமாம் உண்ணும்போதொரு கைப்பிடி,
யாவர்க்குமாம் பிறர்க்(கு) இன்னுரைதானே.
எப்படி தினமும் கோமாதாவுக்கு ஆகாரம் போடுவது? இது சாத்தியமா?
கோ ஸம்ரக்ஷணம் நம்முடைய அத்யாவசியக் கடமையாதலால், இதை நடைமுறை ஸாத்யமில்லாத கார்யம் என்று தள்ளி விடாமல், சில சிரமங்கள் இருந்தாலும் அவற்றைச் சமாளித்துக் கொண்டு, கஷ்ட நஷ்டப் பட்டாவது அவச்யம் இதைச் செய்ய வேண்டும். அப்படியொன்றும் கஷ்டமும் நஷ்டமும் பெரிசாக வந்து விடாது. பால் மறுத்த பசுக்களைக் கட்டித் தீனி போட முடியவில்லை என்பதால் தானே அவற்றைக் கசாப்புக் கடைக்கு அனுப்புவது? அப்படித் தாய்த் தெய்வமும், தெய்வத் தாயுமான கோமாதா கொலைக் களத்துக்குப் போகிறது தான் பெரிய கஷ்டமும் நஷ்டமும். அது நேராமல் பார்த்துக் கொள்வதற்குச் செய்கிற எந்த முயற்சியும் கஷ்ட நஷ்டங்களில் சேராது.
1. பசுக்களை வயிறு வாடாமல் ரக்ஷிப்பதற்கு நம்மில் அத்தனை பேரும் ஏதோ ப்ரமாத த்யாகம் பண்ண வேண்டும், சிரமப்பட வேண்டும் என்று கூட இல்லை. பசுவுக்காக எவ்வளவு த்யாகம் பண்ணினாலும் தகும், சிரமப்பட்டாலும் தகும் என்பதும் வாஸ்தவம். அப்படிச் சில பேரோ, பல பேரோ புறப்பட்டால் பாராட்ட வேண்டியது தான். ஆனால் எல்லோரும் அவ்வளவு தூரம் போகாமல் ஒரு சின்ன விஷயத்தைக் கவனித்தாலே போதும், எத்தனையோ கோமாதாக்களின் வயிறு நிறைந்துவிடும். அதாவது நாம் தினமும் சாப்பிடும் கறிகாய்களில் உதவாதது என்று சீவித் தள்ளுகிற மேல் தோலியெல்லாம் கோமாதாவுக்கு ஆஹாரமாகப் போடும்படித் தக்க ஏற்பாடு செய்து விட்டாலே எத்தனையோ பசுக்களின் வயிறு ரொம்பும். தினந்தோறும் வீட்டுக்கு வீடு கறிகாய்கள் நறுக்குகிறோம். ஹாஸ்டல்களிலும் ஹோட்டல்களிலும் நூற்றுக் கணக்கானவர்கள் சாப்பிடுவதால் ஏராளமாகக் கறிகாய்கள் நறுக்கப்படுகின்றன. நறுக்கும்போது ‘வேஸ்ட்’ என்று மேல் தோலிகளை குப்பைத் தொட்டியில் கொட்டி, தோட்டிகளுக்கு அவற்றை சுத்தப்படுத்தும் வேலையை வைக்கிறோம். இதற்குப் பதில் ஒவ்வொரு வீட்டிலும், ஹாஸ்டல், ஹோட்டல் போன்ற இடங்களிலும் கறிகாய்த் தோலியைப் போட்டு, ஈ, எறும்பு வராமல் மூடி வைக்கும் படியாகத் தனியாகத் தொட்டி வைத்திருக்க வேண்டும். இவற்றை வீட்டுக்கு வீடு சேகரித்துப் பசுவின் வயிற்றுக்குக் கொண்டு சேர்ப்பதற்கென்றே தொண்டர்கள் திரள வேண்டும்.
இதிலே அப்படியென்ன கிடைத்து விடப் போகிறது என்று அலக்ஷ்யமாக நினைக்க வேண்டாம். நாம் கோடானுகோடிப் பேரில் ஒவ்வொருவரும் கறிகாய் சேர்த்துக் கொள்கிறோமாதலால், வீட்டுக்கு வீடு தோலி சேகரிப்பு என்றால் மொத்தத்தில் போர் போராகக் குவியும். ஹாஸ்டல், ஹோட்டல்களில் சேர்வதைக் கேட்கவே வேண்டாம். ஜனத்தொகையின் விகிதத்தோடு பார்த்தால் பசுவின் ‘பாபுலேஷன்’ ரொம்பக் குறைச்சலாகவே இருக்கும். அப்படிப்பட்ட பசுக்களிலும் நல்ல முறையில் பண்ணைகளிலும், ஸௌகரிய தசையிலுள்ள சொந்தக்காரர்களின் வீடுகளிலும் பராமரிப்பு பெறுகிறவற்றிற்கு நாம் எதுவும் செய்ய வேண்டுமென்பதில்லை. கசாப்புக் கடைக்கும் இறைச்சிக் கூடத்துக்கும் போகக் கூடிய ஸ்திதியில் இருக்கும் பசுக்களைக் காப்பாற்றுவது தான் இங்கே நமக்கு முதன்மையான குறிக்கோள். அதில் கணிசமான அளவுக்கு இந்தத் தோலி சேகரிப்பு நமக்கு ஸஹாயம் பண்ணும் என்பதில் ஸந்தேஹமில்லை. சிறு துளி பெருவெள்ளம். கவனக் குறைவு சிறிதும் இல்லாமல் இந்த ஸுலபமான காரியத்தைச் செய்தால் அந்த வெள்ளத்தைப் பிரத்யக்ஷமாகப் பார்க்கலாம். கோபால க்ருஷ்ணனின் அருள் வெள்ளத்தையும் பெறலாம்.
2. கறிகாய்த் தோல் மாதிரியே சாதம் வடித்த கஞ்சியும் பசுவுக்கு ஆஹாரமானதால் அதையும் சேகரித்துப் பசுக்களுக்குச் சேர்க்கலாம். ஆனால், இப்போது பெரும்பாலான வீடுகளில் குக்கர் சமையல் வழக்கம் வந்து விட்டது. அப்படியில்லாத இடங்களில் இந்தக் கைங்கர்யமும் செய்யலாம். அரிசியை ஜலம் விட்டு அலம்புகிற கழுநீர் என்கிற கழிவு நீருங் கூடப் பசுவுக்கான ஆஹாரம் தான். அதுவும் பசு வயிற்றுக்குப் போகும்படிச் செய்யலாம். செய்ய வேண்டும்.
3. வீட்டுத் தோட்டங்களில் ஒரு சின்ன திட்டில் பசுவுக்கென்றே அகத்திக் கீரைப் பயிரிடுவது என்று ஏற்பட்டு விட்டால் அதுவும் கோ வதை நின்று கோமாதா ஸம்ரக்ஷணம் நடப்பதற்குக் கணிசமான உபகாரம் செய்ததாகும். அகத்திக் கீரையைப் பசு பரம ப்ரீதியோடு சாப்பிடும்.
பகவான் வாஸுதேவனின் வயிற்றுக்கே போடுவதாக நினைத்து இப்படியெல்லாம் எந்த முறையிலேனும் நாம் ஒவ்வொருவரும் பசுக்களை அவசியம் ரக்ஷிக்க வேண்டும். அந்த உணர்ச்சி வந்து விட்டால், சிரமமே ஏற்பட்டாலும் அது சிரமமாகத் தெரியாது. மனமிருந்தால் வழியுண்டு. இந்த விஷயத்தில் நிச்சயமாக மனம் இருந்தேயாக வேண்டும். அப்போது வழியும் தானே பிறக்கும்.
4. இது எத்தனை அவச்யம் என்று, Awareness Create செய்வது என்கிறார்களே, அப்படி வலுவான ப்ரசாரத்தால் ஜன ஸமூஹத்தில் ஒரு விழிப்புணர்ச்சியை ஏற்படுத்தி விட்டால் போதும், இத்தகைய பெரிய ஜனத் தொகையுள்ள நம் தேசத்தில் தேவையான பணமும் திரளும், தொண்டர்களும் திரளுவார்கள் என்றே நம்புகிறேன். அங்கங்கே நாலு பேர் விடா முயற்சியுடன் புறப்பட்டு விட்டால் போதும். பொருள் பலம், ஆள் பலம் இரண்டும் கிடைத்து விடும். இதில் ஒரு விஷயம் என்னவென்றால், பணம் கொடுக்கிறவர் வேறே, சரீரத் தொண்டு செய்கிறவர் வேறே என்று அடியோடு இரண்டாகப் பிரிந்து நிற்கக் கூடாது. பணம் கொடுக்கிறவரும் கொஞ்சமாவது உடம்பால் உழைக்க வேண்டும், உடம்பால் உழைக்கிறவரும் கொஞ்சமாவது பொருளுதவி பண்ணவேண்டும். அப்போது தான் எல்லோருக்கும் Total Involvement – பூர்ணமான ஈடுபாடு – இருக்கும். அதோடு ஸமூஹத்திலும் மக்கள் பணம் படைத்தவர், உழைப்பாளி என்று இரண்டு ஜாதிகளாகப் பிரிந்து நிற்காமல், எல்லோரும் ஒரே போல் கோமாதாவின் குழந்தைகளாக, ஒரே குடும்பமாக, ஐக்யப்படுவார்கள்.
என் ஆசை என்னவென்றால், ஹிந்துக்களான நாமெல்லோரும் இப்படி ஒரு குடும்பமாக கோமாதா சேவையில் சேர்வதோடு, மற்றவர்களுக்கும் நல்லபடியாக ப்ரேமையுடன் எடுத்துச் சொல்லிப் பிற மதஸ்தர்களையும் இதில் ஈடுபடுத்தி நம்முடைய ஒட்டு மொத்த ஜன ஸமூஹம் முழுதுமே ஏக குடும்பமாக ஒற்றுமையோடு இப்பணியில் ஈடுபடவேண்டும் என்பதே. மதாபிமானம் என்பது ஒவ்வொரு மதஸ்தருக்கும் ஒவ்வொரு விதமாக இருக்கலாமானாலும், ஜீவகாருண்யம் என்பது ஸகலருக்கும் பொதுவானதாகையால் அந்த அம்சத்தைக் கொண்டு இந்தப் பணியில் இந்த நாட்டிலுள்ள அத்தனை மதஸ்தர்களும் ஒன்று சேர்ந்து தோள் கொடுக்கவேண்டும் என்பதே என் அவா.
ஒரு பணிவான வேண்டுகோள் – நாம் தினமும் பல பசுக்கள் தெருவில் பசியோடு (கடுமையான வெயில்/மழையில்) அலைந்து திரிவதைப் பார்க்கிறோம். பசி, தாகத்தால் அவை குப்பை மேட்டையும், சாக்கடையையும் கிளறி ஏதாவது ஆகாரம் கிடைக்குமா என்று ஏக்கத்தோடு பார்க்கிறது. குப்பைகளை பிளாஸ்டிக் பையில் கட்டி வீசுவதால் அவை பிளாஸ்டிக் கவர்களை கிழித்துப் பார்க்க நேரிடுகிறது. வீபரீதமாக பிளாஸ்டிக் கவரை உண்ணவும் நேரிடுகிறது. இது பசுவின் உயிருக்கு மிகவும் ஆபத்தானதாகும்.
நாம் பெரியவாளின் பேரில் இன்றே சபதம் ஏற்போம்.
- குப்பைகளை பிளாஸ்டிக் பையில் கட்டி தெருவில் வீச மாட்டோம்.
- தினமும் ஒரு கோமாதாவுக்கு நம்மால் முடிந்த ஆகாரம் அளித்தே தீருவோம் என்று. கோமாதா ஸம்ரக்ஷணம் செய்ய நமக்கு செலவே இல்லாமல் பெரியவா பல வழிகளை மேலே கூறி உள்ளார். மனமிருந்தால் மார்க்கமுண்டு. அதில் சிலதை நடைமுறைப்படுத்துவோம்.
- இந்த அதிமுக்கியமான ஸத் கைங்கர்யத்தை நாலு பேருக்கு தெரியப்படுத்துவோம். கோமாதாவைக் காப்போம்! ஜெய ஜெய ஷங்கர ஹர ஹர ஷங்கர!தினம் கோமாதா ஸம்ரக்ஷணம் – சில சாம்பிள்
வீடியோக்கள் –
https://www.youtube.com/playlist?list=PLfxgEFC7hKsM4K0PggHXBF3pn7Su3Z79a
Categories: Deivathin Kural, Samrakshanam
Hara Hara Shankara, Jaya Jaya Shankara! It is difficult to collect the Vegetable skins etc. and feed the cows in the cities. Cows are not permitted near households, commercial buildings in most places. Can temples keep a covered bin in an outside place, where vegetable skins, keeraith thaNdu etc. could be deposited, the same way Pidi Arisi is being deposited in many places. They can daily be used for gosaalaas etc. Maha Periyava ThiruvadigaLee CharaNam!
Ram Ram, Dear Shri Kahanam – It is very important that we keep faith in what Periyava said and take the first step forward. Nothing is impossible. As Periyava says, when there is a will and mind there is a way. I do not want to brag here, but we have been doing the daily gho samrakshanam in Tamabaram for the past six months or so and now it has become a daily routine.
If you live in a place where cattle’s are not allowed arrange to collect the vegetable waste (just a small bag every day) from your local vegetable vendor and drop if off in a place where you see cows. In places like Annanagar where you do not see cows any more I get the vegetable waste from a nearby shop and drop it off in a place where I see few cows daily.
If you do have Gho Matha traffic outside your home just collect the vegetable waste from your home in a bucket with some water and keep it outside your home. Gho Matha will automatically start coming to your home everyday and gives you a ‘Maa’ reminder. Hope this helps! Jaya Jaya Shankara Hara Hara Shankara!
Dear All,
Here we are talking about law against Cow slaughter and we are in deep agony and grief if any such incidents happen. But in India, there are ministers ( North east) who are against the law, telling that such law will not be applicable in their place and they would eat beef as per their likes. It is really painful to hear such news. What to do with these people!!
Ram Ram – Dear Shri, Anandapadmanabhan – Here Periyava talks about what people’s daily duty rather than what govt. should. We cannot change politicians and what they talk but can certainly change what we do in our lives. As Periyava says ban on cow slaughter does not solve the real issue of Gho Matha Samrsakshanam and it is upto to the public to feed and protect them on a daily basis for that law to hold any substance.
Hi Mahesh,
Check the answer for this question posted in quora.
http://qr.ae/7XkENM
Was beef eating common during the Vedic times in India? If yes, how did it become sacrilegious over time?
Answer:
In this answer, I am going to raise a few points at the beginning, and then cite my sources one by one to provide evidence.
Short answer: No it wasn’t. And the laws/rules did not just forbid eating beef, it advised against cow slaughter for any other purpose as well. What most people don’t know are two things:
Not just cows, but horses, too were un-slaughterable.
The noted historians who started this propaganda of beef-eating Indians all relied on one translation done by a Sanskrit scholar who was, in his career, ostracized by the rest of scholars in India. While basing their work off this translation, they (intentionally or otherwsie) disregarded every other work done by every other Sanskrit scholar.
This original mistake (or premeditated act) was first published in one book, from where every other historian simply took it to be true, without ever questioning it. As a result, half a century later, nobody knows the origins of this legend, and everyone just believes it.
Now for the arguments and citations.
To regard a cow as a holy animal is a very deep-rooted belief and an unquestionable convention among the Indian Hindu. It comes as a surprise, thus, when several noteworthy scholars begin to claim that cow sacrifice was the norm among most rituals in Vedic India. If we are to believe them, then please raise this question based on nothing more than common sense:
Why and how did a culture get embedded in a deep-rooted belief in something that is the exact opposite of what used to be the norm?
This claim was first made in one chapter of the book History and Culture of Indian People (Vol. I) published by Bharatiya Vidya Bhavan. The collection has been blessed with essays from noted philosophers and historians such as Dr. Sarvapalli Radhakrishnan, Dr. Suniti Kumar Chatterjee, Dr. B. L. Apte and others. In the chapter titled The Vedic Age, while expounding on the issues of marriage and the role of women in soceity, Dr. Apte writes:
“The guest were entertained with the flesh of cows, killed on the occassion (Rig. 10.85.13)”
Moreover, in another book, Vedic Index of Names and Subjects by Macdonell and Keith, the explanation of the same mantra contains
“The marriage ceremony was accompanied by the slaying of oxen, clearly for food.”
These are the only two clues based on which every other historian has continued propagating this legend. And both these sources point to a single mention in the Rig Veda, which, as it turns out, was a wrong translation!
Pick up any text claiming that Hindus killed cows. If it does not cite its source, throw it away. Otherwise, start following those references further and further back … I assure you, the two books mentioned above is where you will reach. But these are translations, so let us look at 10.85.13 of the Rig Veda, as cited by Dr. Apte.
suryaayaa vahatu praagaat savitaa yamavaasrujat |
aghaasu hanyate gaavo arjunyoh paryuhyate ||
(Rig. 10/85/13)
Clearly, we find written in the most sacred book of Hinduism, “hanyate gaavo”!
Therefore, it is entirely logical to ask the following questions:
Did the sages of ancient India really consume beef?
Is this why the word goghnah a synonym for “guest”?
In the famous rituals such as ashvamedha yagna and gomedha yagna, did they really sacrifice cows and horses respectively?
Were marriage ceremonies accompanied with feasts of alcohol (soma) and beef?
Some Hindu leaders have tried getting past this issue by claiming that “go” in Vedic Sanskrit meant tongue or earth or something else. They have created many imaginative stories about how such a “true” interpretation opens the doors of Yogic mysticism to a layman. But such winding stories do not appeal to the logical mind. Their jingoism has done more harm to Hinduism than they can possibly imagine.
In order to clearly understand the Vedas (and associated literature like the Upanishads), one must invest adequate time to study
Paninian grammar
Yaaska’s Nirukta
Translations of great Sanskrit scholars by Durgaacharya (this should probably be left out until the reader can, by his or her own knowledge, differentiate between scholars and dabblers).
The dictionary of Vedic Sanskrit, Nighantu
The foreign pundits who have often had questionable intentions behind their interest in ancient India, and who have relied solely on the worst translations available of Vedic literature (viz., the works of Sayana, Mahidhara and Uvat), should never be taken seriously. And the Indian scholars who rely on the works of these foreign pundits to comment on Vedic literature are wrong. No matter how famous they are or how knowledgable they are in their respective fields, when it comes to Vedic Sanskrit, they are categorically and certainly wrong.
It is, no doubt, a great tragedy, that the corrupted myth of meat-eating Vedic sages is gaining popularity in a country where the Cow is worshipped and leather is not permitted within the boundaries of a temple, where killing a cow has been likened to killing a man and such murderers have been ostracised by the society. It is ridiculous to have such deep-rooted traditional values sprouting from a religion with diametrically opposite ritualistic activities. I fail to imagine how fertile the imagination of these pundits must be!
The meaning of yagna:-
The Vedas and other ancient Sanskrit texts mention ashvamedha yagna and gomedha yagna. From these words some European Indologists and a clan of Indian historians have started believing that “yagna” was a ritual where a horse (ashva) and cow (go) were offered as sacrifices. Let’s say we believe them … because millions of Indians do. I would then ask,
Hindu texts also mention pitrmedha yagna and atithimedha yagna. Did the ancient Hindus also kill their own father and guests who came to visit, and subsequently consumed the meat?
Nighantu tells us that yagna means “adhvara”. (Nighantu. 3.17)
In Nirukta, Yaaska writes,
adhvara iti yagnaanaam |
dhvarati himsaakarmaa tatpratishedha tatpratishedha || (Nirukta. 1.8)
The explanation given is,
dhvaratervadha karmanah pumsi samgnaayaam ghah naNpoorva|
dhvara himsaa tadabhaavo yata | (Nighantu. 1.17)
The word “adhvara” comprises of two words: ‘a’ (negation) and ‘dhvara’ (violence or other malafide intent). In fact, ‘adhvara’ can be considered to be a literal translation of the more commonly used ‘ahimsa’. The word ‘yagna’ was called “non-violence” by the Vedic sages, and should have never, ever been translated as “ritual” into English! To get more specific examples, I mention here the following mantra from Yajur-Veda:
ashvam naa himseeh | (Yajur. 13.42)
[Trans. “a horse is not to be harmed”]
I hope that all this explanation demonstrated that animal sacrifice was never a part of these wrongly-named “rituals”. If not, then let us delve even deeper into the issue of beef-eating Hindus.
Beef in Vedic Hinduism:-
In the Vedic dictionary Nighantu we find a few synonyms of the word go, which, in modern Sanskrit and several other Indian languages, means “cow”. The collection reads:
aghnyaa, aditi, usraa, usriyaa, ahee, mahee, jagati, etc. (Nighantu. 2.11)
The first word aghnyaa literally means “one who is not to be killed”. The noted Sanskrit scholar Devaraja Yaajva (circa 1200 A.D.) explains the word aditi as
aditi –> nadyati akhandaneeyaa
–> na + a + dita akhandaneeyaa
[Trans. “one who should not be taken apart” (literally as well as metaphorically)].
Even Yajur Veda clearly calls a cow by this name, and forbids killing of a cow under any circumstances:
gaam maa himseeraditim viraajam ||
(Yajur. 13.43)
[Trans. “the cow is aditi. She is not to be harmed in any manner.]
Further, in the Nirukta, we find Yaaska explaining the usage of the word go as follows:
athaapyasyaam taaddhitena tena kasnavasannisamaa bhavanti|
gobhih shreeneeta matsaramiti payasaa matsar somo mantatestrpti karmanah||
(Nirukta. 2.5)
This explains a certain rule in Sanskrit grammar known as taaddhita, meaning “like that”. More commonplace examples are words like mrganayani. Even though the word literally means “eyes like a deer”, the intended meaning is “eyes like the eyes of a deer”. This word is used to describe a beautiful woman or girl. No matter how scholarly an exposition, you wouldn’t believe that poet such as Kalidasa described his heroine with eyes shaped like a four-legged animal, would you? The same rule applies to the usage of the word for “cow” in Vedas. The Sanskrit word go has been used with the taaddhita rule. This is the reason why Yaaska mentions “gobhih shreeneeta matsaram”.
It does not mean “cook the dairy animal”, it means “cook the dairy product”!!
Please recall the one line that was cited by Dr. Apte and started this ludirous snowball effect:
suryaayaa vahatu praagaat savitaa yamavaasrujat |
aghaasu hanyate gaavo arjunyoh paryuhyate ||
(Rig. 10.85.13)
This entire sukta is an explanation of the gravitational forces between the earth and the sun. And the sun has been declared the devataa of this couplet (feel free to read one of my earlier answers for an explanation of the word devataa, and the usage of Sanskrit nouns in general). Together with that scientific discourse, as a poetic element, is added the description of social rites such as marriage. The word hanyate here is what has prompted many historians to claim that cows were sacrificed. Did they bother to study Vedic Sanskrit? Probably not. The word hanyate is derived from the root verb han, which not only means violence, but also (and more popularly) “motion” (Nighantu. 2.14). In general, it could be used to describe any sudden, disruptive cause of change.
It is interesting to note that the same group of scholars who have conveniently forgotten the latter meaning here, have not hesitated to re-discover it elsewhere!
This second (and correct) meaning is used in many Indian languages even today to describe various types of motion. In Bengali, for example, “hantan” means “to walk”.
aghaasu hanyate gaavo means “to make the cow move” (by the way, even with the mistranslation of hanyate, it should be “make the cow kill”, not “kill the cow” … seriously, what were the so-called scholars smoking when they did their research?)
In the Vedic ages, cows were economic assetts (so were horses, which were also in the not-to-be-killed category of animals). And exchange of these assetts took place in marriages. In astrology, the waning of summer was called the period of the maghaa nakshatra. The cows were made to travel during this period. The hymn itself mentions the arjuna nakshatra (“arjunyoh paryuhyate”), also called the faalguni nakshatra. This astrological classification is even today considered to be good for a Hindu marriage.
To strengthen my case, I should mention that another couplet from the Atharva Veda reads exactly like the one presented from Rig Veda, with aghaasu replaced by maghaasu, and arjunyoh paryuhyate replaced by faalgunishu vyuhyate. (Atharva. 14.13)
These couplets, while talking of marriages, simply mention the time of marriage and the fact that cows were given as gift to the newly wed couple, and that these cows were made to travel to their new home in the waning summer months (i.e., after the intense heat had reduced). This view is reinforced by the translation of Vedas by the noted Vedic scholar Sri Khemkaran Das Trivedi.
Getting “guests being treated to beef” from the word goghnah is perhaps the most obvious as well as the most stupid case of mistranslation I have ever seen. The very word aghna means “the one who cannot be killed or hurt”. The cow has been called “aghnya” in several places in the Vedas. (Rig 10.87.16, Yajur 8.83, Atharva 9.4.17 to name a few.)
This problem arises from the phrase goghnohatithih. It is a mere comparative statement meant to convey that one should be willing to give away even the holiest of assetts, a cow, to a guest, since a guest must be treated as God. If a cow is killed due to a guest, the guest becomes what is called nimitta kaaranam (instumental cause) in Hindu philosophy. Certainly, a religion is not likely to teach that God is the instrumental cause behind the demolition of something holy!!
A few more pieces from the oldest of the Vedas:
antakaaya goghaatam [Trans. Death sentence for the one who kills the cow.] (Rig. 30/18)
aare te godanamuta purushagnam [Trans. Leave! O murderers of cows and murderers of men.] (Rig. 1/114/10)
I do not adhere to such punishments in today’s world. But I hope it is clear that a text that proscribes death sentence for killing a cow, cannot possibly also say that cows should be killed for feasts.
Epilogue
It is an unpardonable offense that a certain group of historians have been committing by their intentional corruption of India’s history and her heritage. How did they infer “cow slaughter” from phrases like the one they quote? If they had so much as casually browsed through the Vedic dictionary Nighantu, they would have noticed the appearance of the verb “han” under the section of motion-specific verbs:
hanati, hanti, hantaat (Nighantu. 2.14)
Is it not extremely clear that these historians and Indologists were studying a civilization without studying its language? Will these people have the audacity to study European history without having studied a credible translation of the Latin texts (if not the original texts in Latin)? Will they proceed to comment on Jewish history with no knowledge of Hebrew?
I have presented the results of my research on this topic. It is up to you whom to trust. European scholars on the payroll of colonial expansionists, or the greatest scholars of Sanskrit like Panini and Yaaska? The contemporary historians who follow Max Muller’s interpretation of Sanskrit, or those who invest several years into the study of Sanskrit under the guidance of noteworthy scholars here in India? If you choose to follow the former, my only request is this: please translate the word “gay” in all 18th century English poetry as “homosexual” and interpret the poems. Then, think of a person who REALLY believes such an interpretation. That is exactly how smart you should feel when you believe in the ancient Hindu indulging in cow slaughter.
Fantastic Mahesh ji.. thanks for sharing this great piece of information..
Found this rare piece of Gho Samrakshanam from the Master’s voice itself..https://youtu.be/F_bw-EGPaHg
I understand whatever we do for ‘Go Mata’ is still insufficient. Need to a lot as Periva said several years ago. Every single human should do a bit (little or big) of his and that will full fill the task, I feel. Let Mahaperiva come into bureaucrats minds/dreams’ to make a stringent law in this. Shambho Shankara!
The above article is translated in English below for non Tamil Readers.
The Duty of the Government and the People
A law banning cow slaughter has to be passed as soon as possible but instead of the matter ending with that, there is the duty of the people.
It is to feed the cow well and provide for them sheds which are hygienic. For a long time now, many people have been pressing for a law to ban cow slaughter and have been even agitating for it. But they have not taken any specials steps to ensure what needs to be done by the people to protect the cow on a daily basis.
On the whole, a law passed by the government is necessary. I want to emphasize that to the same extent, people should treat the cows well till they die a natural death.
On the one hand, we are religionists who worship the cow as a deity. On the other hand, we are making available for slaughter cows which have stopped yielding milk or we starve them. This hypocrisy is a great blemish on us. Till such time we do not protect the cows well until its natural death, we are unfit to call ourselves Hindus.
Daily Feeding Of Gho Matha is Extremely Important
Only some people do Gho puja to the cow treating it as divine. But there is a duty that is to be performed by everyone – that is feeding a cow every day. Every day we have to give at least a handful of grass to the cow. Sasthras refer to this as ‘Gho Grasam’. ‘Grasam’ means a mouthful of food.
It is from ‘Gho Grasam’ that the English word ‘Grass’ has been derived. In his Thirumandhiram, Thirumular has mentioned the duty of giving ‘Gho Grasam’ in between the duty of offering a leaf (Vilva) to Ishwara and giving alms to poor.
யாவர்க்குமாம் இறைவற்கொரு பச்சிலை,
யாவர்க்குமாம் பசுவுக்கொரு வாயுறை,
யாவர்க்குமாம் உண்ணும்போதொரு கைப்பிடி,
யாவர்க்குமாம் பிறர்க்(கு) இன்னுரைதானே.
How can we feed Gho Matha Daily? Is it Possible? – Easy Solutions By Periyava
It is not necessary that all of us should do some great sacrifice or make great efforts to feed the cows well and ensure that they do not starve. It is true that any amount of sacrifice or effort on our part for the sake of the cow is truly deserving. If some or even many people set out to do it, it is to be appreciated. But if attention is paid to a small matter by all people, several cows will be well feed on a daily basis. Here are some simple options that do not cost us anything for doing Gho Matha Samrakshanam.
1. Make arrangements to feed the cows with all the vegetable waste we generate in our homes daily, a number of cows will get fed. We cut vegetables daily at home. In hotels and hostels, this is done on a large scale. Instead of throwing away the vegetable waste, it should be collected in a covered container. There should be volunteers who will collect them from door to door.
This idea should not be dismissed thinking that nothing much will become available by this way. Considering the amount of waste that gets generated daily in every home and more particularly in hotels and hostels, each day’s collection will be very substantial. We need not be concerned with the cows that are cared for well in rich homes and in farms. Our aim is to protect those cows which starving in streets and are in danger of being dispatched to the slaughter house.
If this task is undertaken and carried out with care, we can see for ourselves that a large number of cows can be fed. We can also be the recipients of the grace of Lord Gopala Krishna.
2. Like the peeled off skins of vegetables, the water that is obtained when filtering cooked rice can also be given to the cows. But in most homes, rice is being cooked in cookers. Where rice is still being cooked in the conventional manner, this service can be rendered.
3. Even the water with which rice is washed before being kept for cooking becomes food for the cow. Wherever possible, a small plot can be allotted in the backyard of houses to grow greens/spinach that cows specially like.
We should think that we are offering food to Bhagawan Vasudeva and protect the cows by any of these means. Once we develop that feeling, we will not feel the strain in doing anything to help the cow.
4. I believe that if strong Awareness is created among our vast population about the need for this very important service, the requisite finance and the required volunteers will become available. It is enough if a few people get together at different places and start making efforts with perseverance. What should be noted in this is that there should not be a complete dichotomy between those who give money and those who volunteer to do physical service. The one who contributes money should also render some physical service and the one who volunteers to do physical service should also contribute some money. Only then, there will be a Total Involvement of all people.
Apart from this, in the society too, instead of there being two separate groups of people – those who contribute money and those who render physical service – all people will come together as one family and as children of Gho Matha.
My wish is that in addition to we Hindus coming together as a family in the service of the cow, we have to carry this message with love to people of other religions also, involve them so that the entire society comes together as a family for doing the service. Religious affinity may take different forms for different people but since compassion is common to all, all religionists in our country should come together on this basis to feed, save, and protect cows. That is my wish.
Source – Deivathin Kural – Volume 7 – Excerpts from Gho Matha Samrakshanam Chapters
A Humble Request –
We see a lot of cows roaming in the streets every day, in scorching heat/humidity/rains, digging ditches and garbage bins for stale food. Due to hunger they look for food inside tied plastic covers, in the process consuming plastics which are extremely dangerous to Cow’s health and life. Let’s take a Sankalpam (Vow) today in the name of Maha Periyava that:
a. We will not throw garbage tied in plastic covers on the streets.
b. Do Daily Gho Matha Samrakshanam – Feeding a cow on a ‘Daily’ basis by the ways
shown to us by Periyava. This will literally cost us nothing at all. All we need is the will to
do it. Let’s feed, save, and protect Gho Matha!
c. Spread this very important Sath Kainkaryam to all our family and friends.
Daily Gho Matha Samrakshanam – Some Sample Video’s –
https://www.youtube.com/playlist?list=PLfxgEFC7hKsM4K0PggHXBF3pn7Su3Z79a
Jaya Jaya Shankara Hara Hara Shankara!