Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – In the last chapter, one of our blog devotees observed that bondage affects even great Mahans like Sri Periyava when they are born as humans. However is that correct? Sri Ra Ganapathy Anna, explains beautifully in this chapter and the reason behind Periyava’s tears.

Many Jaya Jaya Sankara to Shri B. Narayanan mama for the great compiling, translation, and drawing.

ஸ்ரீ  ரா.கணபதி  கண்ட  மஹாபெரியவா—series 3—chapter 2.

அண்ணன் — தம்பி என்ற சொந்தப் பாசத்தில் உண்டாகும் பிரிவுத் துயர் நம் துறவரசருக்கு ஏற்படவில்லை. ஆனால் ஆணவமிக்க இவ்வுலகில் ஓர் அண்ணன் ஒரு தம்பிக்குச் சிறு தவறு செய்ததற்குப் பெரிதே கழிவிரக்கம் கொண்டு பகவத் பிரார்த்தனா ரூபத்தில் ரஹஸ்ய கௌரவத்துடன் மன்னிப்புக் கேட்ட உத்தம மானுடப் பண்புதான் அவரை உருக்கித் திரு நயனங்களை மல்க வைத்திருக்கிறது!.

சால்பிற்குக் கட்டளை யாதெனின் தோல்வி

துலையல்லார் கண்ணும் கொளல்

 என்ற குறளுக்கு இலக்கியமாக, ஸ்தானத்தில் கீழ்ப்பட்ட தம்பியிடம் மூத்தவர் காட்டிய சான்றாண்மையே ஸ்ரீசரணர்களின் திருவுளத்தை ஆழத் தொட்டிருக்கிறது.

மஹான்களும் ஆன்மிய, தெய்விகப் பேரநுபவங்களில் மட்டுமின்றி உன்னதமான மானுடப் பண்பை வியந்தும் விழிநீர் பெருக்கவதுண்டு. ரமண பகவான் வாழ்விலுங்கூட, ஆஸ்தானத்தில் கூடியிருந்த அனைவரும் காண, இப்படிச் சில நடந்திருக்கின்றன. உதாரணத்திற்கு ஒன்று:

தோழனாக இழைந்த சோழனிடம் பிணக்குற்ற கம்பன் சோணாட்டை விட்டே நீங்குகிறான். அப்போது அவன் தோழனிடம், “நீ என்னை ஆதரிக்காததால் நான் நிராதரவாகிவிட மாட்டேன். ஊருலகமெல்லாம் என்னைத் தாங்கித் தரிக்க இருக்கிறது. உன்னிலும் பேரரசனான சேரன் என்னை ஆதரிப்பது மட்டுமின்றி எனக்கு அடைப்பக்காரனாகக்கூடப் பணி புரிவானாக்கும்! அப்படி அவனை ஆக்கிக்கொண்டு வந்து உன் அரசவையிலேயே அவன் கையால் வெற்றிலை வாங்கிப் போட்டுக் கொண்டு காட்டுகிறேன், பார்!” என்று சூளுரைக்கிறான். பிற்பாடு அவ்வாறே சேரனைச் சேர்ந்து அவனைத் தன் கவித் திறனால் அடிமைகொண்டு, தனக்கு அடைப்பை ஏந்தவும் அவனை இணங்க வைக்கிறான். சோழன் அரசவைக்கே இருவரும் வரவும் செய்கின்றனர். சேரன் அடைப்பையிலிருந்து வெற்றிலை எடுத்து எடுத்துக் கம்பன் முன் பணிவுடன் நீட்டுகிறான். வெற்றிச் சிகரத்தைப் பிடிக்கவிருக்கும் அத் தருணத்தில் கம்பனோ அவ் வெற்றிலைகளைத் தானும் பணிவு தோன்ற வாங்கிக் கொள்கிறானேயன்றி, வாயில் இட்டுக் கொள்ளவில்லை! காரணம் அடக்கப் பண்புதான். வெற்றிலையை வாயிலிட்டுக் கொண்டால், தான் மெய்யாலுமே சேரனின் ஆண்டையாக உரிமை பாராட்டியதாகி விடும் என்றுதான் தன்னுடைய சூளுரை நிறைவேற்றத்தைத் தானே தடுத்துக் கொள்கிறான்!

இந்த கட்டத்திற்கு வருகையில் கம்பனின் உயர் பண்பை உன்னி உணர்ந்து நன்றாகவே கண்ணீரைக் கொட்டியிருக்கிறார்.

தம் உள்—மையை உள்ளேயே அடைத்து அடக்கிக் கொண்டிருக்கும் ஸ்ரீசரணரின் கண்ணில் நீர் கட்டி நின்றதோடு சரி, சுதாரித்துக்கொண்டு விட்டார்.

கண்ணீர் வழிந்து கீழே விழுந்து விடாமல் முகத்தை நிமிர்த்திக் கொண்டு, “தேன், தேன்” என்று கேட்டார்.

சடுதியில் தேன் வந்தது.

கண்களில் தேன் துளிகளை இட்டுக் கொண்டார். கடத்திலிருந்து கரத்தில் நீர் சரித்துக்கொண்டு கண்களைக் கழுவிக் கொண்டார்.

‘சட்னு’ தமையனார் நினைவையும் கழுவிவிட்டு வேறெதோ விஷயத்திற்குப் போய்விட்டார்.

பிற்பாடு ஸ்ரீகாளஹஸ்தியில் பால காண்டம் பகர்கையில் இவ்வளவு உணர்ச்சிவசப் படாமல் இச் சம்பவத்தை வர்ணிக்கும்போது தமையனார் கூறியதில் மேலும் சில விவரம் தெரிவித்தார்.

“நான் சொல்ல வேண்டியதைப் பட்னு சொல்லிவிட்டாலும் அதனால அவர் அப்படியே மாறிப் போய்டுவார்னு நெனக்கலே. ஆனா என்ன ஆச்சுன்னா, அவர் ஒரேயடியாப் பச்சாத்தாபப்பட்டுண்டு மனஸை விட்டே சொல்லவும் சொல்லிவிட்டார். ‘நம்ம பெரியவாள்ளாம் அநுஷ்டாதாக்களா [வேத சாஸ்திரங்களை நன்கு அநுஷ்டிப்பவர்களாக] இருந்த ஒசத்திலே எல்லாம் போய் இந்த ஸந்தி ஒண்ணுதான் மிஞ்சியிருக்கு. இதையும் நஷ்டப்படுத்திண்டா இந்தாத்துல பொறந்ததுக்கு ரொம்பக் கொறைவுங்கிற எண்ணத்துலதான் கோவம் வந்துடுத்து. ஆனாலும் தீரப் பாக்காம, நிதானம் தப்பி வெச்சது [வைதது] தப்புதான். ஸ்வாமிக்கு நமஸ்காரம் பண்ணிடறேம்பா’ ன்னு சொல்லி, அப்படியே பூஜைக் கட்டுக்குப் போய்ப் பண்ணினார்” என்றார்.

‘நம்ம பெரியவாள்ளாம்’ என்றது அகத்தின் முன் தலைமுறைகளைச் சேர்ந்தோரைத்தான், “பூர்விகாள் நன்னாவே வேதாப்யாஸ, அநுஷ்டானங்களோட இருந்துண்டு மடத்துக்கே ஊழியம் பண்ணிண்டு இருந்திருக்கா. அப்பா நாள்லேதான் இங்க்லீஷ் படிப்பு, உத்யோகம்னு போனது. எங் காலத்துல வைதிக ஸொத்தா வந்திருந்தது ஸந்தி ஓண்ணுதான். அதை நெனைச்சுதான் அண்ணா சொன்னது” என்று ஸ்ரீசரணர் ஓரளவு விளக்கினார்.

இன்னும் சற்று விளக்கமாகக் கூறினால்; ஸ்ரீசரணரின் பூர்வாச்ரமக் கொள்ளுத் தாத்தா திருவிடைமருதூரில் ஸ்ரீகாஞ்சி மடத்தின் பிரதிநிதியாகப் பணியாற்றிக் கொண்டு வைதிகமாக வாழ்ந்தவர். அவரது மூத்த புத்திரர், அதாவது ஸ்ரீசரணரின் பெரிய பாட்டனார், தந்தையாரின் மடப் பணிக்கும் வாழ்முறைக்கும் வாரிசாக ஆகி சாஸ்திரோக்தமான வாழ்வு நடத்தினார். அவரது தவப் புதல்வரோ ஸ்ரீகாஞ்சி மடத்தின் அறுபத்தைந்தாவது பீடாதிபதிகளாகவே பேருயர்வு பெற்று ‘இளையாத்தங்குடி பெரியவாள்’ ஆனார். கொள்ளுத் தாத்தாவின் இளைய புத்திரரான ஸ்ரீசரணரின் நேர்ப் பாட்டனார் நல்ல வேதப் புலமை பெற்றிருந்ததோடு ஸ்ரீமடத்திற்குப் பரமோத்தமப் பணி புரிந்தவர்; மகத்தான அகிலாண்டேச்வரி தாடங்கப் பிரதிஷ்டையில் நிர்வாகப் பொறுப்பாற்றியவர்; அரும்பாடு பட்டு ஸ்ரீமடத்திற்கு ஏராளமாக நிலபுலம் வாங்கிச் சேர்த்தவர். இப்படிப்பட்ட குடியில் ஸ்ரீசரணரின் பிதாதான் தொடக்கத்தில் வேதப் பயிற்சி பெற்றாலும் பிறகு நவீனப் படிப்பு முறைக்கு மாறியவர்; மடப் பணியில் புகாமல் முதலில் தனியார் பள்ளியிலும், பிறகு அரசினர் கல்வித் துறையிலும் தொழில் புரிந்தவர்.

ஏற்கனவே (ஓரளவேனும்) விஷயம் தெரிந்தவர்களையும், அத்தியந்தச் சீடர்களையும் தவிர எவரிடமும் ஸ்ரீ மஹா பெரியவாள் அறுபத்தைந்தாவது பீடாதிபராக இருந்தவர் தமது ஒன்றுவிட்ட பெரிய தகப்பனார் என்றோ, அவர் காலத்திலும் அவருக்கு முன் பட்டத்தின் காலத்திலும் ஸ்ரீமடத்தின் சரித்திரத்தில் பொன்னெழுத்தில் பொறிக்குமாறு ஸ்ரீகார்யம் பார்த்தவர் தமது பிதாமஹர் என்றோ சொல்லவே மாட்டார். அவர்களுடைய சரித நிகழ்ச்சிகளை வெகு ரஸமாக விரித்துச் சொல்வாராயினும் அவர்கள் தமது பூர்வாச்ரமப் பூர்விகர்கள் என்பதற்குச் சங்கேதங்கூடக் காட்டமாட்டார்!

ஸ்ரீசரணர் பட்டமேற்ற பின்னரே அவரது கடைசித் தம்பியார் பள்ளிப் பருவம் எய்தினார். அவரை நவீனப் படிப்பில் விடாமல் ஸ்ரீமடத்து சாஸ்திரிகளிடம் வேதாப்யாஸத்திற்கே சேர்த்தனர். அவர்தான் பிற்காலத்தில் ஸ்ரீ ஜயேந்திர ஸரஸ்வதி ஸ்வாமிகளின் பூர்வாச்ரமத்தில் அன்னாருக்கு வேதம் பயிற்றுவித்தது.

இளையாத்தகுடி விருத்தாந்தத்திற்குத் திரும்பலாம்.

மஹா பெரியவாள் தளும்பிய கண்ணில் தேன் இட்டுக் கொண்டதன் காரணம் புரியவில்லை. என்னதான் ஸெளலப்யத்துடன் அவர் பழகினாலும் அயனான சந்தர்ப்பங்களில் அவரிடம்.’ஏன் எப்படி?’ கேட்கவிடாமல் ஏதோ ஒன்று நாவைத் தடுத்துவிடும். அவரே தமது உள் மகிமையை மறைத்துக் காப்பதற்காக நம் நாவுக்குக் காவலிட்டு விடுவார் போலும்! இப்போதும் அப்படித்தான் நடந்தது.

புரை (காடராக்ட்) உள்படப் பலவிதக் கண் நோய்களுக்குத் தேன் சிகித்ஸை (ஹனி தெரபி) நல்லதென்று விளம்பரப்படுத்தபட்ட சமயம் அது. எனவே பெரியவாளின் கண்ணில் நீர் கோத்ததுகூட ஏதோ நேத்திரக் கோளாறாலேயே இருக்கக்கூடும் என்றும் மருந்தாகவே தேனிட்டுக் கொண்டது என்றும் நாங்கள் எண்ணுமளவுக்குச் செய்துவிட்டார்!

பிற்பாடு ஒரு சாஸ்திரக்ஞர் சொல்லித்தான் தெரிந்தது. ஓர் உண்மையான துறவியின் கண்ணீர் பூமியில் பட்டால் புவிக்கே கெடுதல் என்று! நோயில் வடியும் கண்ணீர் அல்ல. மானுடமான உத்தம உணர்ச்சியில் உண்டாகும் கண்ணீர். இதற்குப் பரிஹாரமாகவே தேன் இடுதலை விதித்திருக்கிறதாம்.

உணர்ச்சி விழுமியதொரு தருணத்திலும் விழிநீர் சிந்தி விடாமல் தேக்கிக்கொண்டு விதிப்படி பரிஹாரம் செய்து கொண்ட சாஸ்திராபிமானத்தை என்ன சொல்ல? அந்த ‘அபிமான உறவால்’ தான் முதலில் மாதுஸ்ரீ லலிதாம்பாளை ஸுவாஸினி பூஜையிலிருந்து விலக்கினார்; இப்போது முடிவில் தம் கண்ணுக்குத் தேன் இட்டுக் கொள்கிறார்.

ஒரு துறவி ‘மானுடமான’ உத்தம உணர்ச்சியால் பூமி படக் கண்ணீர் சிந்தக்கூடாது என்றதற்குக் காரணமுண்டு. தெய்விகமான பக்தி பரவசத்தில் அவன் பெருக்கும் கண்ணீரும், ஆச்ரிதர் துயரைத் தனதாகவே ஏற்றுத் துடைத்தெறியும் தெய்வக் கருணையில் அவன் பெருக்கும் கண்ணீரும் உலகுக்குக் கெடுதல் செய்யாது. நலமே கூட்டும்; புனிதமே சேர்க்கும். இவ்வினங்களில் நமது ஸ்ரீசரணர் கண்ணீர் பெருக்கிய நிகழ்ச்சிகளும் உண்டு. தாம் கண்ணீர் பெருக்குகிறோம் என்பதுங்கூட அப்போது அவருக்குத் தெரியாமல் பக்தி அல்லது கருணையிலேயே ஸமாதியுற்றிருப்பாராதலால் தேன் கேட்கவும் மாட்டார். அக் கண்ணீர் தேனல்லவா? தேனுக்கும் மேலான தேவாமுதம் அல்லவா?

இன்னும்  வரும்……………….

___________________________________________________________________________________________________________________________

KANCHI  SAGE’S  TEARS  AND  ANGER (Part 2)

No  feeling of  sorrow  or  misery possessed  Our  Sage   because  of  the  relationship   ;  but  what  made  Him  break  down  and  brought  tears  in  His  eyes  was  the  upright  character  of    His  elder  brother,  who  felt  extremely  bad  for  having  wrongly  reprimanded  his  younger  brother  and  offering  his  apology   in  the  form  of  a  prayer  to  Bagavan,  and  that  too  in  this  world  where  one  sees  only   arrogance everywhere.

சால்பிற்குக்  கட்டளை  யாதெனில்  தோல்வி
துலையல்லார்  கண்ணும்  கொளல்—— திருக்குறள்.

The  touch  stone  of  perfection  is  to  accept  defeat  even  from  the  hands  of  one’s  inferiors.

Great  souls  will  get  emotional  and  shed  tears,  not  only  on  having  Divine  and  spiritual  experiences  but  also  while  admiring  superior  human  behavior. Even  in  Sri  Ramana  Maharishi’s  life,  some  similar  incidents  have  taken  place  for  the  whole  audience  to  witness.   We  will  see  one  such  incident  for  example:

Poet  Kamban   was  on    very  friendly  terms  with  the  King   of  ChOza.   Somehow,    there  came  a  divide  between  them  and because  of  that,  the  poet  left  him  for  the  land  of  ChErA  king;  he  told  the  king,  “I  will  not  become  an  orphan  just  because  you  refuse  to  support  me.  All  the  world  is  ready  to  support  and  take  care  of  me.  The  ChErA  king,  who  is  superior  to  you,  will  not  only  support  and  patronize  me  but  will  also  act  as  my  servant  who  will  prepare  pan  and  wait  on  me.  I  will  make  him   one  and  bring  him  to  your  court  and  receive  and  eat  the  pan  prepared  and  offered  by  him.  This  is  a  challenge.”  He  then  went  to  the  ChErA  kingdom  and befriended   the  king  with  the  help  of  his  poetic  genius.  The  king  became  a  slave  to  the  poet  and  was  ready  to  wait  on  him  with  pan.  Both  of  them  came  to  the  court  of  the  ChOlA  king.  The  ChErA  king  took  out  the  pan  from  the  box  and  offered  to  Kamban.  But   Kamban  at  the  threshold  of  fulfilling  his  challenge,  while  receiving  it  with  all  humility,  did  not  put  it  in  his  mouth.  The  reason?  What  else  other  than  humility?  Because,  if  he  put  it  in  his  mouth,  then  it  will  amount  to  Kamban  having  enslaved  the  ChErA  king.   He  stopped  himself  at  that  point  and  prevented  the  ignominy  to  the  latter.

At  this  point  of  the  story,  Ramanar  had  shed  tears  profusely,  having  realized  the  superior  attribute  on  the  part  of  Kamban.

Sree  Saranar,  who  suppressed  His  emotions,  did  not  allow  the  tears  to  fall,  but  controlled  Himself.

He  lifted  His  head  up,  so  that  the  tears  would  not  fall  to  the  ground  and  asked  for  honey.

Honey  was  brought  immediately. He  applied  a  few  drops  of  the  honey  in  His  eyes  and  washed  them  off.

No  sooner  did  He  wash  His  eyes   than  He  washed  off  His  thoughts  of  His  elder  brother  and  diverted  to  some  other  topic.

Later,  when  He  was  narrating  His  ‘BAla  KAndam’ in  Kalahasti,  He  did  not  get  this  much  emotional  while  describing   this  incident  but  added  some  more  details on what  His  brother  said  at  that  time.

“Although  I  said  what  I  wanted  to  say without  hesitation, I  never  expected  that  such  a  change  would  come  about  him.  What  happened  was,   he  felt  so  penitent  on  himself  that   he   opened  his   mind  and  said,  ‘Our  elders  were  all  strict  followers  of  Veda  SAstrAs;  from  that  high  point,  we  have  descended  so  much  that   the  only   virtue   left  with  us  now  is  performing  this  ‘Sandhi’.   If  we  let  go  this  also,  it  will  be  a  disgrace  to  this  family.  When  I  thought  of  this,  I  got  angry.  But  it  was  wrong  on  my  part  to  have  lost  my  poise  and   scolded  you  without  properly  looking  at  the  reality.  I  will  do  Namaskaram  to  Bagavan.’   He immediately  went  to  the  Pooja  room  and  prostrated  before  the  Deities.”

Sree Saranar  further  explained,  “When  he  said  ‘our  elders’,  he  meant  our  family’s  ancestors.  Our  ancestors  have  been  doing  Veda  PArAyanam  and  performing  all  ‘AnushtAnam’s   regularly  and  have  been  serving  Sree  Matam  also.  In  father’s  time  only  they  went  into  learning  English  and  seeking  jobs.  What  came  to  me  in  my  time  was  only  this  virtue, viz. ‘Sandhi’.  ‘Anna’  was  referring  to  this  only.”

To  be  more  elaborate:  Sree  Saranar’s  (Poorvasrama)  great  grandfather was  serving  as  a  representative  of    Sree  Kanchi  Matam  in  Thiruvidaimarudhur  and  lived  a  truly  VEdic  life.  His  eldest  son (Sree  Saranar’s  grand  father )   took  over  from  his  father  and  served  SreeMatam  and  lived  as  guided  by  SAstrAs.  His  son  became  the  65^th  Peetathipathi  and  was  known  as  ‘Ilayathankudi  PeriavA.  Sri  Saranar’s  father’s  father  was  a  Vedic  scholar  and  served  Sree  Matam  very  well.  He  was  the  chief  administrator  in  the  ‘Akilandeswari  ThAdanka  Prathistai’.  He  got  a  lot  of  landed  properties  for  Sree  Matam.  Sree  Saranar’s  father  who  was  born  in  this  hierarchy,  went  for  English  education,  although  he  was  given  Vedic  education  initially.  He  did  not  serve  Sree  Matam,  but  worked  in  a   private  school  and  then  in  the  government  education  department.

Sree  Saranar  has  never  told  anybody  other  than  His  very  close  disciples, that  the  65^th  Peetathipathi  was  His  father’s  elder cousin  brother  and  that  His  grandfather  was  rendering  excellent  service  as  ‘Sree  KAryam’  during  that  time  and  the  previous  Peetathipathi’s  time.  Though He  would narrate  their  histories  very  elaborately, He  would  never  even  give  a   hint   that  they  were  His  Poorvasrama  ancestors!

After  Sree  Saranar  ascended  the  Peetam  only,  His  youngest  brother  was  old enough  to  go  to  school.  He  was  not  put  in  the  regular (modern !)  school  but  was  sent  to  Sree  Matam  SAstrikal  for  studying  VEdam.  He  only  taught  VedAs  to   Jayendra  Saraswathi  Swamikal   in  his  PoorvAsramam.

Let  us  return  to  Ilayathankudi  incident.

We  did  not  understand  the  reason  for  Periava  applying  honey  in  His  moist  eyes.  Although  we  were  at  ease  with  Him,  sometimes,  something  would  stop  us  from  asking  Him  some  questions.  May  be   He  would  block  our  tongue  in  order  to  hide  His  inner  emotions !  Now  also  it  happened  like  this.

It  was  being  advertised  at  that  time  that  honey  therapy  was  good  for  cataract.  Therefore  He  made  us  think  that  the  reason  for  tears  in  His  eyes  was  some  problem with  the  eyes  and  that  was  why  He  applied  honey !

Sometime  later  only,  we  understood  from  a   ‘SAstragnar’  (one  who  knew  SAstrAs),  that    it  was  bad  for  the  world  if  tears  from  a  true  saint  fell  on  the  earth.  Not  the  tears  due  to    some  sickness;    but  ears  shed  out  of  emotions  due  to  upright  human  feelings.  Applying  honey  in  the eyes at  that  time is  prescribed  as  an  atonement.

What  can  we  say   about   the  highest  regards  He  had   for   SAstrAs,  when  He  applied  honey  in  order  to  prevent  the  tears  from  falling  down  at  the time  when  His emotions  were  overwhelming !  Due  to  that  High  Regards  only,  He  removed  Lalithambal  from  the  Suvasini  Pooja  in  the  beginning !  Now  in  the  end  He  applied  honey  to  His  eyes !

There  is  reason  for  the  rule  that  a  saint’s  tears  due  to  emotional  human  feelings  should  not  fall  to  the  earth.  The  tears  He  sheds  out  of    Divine  ecstasy   or  out  of  compassion  towards  His  devotees  for  their  sufferings,  will  do  no  harm  to  the  world;  it  will  bring  only  good  and  holiness.  There  were  incidents  when  Sree  Saranar  poured  out  tears  due  the  latter  reasons.  As  He  used  to  be  in  a  state  of  ‘SamAdhi’,  unaware  of  the  swelling  tears,  He  would  not  ask  for  honey  even.  Are  not  the  tears  themselves real  honey?   Nay,  they  are  drops  of  Nectar  superior  to  honey !

TO  BE  CONTINUED…………………..

Categories: Devotee Experiences

Tags: ra ganapathi