Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Is what we see in this universe is real or is the self real? Bhagawan Sri Krishna, Sri Kambar and our Nadamadum Dheivam explains this philosophy in very simple terms! We need to wear a different set of lens to see things in perspective as explained by Sri Periyava.

Anantha Jaya Jaya Sankara to our Sathsang seva volunteer for the great translation. Ram Ram

கண்ணன் சொன்னான், கம்பனும் சொன்னான்!

ஆத்மாதான் எல்லாவற்றுக்கும் ஆதாரம். ஆனால் அதுவே அவற்றைக் கடந்திருக்கிறது என்றால், அதெப்படி என்று தோன்றுகிறது; குழப்பமாயிருக்கிறது. ஸ்ரீ கிருஷ்ண பரமாத்மா கீதையில் இம்மாதிரி பல தினுசாகக் குழப்பிக் குழப்பி, பிறகு ஒரேயடியாகத் தெள்ளத் தெளிவாகப் பண்ணிவிடுவார்.

‘நான் எல்லாப் பொருட்களிலும் இருக்கிறேன். எல்லாப் பொருட்களும் என்னிடத்தில் இருக்கின்றன’ என்று கீதையில் ஓரிடத்தில் ஸ்ரீ கிருஷ்ண பகவான் கூறுகிறார். (யோமாம் பச்யதி ஸர்வத்ர, ஸர்வம் ச மயி பச்யதி) எல்லாப் பொருட்களும் இவரிடம் இருக்கின்றன என்றால், இவர்தான் அவற்றுக்கெல்லாம் ஆதாரமான ஆத்மா என்றாகும். ஆனால் எல்லாப் பொருட்களிலும் இவர் இருக்கிறார் என்றால் அவைதான் இவருக்கு ஆதாரம் என்று ஆகுமே? இதில் எது சரி என்ற குழப்பம் ஏற்படலாம்.

ஸ்வாமி அல்லது ஆத்மாவே எல்லாவற்றுக்கும் ஆதாரம் என்பதுதான் சரி. அவர் எல்லாவற்றுள்ளும் இருக்கிறார் என்பதால் அவை இவரைத் தாங்குகின்றன என்று ஆகாது. இவரால் தான் அவற்றுக்கு உருவமும் உயிரும். இவர் இல்லாமல் அவை இல்லை. எனவே, அவை இவருக்கு ஆதாரமல்ல. இவர்தான் சகலத்தையும் ஆட்டிப் படைப்பவர், இதை ஸ்ரீ கிருஷ்ணனே தெளிவாகச் சொல்லியிருக்கிறார்.
‘பொம்மலாட்டப் பொம்மை மாதிரிதான் சகல பிராணிகளும்; உள்ளே இருந்து ஈச்வரனே அவற்றை ஆட்டி வைத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.’ [ஈச்வர: ஸர்வ பூதானாம் ஹருத் தேசே (அ) ர்ஜுன திஷ்டதி ப்ராமயன் ஸர்வ பூதானி யந்த்ரா ரூடானி மாயயா] என்கிறார்.

இப்படிக் குழப்பத்தைத் தெளிவு செய்கிற பகவான் அதே கீதையில் மறுபடியும் குழப்பம் செய்கிறார். ‘எல்லாப் பொருட்களிலும் நான் இருக்கிறேன்; எல்லாப் பொருட்களும் என்னிடத்தில் உள்ளன’ என்று கூறுபவரே, ‘என்னிடத்தில் ஒரு பொருளும் இல்லை; நானும் ஒரு பொருளும் இல்லை’ என்கிறார். (ந ச மத் ஸ்தானி பூதானி, ந சாஹம் தேஷு அவஸ்தித:). இங்கே ஆத்மா எல்லாவற்றையும் கடந்தது என்ற தத்துவம் பேசப்படுகிறது.

‘இது என்ன குழப்புகிறாயே’ என்றால், ‘நான் எல்லாருக்கும் விளங்குவதில்லை ( ந அஹம் ப்ரகாச: ஸர்வஸ்ய:) அதுதான் என் யோகமாயை (யோக மாயா ஸமாவ்ருத:)’ என்று ஒரு போடு போடுகிறார்.
‘இது என்ன உபதேசம் வேண்டிக்கிடக்கிறது? ஒன்றும் புரியவில்லையே!’ என்று தோன்றுகிறதா?

நன்கு ஆலோசித்துப் பார்த்தால் குழப்பத்துக்குத் தெளிவு காணலாம். ‘நான் ஒருவருக்கும் விளங்க மாட்டேன்’ என்று பகவான் சொல்லியிருந்தால், ‘ஆயிரம்பேர் இருந்தால், ஆயிரம்பேருக்கும் விளங்க மாட்டேன்’ என்று அர்த்தமாகும். ஆனால் அப்படியின்றி, ‘நான் எல்லோருக்கும் விளங்க மாட்டேன்’ என்றால், ‘ஆயிரம் பேரில் 999 பேருக்கும் விளங்காமல் இருந்தாலும் இருக்கலாம்; ஒருவனுக்காவது விளங்குவேன்’ என்றுதான் பொருள். பகவான் ‘எல்லாருக்கும் (ஸர்வஸ்ய) விளங்க மாட்டேன்’ என்றாரேயன்றி ஒருவருக்கும் (கஸ்யாபி) விளங்க மாட்டேன்’ என்று சொல்லவில்லை. அப்படியானால் அவரும் சிலருக்கு விளங்குகிறார் என்றாகிறது.

அந்தச் சிலர் யார்? இவர் சொன்ன யோக மாயையால் பாதிக்கப்படாத ஞானிகள். ‘நான் எல்லாப் பொருளிலும் இருக்கிறேன்: ஒரு பொருளும் என்னிடம் இல்லை’ என்று பகவான் முரண்பாடாகப் பேசியது போலத் தோன்றுவதற்கு இத்தகைய ஞானிகளே விளக்கம் தந்து தெளிவு செய்வார்கள்.

தெருவிலே ஒரு பூமாலை கிடக்கிறது. அரை இருட்டு. எவனோ அந்தப் பக்கம் வந்தவன் அதை மிதித்துவிட்டு, “ஐயோ, பாம்பு, பாம்பு!” என்று பயத்தால் கத்துகிறான். மாலையாக இருப்பதும் பாம்பாக இருப்பதும் ஒன்றுதான். இது மாலைதான் என்று தெரிந்தவுடன், அவனுக்குப் பாம்பு இல்லை என்று தெரிந்து விடுகிறது. அதனால் முதலில் பாம்புக்கு ஆதாரமாக இருந்தது என்ன? மாலைதான்.

மாலையைப் பாம்பு என எண்ணுவதுபோல், அஞ்ஞானிகள் ஒன்றேயான பிரம்மத்தைப் பலவான பிரபஞ்சமாகப் பார்த்து மயங்குகிறார்கள். இந்தப் பிரபஞ்சத்துக்கு ஆதாரம் பிரம்மம்தான்.

“இந்தப் பிரபஞ்சத்துக்குள் நான் இருக்கிறேன்; பிரபஞ்சம் என்னிடத்தில் இருக்கிறது” என்று சொன்னால் என்ன அர்த்தம்? மாலைக்குள் தான் பாம்பு இருக்கிறது; பாம்புக்குள்தான் மாலை இருக்கிறது என்பது எப்படியோ அப்படித்தான். இரண்டும் உண்மைதானே?

பாம்பு என்று அலறுபவனுக்குப் பாம்பு மாலையைத் தனக்குள் ‘விழுங்கி’ விட்டது. அவன் பார்வையில் ஆதாரமாக இருப்பது பாம்பு. அஞ்ஞானம் நீங்கி ‘இது மாலைதான்’ என்று உணர்ந்து கொண்டவனுக்கு மாலை பாம்பை தன்னுள் மறைத்து விடுகிறது. மாலைதான் ஆதாரமாகத் தெரிகிறது.

மாயையினால் மூடப்பட்டவன் பிரபஞ்சத்தை சத்தியம் என்று பார்த்தாலும், வாஸ்தவத்தில் பிரபஞ்சத்துக்கு ஆதாரமாக இருந்து தாங்குபவன் ஈசுவரன்தான்.

பிரபஞ்சத் தோற்றத்தை ஞானத்தினால் விலக்கியவனுக்கு ஈசுவரனே எல்லாமாய், தானுமாய்த் தோன்றுகிறான். ஈஸ்வரனைத் தவிர வெறும் தோற்றமாகக்கூடப் பிரபஞ்சம் என்று எதுவுமே ஞானியின் நிர்விகல்ப ஸமாதியில் தெரியாது. ப்ரபஞ்சம் என்றே ஒன்று இல்லாதபோது அது ஈசுவரனிடத்தில் இருப்பதாகவோ, அல்லது ஈசுவரன் அதனுள் இருப்பதாகவோ சொல்வதும் அபத்தம்தானே? அஞ்ஞான தசையில் உடம்பு, பிராணன், மனசு, அறிவு என்றெல்லாம் தெரிகின்றன. ஞானம் வந்தால் ஆத்மானந்தம் ஸ்புரிக்கிறபோது இது எல்லாவற்றையும் கடந்துதான் அந்த நிலை வருகிறது. இதனால்தான் ஸ்ரீ கிருஷ்ண பகவான் முடிந்த முடிவான ஞான நிலையில் நின்று, ‘என்னிடத்திலும் பொருட்கள் இல்லை; நானும் பொருட்களிடத்தில் இல்லை’ என்று கூறிவிட்டார். எவனோ அஞ்ஞானி மாலையைப் பாம்பாக நினைத்தான் என்பதால், உண்மையிலேயே ஒரு பாம்பு மாலைக்குள் இருந்ததாகவோ அல்லது பாம்புக்குள் மாலை இருந்ததாகவோ சொல்லலாமா?

கம்பர் சுந்தர காண்டத்தில் இதைத்தான் சொல்லுகிறார்:

‘அலங்கலில் தோன்றும் பொய்ம்மை

அரவுஎனப் பூதம் ஐந்தும்

விலங்கிய விகாரப் பாட்டின்

வேறு பாடுற்ற வீக்கம்

கலங்குவ தெவரைக் கண்டால்

அவர் என்பர் கைவி லேந்தி

இலங்கையில் பொருதா ரன்றே

மறைகளுக் கிறுதி யாவார்.’
அலங்கல் என்றால் மாலை. அரவு என்றால் பாம்பு. ‘அலங்கலில் தோன்றும் பொய்ம்மை அரவு’ – மாலையில் தோன்றும் பாம்பு என்ற பொய்யான எண்ணம். இதுபோலப் பஞ்ச பூதங்கள் ஒன்று சேர்ந்து பொய்யான பிரபஞ்சம் என்ற வீக்கமாகி மயக்குகிறதே. அது யாரைக் கண்டால் விலகிப்போய் மாலையான ஈசுவரன் மட்டும் தெரியுமோ, அந்த மாயா நாசகனான பரமாத்மாதான் ராமசந்திர மூர்த்தி என்றார்.

நம்மாழ்வாரைப் பற்றி சடகோபரந்தாதி பாடின பரம வைஷ்ணவரான கம்பர், பரமாத்ம ஸ்வரூபத்தை இப்படி ஸ்வச்சமான அத்வைத பாஷையில் சொல்கிறார்.

——————————————————————————————————————————————————–

Kannan said, so did Kamban!

The soul is the quintessence of everything. However, if the same soul is stated to be over and above everything in this universe, how is that possible? It is very confusing. In a similar fashion, Bhagawan Sri Krishna Paramatma confuses us multiple times in Bhagawad Gita but clears the confusion once and for all subsequently.

“I am present in every living and non-living thing. All living and non-living things are within me” states Bhagawan Sri Krishna Paramatma in a section in Bhagawad Gita (Yomaam Pachyathi Sarvatra, Sarvam Cha Mayi Pachyathi). If everything lies within Sri Krishna, then he is the soul that is the quintessence of everything. However, if he is said to be present in every living and non-living thing, then, are those the things/objects that makes up or form the basis Sri Krishna? There is surely a confusion about which is right here.

Bhagawan or the soul is the quintessence of everything. This is the only truth. Just because, Bhagawan is present in everything doesn’t mean that those objects/things hold him. Only because of Bhagawan, everything has its own shape and life. If he is non-existent, everything is non-existent. Hence, the objects/things are not the quintessence of Bhagawan but, the “Paramatma” or the “Bhagawan” or the “Great Soul” is the quintessence of everything that makes everything run in this world. This has been stated very clearly by Bhagawan Sri Krishna.

All living things are like puppets; Eswara, being the soul of all living things, makes them dance to his tunes. (Eswaraha Sarva Boothaanaam Haruth Theysey (A)rjuna Thishtadhi Bramayan Sarva Bhoothaani Yanthra Roodaani Maayayaa) specifies Bhagawan in Bhagawad Gita.

After clearing the confusion this way in one section, he again confuses us in another section of Bhagawad Gita. The one and only one who states that I am present in everything and all living and non-living things are within me, also states that there is nothing within me and I am nothing as well (Na Cha Math Sthaani Poothaani, Na Saaham Theshoo Avasthithaha). Here, Bhagawan states the philosophy that the soul is over and above everything in this universe.

If we say, “Why are you confusing me”, immediately he emphatically specifies “Not everyone understands or realizes who I am” (Na Aham Prakaasaha Sarvasyaha), “That is my Yoga Maayaa (Divine Illusion)” (Yoga Maayaa Samavruthaha).

Do you feel “Why do I need this preaching? I don’t understand anything”?

If we think and analyze properly, the confusion will be cleared beautifully. If Bhagawan had specified, “No one can understand or realize who I am”, it will mean “if there are thousand people existing in this world, all of them (thousand people) cannot understand or realize who I am”. However, since he states “Not everyone understands or realizes who I am”, it means “Even if 999 out of the thousand people existing in this world doesn’t understand or realize who I am, at least one of them will surely understand and realize who I am”. Bhagawan states “Not everyone (Sarvasya) understands or realizes who I am” and doesn’t state “Not even one person or No one (Kasyaapi) can understand or realize who I am”. This means there exists some people to whom God shows his true self.

Who are those people? Those are the Spiritual Gurus or Great Saints who are not affected by the Yoga Maayaa (Divine illusion) mentioned by the Bhagawan. When we are confused by the Bhagawan’s seemingly-contradictory statement “I am present in everything; There is nothing within me”, these Great Spiritual Gurus provide the right explanation that clarifies beautifully.

There was a flower garland on the street. It was almost dark. A man, who came that way, stamped on the garland by mistake and started shouting in fear” Ohh! Snake, Snake!! The flower garland and snake appear as one and the same. After the man realizes that it is actually a flower garland, he understands that it is not a snake. Hence originally, what was the foundation for the snake? It was the garland.
Just like imagining the flower garland to be a snake, Ignorant people imagine the only true God (Brahmam) to be the illusionary universe that they see and get absorbed in it. However, the foundation for this universe is Bhagawan himself (Brahmam).

If Bhagawan states “I am within this universe. The universe is within me”, what is the meaning? It is the same as “The snake is within the garland; The garland is within the snake”. Aren’t both the truth?

For the man, who shouts “Snake” in fear, the snake “swallows” the garland within itself. The foundation or the origin is the snake for the man at that time. After the ignorance is replaced by the right knowledge that the snake is actually a garland, the garland hides the snake within itself. The origin or the foundation is now the garland for the man.

Though the universe seems to be real for a person who is absorbed in the illusion, in reality, the foundation or origin for this universe is Eswara himself.

The person who understands that the universe is an illusion, realizes that he and the universe are encompassed within Eswara. For a spiritual guru, who has understood and realized Eswara completely, there is no second thing existing, such as the universe that is distinct from the Bhagawan himself. When the universe is not existing at all, there is no meaning in stating that the universe is within Bhagawan or Bhagawan is within the universe. In the world of ignorance, the body, life, heart, intelligence of the mind are all distinct things. When the true understanding about Bhagawan is realized, the ultimate bliss and happiness is reached far beyond all the things specified. This is the reason, Bhagawan Sri Krishna, standing at the height of spiritual knowledge, states “There is nothing within me and I am within nothing as well”. Just because some ignorant man wrongly imagined that the garland was a snake doesn’t mean that there is a snake within a garland or there is a garland within a snake in reality.

Kambar (a great Tamizh poet) states the same thing in Sundara Kandam (part of Ramayana):

“Alangalil thondrum poymai

Aravuena Bootham Ayndhum

Vilangiya Vigaara Paattin

Veru Paadutra Veekkam

Kalanguva dhevarai kandaal

Avar enbar kaivi lendhi

Ilankaiyil poruthaa randre

Maraikaluk Kirudhi yaavaar.”

“Alangal” means flower garland. “Aravu” means snake. “Alangalil thondrum poymai aravu” – It is an untrue thought that there is a snake within a flower garland. Similar to this, the five elements of nature (land/earth, water, fire, sky, air) together form the big illusionary universe and charms everyone. The only truth, seeing whom, the garland alias the eternal Bhagawan is realized and the illusion is removed, this illusion-remover is none other than Bhagawan Ramachandra Murthy himself. This is stated by Kambar in his poem.
The one who sang Sadagoparandhaadhi on Nammazhvaar, the same Kambar who is a staunch Vaishnavaite, talks about the one and only Great Soul (Brahmam) in a clear Adwaitha language.

Categories: Deivathin Kural

Tags: Gems