இந்த அஷ்டகம் வந்த கதையைப் பார்போம்.

பதஞ்ஜலி என்ற பெயருடன் உடலில் இடுப்புக்கு மேலே மனித உருவவும், அதன் கீழே பாம்பின் அமைப்பையும் பெற்ற முனிவர் ஒருவரும், புலியினது போன்ற கால்களைப் பெற்ற வ்யாக்ரபாதர் என்ற முனிவரும் மற்றும் நந்திகேஸ்வரர் போன்றவர்கள் சிதம்பரத்தில் நடன சபையில் ஸ்ரீ நடராஜப் பெருமானின் ஆனந்த நடனத்தைக் கண்டு களித்து வருகையில், ஒரு நாள், வ்யாக்ரபாதர் முதலியோர், பதஞ்ஜலி முனிவரைப் பார்த்து, “உமக்கு காலுமில்லை, கொம்புக்களுமில்லை, நீவிர் அம்பலவாணனின் நடனத்தை எப்படி ரசிக்க முடியும்?” என்று பரிஹாசம் செய்தனர். பதஞ்ஜலி யாதும் பதில் கூறாது, சற்று நேரம் ஸ்ரீ நடராஜாவை த்யானித்து இருந்தபோது ஸ்ரீ நடராஜரின் பரமானுக்ரஹத்தால், பதஞ்ஜலி வாய் திறந்து பகவானைப் புகழ்ந்து எட்டு ஸ்லோகங்களைப் பாடினார். அவைகளில் ஒன்றிலாவது ஒரு எழுத்துகூட, காலோ, கொம்போ உடையதல்ல. உதாரணமாக சம்ஸ்க்ருத பாஷையில், ஏதேனும் எழுதும்போது, (கா) (பா) (கூ), (பூ) ஆகியவை போன்ற உயிர்மெய் எழுத்துகளுக்கு கால் போட வேண்டும். (கோ) (போ) போன்ற எழுத்துக்கள் கொம்பு உள்ளவை. பதஞ்ஜலி முனிவர் ஸ்ரீ நடராஜ பெருமானின் நடனத்தை ஒட்டி பாடிய ஸ்லோகங்களில் காலுள்ள எழுத்தோ, கொம்புள்ள எழுத்தோ கிடையாது. பதஞ்ஜலி இயற்றிய ஸ்லோகங்கல்தான் சம்பு நடன ஸ்தோத்திரம் எனப்படும்.