Thanks to Sri Venkatasubramaniam for the share….
Experience of Villu Paattu Vidwan Sri Subbu Arumugam.
Non-tamil readers – please wait for translation.
காஞ்சிபுரத்தில் நடந்து கொண்டிருந்த ஆஹம, சிற்ப சதஸில், மேடையை நோக்கியபடி மஹா சுவாமிகள் அமர்ந்திருக்க, நான் மேடையில் இருந்தபடியே அவரை வணங்கியதற்கு ஒரு விளக்கம் கொடுத்தேன்.
“கோபுரத்தை நாம் தூரத்தில் இருந்துதான் கும்பிடுகிறோம். கிட்டே போய் தொட்டுக் கும்பிடுவதில்லை; அதே போலத்தான் இங்கிருந்தபடியே பெரியவாளை மனதார தொழுகிறேன்” என்று சொல்லி, அவர் அமர்ந்திருந்த திசை நோக்கி கைகளைக் கூப்பி வணங்கினேன். அடுத்த கணம், “தந்தனத்தோம் என்று சொல்லியே…” என்று ஆரம்பித்து வில்லில் நாவுக்கரசரது கதையைச் சொல்லத் தொடங்கினேன்.
கதை சொல்லும்போது ஒரு பக்கம் காமாட்சியும், மறுபக்கம் பெரியவாளும் இருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டேன். அப்போது கடவுளிடம் வேண்டியதாக ஒரு சிந்தனை. “அன்பர்களே, கட வுளிடம் நாம் எதையும் கேட்கக்கூடாது. கடவுள் நமக்கு எல்லாவற்றையும் கொடுத்திருக்கிறார். காமாட்சி தாயே, பக்தர்கள் உன்னை வணங்க வரும்போது ஏதேதோ கொண்டுவந்து சமர்ப்பணம் செய்கிறார்கள். நான் உனக்காகக் கொண்டு வந்திருப்பது என்ன தெரியுமா? இந்தச் சமூகத் தைப் பற்றிய, இந்த நாட்டைப் பற்றிய, இந்த உலகத்தைப் பற்றிய கவலைகளைத்தான். பத்மாசனத்தில் அமர்ந்திருக்கும் உனது இடது கால் பெருவிரலுக்கு அபாரமான சக்தி உண்டு. உன்னுடைய அந்தக் கால் பெருவிரலால் நான் உன் காலடியில் வைத்த ‘கவலை’ என்பதன் இடையில் இருக்கும் ‘வ’னாவை மட்டும் அழித்துவிடு தாயே! அதை நீ அழித்தபின் படித்துப் பார்த்தேன். ‘கலை’ என்று வரும். அந்தக் கலைகள் மூலமாக இந்த உலகம் வளம் பெறட்டும்” என்று குறிப்பிட்டேன். மொத்தத்தில் அன்றைய நிகழ்ச்சி மனத்துக்கு நிறைவாக அமைந்தது.
மறுநாள் சென்னைக்குப் புறப்படும் முன், மஹா சுவாமிகளைத் தரிசிக்கச் சென்றேன். வணங்கி எழுந்தபோது அந்த மஹான் சொன்ன வார்த்தைகள்: “வ’னாவை அழிச்சுட்டாடா!” அவர் சொன்னதை கற்பூரம் மாதிரி சட் டென புரிந்து கொள்ளாவிட்டாலும், ஒரு சில வினாடிகளில் புரிந்து கொண்டேன். வார்த்தைகள் ரத்தினச் சுருக்கமாக வந்தாலும், அவை என்னை மெய்சிலிர்க்க வைத்தன.
“லோகத்துல இருக்கிற எல்லார் கவலைகளிலும் உள்ள ‘வ’னாவை யும் அழிக்கணும்” என்று நான் சொல்ல, “லோகக்ஷேமம் பத்தி பேசறையா? கோவில் இருக்கிற எல்லா ஊர்லயும் உன்னைக் கூப்பிடுவா. நீ போய் பாடு! கோவில் இல்லாத ஊர்ல கூப்பிட்டாலும் அங்கேயும் நீ போய் பாடு! அங்கயும் கோவில் வந்துடும்டா!” என்று அருள் புரிந்தார். நெகிழ்ந்து போய் நின்றேன்.
ஒரு நாள், மஹா சுவாமிகளைத் தரிசிக்கச் சென்றிருந்தபோது, “நீ நெஜமா சிரிக்கறடா!” என்றார். நான் அப்பாவியாக, குழந்தைபோல “பொய்யா சிரிக்கிறவங்ககூட உலகத்துல இருப்பாங்களா சாமி?” என்று கேட்டுவிட்டேன்.
பெரியவாள் தொடர்ந்தார், “நேத்து வந்து பார்த்தப்போ என்ன சொன்னே? எதுக்கு காஞ்சிபுரத்துக்கு வந்தேன்னு சொன்னே?”
“என் டாக்டரோட கம்பவுண்டர் வீட்டுக் கல்யாணத்துக்கு வந்தேன்னு சொன்னேன்.”
“அப்புறம் என்ன சொன்னே? அப்படியே பெரியவாளைத் தரிசனம் பண்ண வந்தேன்னு சொன்னியோலியோ?” என்றார்.
“ஆமாம்.”
“எல்லாரும் அப்படி சொல்ல மாட்டா! பட்டுப்புடைவை வாங்க வந்தவா கூட பரமாச்சாரியாளைப் பார்க்கணும்னு வந்ததா சொல்லுவாடா. நீ நெஜத்தை பேசுவே! நெஜமா சிரிப்பே! உனக்கு ஒரு குறையும் வராது!” அந்தக் கணத்தில், இப்பிறவி எடுத்ததன் முழுப் பயனையும் பெற்றுவிட்டாற்போல உணர்ந்தேன்.
வில்லுப்பாட்டில் ஆதிசங்கரர் கதையைச் சொல்ல உத்தரவானபோது, அவரே கதையை எப்படி ஆரம்பிக்க வேண்டும் என்றும் அருள்மொழிந்தார். “காலடியில கதை ஆரம்பிக்குமே! அதை எப்படிச் சொல்லுவே?” என்று கேட்டார். “திருவனந்தபுரம்னு ஆரம்பிச்சா சரியா இருக்காது. திருவாங்கூர் சமஸ்தானம்னு ஆரம்பிக்கலாமா?” என்று நான் கேட்க, அவரிடம் அமைதி. அவருக்கு அதில் சம்மதமில்லை என்று புரிந்து கொண்டு, “சேரநாடுன்னு சொல்லலாமா?” அதற்கும் ஒப்புதல் கிடைக்கவில்லை. அடுத்து என்ன சொல்வது என்ற குழப்பத்தோடு நிற்கிறேன். “பரசுராம க்ஷேத்திரம்னு ஆரம்பி” அவரது ஆழ்ந்த சிந்தனை என்னை ஆச்சரியப்படுத்தியது.
ஒரு நாள் மாலை வேளையில் பெரியவாளைத் தரிசிக்கச் சென்றேன். கிணற்றடியில், சிவஸ்தானம் என்று நினைவு. கிணற்றின் அந்தப் பக்கத்தில் அவர். இந்தப் பக்கம் நான். பக்கத்தில் இருப்பவரையே தெளிவாகக் காணமுடியாதபடி இருள். அவர் கேட்க, நான் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன்.
திடீரென்று, “ஏண்டா! கச்சேரி பண்ணறா மாதிரி பேசிண்டே இருக்கியே! நான் இங்கே இருக்கறது நோக்குத் தெரியறதாடா?”
பெரியவாள் உருவம் தெளிவாகத் தெரியாத சூழ்நிலையில், “ஓ! நல்லா தெரியுதே!” என்று நான் பொய் சொல்லமுடியாது; அதே சமயம் இத்தனை நேரம் சரளமாக உரையாடியபின்பு, “தெரியவில்லை” என்றும் பதில் சொல்ல என் மனம் இடம் தரவில்லை.
“நான் சென்னைல இருந்தாலே என் கண்ணுக்குக் காட்சி தருவீங்களே!” என்றேன். அவர் கைகளை உயர்த்தி ஆசீர்வதிப்பதை மானசீகமாக உணர்ந்தேன். “இங்க வா!” என்று அழைத்தார். கிணற்றைச் சுற்றிக் கொண்டு அந்தப் பக்கம் போனேன். பிரசாதம் கொடுத்துவிட்டு, அடுத்து இன்னும் எதையோ வழங்கினார். அது ஏதோ ஒரு படம் என்று தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது.
வெளிச்சமான இடத்துக்கு வந்ததும் அது என்ன படம் என்று ஆர்வத்துடன் பார்த்தேன். மஹா பெரியவாள் சாந்த ஸ்வரூபியாக பூஜை செய்துகொண்டிருக்கும் அற்புத படம். என் வீட்டுப் பூஜை அறையில் வைத்தேன். படத்தின் முன்னே அமர்ந்தேன். என்னையும் அறியாமல் என் உதடுகள் உச்சரித்தன “ஜெய ஜெய சங்கர.. ஹர ஹர சங்கர!”
எழுத்தாக்கம்: எஸ். சந்திரமௌலி
Categories: Devotee Experiences
thanks a lot for English translation
Here is the English translation :
During the ‘Agama Silpa Sastra Sathas’ (conference on Veda, Sculpture and Sastra) in Kancheepuram, I bowed to MahaPeriava who was sitting facing the podium. My explanation for this was :–“We worship the Temple Gopuram from a distance; we do not go near, touch and bow. I also worship MahaPeriava from the depth of my heart the same way.”—I closed my palms, bowed to Him and started telling the story of ‘(Thiru)Navukkarasar’.
When I was telling the story, I imagined Kamakshi on one side and Periava on the other. I prayed to God then, ‘ My beloved (devotees) ones! We should not ask for anything from God. God has given us everything. Mother Kamakshi ! Devotees bring many things as offerings, when they come to worship you. Do you know what I have brought for you ? Our griefs (கவலைகள்) about this society, country and the world. There is immense power in the toe of your left leg, when you are sitting in ‘Padhmasanam’. I pray and request you to erase off the letter ‘VA’ (வ’) from the word ‘kavalai’ (கவலை). Then the word will read as ‘KALAI’ (கலை). Let the world become better with those arts. On the whole, that day’s programme was very filling to the heart and mind. I went for His Dharsan next day, before leaving for Chennai. I prostrated before Him and stood up. Periava said, “ (She) has erased off the ‘VA’…!”. It took some seconds, before I understood what He said. Though brief, the words shook my body!
“All the ‘VA’s in the griefs (கவலை) of the people should be erased off..”—–I said. “ You are talking on the welfare of the world. You will be called from all places where there are temples. Go and sing there. Sing, all the same, even in places where there are no temples; they will have temples then.”—–He blessed me. I just stood there, my heart melting.
Once, when I went for His Darsan, He said, “ your laugh is true in nature..” I asked Him innocently, “Swami ! Are there people who make false laugh?”
Periava said, “When you came yesterday, what did you tell me? What did you say the purpose of your visit to Kanchi was?”
“I told you that I came to attend the marriage function of the compounder of my doctor..”
“What did you say after that ? You said, ‘I used that opportunity to go and have the Dharsan of Periava’—did you not say thus?”
“Yes…”
“Everyone will not say that way. People who come to purchase silk sarees will also say that they came to see Periava. You will always speak the truth; you will laugh truly; nothing bad will come near you..”
I felt at that moment that I got the fruit of my ‘Janma’ (birth).
When He asked me to sing AdhiSankarar’s story in “Villuppattu”, He Himself directed me how to begin the story. He asked me, “The story starts in Kaladi. How will you say that?”
I asked Him, “It will not be proper to begin using the name ‘Thiruvananthapuram’. Can I start with ‘Thiruvankoor Samasthanam’?” He kept silent; which meant, He did not agree with that. I again said, “How about ‘Chera Nadu’?”. No agreement for this also. I stood confused. Then He said, “Begin with ‘Parasurama Kshetram’..” His deep thought process surprised me.
Once, I went for His Dharsan in the evening. It was in Sivasthanam. He was on the other side of the well, and I on this side. It was so dark that I could not see Him. I was answering His queries.
Suddenly He said, “You are going on talking as if you are doing Pravachanam. Are you able to see me here ?” . I could not lie to Him by saying ‘Oh yes! I can see you’ when in reality, I could not. After conversing with Him for a long time, I could not also say ‘I am not able to see you’.
“You will give me Dharsan, even when I am in Chennai..”—I said. I felt in my mind His blessing me with His raised hand.
“Come here..”—He said.
I went around the well and near Him. He gave me Prasadham and along with it, something alse. I could realize that it was a picture.
When I came away, I could see that it was the picture of Him, performing Puja. I kept the picture in my Puja room, and sat before it. I involuntarily murmured, “JAYA JAYA SANAKARA….HARA HARA SANKARA..!”
What Sri Balaji says is absolutely true. These are rare blessings which only those who deserve will get. The heart melts, and the tears roll down the cheeks. Sankara !
மஹா ப்ரஸாதங்கள் இவை….. அநுபவங்கள் இல்லை.
My voice choked and tears rolled out. Great one! Hara Hara Sankara! Jaya Jaya Sankara!
Dear Sri Mahesh
Thanks for posting this Divine experience and namaskarams to Sri Venkatasubramanian and Sri Villupattu Subbu Arumugam for Sharing…
By reading this article, teras roll-out and Sri Periyava Smiles and Bless from the desk….
Namaskarams to every devottees…