Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Sri Periyava tells us a Ramayanam that we all do not know 🙂 How many of us know that Sita Devi is Paramasiva and Sri Rama is Ambal? Read this very interesting chapter were Periyava also tells us how to crush our desires.

Many Jaya Jaya Sankara to Smt. Sunitha Madhavan for the translation. Rama Rama

சிவத்தின் சக்தி; நாராயண ஸஹோதரி

அம்பாளுக்கும் மஹாவிஷ்ணுவுக்கும் பேதமில்லை என்பதைத் தத்துவ ரீதியில் சொன்னேன். இப்போது உங்களுக்குத் தெரியாத ஒரு கதை சொல்கிறேன். ராமாயணம் உங்கள் எல்லோருக்கும் தெரிந்த கதைதான். ஆனால் அந்தத் தெரிந்த கதையையே உங்களுக்குத் தெரியாத மாதிரி சொல்கிறேன். வால்மீகி, கம்பர், துளசீதாஸர் எழுதியவை தவிர, ஆனந்த ராமாயணம், அற்புத ராமாயணம், துர்வாஸ ராமாயணம் என்றெல்லாம் பல இருக்கின்றன. அதில் ஏதோ ஒன்றில் இந்த விஷயம் இருக்கிறது.

அம்பாள்தான் ஸ்ரீராமனாக அவதரித்தாள் என்பது கதை. ஈசுவரனே ஸீதையாக உடன் வந்தார். ஸ்ரீராமன் நல்ல பச்சை நிறம். ‘மரகதமணி வர்ணன்’ என்பார்கள். அம்பிகையை ‘மாதா மரகத சியாமா’ என்கிறார் காளிதாஸர். முத்துஸ்வாமி தீக்ஷிதரும் ‘மரகதச்சாயே’ என்று மீனாக்ஷியைப் பற்றிப் பாடுகிறார். சிருஷ்டி, ஸ்திதி சம்ஹாரத்தைத் தாண்டி மூல காரணமாக இருக்கிறபோது பராசக்தி செக்கச் செவேல் என்று இருந்த போதிலும், மும்மூர்த்திகளில் ஒருத்தருக்குப் பத்தினியாகிப் பார்வதியாக இருக்கிறபோது பச்சையாகத்தான் இருக்கிறாள். இவள்தான் ஸ்ரீ ராமச்சந்திர மூர்த்தியாக வந்தாள். பரமேசுவரன் ஸீதா தேவியானார்.

பழைய காலத்தில் சின்ன வயசிலேயே குழந்தைகளுக்குக் கல்யாணம் செய்வார்கள். அப்போது ஹோமம் முதலிய கர்மங்களால் குழந்தைகளுக்கு அலுப்புத் தட்டிவிடப் போகிறதே என்று குஷிப்படுத்துவதற்காக விளையாடல், ஊஞ்சல், நலங்கு, ஊர்வலம் என்றெல்லாம் வைத்திருந்தார்கள். ஊர்வலத்தின் போது கல்யாணப் பெண்ணுக்கு பிள்ளை வேஷமும், மாப்பிள்ளைக்குப் பெண் வேஷமும் போடுவார்கள். இந்த மாதிரி, லோகத்தில் ராக்ஷஸ பயத்தைப் போக்கி விளையாட்டாக ஊர்வலம் வருவதற்கு அம்பாள் ராமனாகவும், ஈசுவரன் ஸீதையாகவும் வேஷம் போட்டுக் கொண்டார்கள். இது ஒருத்தருக்கும் தெரியாது. ஸ்ரீராமனும் ஸீதையும்கூட இதை மறந்தே போனதுபோல் இருந்தார்கள். ஆனால் ரொம்பவும் உணர்ச்சி வேகம் ஏற்பட்டால் மனஸின் அடியிலே எங்கோ மறைந்திருப்பதுகூட வெளியிலே வெடித்து விடுகிறது அல்லவா? இப்படி ஒரு கட்டம் ராமாயணத்தில் வருகிறது.

ஸ்ரீராமன் ஸீதையை விட்டுவிட்டுக் காட்டுக்குப் போவது என்று தீர்மானம் பண்ணிவிடுகிறார். அப்போது தேவிக்கு உணர்ச்சி பீறிக்கொண்டு வந்துவிடுகிறது. “காட்டிலே துஷ்டர் பயம், மிருக பயம் இருக்கிறது என்பதால் பெண்டாட்டியை அழைத்துப் போக மறுக்கிறாரே, இவரும் ஒர் ஆண் பிள்ளையா” என்று ஸ்வாதினத்தில் அவளுக்கு மகா கோபம் வர, அந்த வேகத்தில் ஓர் உண்மையைச் சொல்லி விடுகிறாள்.

“உம்மை மாப்பிளையாக வரித்த என் பிதா ஜனகர் நீர் புருஷ வேஷத்தில் வந்திருக்கிற ஒரு ஸ்திரீ (ஸ்த்ரியம் புருஷ விக்ரஹம்) என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளாமல் போனாரே!” என்று ராமனைப் பார்த்து சண்டை போடுகிறாள் ஸீதா தேவி. இது சாக்ஷாத் வால்மிகி ராமாயண வசனம்.

ஸ்ரீராமனுக்கு அவர் அம்பாள்தான் என்பதை இப்படி சூக்ஷ்மமாக ஞாபகப்படுத்திவிட்டாள் ஸீதை. உடனே அவருக்கு அவதாரக் காரியம் நினைவிற்கு வந்தது. ராக்ஷஸ சம்ஹாரம் செய்ய வேண்டும் என்ற நினைப்பு வந்ததும், அதற்கு அநுகூலமாகவே விளையாட்டு நடப்பதற்காக ஸீதையை அழைத்துக் கொண்டு காட்டுக்குப் போனார்.

இவரால் சம்ஹரிக்கப்பட வேண்டிய ராவணனோ பெரிய சிவபக்தன். ஆதியில் அவனுக்கு சிவனையே கைலாஸத்திலிருந்து இலங்கைக்கு இழுத்துக் கொண்டு வந்து அசோக வனத்தில் வைத்து பூஜை செய்ய வேண்டும் என்று ஆசை. அதற்காகத்தான் கைலாஸத்தைப் பெயர்த்துப் பார்த்தான். அப்போது அம்பிகை பயந்து ஈசுவரனைக் கட்டிக் கொள்ள அவர் விரல் நுனியால் மலையை அழுத்தி விட்டார். தப்பினோம் பிழைத்தோம் என்று இராவணன் இலங்கைக்கு ஒடி வந்தான். மகா சிவ பக்தனாதலால் அவனுக்குக் தன்னுடைய ஈசுவரன்தான் ஸீதையாக வந்திருக்கிறார் என்று தெரிந்து விட்டதாம். முன்பு அம்பாளால்தான் தன் காரியம் கெட்டுப்போச்சு என்கிற கோபத்தில், இப்போது அவள் தலையீடு இருக்கக்கூடாது என்றே ராமரை அப்புறப்படுத்திவிட்டு ஸீதையை தூக்கி வந்து அசோக வனத்தில் வைத்தானாம். ஆனாலும் ராக்ஷஸ அறிவானதாலும் அம்மையப்பனான ஜோடியில் ஒன்றை விட்டு ஒன்றை மட்டும் பிடித்துக் கொண்டதாலும் ராவணனுடைய அன்பு விகாரப்பட்டுக் காமமாயிற்று. இருந்தாலும் சிவபக்தியினால் இவனுக்கு அவதார ரகசியம் அவ்வப்போது துளி தெரிந்தது. ஆஞ்சநேயரைப் பார்த்தவுடனே ராவணன், ‘இவர் யார்? நந்தியம் பெருமானா?’ என்று நினைக்கிறான். ‘கிமேஷ பகவான் நந்தீ?’ என்பது வால்மீகி ராமாயண வசனம். ஸீதா ராமர்களின் பரமதாஸனாக இருக்கப்பட்ட ஹநுமாரைப் பார்த்ததும் கைலாஸத்தில் ஸ்வாமிக்கும் அம்பாளுக்கும் தாஸனாக இருக்கிற நந்திதான் அவர் என்பது புரிந்ததுபோல ராவணன் பேசுகிறான்.

அம்பாளே நாராயணன் என்பதற்காக இந்தக் கதை எல்லாம் சொல்கிறேன். இரண்டும் ஒன்றாக இருக்கட்டும்! ஆனால் நாராயணன் என்கிற புருஷ ரூபம் அம்பாளின் ஸ்திரீ ரூபம் இரண்டும் நன்றாக இருக்கின்றனவே; இரண்டையும் வைத்துக் கொள்ளலாமே என்று தோன்றுகிறது. அப்போது அவர்களை சகோதரர்களாக வைத்துக் கொள்ளலாம். அம்பாளை நாராயண சகோதரி என்று சொல்வதற்குப் புராணக் கதைகள் எல்லாம் பக்கபலமாக இருக்கின்றன.

ஆசைகள் அத்தனை அனர்த்தத்துக்குக் காரணம். ஆசைதான் காமம் என்பது. ஆசைப்பட்டது கிடைக்காவிட்டால் குரோதம், சோகம் எல்லாம் உண்டாகின்றன. காமத்தில் பிறப்பு உண்டாகிறது. குரோதத்தால் நம்மை நாமே கொன்று கொள்கிறோம். எனவே ஜனன மரணத்திலிருந்து விடுபட வேண்டுமானால் நம்மைக் காமமும் குரோதமும் அண்ட விடக்கூடாது. மழை ஜலம் உள்ளே புகவொட்டாமல் நல்ல டஃபேடோ குடைத்துணி காப்பாற்றுகிறது. அதை ‘வாட்டர் ப்ரூஃப்’ என்கிறோம். இதே மாதிரி நமக்குக் காம ப்ரூஃபாக, க்ரோத ப்ரூஃபாக, சோக ப்ரூஃபாக ஒரு கவசம் இருக்கிறதா என்றால், இருக்கிறது.

அம்பாளின் கிருபைதான் அந்தக் கவசம். நமக்கு ரொம்பப் பணம் இருக்கலாம். செல்வாக்கு இருக்கலாம். ‘பவிஷு’ கியாதி இருக்கலாம். அழகு ஆரோக்கியங்கள் இருக்கலாம். இவையெல்லாம் அம்பாள் அநுக்கிரஹத்தால் கிடைத்ததாக நாம் சொல்லிக் கொள்ளலாம். ஓரளவுக்கு அப்படி சொல்வது வாஸ்தவம்தான். ஆனாலும் ஆசையும், வெறுப்பும், பயமும், துக்கமும் மனஸிலிருக்கிற வரையில் இதுகள் எல்லாம் கிடைத்துத்தான் என்ன? ஆனபடியால் உண்மையில் அம்பாள் அநுக்கிரஹம் இருப்பதற்கு அடையாளம் நம்மை, ஆசையும், துவேஷமும், பயமும் அழுகையும் தொடாமல் இருப்பதுதான்.

துவேஷம், பயம், அழுகை அவைகளுக்கும் மூலக்காரணம் ‘நான், நான்’ என்று ஒன்றிடம் ஆசைதான்; காமம்தான். எனவே காமம் ஒன்று தொலைந்தால் போதும். அத்தனை அனர்த்த பட்டாளமும் தொலைந்து போனதாக ஆகிறது. அதன்பின், இந்த உலகத்தில், இந்தச் சரீரத்தில் நாம் இருக்கிற போதே மோக்ஷ ஆனந்தம்தான்.

காமேசுவரி என்றும் காமாக்ஷி என்றும் பெயர் படைத்த பராசக்தியை மனமுருகிப் பிரார்த்தித்தால் அவள் நம் காமத்தை அடியோடு துவம்ஸம் செய்து விடுகிறாள். காமேசுவரி தான் பஸ்பமாகிவிட்ட காமனை மறுபடி உண்டாக்கியவள். அதன்பின் காமதகனம் செய்த பரமேசுவரனுக்குக் காமம் பொங்குகிற மாதிரி தன் கண்களில் பிரேமை பொங்கப் பார்த்தவள்தான் காமாக்ஷி. இவளுடைய அநுக்கிரஹத்தால் நமக்குக் காம ஜயம் ஏற்படுமென்றால் ஒன்றுக்கொன்று முரணாகத் தோன்றுகிறது. ஆனால் முரண் இல்லை. பரப்பிரம்ம லோகப் பிரக்ஞையே இல்லாமல் இருந்துவிட்டால், மாயா லோகத்தில் மாட்டிக் கொண்டிருக்கிற நாம் எப்படி விடுபடுவது? நம்மை விடுவிக்கவே அதற்குக் காருண்யம் உண்டாகிறது. இந்தக் கருணையைத்தான் பரமேசுவரனுக்கு உண்டான காமம் என்று சொல்கிறோம். இந்தக் கருணை உணர்வு அவருக்குப் பிறப்பதற்குக் காரணமாக இருந்த சக்தியை காமாக்ஷி என்கிறோம். ஸமஸ்த ஜீவராசிகளும் க்ஷேமமாக இருக்க வேண்டும் என்ற காமம் தவிர, வேறு ஒரு ஆசையும் இல்லாத பரம அன்பு லீலை அது.

__________________________________________________________________________________________________________

The Strength of Shiva; Narayana’s Sister

I have told you philosophically how there is no difference between Ambal and Mahavishnu. Now I am going to tell you a story which you do not know. The epic Ramayana is well known to you all. From that familiar story I will narrate what you do not know. There are many versions of Ramayana other than those written by Valmiki, Kambar, and Tulasidas, such as Ananda Ramayanam, Arpudha Ramayanam, Durvasar Ramayanam, etc. In one of them we have this information.

The story is that Ambal incarnated as Sri Rama. Eswara accompanied her and descended on earth as Sita. Sri Rama’s complexion is rich green. He is referred to as ‘Maragatha mani vannan’, that is, green sapphire-like colored. Kalidasa calls Ambikai as ‘Matha Maragatha Shyama’, that is the Mother having the complexion of green sapphire gem.  Muthuswami Dikshithar sang on Meenakshi as ‘Maragatha chaye’ [chaye-colour] Parashakthi, who  transcends  creation, preservation, and destruction and being the root cause of everything, exhibits pure reddish glow. When She is Parvathi, the wife of one of the Thrimurthis, She remains in greenish hue. It is She who came as Sri Ramachandra murthy. Parameswaran became Sita Devi.

In olden times children were married off at very young age. Then in order to keep the children in good humour and not to let them become weary of performing Homa and other rituals, celebrations like Vilaiyadal (playing), Oonjal (Swing), Nalangu, and Oorvalam (procession) were all held. During the procession the bride will be dressed up as a boy and the groom will be dressed up as a girl. In the same way, to ward off the fear of demons in this world, Ambal and Eswaran playfully came in procession   with roles cast as Rama and Sita respectively. No one knew of this. Sri Rama and Sita also remained as if they had forgotten their identities. But will not the overpowering emotions bring out what is hidden underneath? Such a situation arises in Ramayana.

Sri Rama decides to leave Sita behind and go to the forest. Then Devi displays a sudden outburst of feelings. ‘’ If a man refuses to take his wife along to the forest fearing danger from brutes and beasts, can such a person be called a man at all?’’ asks Sita and in that emotional spurt also spells out the actual fact. ‘’Alas! My father Janakar who embraced you as his son-in-law failed to recognize you as a lady clad as a lad!’’ Saying so, Sita quarrels with Rama. This is the exact dialogue found in Valmiki Ramayana. (“Sthreeyam Purusha Vigraham”)

In this subtle manner, Sita hints to Sri Rama that He is really Ambal. He is at once reminded of the purpose of His Avathar.  Rama realizes that in order to accomplish the mission of annihilating the demons, it would be helpful if Sita accompanied Him to the forest and so took her along.

Ravana who is to be killed by Rama is a great devotee of Siva. In the beginning, he had yearned to bring Siva from Kailasam to Lanka and worship Him by keeping Him in Ashoka vanam. That is why he attempted to uplift Mount Kailash. At that time, Ambikai getting scared hugged Siva, who then by the tip of His toe, pressed the mountain firmly. Ravana struggled to escape alive and ran away to Lanka. It was because he was an ardent Shiva devotee he now knew that Shiva had come as Sita. Since earlier it was because of Ambal that his plan was foiled, the enraged Ravana was determined this time to separate Rama, kidnap Sita and keep Her in Ashoka vanam. But his demonic perversion made him to discriminate between the Universal Parents, singling out one and shunning the other. Ravana’s devotion was distorted and degenerated to lust. Even then, being a steadfast devotee of Shiva, he could discern now and then the mission of the Avathar. The moment he saw Anjaneya, Ravana recalls “Who is he? Could he be Lord Nandhi?”  The script in Valmiki Ramayanam is:  ‘’Kimesha Baghawan Nandhi?’’ On seeing Hanuman who is the devotee of Rama and Sita, Ravana seems to have understood that it must be Nandhi, the devotee serving Swami and Ambal at Kailasam.

I am telling you all these episodes to establish that Ambal is Narayanan. Let the two be one!  The masculine form of Narayanan being the counterpart of Ambal’s feminine form is indeed good perception. We wish to keep them both. We can regard them as brother and sister. All Puranic stories support this stand that Ambal is Narayanan’s sister.

Desire is the cause for all misconceptions. Desire is lust. When we are not able to get what we desire, anger and sorrow arise. Lust results in birth, anger results in self destruction. Therefore to be liberated from birth and death we must guard ourselves not to get tainted with lust and hatred. The polyester taffeta cloth prevents rainwater from seeping inside the umbrella. We call it water proof. If we set to ask whether in the same way there is a lust proof, hatred proof, sorrow proof armour for us, the answer is yes.

That armour is Ambal’s benediction. We may have lot of money, authority, beauty, health, and everything.  We may say all these were obtained by Ambal’s blessings. To some extent it is right to say so. But when there is desire, hatred, fear, and sorrow in our mind, of what use are these, even if we possess them?  Therefore if Ambal’s grace is truly on us, we are obviously unscathed by desire, hatred, fear, and sorrow.

The root cause for hatred, fea, and sorrow is ego; love and desire on this ‘I’. So it is enough to banish desire. It is then clear that the trail of all bad traits will be washed out. Then we in this world, in this physical frame, can attain liberation and bliss.

If we fervently pray to Parashakthi who is known as Kameswari and Kamakshi, She will completely crush our desires. When the Lord of love, Kaman was reduced to ashes, it was Kameswari who brought him back to life again. Thereafter by looking at  Parameswaran who  earlier had  burnt up  Kaman , with Her eyes  brimming with pure love,  She  made Him experience love.  Inconsistent it may appear that with Her blessing, we can win over our desires. But it is not a contradiction. If the Parabrahmam is devoid of worldly consciousness, how are we to be redeemed from delusion?  In order to free us from bondage, the Supreme Being exuberates spontaneous deep sympathy for us. It is this strong affection which arose in Parameswaran that we consider as love.  We address Shakthi who inspired this deep compassion to grow in Him as Kamakshi. This is the divine play of supreme love, having the only concern of promoting the well being of all creations and nothing else.

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems