Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Shri B. Narayanan mama has starting the second part of the series, Shri Maha Periyava as Shri Ra Ganapathy Anna saw him. Thank you mama for the awesome chapter, translation, and drawing.

In this episode, the take away for me is this following line: “நம்மில்  மிகப்  பெரும்பாலானவர்கள்.  ‘அவரைப்  போற்றிப்  பெருமை  பேசிவிட்டால்  போதும்;  அவர் தம்மைப்  போற்றிப்  பெருமை  படுமாறு  ஏதுமே  செய்யாமல்  நம்  வழியிலேயே  போகலாம்’  என்றுதான்  இருந்திருக்கிறோம்.”

How much impact and pain it would have had on Anna to write this? Irrespective of our attitude, Sri Periyava’s Karunyam  stands out. Rama Rama

நம்பினோர்  கெடுவதில்லை; நான்கு  மறை  தீர்ப்பு !

‘சரணம்’,  ‘ஹஸ்தம்’  ஆகிய  இரு  பதங்களுக்குமே  தாங்கி  என்ற பொருள்  உண்டு.  தாங்குவது  தாங்கி (support). சரண  கமலத்தால் அடைக்கலம்  தந்தும்  ஹஸ்த  கமலத்தால்  அபயம்  தந்தும்  எண்ணிறந்த  அடியரைத்  தாங்கிய  திவ்யத்  திருமேனி  மறைந்து  விட்டது.

ஆனால்  தாங்கும்  அப்  பேரருளை அந்த  மேனியும்  அதன்  அவயவங்களுமா  புரிந்தன?  பௌதீகமான  பொருட்களைத்தான்  பௌதீகமான  மேனி  தாங்க  முடியும்.  அடியாரின்  மனச்  சுமையை  ஒரு  பௌதீக  மேனி  எப்படித்  தாங்க  முடியும்?  அதைத்  தாங்கியது  பராசக்தியின்  பரங்கருணைத்  தத்வந்தான்.  அது  எக்காலத்தும்,  எவ்விடத்தும்  உள்ள  அமரமான,  ஸர்வ  வியாகபமான  ஒன்று.  ஆயினும்,  அந்த  ஸூக்ஷ்ம  சக்தியைக்  கிரஹிக்க  மாந்தரால்  இயலாததால்  அவர்களுக்கு  அவதார  சரீரங்களைக்  காட்டி  அவற்றைக்  கருவியாகக்  கொண்டு  தனது  தாங்கும்  தண்  பேரருளைப்  புரிகிறது.  எனினும்  பராசக்தியின்  விளக்கவொண்ணா  விளையாடலில்  சரீர  தர்மமாக  இவ்வளவுதான்  ஆயுட்காலம்  என்று   விதி  செய்யப்பட்டு  அதோடு  சரீரம்  முடிக்கப்பட்டும்  விடுகிறது;  அவதார  சரீரமும்தான்!  இவ்வாறிருந்தாலும்  அந்த  ஆயுட்காலத்தில்கள்    சரீரி  ஆற்றிய  தாங்கும்  திருப்பணியின்  பெருமையிலிருந்தே  அடியார்கள்  அவரை  ஒரு  சரீரத்தில்  அடக்க  ஒண்ணாத  அருட்சக்தியாகப்  புரிந்துகொள்ள  இயலும்.

எனவே,  ஒரு  அவதார  சரீரம்  விழும்போது, நம்  கண்  காண,  செவி  கேட்க,  உள்ளம்  குளிர  அது  புரியும்  நவ  நவ  ஸுந்தர  லீலைகள்  முடிந்து  போவதால்  துயரம் பொங்கி  எழுவது  இயல்பே  யாயினும்  பிரார்த்தனையால்  மனம்  தெளிந்து  பார்ப்போமாயின்,  சரீரமல்ல  நம்மைத்  தாங்கிக்  காத்தது  என்றும்,  அது  தாங்கும்  சக்தி,  காப்புச்  சக்தி  இன்றும்  நம்மைச்  சூழ்ந்தும்,  ஊடுருவியும்  உள்ளது,  இனி  அது  என்றும்  அவ்வாறே  இருக்கும்  என்றும்  உணரலாம்.  வெறும்  வாய்  ஜோடனையாகவோ,  மனோ  கல்பிதமாகவோ  இன்றி  மெய்யாலுமே  உணரலாம்.

“ஜீவேம சரத: சதம்”  என்ற  வேத  வசனத்துலிருந்து,  ஒரு  குழந்தை  தும்மினால்  கூட  “சதாயுஸ்”  என்று  சொல்லும்  பொது  வசனம்  வரை  நமக்குத்  தெரிவிப்பது,  ஒரு  சரீரத்தின்  அதிக  பக்ஷ  ஆயுட்காலம்  நூறாண்டு  என்பதே.  “நூறுதல்”  என்றாலே  அழிதல்  என்று  பொருள்!

அப்படிப்பட்ட  அதிக  பக்ஷக்  கால  அளவாக்கும்  ஸ்ரீசரணர்கள்  பரம  கருணையுடன்,  பரம  பொறுமையுடன்  அந்த  தர்ம  விக்ரஹமான  சரீரத்தால்  எங்கணும்  நிலவி  வரும்  அதர்மக்  கலி  கோலாஹலத்தைத்  தாங்கிவிட்டுச்  சரீரத்தை  உதிர்த்திருக்கிறார்கள்.  மக்கள்  யாவரும்  தர்ம  வாழ்வுக்குத்  திரும்ப  வேண்டும்  என்பதே  நீண்ட  நெடு  ஆண்டுகள்  அல்லும்  பகலும்  அனவரதமும்  சிந்தனையாக,  சொல்லாக,  செயலாக,  பிரார்த்தனையாக,  அனுக்ரஹமாக  இப்படி  வாழ்ந்த   அப்  பரம  ஸ்ரேஷ்டமான  அவதாரத்தால்  பெறக்கூடிய  பயனை  வேண்டுமென்றே  தவற  விட்டுவிட்டவர்தான்  நம்மில்  மிகப்  பெரும்பாலானவர்கள்.  ‘அவரைப்  போற்றிப்  பெருமை  பேசிவிட்டால்  போதும்;  அவர் தம்மைப்  போற்றிப்  பெருமை  படுமாறு  ஏதுமே  செய்யாமல்  நம்  வழியிலேயே  போகலாம்’  என்றுதான்  இருந்திருக்கிறோம்.  அப்படியும்  நம்மைத்  தூற்றாமல்,  சபிக்காமல்,  தன்னையும்  நொந்து  கொள்ளாமல்,  கீதோபதேசத்தின்  சிகர  உதாரணப்படி  வெற்றி  தோல்வி  கருதாமல்  அவதார  ஸ்வதர்மமான  தர்மப்  புனருத்தாரணத்திற்கே  முழு  மூச்சுடன்  பாடுபட்டுவிட்டு,  பாடும்  தெரியாமல்  புஷ்பம்  போல்  ஆனந்த  மலர்ச்சியுடனேயே  தாமும்  இருந்து  உலகுக்கும்  ஆனந்தத்தையே  அள்ளி  அள்ளி  அருளிவிட்டே  பூர்ணாயுள்  முடியும்  தருணத்தில்  சரீரத்தை  உதிர்த்திருக்கிறார்கள்.

இவ்வாறு  அவரை  நினைத்து  துக்கிப்பதை  விட,  நம்மை  நினைத்தே  துக்கித்து  ஆத்ம  சோதனை  செய்து  கொண்டால்  நலனும்  பயனுமாக  இருக்கும்.  அவ்வாறு  செய்தால்  பரிவே  உருவான  அப்  பரம  மூர்த்தியின்  அருட்சக்தி  நம்  துக்கத்தைத்  துடைத்து  நம்மைத்  தூயோராகத்  தூக்கிவிடும்.

ஒரு  பரம  ஸ்ரேஷ்ட  அவதார  சரீரத்தை  நடமாடும்  தெய்வமாக  நூறாண்டு  உலவ  விட்டும்,  மறுபுறம்  அவதாரப்பணி  என்று  விசேஷமாக  வேதமார்க்க  மறுமலர்ச்சி  நிகழவொண்ணாமல்  கலிப்பிரவாஹத்தைப்  பெருகவிட்டும்  விளையாடிய  அந்தக்  கருணை—மாயைக்  கலவையான  பராசக்தியின்  சித்தம்  என்னவோ?  வேதம்  அடியோடு  அடித்துப்  போகப்படாமல்  ஓரளவேனும்  அணை போட்டும்,  ஆத்ம  தீபம்  அணைந்தே போகாமல்  பொறியளவேனும்  நிற்கவும்  அவதாரம்  நிச்சயமாக  உதவியுள்ளது  அன்றோ?  அவ்வளவே  அவள்  திட்டமிட்டது  போலும் !

ஸ்ரீசரணர்கள்  1957  ஸெப்டெம்பர்  பிற்பகுதியிலிருந்து  1959 மார்ச்  முற்பகுதி  வரை,  சுமார்  ஒன்றரை  ஆண்டுகள்  சென்னையில்  தங்கிவிட்டுப்  புறப்படும்போது  அளித்த  பிரிவுபசாரக்  கூட்டத்தில்  பேசிய  பலரும்,  மேலே  கூறியுள்ள  அதே  ஆத்ம  சோதனையைத்தான் பிரஸ்தாவித்து,  ‘இனிமேலாவது  நாம்  பெரியவா  உபதேசப்படி  நடக்க  வேண்டும்’  என்றனர்.

முடிவாக,  முடிமணியாகத்  தமது  அமுதக்  கருணையையே  உருக்கி  வாக்குகளாக  வர்ஷித்த  அவதாரர்,  “நான்  உங்களுக்கு  நடுவிலேயே  உட்கார்ந்து  கொண்டு  நித்யமும்  சொல்லியும்  செய்ய  முடியாதவர்கள்  நான்  போன  பிறகு  அப்படிச்  செய்யணும்  என்றால்  எப்படி ?”  என்று    கேட்டுவிட்டு,  இக்காலத்தில்  மக்களை  சாஸ்திரீய  வாழ்க்கை  முறையிலிருந்து  இழுக்கும்  பலவிதமான  போக்குகளுக்கு  எதிர்நீச்சுப்  போடுவதில்  உள்ள  சிரமத்தை  மனமார்ந்த  அநுதாபத்தோடு  எடுத்துக்  கூறினார்கள்.  தொடர்ந்து   பிரேமோபஷினத  மந்திரங்களாகத்  திருவாய்  மலர்ந்தார்,  “நான்  சொல்லி,  நீங்கள்  செய்யவில்லை  என்றால்  அது  உங்கள்  தப்பில்லை.  உங்களை  செய்யப் பண்ணும்  சக்தி  என்  சொல்லுக்கு  இல்லை  என்றே அதற்கு  அர்த்தம்.  அதாவது,  என்  தபஸ்  போதவில்லை  என்றே  அர்த்தம்.  நான்—நீங்கள்  வேறே  வேறே  இல்லை;  ஒன்றேதான்.  நீங்களெல்லாம்  என்  அங்கங்கள்தான்.  அதனால்  இப்போது  நீங்கள்  குறையே  பட்டுக் கொள்ள  வேண்டாம்.  ‘அப்படிப்  பண்ணலியே,  இப்படிப்  பண்ணலியே’  என்று  வருத்தப்பட  வேண்டாம்.  நான்தான்  என்னை   ஸரிப்பண்ணிக்  கொள்ள வேண்டும்.  அப்போது  நீங்களெல்லாமும் ‘ஆடோமடிக்’காக  ஸரியாகி  விடுவீர்கள்.”

ஸரிக்கு  நூறு  சதவீதத்திற்கு  மேலும்  ஸரியான  பரிபூர்ண  புருஷர்  அன்பின்  முழுமையில்  கூறிய  வாசகமே  அன்றி,  அதல்ல  யதார்த்தம் !  சேயின்  நோயைத்  தாயாய்த்  தாங்கிய  பாங்கில்  பகர்ந்த  வாசகமே  அது !

“நான்  உங்களுக்கு  நடுவிலேயே  உட்கார்ந்து  கொண்டு  நித்யமும்  சொல்லியும்  செய்ய  முடியாதவர்கள்  நான்  போன  பிறகு…….”  என்று  அன்று  அவர்கள்  கூறியதுதான்  இன்று    நினைவில்  தைக்கிறது.

அவநம்பிக்கை  சித்தாந்தத்தில்  இக்  கட்டுரையை  முடிக்க  வேண்டாம்.  “நம்பினோர்  கெடுவதில்லை;   நான்கு  மறை  தீர்ப்பு”.  அந்த  அடைக்கல  சரணத்தையும்  அபய  ஹஸ்தத்தையும்  நம்பினால், “ஜயமுண்டு  பயமில்லை”.

_______________________________________________________________________________________________________________________________

BELIEVERS  ARE  NOT  LET  DOWN—THIS IS  THE  VERDICT  OF  THE  FOUR VEDAS.

Both  the  words  ‘Saranam’  and  ‘Hastam’   mean  ‘Support’.  That  which  supports (bears) is  called  ‘Support’.  The  Divine  body  which  supported  countless  devotees   by  giving  asylum  with  its  ‘Sarana  Kamalam’  and   protection (refuge)  with  its  ‘Hasta Kamalam’ ,  is  no more.

But,  did  the  body  and  its  limbs  lend  the  compassion  which  supported  the  devotees?  A  physical  body  can  only  support  physical  matters.  But  how  can  a  physical  body  support  the  burden  of  life  and  soul  of  a  devotee?  What  supported  them  was  the  (principle  of)  compassion  of  ParAsakthi.  It is  something  that  exists  everywhere and  forever,  immortal  and  spreads  far  and  wide.  But,  because  ordinary  humans  cannot  absorb  this  subtle  power,  mortal  bodies  of  ‘AvathAra  PurushAs’  (incarnations  of  Divine  powers)  are  shown  to  them,  and  through  them  ParAsakthi  showers Her  power  of  support    on  the  humans.  But  in  Her inscrutable  play  acts,  the  mortal  body’s  lifetime  is  fixed  already  and  at  the  end  of  it,  the  life  is  ended,  including  the  mortal  body  of  ‘AvathArs’. But  during  this  time,   from  the  greatness  of  the  various  acts  of  support  enacted  by  the  occupier  of  the  body,    devotees  will  be  able  to  realize  the  abundant  power,  which  cannot  be  contained  in  that  body.

Therefore,  though   the sorrow  overwhelms  us  when  the  mortal  body  falls  and  thus  brings  to  an  end  its  various  play  acts,  which  have  been  witnessed  by  us  through  our  eyes  and  ears,  and  have  brought  bliss  to  our  soul,   if  we  pray  and  view   things  with  a  clear  mind,  we  will  be  able  to  realize  that  it    was  not  the  body  which  bore  our  burden,  and  the  power  of  protection  and  support  is  still  around  us  and  into  us, and  it  will  ever  remain  there.  This  revelation  is  not  mere  words  or  imagination  but  the  very  truth.

From  the  Vedic  saying  ‘JeevEma  Saradha:  Sadham’  to  the  general  saying ‘SadhAyus’    uttered  when  a  child  sneezes,  they  reveal  that  the  maximum  life time  of  a  body  is  only  one  hundred  years.  ‘Noorudhal’ (Tamil)  means  ‘destroy’.

Sree  Saranarkal,  has  borne  the  unethical,  unrighteous,  uncharitable  effects  of   Kali’s  all  pervading   evil  play  acts  with  His  Golden statue  of  a  body  with  abundant  compassion,  and  patience  and  then  shed  it.  Majority  of  us  have  missed  out  on  receiving  the  fruits  of  the  excellent  AvathAr   who,  with  His  thoughts,  words,  deeds,  prayers  and  blessings,  lived  with  the  sole   objective   that  all  the  humans  should  return  to  the  Dharmic  way  of  life.  We  thought  that  it  was  enough  if  we  eulogize  Him,  talk  high  of  Him,  but  failed  to  do  anything  which  He  would  have  been  proud  of,  and  went  our  own  way.  In  spite  of  all  this,    He  never  abused us, or  cursed  us,   nor  did  He  have  any  feeling  of  self  apathy.   Following  BagavAn’s  GeethOpadEsam,  He  did  not  mind  about  the  success  or  defeat  of  His  efforts,  but  toiled  hard,  for  the  reconstruction  of  Dharma,   without  being  aware  of  the  toil;   lived  with  the  happy  blossoming   smile   of  a flower,  showered  that  happiness  to  the  world,  and  shed  His  life  when  the  end  came.

Instead  of   mourning  His  disappearance,  if  we  perform  ‘AtmasOdhanai’  (analyzing  our  soul),  it  will  benefit  us.  If  we  do  that,  His   all  compassionate  power   will  wipe  away  our  sorrow  and  lift  us  up  as  a  pure  soul.

What  is  the  purpose  ParAsakthi,  a  mixture  of  compassion  and  Maya,  had  in  letting,  on  one  side,  the  great  Divine  AvathAr  walk  the  earth  as  a  ‘Pratyaksha  Dheyvam’ (God  who  can  be  seen  with  naked  eyes)  for  hundred  years,  and  on  the  other  side,  allowing  the  flooding  of  Kali’s  evil  acts,  thus  preventing  the  objective  of  the  AvatAr,  viz.  reconstruction  of  the  DhArmic  way  of  life,  from  happening?  But  the  AvatAr  has  certainly  helped  a  bit,  in  preventing  the  VEdAs  from  being  totally  wiped  out  and  the  ‘Atma  JyOthi  from  being  extinguished  completely,  leaving  at  least  a  spark  still  glowing,  is  it  not?  She  has  probably  planned  only  that much !

Many  people  who  spoke  at  the  farewell  function,  when  Periava  was  leaving  Chennai  after  having  spent almost  a  year  and  a  half  between  September  1957  and  March 1959,  mentioned  about  the  ‘Atma  SOdhanai’,  and  said  that ‘ at  least  from  now  on,  we  should  live  as  per  Periava’s  advise’.

At  the  end  of  His  ‘UpanyAsam’,   filled  with  words  of  nectar  like  compassion,   Sree  Saranar  said, “If  you  cannot  do  what  I  tell  you,  while  I  am  sitting  amongst  you,  how  is it  possible  when  I  leave?”,  and   talked  sympathetically  about  the  difficulty  in  fighting   the    various  distractions  which  drag  the  people  away  from  the  life  style  as  prescribed  by  SAstrAs.  Then  continued  with  these  ‘Upanishada MantrAs’—like  words, “  If  you  do  not  follow  my  advise,  and  do  as  I  tell  you,  it  is  NOT  your  fault;  It  means  that  my  word  is  not  powerful  enough  to  make  you  do  as  I  tell  you.  That  means,  my  penance  is  lacking.  Me  and  you  are  not  two  different  things.  Both  are  same;  All  of  you  are  parts  of  me.  Therefore,  you  need  not  feel  bad  about  it.   Do  not  regret  that  you  are  unable  to  do things  ‘this  way’  and  ‘that  way’.  I  HAVE  TO  CORRECT  MYSELF.  THEN  ALL  OF  YOU  WILL  BECOME  ALRIGHT  AUTOMATICALLY.”

These  are  words  that  were  uttered  out  of    entirety  of   pure  love  and  compassion  by  the  great  soul  who  is  right  more  than  one  hundred  percent,  but   it  is  not  the  truth.

The  words,  “If  you  cannot  do  what  I  tell  you,  while  I  am sitting  amongst  you,  how  is it  possible  when  I  leave?”,  are  pricking  us  all  at  the  depth  of  our  hearts   with  a  deep  meaning.

Let  us  not  conclude  this  article  with   distrust.  “BELIEVERS  ARE  NOT  LET  DOWN;  A  VERDICT  OF  THE  FOUR  VEDAS”.  If  we  trust  in  those  ‘Sarana  Kamalam’  and  ‘Hasta  Kamalam’,  there  is  only  VICTORY  and  no  fear!”

Categories: Deivathin Kural, Devotee Experiences

Tags: ra ganapathi